Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχτηκε τελικά τη γερμανική πρόταση, η οποία προβλέπει ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο με την ονομασία SSNG, η οποία θα «αναλάβει αυτό το έργο με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να σταματάει τη ροή, στη μεριά της Τουρκίας». Είναι δεδομένο ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ τερματίζει στην πράξη το δικαίωμα την αίτηση ασύλου για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, ενώ θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων άλλων που θα βρεθούν μεσοπέλαγα και θα διαταχθούν, υπό την απειλή των όπλων, να επιστρέψουν στα τουρκικά παράλια.
Ένα παλιό ανέκδοτο για τη Σοβιετική Ένωση έλεγε πως όταν η Διεθνής Ένωση Αερομεταφορών (ΙΑΤΑ) επέβαλε για πρώτη φορά περιορισμούς στο κάπνισμα μέσα στα αεροπλάνα, η Aeroflot αντέδρασε με έναν περίεργο τρόπο: αντί να ορίσει το μπροστά ή το πίσω μέρος του αεροσκάφους ως χώρο μη καπνιζόντων, και να το διαχωρίσει με μια κουρτίνα όπως έκαναν όλες οι εταιρείες, όρισε ότι οι καπνίζοντες θα κάθονται δεξιά του διαδρόμου και οι μη καπνίζοντες αριστερά.
Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονταν και οι κομισάριοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όταν συζητούσαν με την ελληνική κυβέρνηση για το αν η Βορειοατλαντική Συμμαχία θα πρέπει να αναπτύξει τις δυνάμεις της στην ανατολική ή τη δυτική πλευρά του Αιγαίου για να διακόψει τις ροές προσφύγων και μεταναστών προς την ΕΕ. Προφανώς, για την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η παρουσία ή μη νατοϊκών στρατευμάτων στην Ελλάδα θα έπαιζε κάποιο ρόλο, καθώς η Ελλάδα θα θύμιζε (λίγο) λιγότερο τα περίφημα «παρκερικά» – τον αποκλεισμό της καταχρεωμένης Ελλάδας από τον αγγλικό στόλο το 1850. Για την ουσία του προσφυγικού, όμως, η διαφορά είναι ασήμαντη – άλλωστε, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι το ΝΑΤΟ θα είναι τελικά… παντού.
Όπως προκύπτει από πηγές της ελληνικής κυβέρνησης, η Αθήνα αποδέχτηκε τελικά τη γερμανική πρόταση, η οποία προβλέπει ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο με την ονομασία SSNG, η οποία θα «αναλάβει αυτό το έργο με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να σταματάει τη ροή, στη μεριά της Τουρκίας». Είναι δεδομένο ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ τερματίζει στην πράξη το δικαίωμα την αίτηση ασύλου για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, ενώ θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων άλλων που θα βρεθούν μεσοπέλαγα και θα διαταχθούν, υπό την απειλή των όπλων, να επιστρέψουν στα τουρκικά παράλια.
Η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν αποτελεί έναν τυχαίο παίκτη στην προσφυγική κρίση αλλά ούτε και τον «από μηχανής θεό» που έστω και με απύθμενη βαρβαρότητα θα εξασφαλίσει τον τερματισμό των προσφυγικών ροών. Με την εμπλοκή της στην εισβολή της Λιβύης και την εκτέλεση του Μοαμάρ Καντάφι πυροδότησε το νέο ντόμινο αποσταθεροποίησης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, ενώ παράλληλα δημιούργησε τις συνθήκες για την ενίσχυση τζιχαντιστών που συνενώθηκαν υπό την ομπρέλα του ISIS. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι οι δυνάμεις ακραίων ισλαμιστών που εξοπλίστηκαν από αμερικανικές και γαλλικές δυνάμεις, υπό την νατοϊκή ομπρέλα, μετακινήθηκαν αρχικά στο Μάλι και στη συνέχεια στη Συρία και το Ιράκ. Η επιστροφή λοιπόν του ΝΑΤΟ στον τόπο του εγκλήματος μπορεί να συγκριθεί μόνο με μια καπνοβιομηχανία, η οποία αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί και στον χώρο της καταπολέμησης του καρκίνου, κερδίζοντας και από την καταστροφή που η ίδια έχει προκαλέσει.
Πέρα όμως από τις άμεσες τρομακτικές επιπτώσεις για τους πρόσφυγες, η εμπλοκή του ΝΑΤΟ σηματοδοτεί μια νέα εποχή στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης, στην οποία παρεμπιπτόντως η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ουραγός αλλά στυλοβάτης. Η πρώτη σκέψη που περνά πλέον από τα μυαλά των ηγετών της ΕΕ για να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε πρόβλημα είναι να κατεβάσουν τον στρατό στο δρόμο. Η Γαλλία απευθύνθηκε στις ένοπλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσει ένα ζήτημα εσωτερικής ασφαλείας, ενώ η Γερμανία έχει ήδη προβλέψει νομοθετικά την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στα αστικά της κέντρα. Η Ελλάδα ανέθεσε στο στρατό την κατασκευή των hot spots (τα οποία το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο σημείο να παρουσιάζει σαν απάντηση στον… ρατσισμό), ενώ η ΕΕ ετοιμάζει στρατιωτικού τύπου αρωγή για το σφράγισμα των συνόρων της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.
Η επιλογή του ΝΑΤΟ, ενός μηχανισμού στον οποίο κυριαρχεί απόλυτα το αμερικανικό Πεντάγωνο, θυμίζει απελπιστικά την απόφαση των ευρωπαίων οικονομικών ελίτ να καλέσουν το ΔΝΤ για να επιβάλει την οικονομική τάξη στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η άνευ όρων παράδοση στους αμερικανικούς μηχανισμούς αστυνόμευσης (είτε πρόκειται για την οικονομία είτε για τις γεωπολιτικές εξελίξεις) δεν μαρτυρά απλώς αδυναμία της ΕΕ να διαχειριστεί τα του οίκου της. Κυρίως προδίδει την απόλυτη ταύτιση συμφερόντων ΗΠΑ και ΕΕ απέναντι σε κοινούς εχθρούς. Στην περίπτωση του ΔΝΤ ο εχθρός ήταν εσωτερικός (οι εργαζόμενοι σε όλες τις οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου και την Ιρλανδία). Στην περίπτωση του ΝΑΤΟ ο «εχθρός» είναι εξωτερικός. Είναι τα θύματα των πολεμικών επιχειρήσεων που η συμμαχία και τα μέλη της πυροδότησαν και συντήρησαν σε μια ζώνη που εκτείνεται από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν.
Πηγή: http://unfollow.com.gr/web-only/nato-after-sales-support-stin-friki-ton-prosfigon/
