Ελεύθεροι μετά από 200 ημέρες εγκλεισμού στο στρατόπεδο της Γυάρου, οι 44 εξόριστοι πάτησαν χθες (σ.σ. 25 Ιουλίου 1974) το πόδι τους στην Αττική και βρέθηκαν στην αγκαλιά των συγγενών και φίλων τους, που τους υποδέχθηκαν στο λιμάνι του Πόρτο Ράφτη με λουλούδια, στεφάνια και θερμές εκδηλώσεις. Όλοι τους εξέφρασαν τη χαρά τους για την απελευθέρωσή τους, ευχαρίστησαν τον ελληνικό λαό που τους συμπαραστάθηκε θερμά στις δύσκολες ώρες της δοκιμασίας τους κι’ ευχήθηκαν αυτοί να είναι οι τελευταίοι που δοκίμασαν τη φοβερή εμπειρία της Γυάρου.
O δημοσιογράφος τράβηξε με το κινητό του τη στιγμή που οι φασίστες χαιρετούσαν ναζιστικά, με αποτέλεσμα να τον αντιληφθούν και να τον χτυπήσουν.
Αυτές οι ενέργειες είναι παράνομες και ανήθικες και είναι άμεσο αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης κατοχής που διαφθείρει όλη την ισραηλινή κοινωνία»
Σαν σήμερα πριν 95 χρόνια, στις 11 Ιουλίου 1929 η αιματηρή συμπλοκή απεργών και αστυνομικών σημειώνεται στα ελληνικά εργοστάσια χημικών λιπασμάτων
«Για 42 χρόνια δεν είχε υπάρξει διαδήλωση χαράς στην Πορτογαλία. Είχαν περάσει δύο γενιές, δίχως να σταθούν ικανές να περπατήσουν ελεύθερα στους δρόμους: τώρα πατεράδες και γιοί ήταν εκεί μαζί[…] Συναντήσαμε μια ομάδα εργατών που τραγουδούσε την Διεθνή[…] Πως μπορούσαν να θυμούνται τα λόγια, μετά από όλα αυτά τα χρόνια;»[1]
Τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα οδηγούνται στο Γουδί, όπου και εκτελούνται δια τουφεκισμού στις 4:12 π.μ.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1915 στην Αμαλιάδα. Από μαθητής του Γυμνασίου βρέθηκε στο δημοκρατικό κίνημα. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν τέλειωσε τις σπουδές του, διότι αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».
Επιμέλεια:
