ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, στα 1972, την εποχή που εμφανιζόταν με τα Μπουρμούλια στο κλαμπ "Μαϊμού". Φωτογραφία αγνώστου.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, στα 1972, την εποχή που εμφανιζόταν με τα Μπουρμούλια στο κλαμπ «Μαϊμού». Φωτογραφία αγνώστου.

Ο βίος και η πολιτεία του Παύλου Σιδηρόπουλου, στην εποχή της δικτατορίας, δεν έχει περιγραφεί, μέχρι τώρα με ακρίβεια. Η χρονική αυτή περίοδος, περιλαμβάνει τη δράση του με δύο συγκροτήματα: «Δάμων και Φιντίας» και «Μπουρμπούλια». Όσα έχουν γραφτεί, γι αυτά τα δύο ιστορικά γκρουπ, περισσότερο μπερδεύουν παρά ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Τα χρόνια 1967-1974, όσον αφορά την καλλιτεχνική πορεία του Παύλου, είναι χρόνια που τα καλύπτει μυστήριο. Αυτά που γνωρίζουμε σίγουρα, αλλά και τα κυριότερα σκοτεινά σημεία, είναι τα εξής:

1. 1967-1970 . Φοιτητής στη ΦΜΣ Θεσσαλονίκης 
Σε αυτή την τριετία, ο Παύλος Σιδηρόπουλος είναι φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και στο Μαθηματικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής.
Συγκατοικεί με τον Βαγγέλη Γερμανό. Το ενδιαφέρον του είναι να γίνει συγγραφέας, και γράφει με το ψευδώνυμο Παύλος Αστέρης. Ο ίδιος, αφηγήθηκε αργότερα, ότι σε αυτή την περίοδο, ήταν μέλος του «Ρήγα Φεραίου». Το 1984, όταν μου υπαγόρευσε κείμενο με αναμνήσεις του από την εποχή αυτή, μου είπε ότι ήταν μυημένος σε φοιτητική ομάδα, που σχεδίαζε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Το σχέδιο, την τελευταία στιγμή, ματαιώθηκε.
Στην περίοδο αυτή, εντοπίζονται οι πρώτοι ροκ επηρεασμοί, που θα τον οδηγήσουν μετά το 1970, να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη ροκ μουσική. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του, αυτό που φαίνεται πρώτα ότι τον επηρεάζει, είναι οι παραστάσεις του συγκροτήματος MGC στο κλαμπ ΛΕΩΝΙΔΑΣ, στην Πλάκα. Αυτό γίνεται το 1968, οπότε και θα πρέπει να μπαίνει για πρώτη φορά, η ροκ μουσική, στα ενδιαφέροντά του. Τα Χριστούγεννα του 1969, και ενώ βρίσκεται για τις γιορτές στην Αθήνα, συμβαίνει πάλι, ένας άλλος βασικός ροκ επηρεασμός: Οι παραστάσεις που δίνει ο Διονύσης Σαββόπουλος, στο καινούργιο κλαμπ της εποχής, το Rodeo, παρουσιάζοντας το Περιβόλι του Τρελλού με τα Μπουρμπούλια. 

ΞΥΛΟΚάθε μέρα μετανάστες στέλνονται στο νοσοκομείο – στην καλύτερη – ή χάνουν τη ζωή τους – στη χειρότερη. Εικόνες ντροπής σαν κι αυτές ανακατεύονται μεσ’ στον μύλο της πιο άθλιας ενημέρωσης που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα. Κι έτσι, η κονιορτοποίηση της ανθρώπινης ζωής γίνεται ένα και το αυτό με τον Ρέμο που πάει στη Μύκονο ή το τι λέει ο Α και ο Β στο twitter του. Η απάθεια εξαπλώνεται, οι άνθρωποι αισθάνονται ασφαλείς μεσ’ στα σπίτια τους και οι μισάνθρωποι ναζήδες αλωνίζουν με μαχαίρια και ρόπαλα στα χέρια τους. Η διεθνής κοινότητα απλά παρακολουθεί την πρώην φιλόξενη Ελλάδα να έχει γίνει Βαϊμάρη των βλαχαδερών και τεράστιες κηλίδες αίματος να πλέουν στο Αιγαίο.

Τα τραγούδια εξακολουθούν να δίνουν δύναμη, να συγκινούν και να λειτουργούν ως τα πιο αναίμακτα και αθόρυβα όπλα των ανθρώπων με σκέψη και συνείδηση.

3Σαν σήμερα, στις 23 Αυγούστου 1927, εκτελέστηκαν δύο από τις πιο γνωστές και ηρωικές φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, οι  Ιταλοί μετανάστες, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. Οι δύο τους, γνωστές μορφές του αναρχικού ρεύματος των ΗΠΑ και αποφασισμένοι συνδικαλιστές εργάτες μέχρι τέλους, έπεσαν θύματα μιας πολιτικής στοχευμένης εκστρατείας, και εν τέλει καταδικάστηκαν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν ποτέ. Στην υπεράσπιση τους έγινε ένα συγκλονιστικό παγκόσμιο ρεύμα αλληλεγγύης, ενώ συγκινητική και πρωτοφανής ήταν η ατρόμητη και ανθρώπινη ταυτόχρονα στάση που κράτησαν μέχρι την τελευταία τους ανάσα. Πολλά έχουν γραφτεί και γυριστεί για την υπόθεση. Μπορείτε να δείτε δύο σύγχρονα αφιερώματα, ένα πολύ καλό τουΡιζοσπάστη, ένα σημερινό του tvxs, να ακούσετε το infowar – αφιέρωμα του Άρη Χατζηστεφάνου, ενώ με μια αναζήτηση στο internet μπορείτε να βρείτε τη γνωστή ταινία και την πασίγνωστη μπαλάντα στη μνήμη τους με τη μουσική του Ennio Morricone και την φωνή της Joan Baez. Εδώ παραθέτουμε το συγκλονιστικό γράμμα του Joe Sacco στον γιο του, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα.