της Έλενας ΠαπαγεωργίουTo Πολυτεχνείο δεν ήταν ο ξεσηκωμός κάποιων ονειροπόλων φοιτητών/ριών, αλλά οι νέοι εκείνοι άνοιξαν το δρόμο στην εργατική τάξη που επιχείρησε μέσα από ηρωικές συγκρούσεις την ανατροπή της χούντας. Ο αγώνας αυτός, παρά το ότι δεν νίκησε, οδήγησε στη μεταπολίτευση, δηλαδή στην περίοδο που η εργατική τάξη πέτυχε κατακτήσεις που δεν είχε πετύχει όλο το προηγούμενο διάστημα και που έβαλε εκ νέου στο τραπέζι το όραμα για μια νέα καλύτερη κοινωνία, για το σοσιαλισμό.
Στις 21 Απριλίου επιβλήθηκε στρατιωτική δικτατορία. Όμως δεν κατάφερε ποτέ να ριζώσει, να αποκτήσει ερίσματα στην κοινωνία, με αποτέλεσμα από το 1970 να προσπαθήσει να κάνει «ανοίγματα» προς τα παλιά αστικά κόμματα και να επιδιώξει ενός είδους «φιλελευθεροποίηση». Παράλληλα το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσ. (που είχε προκύψει από τη διάσπαση του ΚΚΕ) μιλούσαν για «ενιαίο αντιδικτατορικό μέτωπο», πολύ μακρυά από τις ανάγκες της εργατικής τάξης.
«Με παραδέχεσαι ρε; με την πρώτη τον βρήκα στο κεφάλι»: Έτσι πανηγύριζε ο φασίστας χουντικός αξιωματικός Ντερτιλής όταν πυροβόλησε πισώπλατα τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ο Μυρογιάννης ήταν ηλεκτρολόγος από τη Μυτιλήνη που ζούσε στην Αθήνα. Το μεσημέρι 18 Nοέμβρη 1973, στην καταστολή που ακολούθησε την εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο, ο Μυρογιάννης δέχθηκε επίθεση απο χωροφύλακες. Τραυματισμένος απο το ξύλο, άρχιζε να τρέχει για να ξεφύγει. Όταν ο Ντερτιλής είδε τον νεαρό να τρέχει τον πυροβόλησε εν ψυχρώ στο κεφάλι, στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρη.
Οι άντρες του «Ελληνικού Στρατού» για να ξεγελάσουν τους μαχητές του ΕΛΑΣ και να τους προσεγγίσουν, έβαλαν στα πηλήκιά τους το σήμα του ΕΛΑΣ. Με τον τρόπο αυτό ξεγέλασαν το ΕΛΑΣίτικο φυλάκιο και ζήτησαν από τους μαχητές που το απάρτιζαν να συγκεντρωθούν όλοι δήθεν για να τους μιλήσουν.
