Ντοκιμαντέρ / 2013 / 39min Παραγωγή : A Reel News Production (η χρηματοδότηση του ντοκιμαντέρ έγινε μέσω crowd-funding.) Έρευνα – Σκηνοθεσία : Guy Smallman + Kate Mara,

«Αφήστε μας να φύγουμε!». Αυτό είναι το μήνυμα χιλιάδων προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα και εγκλωβίστηκαν στα σύνορα της.

Το «Into the Fire» είναι ένα ερευνητικό ντοκιμαντέρ που θίγει το πρόβλημα των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας καθώς και τον αυξανόμενο ρατσισμό . «Οι πρόσφυγες εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους, αναζητώντας την ασφάλεια στην Ελλάδα, μια χώρα που λόγω των γεωγραφικών της συνόρων με την Τουρκία, την καθιστά ως μία από τις κεντρικές πύλες εισόδου στην Ευρώπη», σημειώνουν οι συντελεστές του φιλμ.

«Κατά την είσοδό τους όμως στην Ευρώπη, η ίδια η Ευρωπαϊκή νομοθεσία τούς εμποδίζει να μετακινηθούν προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, στην Ελλάδα, η αντιμετώπιση των προσφύγων στην διαδικασία χορήγησης ασύλου είναι άθλιες, τόσο όσο και η κράτησή τους (απαγόρευση απόπλου) στην (από την) χώρα, καθώς και οι συνθήκες διαβίωσης.

Δραματική / ΗΠΑ / 1957 / Ασπρόμαυρη / Διάρκεια: 96′ Σκηνοθεσία : Σίντνεϊ Λιούμετ (Sidney Lumet) Σενάριο+ιστορία: Reginald Rose

-Βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Βερολίνου (1957) -Υποψήφια για 3 βραβεία Οσκαρ (ταινίας, σεναρίου ,σκηνοθεσίας)

Παίζουν : Henry Fonda (ένορκος Νο8), Martin Balsam (ένορκος Νο1), John Fiedler (ένορκος Νο2), Lee J. Cobb (ένορκος Νο3), E.G. Marshall (ένορκος Νο4), Jack Warden (ένορκος Νο7)…

Ένας 18χρονος από το Πουέρτο Ρίκο δικάζεται για την δολοφονία του πατέρα του .Αν καταδικαστεί, τον περιμένει η ηλεκτρική καρέκλα. Ο δικαστής καλεί τους δώδεκα ένορκους να αποσυρθούν για να βγάλουν την ετυμηγορία τους, η οποία θα πρέπει να είναι ομόφωνη. Δώδεκα ένορκοι σ’ ένα δωμάτιο συνεδριάζουν κι όλοι ,εκθέτοντας τις απόψεις τους, είναι πεπεισμένοι πως ο νεαρός Πορτορικανός είναι ένοχος και συμφωνούν αμέσως στην ενοχή του. Όλοι εκτός από τον ένορκο νούμερο 8 (Χένρι Φόντα), ο οποίος έχει επιφυλάξεις και θέλει να επανεξετάσουν την υπόθεση πριν καταδικάσουν γρήγορα κι απαίδευτα έναν άνθρωπο σε θάνατο. Αγωνίζεται να πείσει τους ενόρκους ότι υπάρχουν περιθώρια εύλογης αμφιβολίας, αλλά δουλεύει ενάντια σε αμφίβολες προτεραιότητες και βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις οι οποίες αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις ολόκληρης της αμερικάνικης κοινωνίας.

Υπόθεση:

Βασισμένη στο ομώνυμο αφήγημα του Θανάση Βαλτινού η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας Κάθοδος των εννέα (1984) περιγράφει την κάθοδο μιας μικρής ομάδας ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού προς τον Ταΰγετο κι από εκεί στη θάλασσα μετά την επιτυχία των επιχειρήσεων του κυβερνητικού στρατού στην  Πελοπόννησο. Η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη.

Το καλοκαίρι του ’49, μια ομάδα 9 μαχητών της ηρωικής 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ Πελοποννήσου, βρίσκονται αποκλεισμένοι στον Ταΰγετο, μετά από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του «εθνικού στρατού» στην περιοχή, γνωστές ως επιχείρηση «Περιστέρα». Οι επιχειρήσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα, την απόφαση για διάλυση της 3ης Μεραρχίας «κατά ομάδες». Αυτό που ακολούθησε ήταν η καταδίωξη και εξόντωση των μαχητών του ΔΣΕ με δολοφονίες, στρατοδικεία, εκτελέσεις. Η ομάδα των 9 είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες μαχητές. Η ομάδα θα καταλήξει να εξοντωθεί από τον «εθνικό στρατό» και τους οπλισμένους χωρικούς. Και σε αυτήν την ταινία, αναδεικνύεται το πείσμα και η αποφασιστικότητα των μαχητών του ΔΣΕ παρ’ όλες τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες ακόμα και την εχθρικότητα μερίδας των κατοίκων που είχαν να αντιμετωπίσουν.

Ταινία του 1984, με σκηνοθέτη και σεναριογράφο τον Νίκο Τζίμα, μουσική από τον Γιάννη Μαρκόπουλο και πρωταγωνιστές τους Μάνο Κατράκη, Τίτο Βανδή, Χρήστο Καλαβρούζο κ.ά. Η ταινία πραγματεύεται την πορεία της επιστροφής δύο μαχητών του ΔΣΕ, μετά την καταστροφή της μονάδας τους από τον εθνικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του γυρισμού, προσπαθώντας να περάσουν τα βουνά για το σπίτι τους, καταδιώκονται από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον τακτικό στρατό, τη χωροφυλακή. Παράλληλα, γίνεται αναδρομή στο τι έχουν ζήσει όλη τη δεκαετία του ’40, παίρνοντας μέρος και αυτοί μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και στην κορυφαία φάση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της καταδίωξής τους, θα τους βοηθήσουν χωριάτες, άνθρωποι του μόχθου, με ό,τι μέσα διαθέτουν. Ομως δεν τα καταφέρνουν. Πιάνονται αιχμάλωτοι και δολοφονούνται. Από τις διώξεις κατά των κομμουνιστών, που είναι κύριο χαρακτηριστικό εκείνης της περιόδου, δε θα γλιτώσουν ούτε οι δικοί τους. Μέσα από την ταινία, προβάλλεται η αποφασιστικότητα αυτών των ανθρώπων, η γενναιότητά τους, η πίστη τους για το δίκιο του αγώνα τους και τελικά η απόφασή τους, για αυτόν ακριβώς το λόγο, να βαδίσουν με το κεφάλι ψηλά ως το τέλος.

Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

«Ο Αγώνας» μια ταινία των Εξι: Θ.Μαραγκός, Δ. Γιαννικόπουλος, Ηλ. Ζαφειρόπουλος, Γ. Θανασούλας, Κ. Παπανικολάου & Φ. Οικονομίδης
-Ναυπηγεία Ελευσίνος
-Νational Can Eλλάδος
– ΙΤΤ
– BΙΑΜΑΞ
-Εργατικά ατυχήματα
-Παράγκες Περάματος
– National Can «Έλληνες Πακιστανοί όλοι μαζί» (στο τέλος την πλήρωσαν κυρίως οι Πακιστανοί)
– Ντοματοπαραγωγοί Ηλείας (βουλευτής Κοντογιαννόπουλος)
– Σχολές Μαιών (Αλέκος Παναγούλης – νεοταξίτες χουντικοί της εποχής)

Το ντοκιμαντέρ αυτό αρκετά επίκαιρο μέχρι την εποχή μας, αναφέρεται στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες λίγο μετά την πτώση της χούντας, Η δικτατορία είχε απαγορεύσει όλες τις απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις , ακόμα και την ύπαρξη κομμάτων.

«Μπροστά σ’ αυτή την εμπειρία το «Εξπρές του μεσονυχτίου» μοιάζει με βόλτα»

«Αυτό που γνωρίζω είναι πως αυτοί είναι κακοί άνθρωποι», αναγγέλλει με στόμφο ο Μπους στα πρώτα πλάνα της ταινίας, ενώ στη συνέχεια οι σκηνοθέτες μάς συστήνουν τους τέσσερις νεαρούς μουσουλμάνους (ο τέταρτος θα χαθεί για πάντα στο Αφγανιστάν), που βέβαια είναι παιδιά ίδια όπως όλα τα άλλα. Ο σκηνοθέτης της ταινίας “Ο Δρόμος για το Γκουαντάναμο” ,Μάικλ Γουιντερμπότομ καταγράφει με λεπτομέρεια, τόλμη και ρεαλισμό τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι αιχμάλωτοι των Αμερικανών: το κούρεμα, τη μεταφορά σε κλειστά ασφυκτικά «κοντέινερ» όπου αρκετοί πεθαίνουν, το κλείσιμό τους σε κελιά που μοιάζουν με κλουβιά για ζώα, τις καθημερινές ταλαιπωρίες, τα βασανιστήρια και τον εξευτελισμό, σε μια φυλακή που είναι ντροπή για την ανθρωπότητα και όπου, όπως μας πληροφορεί στο φινάλε η ταινία, φυλακίστηκαν μέχρι σήμερα, απλώς με απλή υποψία και χωρίς καμία δίκη, περισσότερα από 750 άτομα, ενώ μόνο σε 10 από αυτά απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τρομοκρατία