του Γιώργου Ρούσσου
Ο Τζαφάρ Παναχί αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο της Έβδομης Τέχνης. Πρόκειται για έναν πραγματικό καλλιτέχνη, που έχοντας συγκινήσει κοινό και κριτικούς με τις ταινίες του, καταδικάστηκε από το ιρανικό καθεστώς σε είκοσι χρόνια στέρησης εξόδου από την πατρίδα του, ενώ παράλληλα του απαγορεύτηκε να σκηνοθετεί. Όμως εκείνος πιστός στις αρχές του συνέχισε να κάνει αυτό που τόσο καλά ξέρει και αγαπά. Η νέα ταινία του «Αρκούδες Δεν Υπάρχουν» κυκλοφορεί στους Κινηματογράφους από την Πέμπτη 9 Μαρτίου.
Καθώς συνεχίζεται ο αγώνας του καλλιτεχνικού κόσμου ενάντια στο προεδρικό διάταγμα 85 για την υποβάθμιση των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών, το βασικό τους αίτημα, που δεν είναι άλλο απ’ την απόσυρση του επίμαχου διατάγματος, ακούστηκε μέχρι το Βερολίνο, στη διάρκεια της Μπερλινάλε.
Ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε β’ βαθμό αφέθηκε ο 
Το δικαστήριο ομόφωνα επέβαλε στον Πέτρο Φιλιππίδη ποινή κάθειρξης έξι ετών για την απόπειρα βιασμού του 2010 και πέντε ετών για την απόπειρα βιασμού του 2014. Συνολικά το δικαστήριο καταδίκασε σε 11 έτη.
Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδερφές και τους αδερφούς μου στην Τέχνη. Αυτά τα ψώνια, οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι, αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο. Όχι μόνο οι διάσημοι και οι «πετυχημένοι». Μα κυρίως όσες και όσοι παλεύουν να βγάλουν την κάθε μέρα, χωρίς χρήματα για το νοίκι αλλά με πίστη, με όνειρο, με ευθύνη, με ακούραστη, απλήρωτη εργασία. Χωρίς εγγυήσεις, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς στήριξη, χωρίς επιβράβευση. Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του, κρατάνε, χρόνια τώρα, κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει. Ηθοποιοί, χορευτές, μουσικοί, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, συγγραφείς, ποιητές. Άνθρωποι
Μάριος Διονέλλης
