Ο Μπερτολούτσι θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους Ιταλούς σκηνοθέτες της δεκαετίας του ’70.Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 77 ετών άφησε ο μεγάλος μαέστρος του ιταλικού σινεμά, Μπερνάντο Μπερτολούτσι, όπως μεταδίδει η ιταλική La Repubblica.
«’Εφυγε» ο λογοτέχνης Γιώργος Σκούρτης, ο καινοτόμος της νεοελληνικής δραματουργίας
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ο λογοτέχνης Γιώργος Σκούρτης μετά από βαριά επιδείνωση στην υγεία του.
Αφήνει έναν γιο από τον γάμο του με την ποιήτρια και ηθοποιό Αγγελική Ελευθερίου, αδελφή του Μάνου Ελευθερίου.
Υπάρχουν ανθρώπινες φυλές;
Όπως προδίδει και η καθομιλούμενη γλώσσα, η κοινή γνώμη πιστεύει στο είδος μας υπάρχουν φυλές. Και συνηθίζει να κατατάσσει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματος.
Όμως, ακόμη και με αυτό το κριτήριο, ένας προσεκτικός παρατηρητής θα αντιλαμβανόταν ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ μαύρων και λευκών, αλλά μια συνεχής διαβάθμιση με το χρώμα του δέρματος να γίνεται σκουρότερο από τους πόλους προς τον ισημερινό.
Δεν διαθέτουμε κανένα πειστήριο, φαίνεται όμως ότι το χρώμα του δέρματος εκείνων των πρώτων αποικών που εγκατέλειψαν την Αφρική πριν από 50.000 χρόνια πρέπει να ήταν σκούρο. Κατά τις μετακινήσεις τους, οι ανθρώπινες ομάδες συναντούσαν διαφορετικά περιβάλλοντα, στα οποία προσαρμόζονταν, με αποτέλεσμα την πολυμορφία που βλέπουμε σήμερα. Η απόκτηση όλο και ανοιχτότερου δέρματος ήταν μια αναγκαστική προσαρμογή στην πορεία προς τον Βορρά.
Τα ανθρωποειδή πρωτεύοντα, που, με εξαίρεση τον άνθρωπο είναι όλα τριχωτά, έχουν ανοιχτό χρώμα δέρματος. Δεν γνωρίζουμε πότε ο άνθρωπος έχασε το τρίχωμά του. Η απώλεια αυτή μπορεί να ήταν ευεργετική στο ζεστό κλίμα της Αφρικής, ιδιαίτερα εάν συνέβη την εποχή που οι πρόγονοί μας υιοθετούσαν τη δίποδη βάδιση και όδευαν από το δάσος προς τη σαβάνα. Η δίποδη βάδιση διευκολύνει τις μακρές πορείες, οι οποίες όμως ζεσταίνουν. Έτσι, η απώλεια του τριχώματος ενδεχομένως να είχε προσαρμοστική αξία, δεδομένου ότι διευκολύνει την εξάτμιση νερού, μέσω της εφίδρωσης, και χαρίζει ανακουφιστική δροσιά.
Ωστόσο, χωρίς τρίχωμα, το δέρμα κινδυνεύει από τις βλαβερές υπεριώδεις ηλιακές ακτίνες, που είναι εντονότερες στα μικρά γεωγραφικά πλάτη. Χωρίς υπεριώδη ακτινοβολία, όμως, το δέρμα δεν μπορεί να παραγάγει βιταμίνη D, η οποία είναι απαραίτητη για τη φυσιολογική ανάπτυξη. Επομένως, ο βαθμός προστασίας του δέρματος, είτε με τρίχωμα είτε με μελανίνη, πρέπει να είναι τόσος, ώστε να συμβιβάζει τις δύο αντίθετες ανάγκες: την ικανοποιητική θωράκιση απέναντι στην υπεριώδη ακτινοβολία και την επαρκή τροφοδοσία με βιταμίνη D.
Κατά την πορεία λοιπόν προς τον Βορρά, οι άτριχοι αλλά σκουρόχρωμοι πρόγονοί μας συναντούν περιβάλλοντα με όλο και χαμηλότερες εντάσεις υπεριώδους ακτινοβολίας. Το σκούρο δέρμα εδώ δεν είναι μόνο περιττό, αλλά και επιζήμιο, μια και τα υψηλά επίπεδα μελανίνης δεν επιτρέπουν στη χαμηλή υπεριώδη ακτινοβολία να διεισδύσει στις στιβάδες εκείνες του δέρματος όπου γίνεται η σύνθεση της βιταμίνης D.
Μεταλλάξεις λοιπόν που μειώνουν τη στις μελανίνη ευνοούνται από το νέο περιβάλλον και σταδιακά καθιερώνονται. Αυτή είναι η βιολογική και περιβαλλοντική βάση της χρωματικής μας ποικιλομορφίας. Και είναι ο λόγος που οι σημερινοί Αφρικανοί πρέπει να προσέχουν την περιεκτικότητα της τροφής τους σε βιταμίνη D όταν μεταναστεύουν στον Βορρά, ενώ οι βόρειοι να καλύπτουν το δέρμα τους όταν ακολουθούν την αντίθετη πορεία.
Το χρώμα του δέρματος ελέγχεται από ελάχιστα γονίδια. Το ίδιο και πολλοί άλλοι χαρακτήρες, οι οποίοι κατανέμονται άνισα στις διάφορες ανθρώπινες ομάδες, ελέγχουν περισσότερο ή λιγότερο ορατές λειτουργίες και σχετίζονται περισσότερο ή λιγότερο εμφανώς με κάποια περιβαλλοντική ανάγκη.
Υπάρχει άραγε λόγος να κατατάξουμε σε διαφορετικές «φυλές» τους Μεσογειακούς και τους κεντροευρωπαϊκούς λαούς, επειδή οι πρώτοι έχουν σε πολύ μεγάλα ποσοστά τα γονίδια που τους προστατεύουν από την ελονοσία? Αποτελούν μήπως ξεχωριστή «φυλή» οι λαοί που μπορούν να πιουν γάλα επειδή διαθέτουν τα γονίδια ανοχής στη λακτόζη(ανατολική και βόρεια Αφρική, νοτιοδυτική Ασία, Ευρώπη, Μογγολία)? Θα κατατάσσατε σε τρεις διαφορετικές φυλές τους Ινδούς, με βάση τις ομάδες αίματος;
Παράλογο, θα πουν πολλοί. Το ίδιο υποστηρίζει και η επιστημονική κοινότητα, που διακρίνει μεν συνεχείς διαβαθμίσεις στην κατανομή πολλών γονιδιακών ομάδων μεταξύ ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, αλλά όχι υποείδη, φυλές ή «ράτσες». Η σύγχρονη βιολογία απορρίπτει τον ρατσισμό με επιστημονικά επιχειρήματα, και όχι απλώς από πολιτική ορθότητα
Το χρώμα του δέρματος οφείλεται σε έναν απλό γενετικό πολυμορφισμό, όπως οι ομάδες αίματος και η ικανότητα πέψης του γάλακτος.
Γιάννης Μανέτας «Η ζωή σήμερα, άλλοτε, αλλού και στο μέλλον» . Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Πηγή:https://liberationpolular.wordpress.com
Μεταπτυχιακός φοιτητής του ΔΠΘ μετέγραψε το «Μονόγραμμα» του Ελύτη για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης
Ο Απόστολος Γαρούφος ευελπιστεί να φέρει την ηλεκτρονική εποχή στην γραφή Braille – «Γρήγορα αντιλήφθηκα πόσο μου άρεσε αυτό το “σύμπαν” που δημιούργησε ο Λουί Μπράιγ και θέλησα να το επεκτείνω»
Ο κ. Απόστολος Γαρούφος είναι «παιδί» του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Η μεγάλη του αγάπη, η λογοτεχνία τον οδήγησε στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας από όπου και μεταπήδησε στον χώρο της ειδικής αγωγής για μεταπτυχιακές σπουδές. Κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να «αποκαταστήσει» μία μερίδα ατόμων για την οποία η πρόσβαση στην γνώση ή την ψυχαγωγία δεν είναι πάντα εύκολη.
Η επιθυμία έγινε πράξη και ο ίδιος καταπιάστηκε με ένα μεγαλόπνοο εγχείρημα μέσω του οποίου ευελπιστεί να κάνει την πρόσβαση στην λογοτεχνία για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης ευκολότερη. Χρησιμοποιώντας ειδικό λογισμικό μετέγραψε σε ένα ηλεκτρονικό κείμενο Braille το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη, ενώ πλέον εργάζεται πιλοτικά γύρω από ένα πρόγραμμα που θα δίνει στον κάθε ιδιώτη την δυνατότητα να κάνει το ίδιο.
«Με απλά λόγια, ένας γονιός που θέλει να γράψει ένα κείμενο για το τυφλό παιδί του ή ένας μαθητής με προβλήματα όρασης θα μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους κείμενο χωρίς καμία βοήθεια από τρίτους», όπως εξήγησε μιλώντας στον «ΠτΘ» για το εγχείρημά του, μέσω του οποίου ευελπιστεί να εισαγάγει την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών σε μία διαδικασία που μέχρι στιγμής γίνεται με δύσχρηστες γραφομηχανές.
Ο λόγος στον ίδιο …
ΠτΘ: Πώς προέκυψε μέσα σας η ανάγκη να μεταγράψετε ένα λογοτεχνικό έργο σε προσβάσιμη μορφή για τυφλούς και γιατί επιλέξατε συγκεκριμένα το «Μονόγραμμα»;
Α.Γ.: Ως φοιτητής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας εξειδικεύθηκα στις νεοελληνικές σπουδές. Η ποίηση και ο έρωτας είναι στοιχεία που με χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα και θεωρώ ότι το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη είναι ίσως το πιο ερωτικό ποίημα που υπάρχει. Ήταν ένα δώρο της κοπέλας μου και θεώρησα πως θα ήταν καλό να ξεκινήσω με αυτό ως ένα «πρωτόλειο» μεταγραφής.
Κάποτε ο Leo Tolstoy είχε πει «όλα, καθετί που καταλαβαίνω, το καταλαβαίνω μονάχα επειδή αγαπώ». Το κάθε παιδί ή ενήλικας με προβλήματα όρασης δεν χρειάζεται να έχει τυπωμένο το ποίημα σε γραφή Braille. Μπορεί να του το τυπώσει κάποιος άλλος και να το τυπώσει στην καρδιά του για μία ζωή. Αυτό που προσπάθησα απλά να κάνω είναι να δώσω τη δυνατότητα στα εν λόγω άτομα να γράψουν αυτά που θέλουν σε ηλεκτρονική μορφή. Το κατά πόσο αυτό είναι εύκολο ή δύσκολο θα το δείξει η ιστορία.
«Η εν λόγω δουλειά γίνεται μόνο σε γραφομηχανή, εγώ ευελπιστώ να εισάγω στην διαδικασία και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές»
ΠτΘ: Η δουλειά σας δεν περιορίζεται μόνο στην μεταγραφή και διασκευή βιβλίων για τυφλούς. Ποια είναι η καινοτομία που ευελπιστείτε να εισάγετε;
Α.Γ.: Ξεκινώντας μαθήματα γραφής Braille γρήγορα αντιλήφθηκα πόσο μου άρεσε αυτό το «σύμπαν» με τις έξι τελείες και τα εξογκώματα που δημιούργησε ο Λουί Μπράιγ. Θέλησα, λοιπόν, να το επεκτείνω σε ηλεκτρονική μορφή. Όποιος έχει ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο χώρο ξέρει καλά πως η εν λόγω δουλειά γίνεται μόνο σε γραφομηχανή, εγώ ευελπιστώ να εισάγω τη διαδικασία και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Όπως, λοιπόν, τυπώνεις το εξάστιγμο πάνω στο χαρτί πολύ απλά θα το αποθηκεύεις σε ένα αρχείο Word με μορφή κουκίδων και στη συνέχεια το αρχείο αυτό θα τυπώνεται σε ειδικούς εκτυπωτές. Έτσι μπορείς να δημιουργείς πολλά αντίτυπα και να διορθώνεις τα λάθη σου, ενώ η γραφομηχανή δεν σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Άπαξ και κάνεις ένα λάθος στο γράμμα θα πρέπει να σβήσεις όλη την λέξη και να την γράψεις ξανά.
Στα ΚΕΑΤ υπάρχει αυτή η δυνατότητα, αυτό που κάνω εγώ, όμως, είναι να ανοίγω τον δρόμο και στους ιδιώτες. Ένας γονιός για παράδειγμα μπορεί να μεταγράψει κάτι για το ίδιο του το παιδί, αντί να το ζητήσει από άλλους ή ένα παιδί με την σειρά του να γράψει το δικό του μυθιστόρημα. Επί της ουσίας πρόκειται για μία εφαρμογή στον υπολογιστή την οποία βρήκα έτοιμη στο ίντερνετ από ξένες ιστοσελίδες και έκανα δικές μου μικρές τροποποιήσεις μαζί με έναν καθηγητή πληροφορικής. Σημειωτέον ότι το πρόγραμμα προϋπήρχε, η δική μου συμβολή μέχρι στιγμής είναι πολύ μικρή και τίποτα δεν είναι ακόμα έτοιμο.
ΠτΘ: Πώς θα σχολιάζατε το κομμάτι της προσβασιμότητας για άτομα με προβλήματα όρασης στην καθημερινή ζωή;
Α.Γ. Η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη αν και θεωρώ ότι τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να γίνονται σημαντικά βήματα προόδου. Το κακό στην Ελλάδα είναι πως δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα. Πολύς κόσμος δεν ξέρει καν ότι το εξάστιγμο της Braille υπάρχουν παντού γύρω μας στην καθημερινότητα.
Για παράδειγμα, στους καινούργιους ανελκυστήρες οι αριθμοί των ορόφων, τα νούμερα στο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης, τα κουτιά των φαρμάκων, τα γράμματα “f” και ”j” στα πλήκτρα του υπολογιστή είναι διαμορφωμένα με τρόπο ώστε να βοηθούν τα άτομα με προβλήματα όρασης, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που το γνωρίζουν. Φυσικά αν θέλουμε να μιλούμε για προσβασιμότητα μένουν να γίνουν κι άλλες αλλαγές, όπως να εφαρμοσθεί η νέα πρόταση για καταλόγους σε γραφή Braille στα καταστήματα και τις καφετέριες.
* Το «Μονόγραμμα» σε μεταγραφή και επιμέλεια του Απόστολου Π.Γαρούφου διατίθεται ελεύθερα από την διαδικτυακή εφημερίδα «Πολιτιστικός Σύλλογος Τσοτυλίου»
Πηγή:https://liberationpolular.wordpress.com
«Τέσσερα χρόνια φοβάμαι να παίξω θέατρο, το Ελληνοαλβανός δεν τους κολλάει»
Κατάθεση ψυχής για όλα! Για κοινωνικό ρατσισμό, για Χρυσή Αυγή, για δολοφονία Φύσσα, για αποκλεισμό από δουλειές, για ανεργία! Ο ηθοποιός και βραβευμένος σκηνοθέτης Λαέρτης Βασιλείου αναφέρεται στη στοχοποίησή του και μιλάει για τα πάντα στο G-Weekend σε μια… εξομολόγηση από καρδιάς.
To ρεπορτάζ στο RAI κόπηκε για «λόγους προστασίας» (της απάθειας και του φόβου)
«Το RAI TG2 έκοψε το ρεπορτάζ για τις συνθήκες των 3.000 παιδιών-μεταναστών στη Λέσβο. Δεν μπορούμε να σας κοιτάξουμε κατάματα. Γιατί, κι αν μετά καταλάβουμε;»
«Το RAI TG2 έκοψε το ρεπορτάζ για τις συνθήκες των 3.000 παιδιών-μεταναστών στη Λέσβο.
Δεν μπορούμε να σας κοιτάξουμε κατάματα.
Γιατί, κι αν μετά καταλάβουμε;»
Σκίτσο του Mauro Biani που δημοσίευσε στις 23 Οκτωβρίου η ιταλική Il Manifesto.
Επεξηγηματικό σχόλιο για το σκίτσο του Mauro Biani: Το RAI έκοψε το ρεπορτάζ του Valerio Cataldi, απαιτώντας ξαφνικά και λίγες μόνο ώρες πριν την ώρα προβολής να καλύψει η ομάδα παραγωγής όλα τα πρόσωπα των παιδιών εξ ολοκλήρου με θαμπό φόντο που καλύπτει ολόκληρο το κεφάλι -σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ που είχε στο επίκεντρό του τη ζωή των προσφυγόπουλων σε Βοσνία και Λέσβο* και που για την κινηματογράφηση των παιδιών υπήρχε κάθε φορά η σχετική άδεια είτε από τους γονείς τους είτε από τους εκάστοτε υπεύθυνους στον χώρο που ζούσαν. «Το RAI δεν είναι εξίσου ευαίσθητο όμως όταν τα παιδιά είναι στη Συρία ή τη Λιβύη γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις δείχνει ξεκάθαρα τα πρόσωπά τους», λένε συνάδελφοι δημοσιογράφοι του ιταλικού δημόσιου καναλιού. Άλλωστε, και η κοινή λογική επιτάσσει ότι, αν αυτό ήταν πράγματι ένα ζήτημα δεοντολογίας και ηθικής αφενός θα αφορούσε όλα τα ρεπορτάζ με παιδιά που προβάλλονται στο RAI και αφετέρου θα γνώριζαν αυτή τη συνθήκη πρώτοι από όλους οι δημοσιογράφοι που εργάζονται για το κανάλι. Το ζήτημα της προστασίας των παιδιών και η έκθεσή τους στα media είναι ασυζητητί βαρύνουσας σημασίας αλλά εδώ μοιάζει υποκριτικό. Εφόσον δεν είχε συμφωνηθεί από την αρχή και το ντοκιμαντέρ βασιζόταν στις εικόνες και τις ιστορίες των παιδιών, το κανάλι γνώριζε ότι ο δημοσιογράφος δεν θα το δεχόταν.
Η απόφαση θεωρείται «καθαρά πολιτική» από τους Ιταλούς δημοσιογράφους και τις οργανώσεις που έχουν κινητοποιηθεί τις τελευταίες μέρες για να πιέσουν το RAI να προβάλει το ντοκιμαντέρ του Cataldi. Στα μηνύματα που ανταλλάσουμε στα social media, κοινός τόπος τους είναι ο θυμός αλλά και η αγωνία: «Στην Ιταλία του Σαλβίνι δεν πρέπει να αντικρίζουμε τα μάτια των παιδιών, ούτε τα χαμόγελα, ούτε τα γέλια τους ούτε τα δάκρυα. Πρέπει να παρουσιάζονται τα παιδιά και οι πρόσφυγες σαν να μην έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να τους νιώσουμε και να τους καταλάβουμε, να τους δούμε ανθρώπους σαν κι εμάς».
Χαρακτηριστική των προθέσεων του Σαλβίνι ήταν, για παράδειγμα, και η πρόσφατη σύλληψη του δημάρχου του Ριάτσε, Ντομένικο Λουκάνο, που κατέστησε το χωριό του υπόδειγμα κοινωνικής ενσωμάτωσης των μεταναστών, συνύπαρξης με τους ντόπιους αλλά και αναζωογόνησης χωριών που βρίσκονται σε μαρασμό.
Ο δημοσιογράφος Valerio Cataldi καλύπτε εδώ και χρόνια ιστορίες μεταναστών και προσφύγων και από τον Δεκέμβριο του 2017 είναι και πρόεδρος της Association Carta di Roma. Η οργάνωση ιδρύθηκε το 2011 με στόχο την εφαρμογή του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας σε ρεπορτάζ που αφορούν τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Σε συνεργασία με δημοσιογράφους, εργαζόμενους στα MME, ακτιβιστές και πανεπιστήμια, οργανώνουν εκπαιδευτικά σεμινάρια και συζητήσεις ώστε να ενθαρρύνουν τη «σωστή και υπεύθυνη δημοσιογραφική απεικόνιση των προσφύγων, των αιτούντων άσυλο, των μεταναστών αλλά και των θυμάτων trafficking στα media». Παράλληλα η Carta di Roma καταγράφει με έρευνές της την ποιοτική (π.χ. ορολογία) και ποσοτική κάλυψη των ΜΜΕ σε ζητήματα μετανάστευσης -πρόσφατα δημοσίευσε την έρευνα «Ισλάμ και μετανάστευση: Η αφήγηση στον ιταλικό Τύπο το 2018».
Πηγή:https://www.thepressproject.gr
Συνέλαβαν μουσικό του δρόμου και την κατηγόρησαν για επαιτεία. Η αντίδραση του Δημήτρη Ζερβουδάκη. «Ντροπή, διώκεται ο πολιτισμός»
Συνέλαβαν χτες το βράδυ στην πλατεία Αριστοτέλους μια νεαρή κοπέλα, μουσικό του δρόμου, την οποία κατηγόρησαν για επαιτεία. Η σύλληψη της προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στα μέλη του Σωματείου Μουσικών Βορείου Ελλάδας. Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης διαμαρτυρήθηκε για το περιστατικό και έγραψε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook: «Απαράδεκτη η χθεσινοβραδυνή σύλληψη, προσαγωγή και στη συνέχεια μήνυση από πλευράς των αστυνομικών οργάνων σε βάρος της μουσικού του δρόμου….ξανά για επαιτεία. Στην καρδιά της πόλης, στην Αριστοτέλους! Στην ουσία “διώκεται” ο πολιτισμός. Η αστυνομία “υπερθεματίζει” στην αναλγησία. ΝΤΡΟΠΗ. Δεν δέχτηκαν καν να μιλήσουν με τον πρόεδρο του Συλλόγου Μουσικών Βόρειας Ελλάδας! Τέτοιοι χειρισμοί δεν ευνοούν τον διάλογο με ένα νόμιμο ιστορικό σωματείο της πόλης, για ένα τόσο σοβαρό και φλέγον ζήτημα για τους μουσικούς της πόλης και όχι μόνον. Ζήτημα που αφορά ακόμη και την επιβίωση κάποιων ανθρώπων.Την τρέχουσα εβδομάδα θα υπάρξει προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης πια για το θέμα της επαιτείας στη βουλή. Ο ΣΜΒΕ θα σταθεί στο πλευρό της συλληφθείσας μουσικού». Όπως ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στην εκπομπή «Ορθά – Κοφτά» στο ραδιοφωνικό σταθμό στο Κόκκινο, την Τετάρτη προγραμματίζεται σιωπηλή διαμαρτυρία έξω από το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου με αφορμή τη συγκεκριμένη σύλληψη. «Περιμένουμε να υπάρξει παρέμβαση στη Βουλή ώστε να καταργηθεί αυτή η Μεταξική διάταξη» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ζερβουδάκης….
Πέθανε ο διάσημος φωτογράφος Ara Güler
Ένας από τους πλέον θρυλικούς φωτογράφους της Κωνσταντινούπολης, ο Αρά Γκιουλέρ (Ara Güler) έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών. Υπέστη καρδιακή προσβολή και τελικά έχασε τη μάχη.
Ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από το γιγαντιαίο γκράφιτι του Τσε Γκεβάρα
Ο Jorit Agoch, Ιταλός street artist, παρουσίασε πρόσφατα ένα από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν δημιουργηθεί με το πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα, με αφορμή τη συμπλήρωση 51 ετών από τη δολοφονία του.
Για τον Jorit, το γκράφιτι είναι μια φωνή διαμαρτυρίας και σε συνέντευξή του στο δίκτυο teleSUR, δηλώνει: «η ζωή μου έχει νόημα μόνο αν συνεισφέρει με κάποιον τρόπο στην πρόοδο της ανθρωπότητας».
Πρόκειται για τον ίδιο καλλιτέχνη που το καλοκαίρι δημιούργησε στο τείχος της Βηθλεέμ ένα γκράφιτι με το πρόσωπο της Παλαιστίνιας ακτιβίστριας Αχέντ Ταμίμι, εν όψει της αποφυλάκισής της. Λίγο αργότερα, εξ αιτίας αυτού του γκράφιτι, προφυλακίστηκε και τελικά απελάθηκε από το Ισραήλ.
Ο Jorit περιγράφει τη δουλειά του ως μια μικρή συνεισφορά στους αγώνες «για απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία».
Ο Jorit αφιερώνει το γκράφιτι του Τσε Γκεβάρα «σε εκείνους που συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην κοινωνία που γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινη».
«Ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι ο αγώνας του κόσμου για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Έκανα ό,τι μπορούσα, μια σταγόνα στον ωκεανό της αδικίας», σχολίασε για το γκράφιτι με την Αχέντ Ταμίμι.
Γκράφιτι με τον Ντιέγκο Μαραντόνα
Γκράφιτι με τον Αργεντίνο ακτιβιστή Santiago Maldonado, που στήριξε τον αγώνα του λαού των Μαπούτσε και δολοφονήθηκε από τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας.
Οι κόκκινες γραμμές στα πρόσωπα που απεικονίζει είναι αναφορά σε παραδοσιακές μαγικές τελετές της Αφρικής, και συγκεκριμένα στη διαδικασία του σκαριφισμού. Είναι η τελετή για τη μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, που συνδέεται συμβολικά με τη στιγμή που το άτομο γίνεται επίσημα μέλος της φυλής.
«Για μένα η έννοια της φυλής δεν σημαίνει μια οπισθοδρόμηση ή μια επιστροφή σε προγενέστερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Σημαίνει ότι στη βάση των ανθρώπινων αναγκών βρίσκεται η κοινότητα, ως πεδίο ανάπτυξης, όπου όλοι συνεργάζονται για τη συλλογική πρόοδο», εξηγεί.
Αρκετά από τα έργα του δείχνουν μια πιο ανθρώπινη πλευρά των σύγχρονων κοινωνικών ζητημάτων, όπως αυτό των αστέγων. «Η κοινωνία απομακρύνεται επικίνδυνα από την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης», σχολιάζει. Και προσπαθεί μέσα από την τέχνη του να καταδικάσει αυτή την απομάκρυνση.
Πηγή:https://info-war.gr
Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος για τους «7 θυμούς» του Χρήστου Βούπουρα
«7 θΥΜΟΙ» Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΤΟ ΒΙΩΜΑ, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΗΔΟΝΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.
Γράφει ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Μπακογιαννόπουλος
Διάβασα το βιβλίο αρκετό καιρό αφού είχα δει την ταινία, άρα η πρόσφατη ισχυρότερη εντύπωσή μου είναι από το βιβλίο, που σημαίνει πως είχα αντιδράσεις, αν θέλετε, λογοτεχνικές. Αλλά μ’ αυτά που θα σας πω θα δείτε ότι ταινία και βιβλίο είναι ταυτόσημα στην ουσία. Κινούνται πάνω στον ίδιο άξονα. Όταν λοιπόν διάβασα το βιβλίο, μου ήρθαν στο μυαλό διάφορα αναγνώσματα αγαπημένα, από το παρελθόν, κυρίως της νεανικής μου ηλικίας, όταν γνώριζα τον κόσμο πέρα από την προσωπική μου εμπειρία και με τις εμπειρίες των άλλων που υπάρχουν μέσα στα βιβλία. Και αυτοί οι άνθρωποι, οι συγγραφείς, που θυμήθηκα διαβάζοντας τον Χρήστο Βούπουρα, ήταν πρώτα απ’ όλα βέβαια ο Μαρσέλ Προυστ. Από την άλλη πλευρά, πρόσεξα κάτι που δεν είχε ο Προυστ, γιατί πέρασε τη ζωή του μέσα σε ένα δωμάτιο, καταγράφοντας αυτά που έζησε στα νιάτα του, μέσα στη Γαλλία, μέσα στους κύκλους τους δικούς του. Η άλλη πλευρά του Χρήστου είναι το ταξίδι. Είναι η έξοδος από τον εαυτό μας, από τον περίγυρό μας, από τον πολιτισμό μας και η μαγική συνάντηση με άλλους πολιτισμούς πολύ διαφορετικούς. Από αυτή την άποψη είχαμε τους παλιούς πρωτοπόρους συγγραφείς όπως π.χ. ο Πιερ Λοτί, ο οποίος μας γνώρισε τον κόσμο των Μωαμεθανών και ιδίως τον τουρκικό. Βέβαια υπήρχαν και άλλοι που γνώρισαν στους Δυτικούς Ευρωπαίους τον κόσμο του Νότου, την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα, όπως ο Μορίς Μπαρές ή ο Σατομπριάν παλιότερα. Αλλά ας μείνουμε σ’ εκείνους οι οποίοι πορεύονταν προς τους πολιτισμούς που κατά κάποιον τρόπο αντιπροσωπεύονται και μέσα στο βιβλίο του Χρήστου.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ/ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Πορεία για τη γυναικοκτονία της Ελένης στο Ρόδο
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/12, 18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ Θρηνούμε πάλι το χαμό μιας από μας, η Ελένη κακοποιήθηκε, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να υποκύψει στα γούστα των...
