του Μάριου Αυγουστάτου

Έχει κάνει την πολιτική του επιλογή κι έχει εδώ και χρόνια ταχθεί με το στρατόπεδο όχι απλά της δεξιάς, αλλά των χειρότερων αντιδραστικών έκφανσεών της.

Όπως είχε πει ο Σάκης Μουμτζής (ιδεολογικός ταγός της Νέας Δημοκρατίας, αρθρογράφος του liberal.gr, φίλος του Αδωνι, αυτός που έλεγε ότι «Στη Μακρόνησο οι κρατούμενοι έκαναν διακοπές») λίγους μήνες πριν από τις εκλογές: «οφείλουμε πολλά στον τεράστιο ΑΡΚΑ».
Τα τελευταία του σκίτσα (κατά της… «πολιτικής ορθότητας») παραπέμπουν και στοχοποιούν τη 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια Greta Thunberg, η οποία έχει αφιερωθεί στον αγώνα για την κλιματική αλλαγή. Τυχαίο; 

Της Αθηνάς Σκαμπά

Θεωρούμε σημαντικό το θέμα γιατί:

• τα φασιστικά κόμματα, σήμερα έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή που είχαν ποτέ, σε παγκόσμιο επίπεδο, από την ήττα του φασισμού στο τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό κάνει την πιθανότητα της φασιστικής νίκης και επικράτησης μια ισχυρή πιθανότητα για το άμεσο μέλλον. (κόμματα σε κυβερνήσεις – Ουγγαρία, Βραζιλία. Συμμετοχή σε κυβερνητικούς συνασπισμούς – Αυστρία, Ιταλία, μεγάλη κοινωνική και εκλογική επιρροή – Γαλλία, ισχυρά κόμματα και οργανώσεις σε όλες τις χώρες, με αξιοσημείωτα εκλογικά ποσοστά και διεκδίκησης του δρόμου – Γερμανία AFD, Ελλάδα Χρυσή Αυγή+ κόμμα Βελόπουλου).
• πολλές από τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, που έπαιξαν ρόλο στην άνοδο και την επικράτηση του φασισμού τη δεκαετία του ’30, ισχύουν και σήμερα. Α) η οικονομική  κρίση β) ο ρεβανσισμός της αστικής τάξης (επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα, ανάθεμα της μεταπολίτευσης, αυταρχικό κράτος) γ) ήττα της Αριστεράς.
• ο φασισμός δεν είναι ένα «μοιραίο» γεγονός, είναι αποτέλεσμα ιδιαίτερων συνθηκών και δράσεων, οι οποίες ως ανθρώπινο οικοδόμημα μπορούν (από ανθρώπους) να αποδομηθούν και ως εκ τούτου, ο φασισμός μπορεί να καταπολεμηθεί.

  Χρησιμοποιώντας κυρίως το Γερμανικό παράδειγμα της δεκαετίας του ’30, δηλαδή τους Ναζί, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τα κοινά χαρακτηριστικά που αφορούν γενικά τον φασισμό και όχι τις ιδιαιτερότητες της Γερμανίας.

  Τα χαρακτηριστικά του φασισμού – ναζισμού

• Ακραίος και επεκτατικός εθνικισμός. Είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντάμε σε όλα τα φασιστικά κόμματα και αυτά της δεκαετίας του ‘30 και τα σύγχρονα, από τους ΝΑΖΙ του Χίτλερ μέχρι την Ελληνική Χρυσή Αυγή. Επειδή οι φασίστες, όπως θα δούμε παρακάτω δεν έχουν εργατική ταξική βάση, αλλά είναι κόμματα που την ταξική τους βάση συγκροτούν οι μικροαστοί και επειδή, σε αντίθεση με τους εργάτες που έχουν από τη φύση τους την τάση να οργανώνονται σε μαζικές οργανώσεις λόγω της συλλογικής φύσης της εργασίας τους, ενώ οι μικροαστοί έχουν ανταγωνισμούς μεταξύ τους, χρειάζεται μια ισχυρή ιδεολογία που να ενώνει αυτά τα διαφορετικά, ανταγωνιστικά και ετερογενή κομμάτια. Η ιδεολογία αυτή είναι η «αρχή του Εθνικού κράτους», στηριγμένο συνήθως στις έννοιες της εθνικής και της φυλετικής ταυτότητας. Συνεκτική και εχθρική ως προς αυτούς που δεν εντός του εθνικού κράτους.
• Καταστρέφει τις οργανώσεις της εργατικής τάξης πολιτικές και συνδικαλιστικές, δηλαδή εργατικά κόμματα και συνδικάτα και η απαγόρευση κάθε ανεξάρτητης άποψης. Ακριβώς επειδή οι φασίστες ανάγουν ως κυρίαρχο το εθνικό στοιχείο πάνω από το ταξικό, κάθε κόμμα ή συλλογική οργάνωση που εκπροσωπεί συγκεκριμένα συμφέροντα μιας τάξης, ενάντια στο κράτος, ακυρώνει το ενοποιητικό στοιχείο του έθνους. Έτσι οι φασίστες διαλύουν πρωτίστως τις εργατικές οργανώσεις, ακόμα κι αν αυτές είναι γραφειοκρατικές και συμβιβασμένες, αλλά ακόμα και αστικά κόμματα, ακόμα και θρησκευτικές οργανώσεις γιατί δεν ανέχονται γενικά τις διαιρέσεις εντός του εθνικού κράτους, όπως τις ταξικές. Αυτό ακριβώς είναι και η βάση του ολοκληρωτικού χαρακτήρα των κομμάτων αυτών, πλήρης έλλειψη ανοχής κάθε αντιπολίτευσης, αφού αυτή εναντιώνεται στην ιδέα του εθνικού κράτους και κατάργηση της δημοκρατίας.
• Είναι μαζικά κινήματα. Δεν πρόκειται για απλά κοινοβουλευτικά κόμματα, μόνο με εκλογική επιρροή, αλλά για κόμματα με μέλη και σφικτή οργάνωση. Αυτό ανταποκρίνεται πλήρως στο προηγούμενο χαρακτηριστικό τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα σημερινά «ακροδεξιά» κόμματα που είναι στη πράξη κοινοβουλευτικές δυνάμεις (όπως το κόμμα της Λεπέν), δεν είναι φασίστες. Τα κόμματα αυτά βρίσκονται σε μια τέτοια φάση που τους εξυπηρετεί αυτό το μοντέλο, κανείς δεν μας αποκλείει το ενδεχόμενο να εξελιχθούν σε κάτι τελείως διαφορετικό.
• Η κοινωνική ταξική τους βάση είναι τα μεσοστρώματα, οι αγρότες και το λούμπεν προλεταριάτο (εκτός αγοράς εργασίας άνθρωποι που επιβιώνουν δρώντας στο όριο της παραβατικότητας). Οι μικροαστοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στη λεγόμενη «παλαιά» μεσαία τάξη και στην λεγόμενη «νέα» μεσαία τάξη. Η παλαιά μεσαία τάξη είναι οι μικροί ιδιοκτήτες, μαγαζάτορες , έμποροι και οι αυτοαποσχολούμενοι. Η νέα μεσαία τάξη, είναι μισθωτοί που μισθώνουν την «πνευματική εργατική τους δύναμη». Η παλαιά μεσαία τάξη προέρχεται από τις παλαιότερες εποχές του καπιταλισμού, όταν η μονοπωλιακή του φύση δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη και το μικρό κεφάλαιο και οι μικροεπιχειρήσεις αποτελούσαν ένα σημαντικό κομμάτι της παραγωγής, αυτό τους έδινε ένα υψηλό κοινωνικό status. Η νέα μεσαία τάξη, με την είσοδό της στην παραγωγή, ήταν ένα μικρό τμήμα υπαλλήλων με μόρφωση και αποτελούσαν τα στελέχη των επιχειρήσεων, με υψηλότερους μισθούς και κοινωνικό status από αυτό των εργατών. Και των δύο μερίδων τα προνόμια είναι κατάλοιπο του παρελθόντος γιατί με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, αυτός έχει την τάση να εντείνει τα μονοπώλια, οπότε το μεν μικρό κεφάλαιο εξαφανίζεται , οι δε υπάλληλοι γίνονται πολλοί και οι μισθοί τους πέφτουν στο επίπεδο της εργατικής τάξης.

  Από την άλλη πλευρά, σε περίπτωση ανατροπής του καπιταλισμού, από την εργατική τάξη εγκαθίστανται σοσιαλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Αυτές λοιπόν οι κοινωνικές ομάδες, είναι εξαιρετικά συντηρητικές, ενάντια στην πρόοδο της κοινωνίας και την εξέλιξη της γιατί αυτή θίγει τα προνόμιά τους. Γι αυτό κάθε πολιτικό κίνημα που βασίζεται αποκλειστικά σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες, είναι εξορισμού αντιδραστικό. Επιπλέον, κάθε πολιτικό κίνημα που εκφράζει τα συμφέροντα αυτών των κοινωνικών ομάδων δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του, αφού αυτές εναντιώνονται στην κοινωνική εξέλιξη και πρόοδο και αργά ή γρήγορα θα περιέλθει κάτω από την ηγεσία μιας εκ των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων. Σε περιόδους κρίσης τα μεσαία στρώματα συνθλίβονται, για την μεν παλαιά μεσαία τάξη ο ανταγωνισμός εντείνεται σε βαθμό που να μην μπορεί να ανταπεξέλθει και να κλείνει, για τη νέα μεσαία τάξη, δηλαδή τους μορφωμένους, η συρρίκνωση της παραγωγής τους καθιστά περιττούς, δεν βρίσκουν δουλειά στο αντικείμενο που έχουν εκπαιδευτεί και για το οποία έχουν κοπιάσει και θυσιάσει την προσωπικότητά τους και αυτό το βιώνουν ως αδικία.

• Έχουν στρατιωτική δομή και ιεραρχία και τυφλή υπακοή στον ηγέτη. Η αναγωγή του εθνικού κράτους ως κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο και συνεκτικό ιστό, είναι που τους οδηγεί και στην αποθέωση του ιμπεριαλισμού. Η επιθετικότητα, δηλαδή απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό, αυτό τους κάνει να υιοθετούν κομματικές μορφές οργάνωσης που μοιάζουν με στρατό, με την αντίστοιχη πειθαρχία και αυστηρή ιεραρχία και η αναγνώριση ενός φωτισμένου ηγέτη, απόλυτου και αδιαμφισβήτητου. Η αποθέωση του εθνικού κράτους και η στρατιωτική δομή, τους κάνουν εχθρικούς απέναντι σε κριτική σκέψη και προκειμένου να τα υπερασπιστούν ως απόλυτες, αυταπόδειχτες αξίες υιοθετούν παράλογες και εντελώς αντιεπιστημονικές αξίες, όπως οι ιδέες περί καθαρότητας του αίματος, ανωτερότητας της φυλής κλπ.
• Δαιμονοποίηση κοινωνικών και πολιτικών ομάδων. Για τους ΝΑΖΙ ήταν οι εβραίοι και οι κομμουνιστές. Ο αντισημιτισμός των Γερμανών ναζί, ήταν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, άσχετα αν υιοθετήθηκε αργότερα και από τα άλλα φασιστικά κόμματα. Σήμερα οι Εβραίοι έχουν αντικατασταθεί από τους μετανάστες και κυρίως τους Άραβες, ως απειλή της φυλετικής καθαρότητας και βεβαίως πάντα οι κομμουνιστές και εν γένει οι αριστεροί και οι αναρχικοί κλπ, αφού είναι φορείς μιας ιδεολογίας εντελώς αντίθετης με τις δικές τους αρχές, υπερασπιστές του ταξικού συμφέροντος της εργατικής τάξης, υπερασπιστές των αδύναμων και αντιρατσιστές.
• Κοινωνικός Δαρβινισμός. Οι φασιστές είναι εχθροί των ασθενών, των ΑΜΕΑ, των ψυχικά ασθενών, μέχρι εξοντώσεως τους και αυτό έκαναν και όταν κατέλαβαν την εξουσία, τους εξόντωσαν φυσικά. Θεωρούν ότι η στάση τους αυτή είναι προς το γενικό συμφέρον, αφού με αυτόν τον τρόπο καθαρίζουν τη φυλή από τα αδύναμα, ελαττωματικά άτομα και την κάνουν πιο δυνατή. Την άποψη αυτή, την αντιλαμβάνονται ως απονομή δικαιοσύνης προς μια ανώτερη φυλετικά ελίτ που κινδυνεύει να μολυνθεί.
• Εμφανίζονται ως ριζοσπαστικά κόμματα. Επειδή είναι κόμματα που έχουν μικροαστική κοινωνική βάση κι επειδή συνήθως αποκτούν δύναμη σε περιόδους κρίσης, έχουν στα προγράμματα τους στοιχεία εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου και είναι υπέρ του ελέγχου της επιχειρηματικής του δραστηριότητας από το κράτος, όμως αυτός ο ριζοσπαστισμός τους δεν έχει καμία σχέση με το ριζοσπαστισμό της Αριστεράς. Δεν καταφέρονται εναντίον του Καπιταλισμού, ούτε εναντίον του κράτους, αντιθέτως το ισχυροποιούν, υπερασπίζονται όμως τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης έναντι του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και της εργατικής τάξης.
• Για να καταλάβουν την εξουσία συμμαχούν με την αστική τάξη. Παρότι στα προγράμματα τους καταφέρονται ενάντια στους καπιταλιστές και υπόσχονται επίθεση στις μεγάλες επιχειρήσεις, κανένα φασιστικό κόμμα δεν υλοποίησε ένα τέτοιο πρόγραμμα στην πράξη. Επίσης κανένα φασιστικό κόμμα δεν κατέλαβε την εξουσία αντιμετωπίζοντας την ένοπλη αντίσταση της αστικής τάξης. Αντίθετα η κατάληψη της εξουσίας τους επιτράπηκε ή/και ήταν ευπρόσδεκτη από μεγάλα τμήματα της αστικής τάξης.

Κάτω τα χέρια από το άσυλο! Την ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου βρισκόμαστε έξω από τη Βουλή! Δε θα ποινικοποιηθούν οι αγώνες των φοιτητών, το Πανεπιστήμιο είναι ο κοινωνικός μας χώρος και αρνούμαστε να μην έχουμε λόγο για αυτό!
Αντιτασσόμαστε στην αντιλαϊκή, σκληρά νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης! Θα μας βρείτε απέναντί σας!

Του Αλέξη Λιοσάτου

Είναι απαραίτητο να απαντήσουμε, καθώς 1) τα φασιστικά κόμματα, σήμερα έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή που είχαν ποτέ, σε παγκόσμιο επίπεδο, από την ήττα του φασισμού στο τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό κάνει την πιθανότητα της φασιστικής νίκης και επικράτησης μια ισχυρή πιθανότητα για το άμεσο μέλλον. 2) πολλές από τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, που έπαιξαν ρόλο στην άνοδο και την επικράτηση του φασισμού τη δεκαετία του ’30, ισχύουν και σήμερα. Α) η οικονομική κρίση β) ο ρεβανσισμός της αστικής τάξης (επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα, ανάθεμα της μεταπολίτευσης, αυταρχικό κράτος) γ) ήττα της αριστεράς.