Όχι στην τρανσφοβία και την ομοφοβία

Οι διοργανωτές/ριες εστιάζουν φέτος στη δυνατότητα επιλογών στην οικογενειακή ζωή των ΛΟΑΤ (LGBTQ) ανθρώπων: «Η Ελληνική Πολιτεία συνεχίζει να μας στερεί και αυτό το δικαίωμα… Η ισότιμη πρόσβαση στο οικογενειακό Δίκαιο αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση μιας σύγχρονης δημοκρατίας. H εξαίρεση πολιτών από το Σύμφωνο Συμβίωσης, τον γάμο, την τεκνοποίηση, την παιδοθεσία λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου σημαίνει τον ουσιαστικό και επιλεκτικό αποκλεισμό τους από την πολιτειακή προστασία…».

Είναι μια νίκη των ΛΟΑΤ κινημάτων το ότι για 10η συνεχή χρονιά έχουμε την ανοικτή διεκδίκηση –στο κέντρο της Αθήνας– των αιτημάτων τους. Είναι μια νίκη ότι αυτό επεκτάθηκε με τεράστια επιτυχία και στη Θεσσαλονίκη πριν από 3 χρόνια, ενώ σε διάφορες πόλεις γίνονται αντίστοιχες (μικρότερες) εκδηλώσεις.

Ελλείψεις
Είναι μια υστέρηση, όμως, για την Αριστερά και για ολόκληρο το κίνημα το ότι δεν έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα ούτε τη νομική κατοχύρωση βασικών δικαιωμάτων σε ό,τι αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου στην Ελλάδα. Πόσω μάλλον την ουσιαστική διεκδίκηση της εξαφάνισης κάθε διάκρισης στην καθημερινή ζωή (σπίτι, σχολείο, δουλειά, ΜΜΕ κ.λπ.) λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή προτίμησης. Κυρίως όμως είναι προβληματικό το γεγονός ότι ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά την πρώτη διαδήλωση περηφάνιας, το κίνημα των ομοφυλόφιλων (με λίγες τιμητικές εξαιρέσεις) δεν είναι κομμάτι των κινημάτων που παλεύουν ενάντια στα μνημόνια και τη διάλυση της ζωής μας. Συνεχίζει να είναι ένα ξεχωριστό χάπενινγκ που γίνεται κάθε καλοκαίρι. Ένα χάπενινγκ με χορηγούς και διαφημίσεις, την ίδια στιγμή που σε χώρες όπως οι ΗΠΑ έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια οι παρελάσεις να πάρουν έναν πιο ριζοσπαστικό χαρακτήρα, μακριά από χορηγούς.
Η κρίση έχει αλλάξει πολύ τη ζωή όλων μας, συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλόφιλων. Από τη μια επιθέσεις από τους φασίστες χρυσαυγίτες και από την άλλη, ο κίνδυνος τα αιτήματα των ΛΟΑΤ να θεωρούνται «δευτερεύοντα», ακόμα και από την Αριστερά, σε σχέση με την ανθρωπιστική κρίση που περνάμε. Οι δομές ψυχολογικής βοήθειας στους ανθρώπους με διαφορετική από την κυρίαρχη σεξουαλική προτίμηση υπολειτουργούν. Την ίδια στιγμή, ενώ οι επώνυμοι ομοφυλόφιλοι είναι ανεκτοί έως και ευχάριστοι, οι χιλιάδες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες βιώνουν την κρίση σε ακόμα πιο έντονο βαθμό. Αντιμετωπίζουν τα κοροϊδευτικά σχόλια στο στρατό ή στο σχολείο, ενώ στη δουλειά πρέπει να κρύβουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή ακόμα και να πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης. Και φυσικά οι ομοφυλόφιλοι είναι επίσης άνεργοι, εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα ή με μειωμένους μισθούς και συντάξεις, πληρώνουν φόρους και χαράτσια και κάνουν επίσης θυσίες για το χρέος. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι ολοφάνερο ότι οι ρίζες της καταπίεσης των γκέι βρίσκονται στην οικονομική εκμετάλλευση.
Η αντίδραση των φασιστοειδών, αλλά και του παπαδαριού και διάφορων «αγανακτισμένων» πολιτών, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Πέρυσι στη Γαλλία αυτοκτόνησε μέσα στην Παναγία των Παρισίων ένας ακροδεξιός συγγραφέας επειδή νομοθετήθηκε ο γάμος των ομοφυλόφιλων. Η Μαρίν Λε Πεν (σημερινή νικήτρια των ευρωεκλογών στη Γαλλία) χαρακτήρισε «πολιτική πράξη» την αυτοκτονία του. Φέτος, πριν από λίγες μέρες, έγινε χαμός από όλον αυτόν το συρφετό προκειμένου να μη γίνει το 1ο Gay Pride στην Κύπρο. Ευτυχώς έγινε στις 31 Μαΐου, και με μεγάλη επιτυχία αφού συμμετείχαν 5.000 άνθρωποι, πρωτοφανές νούμερο διαδήλωσης για την Κύπρο. Εντυπωσιακό ήταν ότι στη διαδήλωση συμμετείχαν πλάι πλάι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά στην πράξη ότι δεν έχουν να χωρίσουν κάτι.
Η Αριστερά και κάθε προοδευτικός άνθρωπος οφείλουν να αντιδράσουν στα φαινόμενα ομοφοβίας-τρανσφοβίας.
Να αποκαλύψουμε ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Σε ένα σύστημα που στηρίζεται στην οικογένεια για να λειτουργεί, που στηρίζεται στην απλήρωτη δουλειά της γυναίκας στο σπίτι, οποιοδήποτε μοντέλο σχέσης απειλεί το κυρίαρχο θεωρείται επικίνδυνο. Υπάρχουν φυσικά χώρες όπου έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία μόνο για τους ομοφυλόφιλους, όπως οι ΗΠΑ, και όπου φαινομενικά είναι πιο αποδεκτοί, όμως ακόμα και εκεί οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα.
Στήριξη
Αυτό που χρειάζεται είναι να στηρίξουμε ανεπιφύλακτα αυτά τα κινήματα, ώστε να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, στο υπόλοιπο κίνημα και στην Αριστερά. Έτσι θα αποφεύγονται και τα φαινόμενα (π.χ. Θεσσαλονίκη) κομμάτια των ΛΟΑΤ να θεωρούν ότι βοηθάει την υπόθεσή τους η χρηματοδότηση από ΕΕ, ΜΚΟ κ.λπ. Ο εχθρός δεν δίνει τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Η θέση τους είναι με τους «από κάτω».
Από την άλλη, η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να αγκαλιάσει όλα τα κινήματα. Γιατί είναι αυτή που παλεύει όχι μόνο ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και ενάντια στην κάθε μορφής καταπίεση. Δηλαδή και ενάντια στη σεξουαλική καταπίεση. Ανοιχτά και χωρίς όρους ή φοβίες απέναντι στη συντηρητική πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία, ή το φόβο μήπως «τρομάξουμε» τους ψηφοφόρους!
Η ανατροπή που ευαγγελιζόμαστε και η διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την απελευθέρωση των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και των κάθε είδους καταπιεσμένων.
Μ’ αυτή την έννοια, οι γενικές καταγγελίες για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων δεν φτάνουν –παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που πήρε τόσο ξεκάθαρη θέση. Χρειάζονται και πράξεις.

Η ιστορία του Στόουνγουολ

Το καλοκαίρι του 1969 και οι ταραχές στο Στόουνγουολ στις ΗΠΑ αποτελούν ορόσημο για το κίνημα των ομοφυλόφιλων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το Στόουνγουολ ήταν ένα μπαρ, ένα στέκι για τις κατώτερες τάξεις, ιδιαίτερα νεαρούς εργάτες πολλοί εκ των οποίων έγχρωμοι. Η αστυνομία έκανε συχνά επιδρομές στο μαγαζί, όπως ήταν συνηθισμένο να γίνεται για εκφοβισμό και στα άλλα μέρη όπου σύχναζαν ομοφυλόφιλοι.
Στις 27 Ιούνη του 1969, διακόσιοι ομοφυλόφιλοι ήταν στριμωγμένοι εκεί, όλοι άντρες, μαζί και κάποιοι τραβεστί. Εκείνη τη μέρα μια μικρή ομάδα αστυνομικών έκανε επιδρομή στο Στόουνγουολ. Ήταν μόνο οκτώ επειδή δεν φαντάζονταν ότι οι «αδελφές» θα τολμούσαν ποτέ να αντισταθούν. Η αστυνομία φόρτωσε τους ομοφυλόφιλους σε αστυνομικά καμιόνια για να τους οδηγήσει στο τμήμα, αλλά η βραδιά είχε διαφορετική εξέλιξη από τη συνηθισμένη.
Πριν προλάβουν να καταλάβουν τι συνέβαινε, οι αστυνομικοί αντιμετώπισαν ένα εχθρικό πλήθος που προχωρούσε καταπάνω τους.
Το πλήθος απελευθέρωσε τους ομοφυλόφιλους και πολιόρκησε το μπαρ μέσα στο οποίο είχαν αποκλειστεί οι μπάτσοι. Έσπασαν βιτρίνες, οι σκουπιδοτενεκέδες χρησιμοποιήθηκαν για οδοφράγματα και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν.
Οι ταραχές κράτησαν τρεις νύχτες. Η αστυνομία αναγκάστηκε να φύγει από την περιοχή. Μέσα από τον αναβρασμό που δημιούργησε και ακολούθησε τις ταραχές αυτές ξεπήδησε η οργάνωση Gay Liberation Front (GLF, Απελευθερωτικό Μέτωπο Ομοφυλόφιλων), η δημιουργία της οποίας αποτέλεσε σημείο καμπής για το κίνημα.
Μέχρι και σήμερα οι παρελάσεις περηφάνιας των ομοφυλόφιλων που γίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο τιμούν εκείνη τη μέρα και μεταφέρουν ζωντανό το αίτημα για μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι και θα ζουν χωρίς καταπίεση.