Εξαιρετική αλλά και τραγική μορφή ο Παντελής Πουλιόπουλος. Υπήρξε ο μοναδικός γενικός γραμματέας του ΚΚΕ που πέθανε με τόσο ένδοξο τρόπο, αλλά οι διάδοχοί του αποφεύγουν να τιμήσουν τη μνήμη του. Υπήρξε ο σημαντικότερος ίσως θεωρητικός μαρξιστής της χώρας μας, αλλά εκείνοι που επικαλούνται ακόμα και σήμερα τον μαρξισμό, τον αγνοούν επιδεικτικά. Υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες κομμουνιστές ηγέτες που αναζήτησε στον Τρότσκι τη διέξοδο από τη σταλινική παραμόρφωση του σοβιετικού μοντέλου, και δυστύχησε να δει τον Τρότσκι να δίνει το χρίσμα της Διεθνούς Αντιπολίτευσης σε μια άλλη ελληνική οργάνωση και όχι τη δική του.
Ο Παντελής Πουλιόπουλος στα 43 χρόνια της ζωής του πρόλαβε να αφήσει την πολιτική και τη θεωρητική του σφραγίδα στο ελληνικό εργατικό κίνημα, αλλά, αν δεν υπήρχε ο πιστός του συνεργάτης Χρήστος Αναστασιάδης που τα περιέσωσε με προσωπικό κόστος και θυσίες, τα κείμενά του θα είχαν στο μεγαλύτερο μέρος τους εξαφανιστεί και το έργο του θα καλυπτόταν από τη λάσπη, τη συκοφαντία και την αμφιβολία. Το έργο του Αναστασιάδη συμπλήρωσαν ορισμένοι σύγχρονοι μαρξιστές που υπήρξαν συνεργάτες ή μαθητές του Πουλιόπουλου (ιδίως ο Μιχάλης Ράπτης και ο Δημήτρης Λιβιεράτος). Αυτές τις μέρες τον τιμά μονάχα ο μικρός «Μαρξιστικός Όμιλος Οικονομικών και Κοινωνικών Μελετών» με εβδομαδιαία σεμινάρια για τη ζωή και το έργο του.