Την αγριότητά τους έβγαλαν πάνω σε ένα 13χρονο αγόρι οι Ισπανοί αστυνομικοί, χτυπώντας το με γκλομπ στο κεφάλι, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των συγγενών του να το προστατέψουν. Τα ισπανικά μέσα αναφέρουν πως ο 13χρονος και οι γονείς του βρέθηκαν ανάμεσα στην ένταση των διαδηλωτών και της αστυνομίας, λόγω των επεισοδίων που λάμβαναν χώρα εκείνη την στιγμή. Στο βίντεο φαίνονται οι συγγενείς του 13χρονου να ξαπλώνουν πάνω του προκειμένου να τον προστατεύσουν από τα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων.
Δείτε το σοκαριστικό βίντεο που κατέγραψε το περιστατικό και έβαλε φωτιά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης στην Ισπανία.
Η Ζαρούλια πρότεινε χτες στη Βουλή, στο όνομα της ισότητας των δύο φύλων, να στρατεύονται υποχρεωτικά και οι γυναίκες στα 18 τους. Δεν της είπε κανείς ότι αν θέλει ισότητα υπαρχει κι αλλη εναλλακτικη… ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ!!!
Ο Bryan Carter ήρθε στην Αθήνα το 2011 και γύρισε ένα ντοκυμαντέρ για τις συνθήκες που επικρατούν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονται στη χώρα μας “χωρίς χαρτιά”, τις συνθήκες στις οποίες κρατούνται και τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους. Επιπλέον, σε αυτό το ντοκυμαντέρ παρουσιάζει και την “παγίδα” των συμφωνιών που εγκλωβίζουν τους αιτούντες άσυλο σε συγκεκριμένες περιοχές – παρομοιάζει τη συνθήκη του Δουβλίνου σαν “παγίδα” για αυτούς τους ανθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση ενός Αφγανού πρόσφυγα ο οποίος έφυγε από τη χώρα του γιατί κινδύνευε η ζωή του, έφτασε στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες ήταν τραγικές, οπότε προσπάθησε και κατάφερε να φτάσει στο Βέλγιο, όπου και ζήτησε άσυλο. Το Βέλγιο αρνήθηκε να του το παράσχει και επιπλέον τον μετέφεραν… και πάλι στην Ελλάδα!
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δικαίωσε τον Αφγανό πρόσφυγα, καθώς έκρινε ότι και η Ελλάδα παραβιάζει τις συνθήκες (καθώς είναι αποδεδειγμένα τραγική η κατάσταση για όσους αιτούνται άσυλο), αλλά και το Βέλγιο δεν έπραξε ως όφειλε βάσει των συνθηκών, καθώς είναι ξεκάθαρο (πια) ότι θα παραβιαστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα του πρόσφυγα με την μεταφορά του στην Ελλάδα (δεν επιτρέπεται να στείλεις τον πρόσφυγα/μετανάστη/αιτούντα άσυλο, σε μια χώρα που ξέρεις εξαρχής ότι θα καταπατηθούν τα θεμελιώδη δικαιώματά του).
πηγή: parallhlografos
Ο Νηλ Γιανγκ (αγγλ., Neil Percival Young· γεν. Τορόντο, 12 Νοεμβρίου 1945) είναι Καναδός συνθέτης, τραγουδιστής και σκηνοθέτης.
Μεγάλωσε στην Μανιτόμπα του Καναδά, όπου και ξεκίνησε την καριέρα του στην μουσική ροκ και κάντρυ. Το 1965 έκανε την πρώτη του μουσική περιοδεία σε όλο τον Καναδά. Το 1966 μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Εκεί έγινε μέλος του γκρουπ Buffalo Springfield. Ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος του συγκροτήματος (Buffalo Springfield) κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και γνώρισε σημαντική εμπορική επιτυχία. Τον επόμενο χρόνο (1968), το συγκρότημα διαλύθηκε, αφού στο μεταξύ κυκλοφόρησε άλλους δύο δίσκους.
Το 1969 έγινε μέλος του φολκ συγκροτήματος Κρόσμπυ, Στιλς και Νας (Crosby, Stills, & Nash), το οποίο έτσι μετονομάστηκε σε Κρόσμπυ, Στιλς, Νας και Γιανγκ (Crosby, Stills, Nash & Young). Με το όνομα αυτό, το συγκρότημα εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ του Γούντστοκ των ΗΠΑ στις 18 Αυγούστου του 1969. Το συγκρότημα αυτό γνώρισε μεγάλες επιτυχίες με δύο δίσκους (Déjà Vu, 1969 και 4 Way Street, 1970) που έγιναν Νο. 1 στους καταλόγους των πιο εμπορικών δίσκων.
Από το 1970, ο Γιανγκ άρχισε σόλο καριέρα, άλλοτε κάνοντας πειράματα με την ροκ και άλλοτε με την κάντρυ. Δεξιοτέχνης της ακουστικής κιθάρας, διακρίθηκε στο τραγούδι διαμαρτυρίας. Η δεκαετία του ’70 υπήρξε χρυσή για τον Γιανγκ, καθώς γνώρισε επιτυχία με δίσκους όπως το After the gold rush, Harvest και Zuma. Την περίοδο αυτή άρχισε να συνεργάζεται με το συγκρότημα Crazy Horse, που θα γινόταν η μπάντα συνοδείας του για τα επόμενα τριάντα χρόνια, αλλά και με άλλους σημαντικούς μουσικούς όπως οι The Band, η Τζόνι Μίτσελ, η Λίντα Ρόνσταντ και η Έμιλου Χάρις. Στα τέλη της δεκαετίας άλλαξε τον ήχο του σε ηλεκτρικό, αγκαλιάζοντας το πανκ που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε άνοδο, με το LP Rust never sleeps και την ομώνυμη περιοδεία.