Αντιφασιστική βία κι αυτοάμυνα

Η μέρα της Μαρμότας… Ομάδα δικυκλιστών με μαύρα ρούχα και κράνη, κρατώντας πτυσσόμενα γκλόμπ και μαχαίρια, επιτέθηκαν σε στέκι μεταναστών… τραυμάτισαν σοβαρά διερχόμενο μετανάστη… ρομά… συναγωνιστή της αριστεράς ή/και του αναρχικού χώρου… σκότωσαν αλλοδαπό… έκαναν πογκρόμ… στο κέντρο της Αθήνας… στη Ν. Ιωνία… στο Ν. Κόσμο… στην Πετρούπολη… στην Κυψέλη… στην Καλλιθέα… στην Κόρινθο κ.λπ. Οι δράστες φορούσαν μπλούζες που έγραφαν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ…. φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα… αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ… της ομάδας ΔΕΛΤΑ… δε μπόρεσαν να εντοπίσουν τους δράστες… αστυνομικές αρχές αποδίδουν την πράξη σε προσωπικές διαφορές μεταξύ των θυμάτων… οι τραυματισμένοι κρατούνται φρουρούμενοι στα νοσοκομεία… στα αστυνομικά τμήματα… μεταφέρονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… ανακρίνονται κ.α. Ο Υπουργός «Δημόσιας Τάξης» δήλωσε πως θα βάλει τέλος στις φασιστικές συμπεριφορές… ένας στους δύο αστυνομικούς ψήφισε Χρυσή Αυγή… ο Υπουργός διέταξε επιχείρηση σκούπα «Ξένιος Ζευς»… «αγανακτισμένοι εργαζόμενοι» μαζί με ΜΑΤ προσπάθησαν να σπάσουν την απεργία…
Κάθε μέρα τα ίδια, η φρικτή επανάληψη της ίδιας καθημερινότητας που σε κάνει να νομίζεις πως ο χρόνος έχει σταματήσει σε εκείνο το ένα περιστατικό φασιστικής-ρατσιστικής βίας που σε συγκλόνισε! Όμως, όπως μου είπε μια μέρα κι ο τρίχρονος ανιψιός μου, «τ ι  δ ε ν  κ α τ α λ α β α ί ν ε ι ς ;». 

Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται…

Η θεία Όλγα όχι μόνο ξέρει, αλλά… τρέμει στην ιδέα πως κάποιος από τους πανελίστες δε θα εκστομίσει τις παραπάνω λέξεις, με αυτήν ακριβώς τη σειρά που έχουν τοποθετηθεί και στη δεδομένη χρονική στιγμή που θα συζητείται «η ευθύνη της Αριστεράς, των αντιφασιστικών, αντιρατσιστικών και μεταναστευτικών οργανώσεων», «οι ευθύνες των εργαζομένων», «οι ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις» κ.α. Απαιτούν να εξομοιώσουμε το θύτη με το θύμα, αν όχι κάποιες φορές να προσδώσουμε τα χαρακτηριστικά του φονιά στο θύμα και να αφήσουμε το φονιά να εγκληματεί ελεύθερος και ανενόχλητος. Απαιτούν την αδράνεια, τη συγκάλυψη, τη συμμετοχή και συνενοχή για το έγκλημα που πράττουν μαζί οι φασιστικές συμμορρίες με την αστυνομία, τους καπιταλιστές, τους δημοσιογράφους και τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους. Ας απαιτούν! Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος όμως, και η υπομονή μας έχει πλέον εξαντληθεί ανεπιστρεπτί.

Στην παραπάνω φωτογραφία, ένας στρατιώτης της Βέρμαχτ σκοπεύει με το όπλο του μια γυναίκα που κρατάει ένα παιδί στην αγκαλιά και στοιχηματίζω πως το επόμενο στιγμιότυπο θα έδειχνε τη γυναίκα να κείτεται στο έδαφος νεκρή μαζί με το παιδί της και το ναζί στρατιώτη να δίνει τη χαριστική βολή (μήπως και κάποιος απ’ τους δύο θελήσει να νεκραναστηθεί…). Ποιος όμως από εμάς θα μπορούσε να καταδικάσει αυτήν την γυναίκα, αν μπορούσε με μια αστραπιαία κίνηση να αρπάξει το όπλο του ναζί στρατιώτη και να τον σταματήσει, να αλλάξει τη ροή των γεγονότων με όσο βίαιο τρόπο κι αν βάλουμε με το μυαλό μας; Ποιος θα καταδίκαζε τη βία που θα αναγκαζόταν να ασκήσει ο εργαζόμενος (μετανάστης, γηγενής κ.λπ.) αν βρισκόταν αντιμέτωπος με μια ομάδα νέο-ναζί που καταφέρεται εναντίον του με ρόπαλα, μαχαίρια, μολότοφ και πολλές φορές βαρύ οπλισμό; Ποιος θα καταδίκαζε τον άνθρωπο που αντιδρά με βία στις ομάδες των ναζί που εισβάλουν στο σπίτι του τρομοκρατώντας αυτόν και την οικογένειά του; Ποιος θα καταδίκαζε την απεργιακή φρουρά που θα ασκούσε βία απέναντι στις ταξιαρχίες των φασιστών, ένστολων (π.χ. ΜΑΤ ) και μη (π.χ. Χρυσή Αυγή) που κατ’ εντολή των καπιταλιστών καλούνται να τσακίσουν τις εργατικές αντιδράσεις; Ποιος θα καταδίκαζε τη βία των απεργών-διαδηλωτών που διεκδικούν τα δίκαια αιτήματά τους απέναντι στις επιθέσεις του Κεφαλαίου; Ε, λοιπόν όχι, δε μπορούμε και δε θέλουμε να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται…

Ναι, αλλά δε με βοηθάς και πολύ! Πες μου, τι να κάνω;

Ας ξεκινήσουμε καλύτερα με το «τι δεν κάνουμε»: Δεν γινόμαστε (διότι δεν είμαστε!) τραμπούκοι και δεν υποκαθιστούμε τους αγώνες που οφείλει να δώσει η εργατική τάξη στο σύνολό της. Δεν υποκύπτουμε από εκνευρισμό ή/και αγανάκτηση σε «λογικές Μαλατέστα» συνιστώντας «ομάδες κρούσης των 3 ή των 5 κ.λπ.» ενάντια στους φασίστες, κυνηγώντας τους στα σοκάκια και τους δρόμους της πόλης, καίγοντας τα σπίτια ή τα οχήματά τους. Ούτε μπαίνουμε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και βεντέτες με ανθρώπους του υποκόσμου, για τους οποίους αυτές οι πρακτικές αποτελούν καθημερινότητα. Όχι από φόβο, όχι από αδυναμία ή ανασφάλεια, αλλά διότι οι παραπάνω τακτικές όχι μόνο δεν επιφέρουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα αλλά, επιπροσθέτως, δεν συνιστούν καμία νίκη απέναντι στο φασισμό και το ρατσισμό. Απλά, διότι δεν διακατεχόμαστε από το σύνδρομο του επαναστάτη της φακής, ούτε πάσχουμε από κάποιον «περίεργο» επαναστατικό αυνανισμό. Απλά, διότι το ανοιγμένο κεφάλι ενός φασίστα και μόνο… δεν αποτελεί επανάσταση! Όπως έγραφε και ο Φρίντριχ Ένγκελς το 1847, «οι συνωμοσίες δεν είναι μόνο άχρηστες, αλλά και επιζήμιες».

Δικαίωμα, χρέος και ανάγκη…

Ασφαλώς, έχουμε κάθε δικαίωμα στην αυτοάμυνα, όποτε και όπου αυτό απαιτείται, ασχέτως με το πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η αντίδραση ενός ανθρώπου απέναντι σε γκρούπες μαινόμενων ροπαλοφόρων-μαχαιροβγαλτών. Πολύ περισσότερο, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, έχουμε χρέος να προστατεύσουμε τις απεργίες, τους αγώνες και τους εαυτούς μας από όλους εκείνους που επιθυμούν κι επιδιώκουν την περιστολή των κοινωνικών διεκδικήσεων και ελευθεριών. Κυρίως όμως, σε κάθε επίπεδο της πολιτικοκοινωνικής μας δραστηριότητας, έχουμε ανάγκη τα παραπάνω να τα πράξουμε όλοι μαζί, με συνεχείς και κοινούς ταξικούς, αντιφασιστικούς και αντιρατσιστικούς αγώνες (ελλήνων και μεταναστών), με ενιαία μέτωπα απέναντι στον κοινό εχθρό. Διότι το εργατικό κίνημα, όταν αντιδρά, όταν μάχεται, δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, ούτε -πολύ περισσότερο- πίσω από τους πραίτορες του συστήματος και όποιος δεν το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του… θα το φάει το κεφάλι του. Το φασισμό δεν τον συζητάς, ούτε τον ανέχεσαι: Τον τσακίζεις! …Ακούς φασίστα

Κώστας Διαλυνάς