Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο το γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά, παραμιλά
Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο το γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά, παραμιλά
Φρέσκο φρέσκο, ακόμα δε στέγνωσε η μελάνη!
Μόλις πριν λίγο πήραμε την επίσημη απορριπτική απόφαση της ολομέλειας του ΕΣΡ.
Όπως μπορείτε να δείτε, «η προβολή των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών ατόμων στην κοινωνία και των διεκδικήσεών τους» δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μήνυμα κοινωνικού χαρακτήρα.
Τουλάχιστον προσβλητικό προς όλους και όλες μας.
Όπως ήδη γνωρίζουμε η ζούγκλα παίζει το παιχνίδι της Χρυσής Αυγής. Εμείς επισημαίνουμε αυτό το περιστατικό κι εφιστούμε την προσοχή όλων των δημοκρατών να μην επηρρεάζονται από τα λεγόμενα της, ακόμη κι αν έχουν τη χροιά του «αντισυστημικού»
Ένας θυελλώδης και παθιασμένος διάλογος ξεκίνησε από την επόμενη κιόλας της συντριβής της Κομμούνας του Παρισιού, από την οποία τα διάφορα ρεύματα της σοσιαλιστικής σκέψης αντλούσαν επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, αρχής γενομένης από αυτούς που στην ήττα της Κομμούνας έβλεπαν την απόδειξη της αναγκαιότητας ενός επαναστατικού κόμματος. Το παράδειγμά της θα αναφέρεται συνεχώς, για δεκαετίες, σε κάθε κρίσιμη φάση του προβληματισμού για το κράτος και την επανάσταση.
του Georges Haupt
μετάφραση: Γιώργος Παπαναγιώτου
Από τον Σεπτέμβριο του 1870 και μετά, οι ειδήσεις που ερχόντουσαν από τη Γαλλία βρισκόντουσαν στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου. Η κοινή γνώμη ήταν σ’ επιφυλακή και παρακολουθούσε με προσοχή τη σχετική ειδησεογραφία, την ταχεία διάδοση της οποίας ήταν πια σε θέση να εξασφαλίζουν τα διάφορα πρακτορεία ειδήσεων, χάρη στην ανάπτυξη του τηλεγράφου.
«Δεν μπορώ να πάρω μέρος σε πράξεις καταστροφής, αλλά μπορώ να βοηθήσω την πατρίδα με το έργο μου» είπε στους δικαστές του. Θα αθωωθεί, αλλά θα του επιβληθεί εναλλακτική θητεία.
Δεν υπήρξε κήρυκας μιας μουσικής επανάστασης, το έργο του, όμως, έχει ένα γνήσιο, προσωπικό και άφθαστο λυρισμό και θα λέγαμε ότι είναι δύσκολο να βρεθεί στον αιώνα μας ένας άλλος συνθέτης, που να έχει προσφέρει τόσο μεγάλο έργο με τόση μεγάλη ποιότητα. Ιδίως στην όπερα. Αναφερόμαστε, φυσικά, στον Μπέντζαμιν Μπρίτεν,που γεννήθηκε στην κομητεία του Σάφλοκ το 1913 και πέθανε στα 1976, αφού διέγραψε μια λαμπρή μουσική πορεία. Ο Αγγλος συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και πιανίστας, με σημαντικό παιδαγωγικό έργο, ο πρώτος από την εποχή του Χένρι Πέρσελ, μουσικός με μεγάλη ακτινοβολία, δίκαια θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς και σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής μας.
Ο Μπρίτεν μυήθηκε στη μουσική από τη μητέρα του που τραγουδούσε ερασιτεχνικά. Το 1934, ύστερα από σπουδές στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής στο Λονδίνο, επιδίωξε να μαθητεύσει κοντά στον Αλμπαν Μπεργκ, κάτι που τελικά δεν κατάφερε.
Η ελληνοαμερικάνα χορεύτρια Δέσποινα Στάμου συνδέεται με μια ομάδα μεταναστών και προτείνει μια παράσταση χορού που θα αποτελείται από μετανάστες και πρόσφυγες.
Το εγχείρημα δίνει μια σπάνια ευκαιρία στους ανθρώπους να εκφραστούν και μέσα από την παράσταση, να μιλήσουν για θέματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μιλούν για το πως είναι να ζεις κυνηγημένος, παράνομος χωρίς χαρτιά μια που πολλοί μετανάστες στη χώρα μας αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες ή εν δυνάμει εγκληματίες.
Παρά το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες όπως το εμπόδιο της γλώσσας, η θέλησή τους, τους βοήθησε να ξεπεράσουν και να γεφυρώσουν τα προβλήματα σε μια εμπειρία που θα αγγίξει τις ζωές τους βαθιά.