Γιάννης ΤσουκάτοςΤου αρέσει πότε – πότε να κοιτάζει προς την Ανατολή. Μέσα από τις χαραμάδες του χαμόσπιτου. Θυμάται αυτούς που άφησε με την υπόσχεση της επιστροφής. Τη μάνα γη και τους τάφους των συγγενών. Του αρέσει να θυμάται, αλλά το κρύβει. Δεν θέλει να δείχνει ευαίσθητος. Η ευαισθησία είναι αδυναμία. Ξεκίνησε με λαχτάρα γι’ αυτό το ταξίδι στον κόσμο. Βρήκε τη βία και την απομόνωση. Τώρα κάθεται άνεργος κατάχαμα και συλλογιέται τι έκανε λάθος. Το όνειρο; Το ταξίδι; Τον προορισμό; Είναι θλιμμένος, αλλά και θυμωμένος. Οχι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό του. Που πίστεψε σε μία άλλη ζωή. Ηθελε να ζήσει, αλλά δεν μπορεί. Θέλει να φύγει, αλλά δεν μπορεί. Τώρα δεν θέλει να βλέπει κανένα. Ούτε δικούς ούτε ξένους. Είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στις πέτρες του χαμόσπιτου που τον συνθλίβουν βασανιστικά κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Του αρέσει πότε – πότε να κοιτάζει την Ανατολή. Και καμιά φορά από τις μικρές σχισμάδες γλιστρά το φως του ήλιου και πέφτει μέσα στα σκοτεινά. Τότε τα μάτια του πιάνουν να έχουν μία λάμψη. Εκείνη τη σπίθα που είχαν την πρώτη μέρα του ταξιδιού. Και τότε σηκώνεται. Γίνεται ο αισιόδοξος, ο μαχητικός, ο πεισματάρης, ο ονειροπόλος, ο δυνατός. Τότε γίνεται ο άνθρωπος που έχει το δικαίωμα να επιλέγει τη ζωή του, τον δρόμο του, τον προορισμό του. Ο άνθρωπος που χιλιάδες χρόνια είναι ο οδοιπόρος της γης. Ο Ουαλίντ! Ο μετανάστης από τη Συρία.πηγή:χανιώτικα νέα
33
