Νίκος Σπ. Ζέρβας *
Η πλεονεξία και η φιλαρχία, μας διδάσκει ο Θουκυδίδης εδώ και περίπου 25 αιώνες, γεννούν τη δίψα για την εξουσία, ή αλλιώς την εξουσιομανία. Αμφότερα, μάλιστα, τα δυο αυτά πάθη, προσθέτει ο «πατέρας» της μεθοδολογίας της ιστορικής αιτιότητας στη μνημειώδη «Ιστορία» του, εκτρέφουν τον ζήλο για πολιτικές διαμάχες (Βιβλίον Γ΄, 82). Σε αυτές τις διαμάχες, πέρα από τους πρωταγωνιστές και τους δευτεραγωνιστές τους, πάντοτε υπάρχουν και εξιλαστήρια θύματα, όπως επίσης και απώλειες «άμαχου» πληθυσμού. Στον τελευταίο ανήκουν οι εκατομμύρια εξ ανατολάς και εκ νότου αναξιοπαθούντες, οι οποίοι στον 21ο αιώνα, ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους, αναζητούν απεγνωσμένως την εν Ευρώπη γη της επαγγελίας τους. Την απέλπιδα προσπάθειά τους, πέρα από παντοίου είδους επιτηδείους, τείνουν να εκμεταλλεύονται και αυταρχικές ηγεσίες προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων.