Δευτέρα, 22 Απρίλιος, 2019
ΓΥΝΑΙΚΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΒΙΝΤΕΟ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΒΙΝΤΕΟ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
ΒΙΝΤΕΟ

EUROKINISSI

Σοβαρή καταγγελία εις βάρος του προέδρου του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Ανατολικής Κρήτης διατυπώνει η πλευρά της γυναίκας που υπέστη κατ’ εξακολούθηση βιασμό από Χρυσαυγίτη γυμναστή, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε 12 χρόνια κάθειρξη.

Σύμφωνα με την καταγγελία, πριν την έναρξη της δίκης σε δεύτερο βαθμό, ο πρόεδρος, όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις ρώτησε το θύμα του βιασμού αν όντως θέλει να συνεχίσει τη διαδικασία εναντίον του κατηγορουμένου. Δεν έμεινε όμως μόνο στην ερώτηση αυτή αλλά κάλεσε στην έδρα την παθούσα και από την αρχή υπήρξε ιδιαίτερα πιεστικός για να ανακαλέσει τη μήνυση. Μάλιστα της διάβασε αποσπάσματα από παλαιότερες καταθέσεις της, στις οποίες αναφερόταν στον Θεό , στα παιδιά της αλλά και τον πνευματικό της λέγοντας πως θα πρέπει να συγχωρήσει τον βιαστή της. Της τόνισε επίσης πως ο κατηγορούμενος ήδη καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλακή και έχει ήδη εκτίσει ένα χρόνο επισημαίνοντας πως η κοινωνία έχει πάρει το μήνυμα για την απαξία της πράξης του.

Εκπληκτος από τις παραινέσεις του προέδρου του δικαστηρίου δήλωσε ο συνήγορος της παθούσας Μανώλης Καλαϊτζάκης ενώ τους ισχυρισμούς της πολιτικής αγωγής διαψεύδουν οι συνήγοροι του κατηγορουμένου Γιάννης Καλογριδάκης και Γιώργος Κοκοσάλης μιλώντας για πυροτεχνήματα με σκοπό να επηρεαστεί η κρίση των δικαστών.

Ο 58χρονος γυμναστής κρίθηκε πρωτόδικα ένοχος και καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή για βιασμό κατ’ εξακολούθηση εις βάρος της 14χρονης τότε αθλήτριας του στίβου στην Ιεράπετρα.  Ο ίδιος άνθρωπος είναι μεταξύ των κατηγορουμένων στη μεγάλη δίκη της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, ενώ έχει ήδη καταδικαστεί πρωτόδικα σε 3 χρόνια και 9 μήνες φυλάκιση και για την επίθεση εις βάρος μεταναστών στο χωριό Βαϊνιά της Ιεράπετρας, το 2013.

* Αναλυτικό ρεπορτάζ στο αυριανό φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών

Πηγή:https://www.efsyn.gr

Το Εφετείο της Κομοτηνής για το βιασμό και φόνο της Ζωής Δαλακλίδου ολοκληρώθηκε χθες και κράτησε την αρχική δίκαια ποινή, με ισόβια συν 25 χρόνια κάθειρξη. Οι ομάδες των αλληλέγγυων από την πόλη ήταν και πάλι εκεί. Αναδηοσιεύουμε ενημέρωση από τη δίκη, από την ομάδα Απέναντι-Coven.

Συνέχεια

Το Δεκέμβριο του 2012 η 34χρονη Ζωή Δαλακλίδου βιάστηκε και δολοφονήθηκε στο κέντρο της Ξάνθης, κάτω από το σπίτι της όπου βρισκόταν για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Τις πρώτες μέρες η αστυνομία αναζητούσε τον βιαστή-δολοφόνο σε κάποιο οικείο πρόσωπο της Ζωής, μιας και η πλειοψηφία των γυναικοκτονιών «νομιμοποιείται» κοινωνικά όταν πραγματοποιείται από οικεία πρόσωπα (σύντροφος, πρώην ή εν διαστάσει σύζυγος ή σύντροφος, σύζυγος, πατέρας). Παράλληλα στην έρευνα, αυτοί που θεωρούνταν υποψήφιοι τελεστές ενός τέτοιου έμφυλου εγκλήματος ήταν οι μουσουλμάνοι ή οι μετανάστες μιας και στην κυρίαρχη αντίληψη οι έλληνες οικογενειάρχες και χριστιανοί δεν έχουν μια τέτοια κουλτούρα βιασμού, σε αντίθεση με τους αλλόθρησκους και τους «ξένους».
Ο βιαστής και δολοφόνος της Ζωής Δαλακλίδου όμως ήταν ο 27χρονος Χρήστος Παπάζογλου, κάτοικος Ξάνθης, ο οποίος διατηρούσε μανάβικο ακριβώς στη γειτονιά της Ζωής, και εκείνο το βράδυ χωρίς να τη γνωρίζει, την είδε έξω με μια φίλη της, του άρεσε όπως είπε, την ακολούθησε, τη βίασε και της έβαλε φωτιά κάτω από το σπίτι της.
Ο Χρήστος Παπάζογλου ήταν το παιδί της διπλανής πόρτας, ο «μανάβεις» της γειτονιάς όπως έγραφε και η επιγραφή στο κατάστημά του, και ήταν αρραβωνιασμένος. Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας του βιαστή, ξαφνικά αναπήδησαν στην πόλη πολλαπλές μνήμες για την παραβατική συμπεριφορά του Χρήστου Παπάζογλου ως παιδί, έτσι ώστε να αιτιολογήσουν πως «γίνεται» κάποιος βιαστής.
Από τους χιλιάδες βιασμούς που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα (περίπου 4500 το χρόνο) γνωρίζουμε πως κάποιος ούτε γεννιέται, ούτε γίνεται βιαστής, και πως ο βιασμός είναι απλά επιλογή του βιαστή. Όμως η ατιμωρησία, όπως και στην περίπτωση του Χρήστου Παπάζογλου ο οποίος είχε ξαναδιαπράξει απόπειρα βιασμού ή βιασμό (δεν έχουν διαφορά αυτά τα δυο) και δεν είχε τιμωρηθεί οδηγούν στην επανάληψη ενός βιασμού και δίνουν το μήνυμα στην κοινωνία πως ο βιασμός δεν είναι σοβαρό έγκλημα.
Στην Ξάνθη τον Μάρτιο του 2013 πραγματοποιήθηκε πανελλαδική πορεία για τη βία κατά των γυναικών και ημερίδα σχετική, με αφορμή τη δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου.
Ο Χρήστος Παπάζογλου καταδικάστηκε στο Κακουργιοδικείο Καβάλας σε ισόβια συν 25 χρόνια.
Στις 2 Απρίλη (Τρίτη) στην Κομοτηνή στις 9.00 το πρωί ασκεί έφεση για να μειώσει την ποινή του.
Η οικογένεια έχει ζητήσει από άτομα και ομάδες να παρευρεθούν στο δικαστήριο για συμπαράσταση.
Καλούνται όσοι και όσες θέλουν να παρευρεθούν στο δικαστήριο.

Πηγή:FBpageΑπέναντι – COVEN

Στο συντηρητικό Σαν Μιγέλ του Τουκουμάν, στη βόρειο Αργεντινή, Εσταυρωμένοι, στάμπες με την Παρθένο, φωτογραφίες του Πάπα Φραγκίσκου, και επιγραφές «Σώστε και τις δύο ζωές» κατά των αμβλώσεων, διακοσμούν τα πάντα από τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα καταστήματα, έως και τα ταξί.

Όμως η τοπική κοινωνία συγκλονίσθηκε, όταν στις 29 Ιανουαρίου ένα 11χρονο κορίτσι εισήλθε στο νοσοκομείο σε προχωρημένη εγκυμοσύνη 21 εβδομάδων, φέροντας στα σπλάχνα της τον καρπό του βιασμού της από τον 65χρονο παππού της, από την πλευρά του θετού της πατέρα.

Συνέχεια

Ένας 86χρονος στρατιωτικός πυροβόλησε την 50χρονη μετανάστρια σύντροφό του και στη συνέχεια έστρεψε το όπλο στον εαυτό του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.

Οι δύο τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Ασκληπιείο Βούλας, όπου λίγη ώρα αργότερα κατέληξαν.

  • τίτλος από το NoBorders

ΑΠΕ ΜΠΕ

 
(Φωτ.: lykourinos-kavala.blogspot.com – Εικ.: ΧΚ)
Η εγκατάσταση των προσφύγων στον ελλαδικό χώρο πυροδότησε τα ξενοφοβικά σύνδρομα των γηγενών για τους «πρόσφιγγες», τους «τουρκόσπορους», τους «γιαουρτοβαφτισμένους», «σκατοογλούδες», για τις «σμυρνιές» και «παστρικές». Δεν ήταν μόνο τα οικονομικά και τα πολιτικά αίτια, αλλά και το πολιτιστικό χάσμα που χώριζε τις δύο πλευρές και εμπόδιζε τη μεταξύ τους επικοινωνία.

Για τους γηγενείς ήταν ο διαφορετικός τρόπος ζωής και οι συνήθειες των προσφύγων, τα ήθη και έθιμά τους, η χρήση της τουρκικής γλώσσας και τα «κακόηχα» επίθετά τους, τα περίεργα ντυσίματά τους, η «εξωτική» κουζίνα τους, η ανατολίτικη μουσική, τα τραγούδια και οι χοροί τους, η έντονη κοινωνικότητά τους, η θορυβώδης διασκέδαση, η ροπή στα γλέντια και την «καλοπέραση»…

Η γυναίκα πρόσφυγας θεωρήθηκε απειλή για την ηθική τάξη της κοινωνίας.
Η στερεότυπη εικόνα εμφάνιζε την προσφυγοπούλα ως κοπέλα με χαλαρές ηθικές αρχές, που επιστράτευε την ανατολίτικη θηλυκότητά της για να συνάψει σχέσεις με γηγενείς νέους, να τους παρασύρει και να τους «τυλίξει», ώστε να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή, έξω από την αθλιότητα των προσφυγικών συνοικισμών. Το έγραψε αργότερα κι ο Μυτιληνιός συγγραφέας Ασημάκης Πανσέληνος: «Όταν στα 1922 η κουτάλα της Ιστορίας ξανάδειασε, σ’ ολάκερη την Ελλάδα, όλους πια τους Μικρασιάτες (και τις Σμυρνιές), διάτορη ακούστηκε η φωνή “μας παίρνουν τους άντρες μας”, σα να είταν η χώρα καντίνα που είχε υποχρέωση να φουρνίρει άντρες, μονάχα στις ντόπιες γυναίκες».
(Πηγή: levantineheritage.com)
Δεν ήταν αβάσιμοι οι φόβοι των γηγενών: Οι πρόσφυγες, σαν συνήλθαν κάπως από τον εφιάλτη, προσπάθησαν να συμφιλιωθούν με την τραγική μοίρα τους και να υπερβούν τα αδιέξοδά τους. Η ζωή αρχίζει να ανθίζει στους προσφυγικούς οικισμούς και διεκδικεί πάλι το μερίδιό της στη χαρά, στον έρωτα, στο τραγούδι και στο γλέντι, μέσα από τους γνώριμους κώδικες επικοινωνίας που θύμιζαν τις χαμένες πατρίδες. «Οι άνθρωποι αυτοί», θυμάται αργότερα ο Μάρκος Βαμβακάρης, «ήτανε μαθημένοι να δουλεύουνε και να γλεντάνε. Όλοι οι πρόσφυγες μηδενός εξαιρουμένου. Μπορεί να δούλευε όλη τη βδομάδα σα σκύλος, αλλά το σαββατοκύριακο πήγαινε να γλεντήσει. Να βγει, να πάει, να δείξει, να κάνει…».
Έφεραν επίσης έναν νέο τρόπο γλεντιού: Οι γηγενείς διασκέδαζαν με ευρωπαϊκά και δημοτικά, «ενώ αυτοί εδώ όταν ήρθαν, αρχίσανε τσιφτετέλια, συρτά, πολλά, πολλά πράγματα. Μανέδες, τζιβαέρια, αϊβαλιώτικα, πολλά».
Αναπτύσσεται έτσι στις προσφυγικές γειτονιές ένας τρόπος ζωής και διασκέδασης πρωτόγνωρος και ελκυστικός για τους νέους που ζητούσαν να αποδράσουν από τη στεγνή καθημερινότητά τους. Η Αρμένισσα Ανζέλ Κουρτιάν επισκέπτεται τον προσφυγικό συνοικισμό της Κοκκινιάς και μας δίνει μια περιγραφή που σφύζει από ζωή: «Όταν φτάσαμε, μείναμε έκπληκτοι. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Δεν έμοιαζε ούτε στην Αθήνα ούτε στον Πειραιά. Λες και ήταν πανηγύρι. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε χαρούμενος. Ταβέρνες, καφενεία γεμάτα κόσμο. Ορχήστρες ανατολίτικες. Κορίτσια τραγουδούσαν στη σειρά καθισμένες με τους οργανοπαίκτες. Τα πεζοδρόμια μέχρι και το δρόμο γεμάτα τραπεζάκια. Τα ούζα, τα τας κεμπάπ, τα τζατζίκια, οι παστουρμάδες και τα σαγανάκια μοσκοβολούσαν.
»Σωστό νυφοπάζαρο. Ήταν διάχυτη παντού η ατμόσφαιρα της Σμύρνης. […] Κοιτάζω γύρω μου. Πραγματικά, πολύ όμορφα κορίτσια κάνουν βόλτες. Παρέες-παρέες, πιασμένες αγκαζέ ή χέρι-χέρι. Πειράζουν και πειράζονται, γελαστές και καμωματούδες. […] Από κάθε σπίτι ακούγονται χαρούμενες φωνές και γέλια. Άντρες και γυναίκες κάθονται στις πόρτες τρώγοντας πασατέμπο, φωνογράφοι τραγουδούν διάφορα μικρασιάτικα τραγούδια…».
Μικρασιάτες πρόσφυγες στον Πειραιά (φωτ.: Αρχείο ΕΡΤ)
Όλο αυτό το «εξωτικό» σκηνικό λειτουργεί σαν μαγνήτης: «Όλοι οι νέοι της Αθήνας και του Πειραιά έρχονται για να διασκεδάσουν. Έχουν ξετρελαθεί με τα κορίτσια, τις προσφυγοπούλες. Τις βρίσκουν πιο όμορφες και πιο εξελιγμένες. Στην αρχή ήρθαν για διασκέδαση και να βρουν καμιά καμωματού. Όμως γρήγορα τους τυλίγει κάποια και παντρεύονται. Οι ντόπιοι έχουν κατατρομάξει για τα παιδιά τους. Τα χάνουν από το δικό τους περιβάλλον. Κάθε γονιός φοβάται μην τυχόν πάρει ο γιος του καμία προσφυγοπούλα χωρίς προίκα».
Οι ανάγκες της επιβίωσης και ο «αποδεκατισμός» του ανδρικού πληθυσμού (στους μεγάλους προσφυγικούς συνοικισμούς της Αθήνας στις ηλικίες άνω των 16 ετών το 62% ήταν γυναίκες και μόνο το 38% ήταν άνδρες) ανάγκασαν τις γυναίκες να βγουν μαζικά στο χώρο της εργασίας (στα εργοστάσια, στα εργαστήρια, στα σπίτια, στους δρόμους) και να επιβάλουν την παρουσία τους στις κοινωνικές δραστηριότητες. Αυτή η πρωτοφανής δημόσια έκθεση της γυναίκας θεωρήθηκε επίσης απειλή για την κρατούσα ηθική τάξη.
Τα στερεότυπα δεν περιορίζονται στις φτωχές κοπελίτσες των προσφυγικών συνοικισμών. Δημοσιεύματα της εποχής εμφανίζουν και τις εύπορες γυναίκες προσφυγικής καταγωγής να προκαλούν με την παρουσία τους, τον «ηδονισμό», την «ανηθικότητα», τη «χυδαιότητά» τους. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές καταγραφές αυτής της ρατσιστικής οπτικής είναι το προκλητικό άρθρο «Οι γυναίκες της Αθήνας» του Κώστα Ουράνη (εφ. Ελεύθερος Λόγος, 10 Ιουλίου 1923).
Το φύλλο της εφημερίδας που φιλοξένησε το άρθρο του Κώστα Ουράνη
Ο γνωστός ποιητής αντιπαραβάλλει τις «Ατθίδες» με τις γυναίκες της Ανατολής που κατέκλυσαν και μόλεψαν την πρωτεύουσα: Στην αρχή κάνει λόγο για τον τύπο της νεαρής Αθηναίας «ο οποίος είχε την ευγένεια, λιγυρότητα και γραμμές αναγλύφων του Κεραμεικού ή μικρών αγαλμάτων της Τανάγρας. Ήταν ο ίδιος τύπος της δέσποινας που είχε διατηρηθεί και κατά τους αιώνες της δουλείας ακόμη μέσα σε λίγα αρχοντικά ελληνικά σπίτια και που έδωσε μερικά εξαίσια άνθη στην αυλή του Όθωνος. […] Είχαν στην εμφάνισή τους κάτι το πολύ αρμονικό και αρχοντικό. Θύμιζαν τις αρχαίες παρθένες που σμίλεψε ο Φειδίας ν’ ανεβαίνουν με άνθη και καρπούς στον Παρθενώνα κατά την πομπή των Παναθηναίων». Οι γυναίκες αυτές, συνεχίζει, είναι είδος προς εξαφάνιση, αφού η πόλη της Αθήνας κατακλύζεται πλέον από τις «άλλες»: «Οι άλλες έχουν τον καθαρό τύπο της Ανατολής από την οποία προέρχονται. Είναι γυναίκες που αρέσκονται πολύ να προκαλούν. Έχουν λευκή και απαλή επιδερμίδα, είναι όλες με υποβλητικές καμπυλότητες, με πρόσωπα στρογγυλά και μάτια στρογγυλά επίσης και κατάμαυρα, βυθισμένα σε ίσκιους, γεμάτα ηδονισμό. […] Είναι οι τύποι των ωραίων γυναικών – για τα κοινά τα γούστα.
»Οι γυναίκες αυτές ή είναι ανούσια αισθηματικές ή τρομερά φιλήδονες, […] έχουν κάτι το κοινό και το χυδαίο. […] Δεν έχουν απάνω τους καμιά αρχοντιά, καμιά ένστικτη λεπτότητα. Δεν είναι “κυρίες”. Είναι θηλυκά. Το κλίμα της Ανατολής τις έκανε μαλθακές, σαρκώδεις και φιλήδονες. Από δε την Ευρώπη έχουν πάρει την ελευθερία των ηθών – και ίσως τίποτα άλλο. […] Δεν έχουν την ένστικτη αποστροφή των ευγενικών γυναικών προς το χυδαίο και το ταπεινό […] αγαπούν την κουρκουσαριά, τις φράσεις με τις διπλές έννοιες, τ’ αλατισμένα αστεία.
»Ντύνονται με κίτρινα, με μαβιά, με ρόδινα χρώματα. Πολλές, υπό το πρόσχημα της ζέστης, έχουν καταργήσει τα μεσοφόρια, όταν δε περπατούν μέσα στον ήλιο οι γραμμές του σώματός των διαγράφονται καθαρά μέσα από τα φουστάνια. Με γυμνούς λαιμούς, με γυμνά μπράτσα, έχοντας κάτι το άφθονο όπως οι γυναίκες του Ρούμπενς, με μεγάλα μαύρα ματόκλαδα, κάτω από τα οποία γλαρώνει ο ηδονισμός, προκαλούν την προσοχή που ανοίγει το στόμα και ξυπνούν αιφνίδιους πόθους. […]
»Αυτές είναι οι γυναίκες που φαίνονται παντού στη σημερινή Αθήνα […] αυτή που δίνει τον τόνο, που εμφανίζεται ως τύπος, είναι η γυναίκα της Ανατολής. Ο άλλος, ο τύπος της νέας Αθηναίας, ο οποίος είχε αρχίσει να διαπλάσσεται από το κλίμα της Αττικής, χάθηκε μέσα σ’ αυτή την πλημμύρα των γυναικών της Ιωνίας και του Βοσπόρου. Κάπου-κάπου βλέπει κανείς μερικές νεαρές γυναίκες ντυμένες με διακριτική κομψότητα, με βλέμμα που κοιτάζει από ψηλά, με βάδισμα αργό και περήφανο, ωραίες σιλουέτες που κινούν το θαυμασμό: είναι αυτές, οι Αθηναίες. Αλλά εκτοπισμένες. Οι γυναίκες της Ανατολής κατέχουν σήμερα το πεζοδρόμιο και επιβάλλονται στο γούστο των κοινών με τα ζωηρά τους χρώματα, το αφρώδες δέρμα τους, τις προκλητικές καμπύλες, τα ηδυπαθή μάτια και το κάτι εκείνο το πολύ μελωμένο που αποστάζουν και που φέρνει ένα πλατάγισμα γλώσσης σ’ εκείνους που τις κοιτάζουν – όπως φέρνει το γλύκισμα που ορέγεται κανείς να φάει ή που μόλις το έφαγε…»!
Ο Ουράνης δεν αποτελούσε εξαίρεση· επένδυσε απλώς με συγγραφική μαεστρία την αντιπροσφυγική αντίληψη μιας σεβαστής μερίδας της γηγενούς κοινωνίας, αντίληψη που εξέφρασε στα 1928, με ακόμη πιο προκλητικό τρόπο, ο εκδότης της Καθημερινής Γεώργιος Βλάχος, στο γνωστό αντιπροσφυγικό άρθρο του: «Το σύμβολον της Παλαιάς Ελλάδος εκπορθείται και βεβηλώνεται από την “προσφυγικήν αγέλην”. Η Αθήνα δεν είναι πια η πόλη μόνο των “καθαρών” Ελλήνων, αλλά και πόλη των προσφύγων».
Σίγουρα θα υπήρξαν πολλές οργισμένες αντιδράσεις, κυρίως από την πλευρά των προσφύγων.
Τέσσερις μέρες μετά, στις 14 Ιουλίου 1923, η εφημερίδα φιλοξένησε απάντηση του αναγνώστη Κ.Αθ., που από την επιστολή του φαίνεται πως ήταν γηγενής Αθηναίος, άνθρωπος με μόρφωση και ευαισθησία και πήρε μέρος ως στρατιώτης στη μικρασιατική εκστρατεία. Τις εντυπώσεις του Ουράνη για τις γυναίκες της Ανατολής τις θεωρεί αποτέλεσμα της δυτικολαγνείας, της προκατάληψης και της άγνοιάς του για εκείνο το κομμάτι του ελληνισμού.
Νωπές είναι οι δικές του μνήμες από την Ελλάδα της Ανατολής: «Διπλός καημός να θυμάται κανείς τώρα εκείνην την αντικρινή, την πεθαμένη πια, Ελλάδα της Ανατολής», μιαν Ελλάδα «ζωντανεμένη, ολόστητη, ορθόστητη, λάγνα, γλυκιά, με φλογισμένη την ψυχή από τον πόθο της χαράς, με λιγωμένα μάτια από τη λαχτάρα του λυτρωμού, με ανοιχτή αγκαλιά…». Η θύμησή του τρέχει και στην Ελληνίδα της Ανατολής, που «επρόβαλε στο παραθύρι, έκοψε τα λουλούδια από τη γλάστρα της να μας ράνει, έστρωσε τα στολίδια της στο δρόμο να περάσουμε, άφησε τα δάκρυά της να κυλήσουνε πονετικά και άπλωσε τα μπράτσα της τα γραμμένα να μας χαϊδέψει τα κουρασμένα κεφάλια… Εμείς τις είδαμε τις γυναίκες της Ανατολής, εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες της σβησμένης μας χαράς.
»Έτσι θα τις εγνώριζε ο Ουράνης τις γυναίκες της Ανατολής, αν δεν εταξίδευε διαρκώς προς Δυσμάς. […] Και όταν, ξένος, αντίκρισε τις γυναίκες της Ανατολής πλαισιωμένες στο αττικόν περιβάλλον, τις έκρινε με την ψυχρή, την εύκολη, την άδικη παρατήρηση του ξένου, του περαστικού, με την απροσεξία του ανθρώπου που δεν αγαπά εκείνο που δεν το γνωρίζει, απλούστατα διότι δεν το εγνώρισε. Όλα τα μάτια δεν βλέπουν πάντα τα ίδια πράγματα. Χρειάζεται η προοπτική του χρόνου και των γεγονότων. Τις γυναίκες της Ανατολής εμείς, καθώς τις συναντούμε τώρα στο δρόμο μας, τις βλέπουμε στο βάθος μιας σκηνής γεμάτης από καπνούς μαύρους και αίματα ζεστά, χυμένα, με λυμένα τα μαλλιά να μοιρολογούν και να οδύρονται κι ανάμεσα στους λυγμούς τους να ψιθυρίζουν χορικά της πιο φρικτής τραγωδίας.
»Είναι οι γυναίκες που επόνεσαν πολύ. Κι όσο για την ταγιά τους, για τη σιλουέτα τους, για τη γραμμή τους, κοιτάζουμε λιγάκι πιο βαθιά, μες στην ψυχή, και το ’χουμε κρυφό καμάρι πως θα γενούν μανάδες μια φορά και πως το αίμα τους θα είναι και δικό μας αίμα […]».
Κυριάκος Λυκουρίνος
Πηγή:https://diktiospartakos.blogspot.com

του Ν.Σαραντάκου

Πριν από μερικές μέρες δολοφονήθηκε στη Σητεία μια 32χρονη μητέρα δύο παιδιών – τη στραγγάλισε ο εν διαστάσει σύζυγός της μπροστά στα μωρά παιδιά τους.

Τα Χριστούγεννα, η Κατερίνα, έτσι έλεγαν τη δολοφονημένη, είχε εγκαταλείψει το σπίτι όπου έμενε με τον άντρα της, επειδή αυτός τη χτυπούσε και την απειλούσε συνεχώς, και είχε πάει να μείνει με τη μητερα της. Εκείνος καθημερινά της ζητούσε να γυρίσει πίσω και ταυτόχρονα την απειλούσε πως αν πάει στην αστυνομία θα τη σκοτώσει. Στις 4 Φεβρουαρίου η Κατερίνα μαζί με συγγενείς της πήγε στο αστυνομικό τμήμα και κατάγγειλε ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της την απειλούσε. Επειδή όμως οι καταγγελίες δεν είχαν χρονικό προσδιορισμό δεν κινήθηκε η διαδικασία του αυτοφώρου.

Και βγήκε στην τηλεόραση ο πατέρας του συζυγοκτόνου και είπε πως ήταν η κακιά η ώρα, εννοώντας πως αν στο σπίτι υπήρχε και κάποιος άλλος δεν θα γινόταν το φονικό, και ότι εκείνος την αγαπούσε κι εκείνη δεν τον στήριζε, κι αν εκείνη είχε γυρίσει στον άντρα της θα ζούσε τώρα, και ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και ότι ο γιος του μετάνιωσε και τώρα τον έχει συγχωρήσει ο Θεός, και μάλιστα οι αστυνομικοί κατά παράβαση των κανονισμών τον άφησαν να του μιλήσει όση ώρα ήθελε και να τον αγκαλιάσει. Και η γιαγιά του 36χρονου δράστη είπε πως το θύμα «δεν του φερόταν καλά» και έκλαψε επειδή τώρα «το παιδί καταστράφηκε».

Εδώ υπάρχει ένα κοινό μοτίβο με δυο άλλες πολύ πρόσφατες περιπτώσεις γυναικοκτονιών. Να θυμίσω ότι και η 29χρονη Αγγελική Πέτρου, που δολοφονήθηκε στις αρχές του χρόνου στην Κέρκυρα από τον πατέρα της που δεν ενέκρινε τον δεσμό της, είχε επίσης αποταθεί στην αστυνομία ένα χρόνο πριν το φονικό, παραπονούμενη για τη συμπεριφορά του πατέρα της.

Αλλά και η Ελένη Τοπαλούδη, η φοιτήτρια που βιάστηκε και δολοφονήθηκε στη Ρόδο, είχε κι αυτή καταγγείλει στην αστυνομία προηγούμενο βιασμό της -χωρίς να γίνει τίποτα τότε. Τώρα μόνο άρχισε να ερευνάται η υπόθεση και εντοπίστηκαν δράστες.

Όπως διαβάζω, σύμφωνα με την έκθεση Η βία κατά των γυναικών και η προσχώρηση της Ε.Ε. στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που δημοσιοποιήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15 Νοεμβρίου 2017, η έμφυλη βία και συγκεκριμένα η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί για τις Ευρωπαίες μεταξύ 15 και 44 χρόνων η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, καθώς όπως καταγράφεται 50 γυναίκες στην Ε.Ε. δολοφονούνται κάθε εβδομάδα, από νυν ή πρώην σύντροφό τους.

 Επιπλέον, βάσει των στοιχείων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:
  • Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
  • Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
  • Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
  • Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι

Στην Πορτογαλία, 28 γυναίκες δολοφονήθηκαν μέσα στο 2018 από τον σύζυγο ή τον πρώην σύζυγό τους. Η χτεσινη μέρα κηρύχτηκε μέρα εθνικού πένθους για τις 28 γυναικοκτονίες.
Οι αριθμοί είναι πολύ χειρότεροι σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ιδίως στη Λατινική και Κεντρική Αμερική και την Ινδία, κάτι που ώθησε κάποιες χώρες της περιοχής να θεσπίσουν ως ιδιαίτερο αδίκημα τη γυναικοκτονία.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γυναίκες τραυματίζονται και δολοφονούνται επειδή αντιστάθηκαν στον βιασμό, επειδή απέρριψαν κάποιον άντρα, επειδή ζήτησαν να χωρίσουν ή χώρισαν, επειδή δεν θέλησαν να γυρίσουν στη συζυγική εστία, επειδή ο άντρας τους ζήλευε, επειδή είχαν εξωσυζυγική σχέση, επειδή ο πατέρας ή ο αδελφός τους δεν ενέκριναν τον δεσμό τους, επειδή ως ανύπαντρες είχαν σχέση.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε στατιστικά στοιχεία για τις δολοφονίες γυναικών, γενικότερα δεν ξέρω αν κρατάμε στατιστικά στοιχεία για τα περιστατικά έμφυλης βίας, ούτε ξέρω αν θα μπει στη στατιστική της έμφυλης βιας το προχτεσινό περιστατικό στο Περιστέρι, όπου πέντε οπαδοί μιας ομάδας ξυλοκόπησαν γυναίκα οπαδό άλλης ομάδας. Όπως λένε οι ίδιοι, «ωραία γκομενίτσα είναι και της την πέσανε για σεξ, δεν κάθισε κι έφαγε τα χαστούκια της», κάτι απόλυτα φυσιολογικό δηλαδή, αφού η γυναίκα θεωρείται κτήμα του άντρα -του συζύγου της, του πατέρα της, του πρώην συζύγου της, του φίλου της, του κάθε άντρα τελικά. Εκείνη φταίει που δολοφονήθηκε, που βιάστηκε, που έφαγε τα χαστούκια της: έφυγε, δεν γύρισε, δεν του κάθισε.

Υπάρχουν πολλοί απαίσιοι ευφημισμοί για τις γυναικοκτονίες. Τις λένε «εγκλήματα πάθους», τις λένε «οικογενειακές τραγωδίες», τις λένε, αν και αυτό ευτυχώς ακούγεται λιγότερο στη χώρα μας πια, «εγκλήματα τιμής». Πριν από μισόν αιώνα, αντίθετα, διάβαζε κανεις συνέχεια στην εφημερίδα για «εγκλήματα για λόγους τιμής» -και συνηθως ο χαρακτηρισμός αυτός έφερνε αυτόματα την ευνοϊκή μεταχείριση του φονιά (πατέρα, συζύγου, αδελφού), που όχι σπάνια καταδικαζόταν σε ελαφρές ποινές, ίσα να καλύπτουν την προφυλάκιση, που ανακοινώνονταν ενώ το ακροατήριο -σύσσωμη η τοπική κοινωνία- χειροκροτούσε σε ένδειξη συμπαράστασης στον φονιά.

Τώρα δεν λέμε για εγκλήματα τιμής αλλά εξακολουθεί να γίνεται λόγος για «έγκλημα πάθους» και για «οικογενειακή τραγωδία» -ο όρος χρησιμοποιήθηκε και για τη γυναικοκτονία της Σητείας, και ήδη η χρήση των όρων έχει στρώσει παχύ χαλί για να πέσει στα μαλακά ο φονιάς στη δίκη.

Κι όταν επιχειρήσεις να μιλήσεις για γυναικοκτονία, έρχονται οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της πατριαρχίας και σου λένε πως η λέξη προσβάλλει τις γυναίκες επειδή τις απανθρωποποιεί, επειδή δεν τις θεωρεί ανθρώπους. Κι από κοντά έρχονται κάποιοι αλλοι επαναστάτες (της φακής) και σε λένε «δικαιωματικό της Χίλαρι Κλίντον» αν μιλήσεις για πατριαρχία και για σεξισμό.

(Πολύ χαρακτηριστικά, ο συντάκτης του Σκάι, σε άρθρο για την κήρυξη εθνικού πένθους χτες στην Πορτογαλία, χρησιμοποίησε τον όρο «γυναικοκτονία», που δεν μπορούσε να τον αποιφύγει αφού υπήρχε σε δηλώσεις Πορτογαλίδας ακτιβίστριας, μέσα σε εισαγωγικά, λες και τον πιάνει με τα γάντια για να μη μολυνθεί! : «Η ‘γυναικοκτονία’ είναι μια εθνική μάστιγα στην οποία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί ο μέγιστος αριθμός ατόμων»)

Θα μου πείτε, τι θα αλλάξει αν πούμε «γυναικοκτονία» το φονικό της Σητείας και όχι «συζυγοκτονία» ή «ανθρωποκτονία» ή «δολοφονία»; Πιστεύω ότι έχει σημασία. Πιστεύω ότι με το να αναγνωρίσουμε και να κατονομάσουμε την έμφυλη βία, κοιτάζοντας το πρόβλημα κατάματα και μην κρύβοντάς το κάτω από τα πέπλα της «οικογενειακής τραγωδίας» και της «κακιάς στιγμής», βοηθάμε να αποκτήσει όλη η κοινωνία συναίσθηση του προβλήματος, κι έτσι την επόμενη φορά που η Ελένη, η Κατερίνα, η Αγγελική θα καταγγείλουν ότι απειλούνται, ότι βιάστηκαν, ότι ξυλοκοπήθηκαν, η απάντηση των αρχών δεν θα είναι τυπική, θα δένει τα χέρια του επίδοξου δράστη αντί να του δίνει το ελεύθερο. Αλλιώς, αν δεν κάνουμε τίποτα, θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρές γυναίκες.

Σήμερα ειναι 8 Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, και συνηθίζω τέτοια μέρα κάθε χρόνο να βάζω ένα άρθρο όπου μιλάω για τη ντροπιαστική υποεκπροσώπηση των γυναικών στις θέσεις εξουσίας και στις διευθυντικές θέσεις (παράδειγμα από πρόπερσι) και λέω για την ανάγκη να θεσπιστεί ποσόστωση, και μου λέτε πως η ποσόστωση υποτιμά τις γυναίκες και πως θα οδηγήσει σε αναξιοκρατικές τοποθετήσεις -ενώ ζούμε σε μια χώρα που η τελευταία αναξιοκρατική τοποθέτηση έγινε το 1830 όταν ο Καποδίστριας διόρισε τα αδέρφια του Αυγουστίνο και Βιάρο σε ανώτατα κρατικά αξιώματα.

Άκουσα σήμερα στο γαλλικό ραδιόφωνο ότι η γαλλική πολεμική αεροπορία ξεκινάει πρόγραμμα για να αυξήσει τα ποσοστά γυναικών στις τάξεις της, διότι τώρα έχει μόνο 20% γυναικείο προσωπικό, ενώ στους αξιωματικούς το ποσοστό είναι ακόμα χαμηλότερο, μόλις 14%. Άκουσα επίσης, στο ελληνικό ραδιόφωνο, ότι στον νέο νόμο περί αθλητισμού που έρχεται για ψήφιση καθιερώνεται ποσόστωση των φύλων στα συμβούλια των αθλητικών ομοσπονδιών, που σήμερα ανδροκρατουνται, με αποτέλεσμα οι ομοσπονδίες να έχουν ξεσηκωθεί -προς ενημέρωση, στο εξωτερικό οι αθλητικές ομοσπονδίες έχουν εδώ και χρόνια ποσόστωση, και η ίδια η FIFA. Είπα να τα γράψω κι αυτά, τελικά όμως αποφάσισα να δώσω την έμφαση στη γυναικοκτονία, αν και τα ζητήματα είναι αλληλένδετα.

Κι επειδή είναι αλληλένδετα, κλείνω το άρθρο αντιγράφοντας από τον ιστότοπο της Διεθνούς Αμνηστίας μια καταγγελία για τον νέο Ποινικό Κώδικα που έδωσε στη διαβούλευση η κυβέρνηση, ο οποίος στο θέμα του βιασμού χειροτερεύει τα πράγματα, αν αληθεύουν τα όσα θα παραθέσω. Φαίνεται όμως πως ακόμα είναι νωρίς και, με την ελάχιστη δύναμη φωνής που έχω κάνω έκκληση στην αριστερή κυβέρνηση να ακούσει το γυναικείο κίνημα και να θέσει ως βάση του βιασμού την απουσία συναίνεσης.

Δόθηκε χτες στη δημοσιότητα το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, προς δημόσια διαβούλευση.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό εκστρατεία με αίτημα την τροποποίηση του άρθρου 336, που περιλαμβάνει τον ορισμό του βιασμού, έτσι ώστε αυτός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης.

Στο προτεινόμενο σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα, διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς δεν υιοθετείται ένας ορισμός του βιασμού με βάση τη συναίνεση, αλλά ο ισχύων μέχρι σήμερα ορισμός, αντικαθίσταται με έναν ακόμη χειρότερο. Η νέα πρόταση περιορίζει τις περιπτώσεις της «απειλής σπουδαίου και άμεσου κινδύνου», μόνο σε εκείνες που αφορούν «απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας». Με αυτόν τον τρόπο, οριοθετείται ακόμη περισσότερο η έννοια της απειλής (ως αποκλειστικά σωματικής), και κλείνει οποιοδήποτε περιθώριο διαφορετικής ερμηνείας.

Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος ορισμός του βιασμού που μπορεί να γίνει αποδεκτός είναι αυτός που θα συνδέεται με την απουσία συναίνεσης. Η Διεθνής Αμνηστία, μετά από αναλυτική έρευνα και στα πλαίσια της εκστρατείας και όλου του υλικού που έχει δημοσιοποιήσει, έχει θεμελιώσει συγκεκριμένα τους λόγους για τους οποίους ένας τέτοιος ορισμός είναι απαραίτητος, έχει αναδείξει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις της Ελλάδας ως προς την υιοθέτησή του, ενώ έχει παράσχει αναλυτικές πληροφορίες για το ισχύον καθεστώς σε μια σειρά χωρών, και ειδικά αυτών που έχουν υιοθετήσει σχετικούς ορισμούς με βάση τη συναίνεση.

Στα πλαίσια της εκστρατείας μας, θα θέσουμε στη δημόσια διαβούλευση με συγκεκριμένο τρόπο και με βάση τις θέσεις μας, το αίτημα της τροποποίησης του άρθρου 336, και της υιοθέτησης ενός ορισμού του βιασμού με βάση την απουσία συναίνεσης. Οι γυναικείες οργανώσεις και συλλογικότητες, καθώς και οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να κινητοποιηθούμε, με αίτημα την τροποποίηση του ορισμού του βιασμού. Καλούμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης να τοποθετηθεί συγκεκριμένα και να αναλάβει πρωτοβουλία για αυτή την τόσο απαραίτητη νομοθετική αλλαγή.

Πηγή:https://tvxs.gr

Δημοσιευτηκε στισ 16/03/19
Κοινή καταγγελία DCI-ΜΩΒ για πολύμηνο χωρισμό μητέρας από την πεντάχρονη κόρη της στην Αθήνα

ΚΟΙΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 16/03/2019

ΠΟΛΥΜΗΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΑΙΤΟΥΣΑΣ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς ΜΚΟ Defence for Children International (DCI Ελλάδας) και η φεμινιστική οργάνωση Το Μωβ καταγγέλλουν τις σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών σε ανάγκη διεθνούς προστασίας στην Ελλάδα, που θυμίζουν τις αντιπροσφυγικές πολιτικές του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, για το χωρισμό των παιδιών προσφύγων από τις οικογένειές τoυς.

Ενδεικτική είναι η υπόθεση της αιτούσας διεθνή προστασία S. N., 31 ετών, πολίτη της Λαικής Δημοκρατίας του Κονγκό, η οποία άσκησε το δικαίωμά της να ζητήσει άσυλο για την ίδια και την κόρη της A. M. 5 ετών, μόλις έφτασαν στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» της Αθήνας στις 7/11/2018. Η μητέρα συνελήφθη και μετήχθη στο κέντρο κράτησης της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής (Πέτρου Ράλλη), όπου και την εντόπισε Το Μωβ κατά την επίσκεψή του στα κρατητήρια γυναικών στις 18/11/2018. Το Μωβ απευθύνθηκε στην DCI Ελλάδας, η οποία ανταποκρίθηκε αμέσως και ανέλαβε νομικά τόσο την μητέρα όσο και την κόρη. Το κοριτσάκι χωρίστηκε από τη μητέρα αμέσως κατά τη σύλληψή της, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο Παίδων, και ύστερα σε ίδρυμα, το οποίο οι αρχές τήρησαν μυστικό με την αιτιολογία ότι δεν υπήρχαν αποδεικτικά συγγένειας μεταξύ του παιδιού και της μητέρας. Η Εισαγγελία Ανηλίκων διέταξε τεστ DNA για την εξακρίβωση της συγγένειας στις 14/12/2018 με αριθμό 760/2018, του οποίου το αποτέλεσμα απέδειξε τη συγγένεια. Η μητέρα καταγράφτηκε επίσημα ως αιτούσα διεθνή προστασία από την Υπηρεσία Ασύλου στην Αμυγδαλέζα Αττικής στις 12/2/2019 και προσήλθε σε συνέντευξη στις 22/2/2019, και κατόπιν αναβολής στις 8/3/2019 με τη νομική συνδρομή δικηγόρου της DCI Ελλάδας. Το παιδί εντοπίστηκε από την DCI Ελλάδας να φιλοξενείται σε Ίδρυμα, και η μητέρα αφέθηκε ελεύθερη και μεταφέρθηκε σε δομή φιλοξενίας στις 8/3/2019.

Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα, οι διαδικασίες κυλούν βραδύτατα και η μητέρα δεν έχει επανενωθεί με την κόρη της, παρότι έχει αφεθεί ελεύθερη και έχει αποδειχθεί η συγγένεια με το παιδί της. Εξαρχής άλλωστε η ανησυχία των αρχών για το αν υπάρχει συγγένεια θα έπρεπε να είχε διερευνηθεί με συνοπτικές διαδικασίες, κι όχι με τόση καθυστέρηση. Επιπλέον, από την ημέρα της σύλληψής της, στις 7/11/2018, η μητέρα δεν είχε επικοινωνήσει καθόλου με το παιδί της, ούτε και είχε ενημέρωση για το πού βρίσκεται το παιδί της και ποιές νόμιμες διαδικασίες είναι διαθέσιμες σε αυτήν, μέχρι μόλις χτες, 15/3/2019, που της επετράπη τελικά να δει για λίγο το παιδί της. Παραμένει ακόμα άγνωστο πότε θα γίνει επιτέλους η επανένωση.

Με βάση το Άρθρο 18 (Άρθρο 24 Οδηγίας 2013/33/ΕΕ) και το Άρθρο 3 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ (ΣΔΠ) το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού αποτελεί πρωταρχική μέριμνα. Σύμφωνα με το άρθρο 9 της ΣΔΠ, κάθε παιδί έχει δικαίωμα να ζει μαζί με τους γονείς του, εκτός εάν αυτό αντιτίθεται στο βέλτιστο συμφέρον του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τηρήθηκαν οι δεσμευτικές προβλέψεις της ΣΔΠ, την οποία έχει υπογράψει και επικυρώσει η Ελλάδα, ούτε προηγήθηκε αξιολόγηση του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού προκειμένου να χωριστεί από τη μητέρα του. Οι εν λόγω διατάξεις αποτελούν νόμο του κράτους με υπέρτερη, μάλιστα, ισχύ από τους εσωτερικούς νόμους.

Το DCI Ελλάδας και το Μωβ καταγγέλλουν τη συγκεκριμένη πρακτική των ελληνικών αρχών να χωρίσουν αυθαίρετα και χωρίς καμία απολύτως αξιολόγηση την ως άνω αιτούσα διεθνή προστασία από το παιδί της επί τέσσερις και πλέον μήνες και γνωρίζουν, δυστυχώς, ότι δεν πρόκειται για τη μοναδική περίπτωση στην Ελλάδα.

Το DCI Ελλάδας και το Μωβ καλούν τις ελληνικές αρχές να σέβονται τα δικαιώματα του παιδιού, σύμφωνα με τη ΣΔΠ και να μη χωρίζουν τα παιδιά-πρόσφυγες από τους γονείς τους, χωρίς αξιόπιστο και τεκμηριωμένο λόγο, σύμφωνα με τα υψηλότερα διεθνή πρότυπα για το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού.

Πηγή:https://tomov.gr

123...78Επόμενο Σελίδα 1 από 78

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ/ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

© 2012-2017 | Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»