Ας ξε­κι­νή­σου­με με το λιτό και σαφές: Οι “120 χτύ­ποι” είναι μια σπου­δαία ται­νία. Γαλ­λία, προ­ε­δρία του -υπο­τι­θέ­με­να- σο­σια­λι­στή Μι­τε­ράν, αρχές δε­κα­ε­τί­ας ’90. Χι­λιά­δες ορο­θε­τι­κοί χά­νουν σιω­πη­λά τη μάχη με τoν θά­να­το. Οι φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρεί­ες έχουν στή­σει πάρτι με υπερ­κέρ­δη, στις πλά­τες φο­ρέ­ων και ασθε­νών. Απο­κρύ­πτουν στοι­χεία από τις δο­κι­μές των φαρ­μά­κων, κα­θυ­στε­ρούν στην ανα­κοί­νω­ση των απο­τε­λε­σμά­των των δο­κι­μών αυτών, χρε­ώ­νουν πα­νά­κρι­βα. Εκ­κω­φα­ντι­κή η γε­νι­κό­τε­ρη κοι­νω­νι­κή σιωπή και η κρα­τι­κή αδια­φο­ρία γύρω από τον σχε­τι­κά άγνω­στο ιό HIV/AIDS. Μέσα σε ένα τέ­τοιο κλίμα οι ορο­θε­τι­κοί/ές δί­νουν τον δικό τους προ­σω­πι­κό αγώνα κό­ντρα στον χρόνο και στον θά­να­το. Το θέμα -και μόνο- σχε­δόν εκ­βιά­ζει το γλί­στρη­μα σε μια κοι­νό­το­πη με­λο­δρα­μα­τι­κή αφή­γη­ση. Ο σκη­νο­θέ­της, όμως, σοφά με­τα­θέ­τει τη δράση και την οπτι­κή του από το άτομο στη συλ­λο­γι­κό­τη­τα. Και είναι εκεί­νο το μα­γι­κό ρα­βδά­κι, που έρ­χε­ται να τα αλ­λά­ξει όλα.

Ο Ση­κουά­νας με τα νερά του βαμ­μέ­να κόκ­κι­να

Πρω­τα­γω­νι­στές της ιστο­ρί­ας είναι τα μέλη του πα­ρι­σι­νού τμή­μα­τος της ACT UP, μιας ακτι­βι­στι­κής ομά­δας που ξε­κί­νη­σε από τη Ν. Υόρκη τη δε­κα­ε­τία του ’80 με σκοπό την ενη­μέ­ρω­ση γύρω από το AIDS, και κα­τά­φε­ρε να απλώ­σει τη δράση της σχε­δόν σε όλο τον κόσμο.

Σε μια εποχή όπου κυ­ριαρ­χού­σε η σιωπή ή επα­να­λαμ­βά­νο­νταν στε­ρε­ό­τυ­πα από­ψεις όπως “Το AIDS είναι η εκ­δή­λω­ση της οργής του Θεού απέ­να­ντι στους ομο­φυ­λό­φι­λους”, η ACT UP έρ­χε­ται να φω­νά­ξει: “ΣΙΩΠΗ=ΘΑ­ΝΑ­ΤΟΣ”. Το­πο­θε­τεί το σύν­θη­μα σε μαύρο πλαί­σιο και αντε­στραμ­μέ­νο ροζ τρί­γω­νο και τα­ρα­κου­νά τα μυαλά και τις συ­νει­δή­σεις όλων. Ση­μα­ντι­κός αριθ­μός αν­θρώ­πων πο­λι­τι­κο­ποιού­νται μέσα από τις δρά­σεις αυτές. Δρού­νε αστρα­πιαία, πολύ στο­χευ­μέ­να ενά­ντια σε φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρεί­ες, μπαί­νουν αιφ­νι­δια­στι­κά σε σχο­λεία για να ενη­με­ρώ­σουν μα­θή­τριες και μα­θη­τές, μοι­ρά­ζουν σύ­ριγ­γες σε πόρ­νες και χρή­στες ου­σιών, προ­σπα­θούν να πο­λι­τι­κο­ποι­ή­σουν το Pride. Επι­στρα­τεύ­ουν όλη τη μα­χη­τι­κό­τη­τα, την εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα και τον εν­θου­σια­σμό που έλει­πε εκεί­νη την εποχή από το κί­νη­μα. Συμ­βο­λι­κές ενέρ­γειες και δρώ­με­να, στα οποία συμ­με­τέ­χουν εκα­το­ντά­δες, ώστε να ξε­πε­ρα­στεί η ομο­φο­βία και οι προ­κα­τα­λή­ψεις της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας της κοι­νω­νί­ας. Στο έδα­φος της ήττας της αρι­στε­ράς στη Γαλ­λία, στο μού­δια­σμα και την πο­λι­τι­κή ακι­νη­σία, έχου­με την εμ­φά­νι­ση ενός νέου ρεύ­μα­τος ακτι­βιστ(ρι)ών.