Του Δημήτρη Βεργίνη

Ήρθε η ώρα λοιπόν. Ορίστηκε η μέρα. Εφτά του Οκτώβρη. Το τέλος έχει ημερομηνία. Η λύτρωση έχει ημερομηνία. Η συσσωρευμένη οργή, η πακεταρισμένη απελπισία, η χωνεμένη θλίψη έχουν ημερομηνία.

Πεντέμισι χρόνια μετά και 453 δικάσιμες ο δρόμος φτάνει στο τέλος του. Ο δρόμος ο πολύ ματωμένος, ο δρόμος ο πολύ περπατημένος, ο δρόμος ο πολύ αγωνιζόμενος, ο δρόμος ο πολύ πονεμένος φτάνει στην απόφαση. Πεντέμισι χρόνια μετά και 453 δικάσιμες το κορμί με την πληγή που χαίνει απαιτεί δικαίωση, απαιτεί ίαση. Δεν έχει μέσες λύσεις, δεν έχει ευκαιριακό μπαντάρισμα. Τώρα είναι το τέλος. Τώρα -το ξαναλέω- είναι η ίαση.

Η έβδομη του Οκτώβρη είναι η μέρα του Παύλου που έστησε το κορμί του απέναντι στους φασίστες για να φυλάξει τους δικούς του. Για να φυλάξει όλους μας. Η έβδομη του Οκτώβρη είναι η μέρα του Σαχζάντ Λουκμάν και κάθε μετανάστη που θέλει να μη νιώθει φόβο, που θέλει να γυρνάει σπίτι του με το ποδήλατό του μετά τη δουλειά και να μην τον περιμένουν οι λάμες στα σκοτάδια. Η έβδομη του Οκτώβρη είναι η μέρα των εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Πειραιά, των μελών του ΚΚΕ και κάθε αριστερού που αγωνίζεται ενάντια σε εργοδοσίες που θέλουν τους εργάτες να μη σηκώνουν κεφάλι απέναντι σε εργασιακούς μεσαίωνες. Η έβδομη του Οκτώβρη είναι η μέρα κάθε ανθρώπου σε αυτή τη χώρα που πέθανε, χτυπήθηκε, τραμπουκίστηκε, τρομοκρατήθηκε από φασίστες και ναζί.

Πεντέμιση χρόνια και 453 δικάσιμες και κάθε μέρα αυτού του διαστήματος και κάθε ώρα στις αίθουσες αυτών των ημερών είναι η ώρα, οι μέρες, τα χρόνια της Μάγδας Φύσσα. Είναι ο χρόνος που γι’ αυτή τη Γυναίκα μέτρησε αλλιώς, έξω από νόμους και γνωστή φυσική, έξω από ό,τι χωράει το δικό μας το μυαλό. Είναι οι αιώνες που μετρούσε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, είναι το σαράκι που έτρωγε την ψυχή της αλλά όχι την απόσταση από το γεγονός, από το βράδυ της 18ης Σεπτέμβρη του 2013.

Η έβδομη μέρα του Οκτώβρη στα 2020 είναι αυτή που εκ του αποτελέσματος θα ορίσει αν οι ναζί μπαίνουν φυλακή ή αν στήνουν κόμματα στην αστική δημοκρατία διεκδικώντας λόγο και μερίδιο στις αποφάσεις που φτιάχνουν το παρόν και το μέλλον μας. Είναι αυτή που θα μας πει αν οι φασίστες είναι στο απέναντι της κουβέντας, στο απέναντι των πάνελ, στο απέναντι των πεζοδρομίων για την ελληνική δικαιοσύνη ή αν είναι εκεί που πρέπει, που τους πρέπει: βαθιά και για χρόνια στη φυλακή ως κοινοί εγκληματίες, ως κοινοί παλιάνθρωποι.

Η ώρα έφτασε, οι μέρες της αναμονής τελείωσαν. Στις 7 του Οκτώβρη οφείλουμε να δώσουμε ένα δυναμικό παρόν στο Εφετείο Αθηνών. Οφείλουμε στις 11 το πρωί εκείνης της μέρας να ξέρουν οι δικαστές αλλά και οι κακούργοι μέσα ότι είμαστε εκεί, ότι είμαστε απ’ έξω και περιμένουμε με τις γροθιές σφιγμένες, με τις γροθιές ψηλά.

Πηγή:nostimonimar.gr