ΒΙΝΤΕΟ

Όπως ήδη γνωρίζουμε η ζούγκλα παίζει το παιχνίδι της Χρυσής Αυγής. Εμείς επισημαίνουμε αυτό το περιστατικό κι εφιστούμε την προσοχή όλων των δημοκρατών να μην επηρρεάζονται από τα λεγόμενα της, ακόμη κι αν έχουν τη χροιά του «αντισυστημικού»

9H ηττημένη Κομμούνα έγινε σύμβολο

Ένας θυελλώδης και παθιασμένος διάλογος ξεκίνησε από την επόμενη κιόλας της συντριβής της Κομμούνας του Παρισιού, από την οποία τα διάφορα ρεύματα της σοσιαλιστικής σκέψης αντλούσαν επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, αρχής γενομένης από αυτούς που στην ήττα της Κομμούνας έβλεπαν την απόδειξη της αναγκαιότητας ενός επαναστατικού κόμματος. Το παράδειγμά της θα αναφέρεται συνεχώς, για δεκαετίες, σε κάθε κρίσιμη φάση του προβληματισμού για το κράτος και την επανάσταση.

του Georges Haupt

μετάφραση: Γιώργος Παπαναγιώτου

Από τον Σεπτέμβριο του 1870 και μετά, οι ειδήσεις που ερχόντουσαν από τη Γαλλία βρισκόντουσαν στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου. Η κοινή γνώμη ήταν σ’ επιφυλακή και παρακολουθούσε με προσοχή τη σχετική ειδησεογραφία, την ταχεία διάδοση της οποίας ήταν πια σε θέση να εξασφαλίζουν τα διάφορα πρακτορεία ειδήσεων, χάρη στην ανάπτυξη του τηλεγράφου.

Benjamin_Britten«Δεν μπορώ να πάρω μέρος σε πράξεις καταστροφής, αλλά μπορώ να βοηθήσω την πατρίδα με το έργο μου» είπε στους δικαστές του. Θα αθωωθεί, αλλά θα του επιβληθεί εναλλακτική θητεία.

Δεν υπήρξε κήρυκας μιας μουσικής επανάστασης, το έργο του, όμως, έχει ένα γνήσιο, προσωπικό και άφθαστο λυρισμό και θα λέγαμε ότι είναι δύσκολο να βρεθεί στον αιώνα μας ένας άλλος συνθέτης, που να έχει προσφέρει τόσο μεγάλο έργο με τόση μεγάλη ποιότητα. Ιδίως στην όπερα. Αναφερόμαστε, φυσικά, στον Μπέντζαμιν Μπρίτεν,που γεννήθηκε στην κομητεία του Σάφλοκ το 1913 και πέθανε στα 1976, αφού διέγραψε μια λαμπρή μουσική πορεία. Ο Αγγλος συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και πιανίστας, με σημαντικό παιδαγωγικό έργο, ο πρώτος από την εποχή του Χένρι Πέρσελ, μουσικός με μεγάλη ακτινοβολία, δίκαια θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς και σπουδαιότερους συνθέτες της εποχής μας.

Ο Μπρίτεν μυήθηκε στη μουσική από τη μητέρα του που τραγουδούσε ερασιτεχνικά. Το 1934, ύστερα από σπουδές στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής στο Λονδίνο, επιδίωξε να μαθητεύσει κοντά στον Αλμπαν Μπεργκ, κάτι που τελικά δεν κατάφερε.

Η ελληνοαμερικάνα χορεύτρια Δέσποινα Στάμου συνδέεται με μια ομάδα μεταναστών και προτείνει μια παράσταση χορού που θα αποτελείται από μετανάστες και πρόσφυγες.
Το εγχείρημα δίνει μια σπάνια ευκαιρία στους ανθρώπους
να εκφραστούν και μέσα από την παράσταση, να μιλήσουν για θέματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μιλούν για το πως είναι να ζεις κυνηγημένος, παράνομος χωρίς χαρτιά μια που πολλοί μετανάστες στη χώρα μας αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες ή εν δυνάμει εγκληματίες.
Παρά το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες όπως το εμπόδιο της γλώσσας, η θέλησή τους, τους βοήθησε να ξεπεράσουν και να γεφυρώσουν τα προβλήματα σε μια εμπειρία που θα αγγίξει τις ζωές τους βαθιά.

TELIKO-Valentine-Road-3Πέμπτη 30/05 στις 21:00 @ Exile Room

VALENTINE ROAD (2013) της Marta Cunningham, 89’

Στις 12 Οκτωβρίου του 2008, σε μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη της Καλιφόρνια, ο 14χρονος Μπράντον πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι τον 15χρονο συμμαθητή του, Λάρι, ένα μικροκαμωμένο αγόρι που του άρεσε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα και να φοράει μακιγιάζ. Το σοκαριστικό αυτό περιστατικό, που εκτυλίχθηκε μέσα σε μία σχολική αίθουσα, έφερε στα όριά της τη μικρή κοινότητα και σε κατάσταση υστερίας τα αμερικανικά ΜΜΕ, που μάταια πάσχιζαν να βρουν ερμηνείες: επρόκειτο για μια καθαρή πράξη μίσους από έναν εκκολαπτόμενο νεο-ναζιστή, το αποτέλεσμα μιας αβάσταχτης προσβολής, ένα αθώο φλερτ που εξελίχθηκε σε τραγωδία ή για κάτι απείρως πιο σύνθετο; Ξεπερνώντας μακράν μια απλή ειδησεογραφική ή σκανδαλοθηρική κάλυψη αυτής της συγκλονιστικής υπόθεσης, η Marta Cunningham αποκαλύπτει ένα πλέγμα ρατσιστικών αντιλήψεων και εγκληματικών προκαταλήψεων: ανατρέχοντας στο παρελθόν των δύο αγοριών και στις λεπτομέρειες του δράματος, η σκηνοθέτιδα σκιαγραφεί δύο παράλληλες ιστορίες αναζήτησης ταυτότητας και θέτει με ψυχραιμία μια σειρά από ζητήματα, ικανά να φέρουν σε αδιέξοδο τόσο το εκπαιδευτικό όσο και το σύστημα δικαιοσύνης της χώρας.

9Στις 25 Μαΐου 1911 ξεκίνησε η αγροτική Μεξικανική Επανάσταση με ηγέτη τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο οποίος μαζί με τους Φρανσίσκο Μαντέρο, Πάσκουαλ Ορόζκο και Πάντσο Βίγια ανέτρεψαν το δικτάτορα της χώρας Πορφίριο Ντίαζ. Ο μεγαλύτερος επαναστάτης του Μεξικό αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα των ανταρτών της Επανάστασης, που μαχόταν εναντίον του στρατηγού Ντίαζ. Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη «Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου».

Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1879 στο χωριό Ανενκουίλκο της μεξικανικής πολιτείας Μορέλος. Γόνος ευκατάστατου κτηνοτρόφου, έμεινε ορφανός στα 16 του χρόνια και εργάστηκε ως εκπαιδευτής αλόγων.

Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Μεξικό από τον δικτάτορα Πορφίριο Ντίαζ, το 85% της γης ανήκε στο 2% του πληθυσμού. Ο Ζαπάτα ανέπτυξε από νωρίς αντιπολιτευτική δράση και το 1909 εξελέγη πρόεδρος μιας τοπικής ομάδας για τη διεκδίκηση της καλλιεργήσιμης γης, που είχε κατασχεθεί προς όφελος των μεγαλογαιοκτημόνων. Εξαιτίας της δράση του, κλήθηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε για επτά μήνες.

Τον Νοέμβριο του 1910 η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μια μεγάλη αγροτική εξέγερση στη χώρα, υπό τον Φρανσίσκο Μαντέρο, πολιτικό αντίπαλο του Πορφίριο Ντίαζ. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.