Ένα βίντεο που αναρτήθηκε σήμερα στο Ίντερνετ δείχνει πολλούς διαφωνούντες να σπάνε τον κλοιό ασφαλείας γύρω από την κατοικία της συζύγου (φωτό) του φυλακισμένου νομπελίστα της Ειρήνης Λιού Σιαομπό, η οποία τελεί υπό κατ’ οίκον κράτηση στο Πεκίνο.
Η σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον σε ένα animation του Steve Cutts.
Ύστερα από τα ομοφοβικά σχόλια του Πάπα ως προς τις LGBT οικογένειες και τα δικαιώματά τους, χιλιάδες Ολλανδοί έσπευσαν να διαγράψουν τον εαυτό τους από τις λίστες της Καθολικής Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας πλέον τα μηνύματα μίσους του απόλυτου εκπροσώπου της ως μη αποδεκτά στα πλαίσια της αγάπης που δίδαξε ο Χριστός.
Σαν σήμερα το 1986 «έφυγε» από τη ζωή ο Αντρέι Ταρκόφσκι.
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) υπήρξε ο σημαντικότερος, ίσως, σκηνοθέτης που ανέδειξε το σοβιετικό σινεμά, μετά τον Σεργκέι Αϊζενστάιν. Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1932 στην πόλη Ζαβράγιε της Ρωσίας και ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι.
Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα εργάστηκε ως γεωλόγος στη Σιβηρία. Το 1956 εισέρχεται στην περίφημη κινηματογραφική σχολή της Μόσχας VGIK και παρακολουθεί μαθήματα, με δάσκαλο τον σπουδαίο σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ (Αληθινός Φασισμός). Συμμαθητής του ήταν ένας άλλος μεγάλος της 7ης τέχνης, ο γεωργιανός Σεργκέι Παρατζάνωφ (Σαγιάτ Νόβα). Το 1960 αποφοιτά, υποβάλλοντας ως πτυχιακή εργασία τη διάρκειας 46 λεπτών ταινία Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, που ουσιαστικά αποτελεί την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά.
Σαν σήμερα 29 Δεκεμβρίου το 1946 γεννήθηκε η βρετανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός Marianne Faithfull.
Η καριέρα της ως τραγουδίστρια τρεμόσβηνε πριν καλά καλά αρχίσει.Ένα τραγούδι του Μικ Τζάγκερ και του Κιθ Ρίτσαρντ -,το περίφημο As tears goes by -,μερικά σινγκλάκια ,κάποιοι ρόλοι στον κινηματογράφο και το θέατρο ,μια εγκυμοσύνη που δεν ολοκληρώθηκε,ένας γάμος που δεν καρποφόρησε,ένα κορίτσι-παιχνίδι στα χέρια του Μικ Τζάγκερ και μάλιστα την εποχή που οι Rolling Stones έτρεχαν με χίλια προς τη μεγάλη επιτυχία.
Ένα κορίτσι που έζησε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μερικά χρόνια,από τα δεκαεπτά ώς τα είκοσι και μάλιστα στις αρχές της δεκαετίας του ’60.Όταν ξέφυγε από τη σφαίρα της επιρροής των Stones ήταν ήδη ένα τζάνκι στους δρόμους του Λονδίνου,μια «τελειωμένη ιστορία».
Το ντοκιμαντέρ «Ο Αγώνας, κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες 1974-1980» αποτελεί ένα πραγματικό ιστορικό ντοκουμέντο των αγώνων της εργατικής τάξης στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Το ντοκιμαντέρ αυτό (εξαιρετικά επίκαιρο στην εποχή μας) αναφέρεται στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες λίγο μετά την πτώση της χούντας. Η δικτατορία είχε απαγορεύσει όλες τις απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις, όπως φυσικά και την ύπαρξη κομμάτων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά την πτώση της να ξεσπάσουν αυθόρμητοι εργατικοί αγώνες που δεν ελέγχονταν από τα κομματικά επιτελεία. Αυτοί οι αυθόρμητοι και αυτοοργανωμένοι αγώνες που πολλές φορές έπαιρναν και τα χαρακτηριστικά άγριων απεργιών–καταλήψεων, έφτασαν λίγο πολύ να διεξάγονται μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του΄70. Από κει και πέρα άρχισε ο κομματικός εναγκαλισμός των σωματείων από όλα τα κόμματα με στόχο τη διαχείριση της εργατικής τάξης μέσα στα όρια του συστήματος. Τις συνέπειες αυτής της διαχείρισης τις ζούμε μέχρι σήμερα. Παράλληλα, καταγράφονται με εμφανή τρόπο οι πρώτοι αγώνες που έκαναν μαζί Έλληνες και ξένοι εργάτες.
Η ταινία υπογράφεται ως «μια ταινία των έξι». Για την προσθήκη περισσότερων πληροφοριών για τους συντελεστές της ταινίας παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας.
Ο Πέτρος Καπετανόπουλος διηγείται στο φακό του left.gr και τον Άγγελο Καλοδούκα τον εφιάλτη που έζησε και ζει γιατί τόλμησε να ζητήσει το λόγο για βασανισμό κρατουμένου από αστυνομικούς. Ο γνωστός δικηγόρος Κώστας Παπαδάκης μας μιλά για τις νομικές συνέπειες αλλά και την αντίσταση στην αστυνομική και κρατική βία.
Υπογράφουμε – διαδίδουμε και διαδηλώνουμε υπέρ του πολίτη Πέτρου Καπετανόπουλου
Στους πληθυσμούς της Βόρειας Αλβανίας, αλλά και στους Αλβανούς του Μαυροβουνίου, του Κοσσόβου και της Mακεδονίας τα πράγματα γίνονται άκρως ενδιαφέροντα όταν μια οικογένεια μείνει χωρίς αρσενικούς απογόνους. Οι κοινωνικές συμβάσεις ανατρέπονται, δημιουργούνται νέες και… ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Όταν στις αρχές του 20 ου αιώνα η αγγλίδα περιηγήτρια Edith Durham ταξίδευε στη μουσουλμανική Βόρειο Αλβανία, συνάντησε κάτι που μέχρι τότε αγνοούσε ολόκληρη η Δυτική Ευρώπη και κατ’ επέκταση ο κόσμος. Στα χωριά των Γκέκηδων συναντούσε -σπάνια είναι η αλήθεια- μερικούς ασυνήθιστους άνδρες. Πιο λεπτοφτιαγμένους, με πιο ψιλή φωνή, χωρίς γένια και, εντελώς περίεργα, με στήθος!
Ωστόσο, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως ήταν άντρες, αφού ήταν ντυμένοι με ανδρικά ρούχα, είχαν ανδρικές συνήθειες, ανδρικούς τρόπους και πάνω απ’ όλα ανδρικό κοινωνικό ρόλο. Σε μια κοινωνία όπου οι γυναίκες έμεναν κλεισμένες μέσα στα σπίτια, «αυτοί» κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, πήγαιναν στα καφενεία, υποδέχονταν τους ξένους στο σπίτι (υποχρέωση αλλά και αποκλειστικό προνόμιο των αντρών, αφού στις γυναίκες επιτρεπόταν μόνον να σερβίρουν και μετά να εξαφανιστούν στα ενδότερα του σπιτιού). Κανόνιζαν τις γεωργικές δουλειές, οργάνωναν τις αγοραπωλησίες, αποφάσιζαν το χτίσιμο των σπιτιών, συμφωνούσαν τους γάμους, ρύθμιζαν τα χρέη της οικογένειας. Όλοι αναφέρονταν σε αυτούς χρησιμοποιώντας καταλήξεις αρσενικού γένους, όλοι τους σέβονταν ως αρχηγούς των οικογενειών τους.
Αντιμέτωπη με κριτική για τη σχέση της με τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκεται λίγες μέρες πριν την παραδοσιακή Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία η Φιλαρμονική της Βιέννης.Στο πλαίσιο της σχετικής συζήτησης που έχει αρχίσει τελευταία, το Κόμμα των Πρασίνων της αυστριακής αντιπολίτευσης, ζήτησε σήμερα επίσημα τη σύσταση μιας ανεξάρτητης επιτροπής ιστορικών, κάτι που, όμως, απορρίπτει μέχρι τώρα η διεύθυνση της ορχήστρας.
Σε δηλώσεις του, ο βουλευτής των Πρασίνων και ιστορικός, Χάραλντ Βάλζερ, επισημαίνει πως στην ιστοσελίδα της ορχήστρας, ο διευθυντής της Κλέμενς Χέλμπεργκ, συνεχίζει να εμφανίζει την καθιέρωση της Πρωτοχρονιάτικης Συναυλίας το 1939 – σχεδόν ένα χρόνο μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο ναζιστικό Γ ΄ Ράιχ – ως ανάμνηση στον «αυστριασμό» και ως ένα είδος «αντίστασης» στους ναζιστές, τη στιγμή που έχει αποδειχθεί από τους ιστορικούς ότι η Συναυλία υπήρξε το αποτέλεσμα μιας «εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής», μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Προηγούμενο
