Ο Ανδρέας Μαυρομιχάλης, στην παρέμβασή του της περασμένης Τρίτης.
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ACCEPT-ΛΟΑΤ ΚΥΠΡΟΥ
Τις προσωπικές τους ιστορίες μοιράστηκαν με το κοινό, ένας πατέρας και δύο μητέρες ομοφυλόφιλων, ενήλικων τώρα, παιδιών, σφραγίζοντας με τη δύναμή τους μια καμπή στην πορεία της ΛΟΑΤΙ κοινότητας στο νησί.
Ανδρέας Μαυρομιχάλης, πατέρας: «Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας του γιου μας οφείλεται στο ότι τον μεγαλώσαμε λανθασμένα, δεν του δώσαμε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί μας για τις ανησυχίες του, για τις κρυφές του σκέψεις. Τον καθοδηγήσαμε να πιστεύει ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι κακό, χαίρομαι όμως που έδειξε δύναμη χαρακτήρα και κατόρθωσε να ξεπεράσει τα εμπόδια, να βρει τον εαυτό του, να είναι σήμερα χαρούμενος και να διδάξει κι εμάς, τις πραγματικές αξίες της ζωής»
Λ. Ν., μητέρα 19χρονης: «Κι εκεί της έδωσα μια υπόσχεση. Πως ό,τι κι αν είναι, εγώ είμαι δίπλα της. Και θα παλέψω, για να έχει το δικαίωμα να αγαπά όποιον θέλει. Κι αν χρειαστεί, θα βγω στους δρόμους, θα διαδηλώσω, θα τα βάλω με όλα και όλους, γιατί σαν μάνα της, πέρα από την υποχρέωσή μου να την φέρω σ’ αυτόν τον κόσμο, έχω υποχρέωση τουλάχιστον να προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο, ένα πιο φιλικό γι’ αυτήν μέρος»
Ε.Γ. μητέρα Κώστα Γαβριηλίδη: «Είχα καταλάβει πλέον πως ο γιος μου ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά δεν ένιωσα καμία στενοχώρια ή προβληματισμό. Τελικά πριν από τέσσερα χρόνια το συζητήσαμε, μετά που είχε την τόλμη να βγει και να μιλήσει ανοιχτά για τον εαυτό του. Ελπίζω πως όλοι μας θα μπορούμε να αφήνουμε τα παιδιά μας να ζήσουν τη ζωή που τα ίδια επιθυμούν για τους εαυτούς τους, με τρόπο που να νιώθουν χαρούμενα»
«Καλησπέρα σας, συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα σαν γονείς, για ν’ ακούσουμε εμπειρίες γονιών που έχουν ομοφυλόφιλα παιδιά, από το βιβλίο “Το παιδί μου είναι ομοφυλόφιλο” και να μιλήσουμε μερικοί “τολμηροί” γονιοί, για τις δικές μας προσωπικές εμπειρίες. Είμαι ένας λοιπόν από αυτούς τους “τολμηρούς”. Και αν έλεγα ότι χαίρομαι που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, λίγοι από εσάς θα το πίστευαν και πολλοί από εσάς θα πίστευαν το αντίθετο. Και όλοι θα είχατε δίκαιο».
Με αυτά τα λόγια από καρδιάς άρχισε την ομιλία του ο Ανδρέας Μαυρομιχάλης, πατέρας ομοφυλόφιλου γιου, απευθυνόμενος σε δεκάδες παρευρισκομένους που ανταποκρίθηκαν την περασμένη Τρίτη, 22 Μαρτίου 2016, στην πρόσκληση της οργάνωσης Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου, σε ανοικτή εκδήλωση στην αίθουσα UNESCO του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, με θέμα τη δυσκολία να είναι κανείς γονέας ή κηδεμόνας ατόμου ΛΟΑΤΙ στην Κύπρο.
Οι προσωπικές ιστορίες που μοιράστηκαν με το κοινό, τόσο ο Α. Μαυρομιχάλης, όσο και δύο μητέρες ομοφυλόφιλων, ενήλικων τώρα, παιδιών, αφηγημένες μέσα σε έντονη συναισθηματική φόρτιση και από τους τρεις, αφού έφεραν το βάρος της δημόσιας συζήτησης της «απαγορευμένης» και «ανομολόγητης» σεξουαλικότητας του γιου ή της κόρης τους, σφράγισαν με τη δύναμή τους μια καμπή στην πορεία της ΛΟΑΤΙ κοινότητας στο νησί. (ΛΟΑΤΙ είναι αρκτικόλεξο προερχόμενο από τις λέξεις Λεσβία, Ομοφυλόφιλος, Αμφιφυλόφιλος και Transgender, δηλαδή Διαφυλικός.
Πρόσφατα προστέθηκε και το Ι για τα Intersex, δηλαδή τα Μεσοφυλικά άτομα). Σε σύντομη προσφώνησή του ο Πρόεδρος της Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου, Κώστας Γαβριηλίδης, κάλεσε όσους γονείς ΛΟΑΤΙ ατόμων «νιώθουν ότι χρειάζονται στήριξη, να επικοινωνήσουν, είτε ανώνυμα είτε επώνυμα με την οργάνωση, για να συζητήσουν τις ανησυχίες τους». Η Συντονίστρια της ομάδας γονέων ΛΟΑΤΙ ατόμων, Ελιάνα Αφανειώτου, πληροφόρησε τους παρόντες στην εκδήλωση ότι «πριν από 10 μήνες μπήκαν σ’ εφαρμογή συναντήσεις γονέων ΛΟΑΤΙ ατόμων, με στόχο την παροχή ασφαλούς κι εχέμυθου περιβάλλοντος, όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να εκφράσουν τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους, να ρωτήσουν, ν’ ακούσουν, να μάθουν και να βρουν αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα σε άλλους γονείς που βιώνουν ή έχουν βιώσει τη διαδρομή της αποδοχής του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου του παιδιού τους».
Να σημειώσουμε ότι η βραδιά άρχισε με ανάγνωση, από τη Μαρίνα Σάββα και τον Σωτήρη Χριστοφή, επιλεγμένων αποσπασμάτων από το βιβλίο του Αυστραλού συγγραφέα από το Σίδνεϊ, Bryce McDougal, με τίτλο, «My child is gay: How parents react when they hear the news» («Το παιδί μου είναι ομοφυλόφιλο – Πώς αντιδρούν οι γονείς όταν το μαθαίνουν», Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης), το οποίο περιέχει επιστολές γονέων από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, γραμμένες μεταξύ 1990-2000.
«Μάμα, παπά, είμαι γκέι!»
«Ναι», είπε στην αφήγησή του ο Ανδρέας Μαυρομιχάλης, «μεγαλώσαμε ένα γιο λεβέντη και περιμέναμε, ώρα την ώρα, να τον νυμφεύσουμε και να κάνουμε εγγόνια… Μπαμ, μας ήρθε το απότομο, το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, το απρόσμενο. “Μάμα, παπά, είμαι γκέι!”. Λίγους μήνες πριν, είχαμε ευχηθεί σε αυτόν και στην κοπέλα του, κατά τη διάρκεια των γάμων του πρώτου μας γιου, “και στα δικά σας”. Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα και τη σειρά τους.
Πλήρης ανατροπή των πάντων, θυμός, απογοήτευση, αμηχανία, λύπη, στεναχώρια, τρέλα, πανικός, φόβος, απελπισία, επιθυμία για εκδίκηση και τιμωρία (ποιων άραγε… μα οπωσδήποτε του άλλου)… να μη θέλεις να πιστέψεις αυτό που ακούς… και ο γιος μας μπροστά μας, να κλαίει που μας βλέπει να δακρύζουμε, να θυμώνουμε, να γινόμαστε παράλογοι, να μην τον καταλαβαίνουμε, να του ζητούμε να πάει καλόγερος… Μια τραγωδία, ναι, τραγωδία, χωρίς «από μηχανής Θεό», να μας δώσει μια λύση, μια διέξοδο… Αλλά τουλάχιστον στη δική μας την περίπτωση, η αγάπη μεταξύ μας ήταν εκεί και δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να υπάρχει.
“Είμαι γκέι. Τέλος, αυτός είμαι, δεν γίνεται διαφορετικά”.
“Καλά και η κοπέλα σου;”.
“Ήδη της το είπα. Είμαι ερωτευμένος με τον τάδε”.
»Οπωσδήποτε όλα αυτά που λέω, δεν έγιναν ακριβώς έτσι, ούτε και θα μπορούσα να αναπαραγάγω την σκηνή ή τις σκηνές που ακολούθησαν για ένα μεγάλο διάστημα. Αλλά αυτή είναι η προσπάθειά μου να μεταφέρω σε εσάς, κάτι το οποίο ζήσαμε εμείς και ίσως θα περνούσατε κι εσείς, αν σας συνέβαινε το ίδιο. Και εξιστορώντας τη δική μας εμπειρία, πάλι λέω ίσως, να βοηθήσουμε κάποιους ν’ αποφύγουν ακραίες συμπεριφορές και να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους με περισσότερη κατανόηση και αγάπη. Ναι, τα καταφέραμε και το ξεπεράσαμε, δείχνοντας κατανόηση, απέραντη υπομονή και αγάπη, πολλή αγάπη».
Το μαύρο, το άσπρο και το γκρίζο
«Μέσα από αυτήν την εμπειρία», συνέχισε ο Α. Μαυρομιχάλης, «μπορέσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει ομοφυλόφιλος και όσο κι αν μας πληγώνει ακόμη και σήμερα αυτή η στροφή στη ζωή μας, πιστέψαμε ότι δεν θα ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα αν εμείς μεγαλώναμε διαφορετικά, αν οι δικοί μας γονιοί μάς μεγάλωναν διαφορετικά, αν μεγαλώναμε σε μια διαφορετική κοινωνία. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους, που με βλέπετε σήμερα εδώ, μπροστά σας. Ας μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας με έναν πιο ορθό τρόπο, έτσι ώστε να μη δημιουργούνται αυτές οι παρά φύσιν τραγωδίες.
»Λένε κάποιοι ότι ο Θεός δεν πλάθει ομοφυλόφιλους, αλλά άνδρες και γυναίκες (τον Αδάμ και την Εύα). Αλλά αν ήταν έτσι, τότε ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο όμορφος. Ο Θεός ποτέ δεν έπλασε τίποτε που να είναι αυτό, ή το άλλο. Έπλασε για παράδειγμα το μαύρο και το άσπρο, αλλά και χιλιάδες όμορφες αποχρώσεις γκρίζου μεταξύ τους. Έπλασε τη μέρα και τη νύχτα, αλλά και χιλιάδες εκφράσεις μεταξύ τους, πανέμορφες ανατολές, ρομαντικές δύσεις, σύννεφα πυκνά ή αραιά, αστερόφωτες βραδιές, ηλιόλουστες ημέρες, συννεφιασμένες Κυριακές. Κι αν εγώ σταματούσα εδώ, ο καθένας από εσάς θα μπορούσε να διηγηθεί πολλές πανέμορφες εικόνες του 24ώρου στα βουνά, στις πεδιάδες, στις θάλασσες, στις λίμνες, στο κυνήγι, στο ψάρεμα, στα χιόνια, στη βροχή ή στον ήλιο».
Να ενσωματώσουμε όλες τις αποχρώσεις
«Πρέπει να δημιουργήσουμε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ένα νέο περιβάλλον, που να τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και ευτυχία και ν’ αντιλαμβάνονται ότι η αγάπη μας είναι άνευ όρων», είπε ο Ανδρέας Μαυρομιχάλης και συνέχισε: «Μια έρευνα που διεξήγαγε ένα ξένο περιοδικό, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ομοφυλόφιλοι που προέρχονται από ένα συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον, κάθετα αντίθετο και αρνητικά προσκείμενο απέναντι στην ομοφυλοφιλία, έχουν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από βαριά κατάθλιψη και έως πέντε φορές περισσότερες, να κάνουν χρήση ναρκωτικών.
»Πιστεύω ακράδαντα και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει το αντίθετο, παρόλο που για αιώνες προσπαθούν κάποιοι να το επιβάλουν, ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν βασίζεται σε μια συνειδητή απόφαση. Αν ήταν όντως έτσι, ο γιος μας δεν θα ήταν ομοφυλόφιλος, διότι συνειδητά ήταν αγόρι που έπρεπε να κάνει σχέσεις με κορίτσι και αυτό έκανε για πολλά χρόνια. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας του γιου μας, εκείνη την περίοδο, οφείλεται στο ότι τον μεγαλώσαμε λανθασμένα, δεν του δώσαμε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί μας για τις ανησυχίες του, για τις κρυφές του σκέψεις.
» Τον καθοδηγήσαμε να πιστεύει ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι κακό, κάτι που δεν μπορεί να είναι ένας λεβέντης γιος, όπως τον μεγαλώναμε. Πιστεύω ότι οι εσωτερικές του συγκρούσεις θα ήταν τεράστιες και λυπούμαι πραγματικά που εμείς, με όλες μας τις καλές προθέσεις, του προκαλέσαμε τόση δυστυχία. Χαίρομαι, όμως, που έδειξε δύναμη χαρακτήρα και κατόρθωσε να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια, να βρει τον εαυτό του, να είναι σήμερα χαρούμενος και να διδάξει κι εμάς, μέσα από αυτήν την τρομακτική εμπειρία, τις πραγματικές αξίες της ζωής.
»Είναι καιρός να ενσωματώσουμε στη ζωή μας όλες τις αποχρώσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, ομοφυλόφιλους, λεσβίες, διεμφυλικούς, μεσοφυλικούς, ερμαφρόδιτους, να δεχθούμε ότι όλοι είναι κανονικά παιδιά της φύσης και του Θεού. Όταν κάποιος πρεσβεύει και αποφασίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, θα πρέπει πρώτα από όλα να τιμωρήσει το Δημιουργό τους, αν βέβαια μπορεί – τον Θεό ή τη φύση».
Οι ενοχές στα παιδικά χρόνια
«Έχω τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι και τα παιδικά τους χρόνια ήταν γεμάτα τρυφερότητα, αγάπη και κατανόηση», είπε μεταξύ άλλων στην παρέμβασή της η μητέρα του Προέδρου της Accept Κώστα Γαβριηλίδη και συνέχισε:
«Ο Κώστας μεγάλωνε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, όπως και τα άλλα δύο αδέρφια του. Από μικρός έδειχνε μια ιδιαίτερη ευγένεια και απέφευγε να συνοδεύει τον πατέρα του στο κυνήγι, ή στο ποδόσφαιρο. Του άρεσε να πηγαίνει στο γυμναστήριο και ν’ ασχολείται με το κομπιούτερ. Όταν τέλειωσε τις σπουδές του στο Λονδίνο, έμεινε εκεί για να δουλέψει, περίπου 10 χρόνια και τον πιέζαμε να γυρίσει πίσω στην Κύπρο. Θυμάμαι ότι μας είχε βάλει όρο ότι αν επέστρεφε, δεν θα του ζητούσαμε συνέχεια να παντρευτεί.
»Ο Κώστας θεώρησε ότι είχα καταλάβει την ομοφυλοφιλία του, από τότε που ήταν μικρός, όμως εγώ, απλώς το υποψιαζόμουνα και δεν το συζητούσαμε. Αργότερα συζητούσαμε για την εθελοντική εργασία που έκανε σε έναν οργανισμό υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που έμαθα αργότερα ότι είναι η Accept. Σε κάποιο από τα ταξίδια του με την οργάνωση, μου είπε πως θα ήταν μαζί με τον κύριο Αλέκο Μοδινό και κατάλαβα πλέον πως το παιδί μου είναι ομοφυλόφιλο – αλλά δεν ένιωσα καμία στενοχώρια ή προβληματισμό. Τελικά πριν από τέσσερα χρόνια, το συζητήσαμε, μετά από μια παρουσίασή του στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως τότε ένιωσα θαυμασμό για το παιδί μου, που είχε την τόλμη να βγει και να μιλήσει ανοιχτά για τον εαυτό του.
»Τα άλλα δύο παιδιά μου, ήδη το γνώριζαν από χρόνια, αλλά δεν το είχαν πει, ούτε σ’ εμένα, ούτε στον άντρα μου. Ένιωθα ότι χρειαζόμουνα να μάθω πιο πολλά πράγματα για να τον καταλάβω και άρχισα να διαβάζω από το διαδίκτυο ό,τι έβρισκα, που αφορούσε την ομοφυλοφιλία, αν και δυσκολευόμουν πολύ. Ανάμεσα σ’ αυτά, διάβασα τα βιβλία του φίλου μας του Ανδρέα Καραγιάν, που ήταν πολύ κατατοπιστικά και με έκαναν να δω και να κατανοήσω τη διαφορετικότητα του γιου μου. Από εκείνη την ημέρα, τον ακολουθώ στις συγκεντρώσεις της Accept και νιώθω ιδιαίτερη χαρά που είναι και εκείνος χαρούμενος και δημιουργικός.
»Όλοι οι γνωστοί μου τον δέχτηκαν χωρίς σχόλια. Όταν δημιουργήθηκε η Ομάδα Γονέων ΛΟΑΤΙ ατόμων, χάρηκα που έγινα μέλος, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να συζητήσω το θέμα και με άλλους γονείς, που καταλαβαίνουν ότι είναι πιο σωστό τα παιδιά μας να είναι καλά, χαρούμενα και να νιώθουν ότι μπορούν να μας μιλούν ελεύθερα, παρά τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Ευτυχώς, τώρα με τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου Συμβίωσης, η κοινωνία αντιμετωπίζει πιο θετικά τη διαφορετικότητα.
»Πολλές φορές, αρκετά από τα προβλήματα που λέμε ότι θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας ως ΛΟΑΤΙ, δημιουργούνται λόγω ενοχών, που εμείς τους έχουμε δώσει από τα παιδικά τους χρόνια. Ελπίζω να έρθει ο καιρός που αυτή η αντιμετώπιση δεν θα υπάρχει πλέον. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και θα χαρώ πολύ να δούμε και άλλους γονείς ΛΟΑΤΙ ατόμων στην παρέα μας, για να μπορέσουμε μαζί να κάνουμε βήματα μπροστά».
Όταν ένιωσε πεταλούδες στο στομάχι
«Δεν νομίζω ποτέ να ξεχάσω εκείνο το απόγευμα, που ενώ ανύποπτη καθόμουν στο δωμάτιό μου, μπήκε μέσα η έφηβη, τότε, κόρη μου, με πολύ σοβαρό ύφος και μου είπε πως πρέπει να μου μιλήσει», άρχισε την ομιλία της η Λ. Ν., μητέρα της 19χρονης, σήμερα, κοπέλας. «»Θέλω να σου πω κάτι και ξέρω πως θα πεις πως είναι φάση, αλλά εγώ το ξέρω από το νηπιαγωγείο και δεν αλλάζει… Μαμά, νομίζω πως είμαι γκέι”, ξεστόμισε τελικά και έβαλε τα κλάματα. Για μερικά λεπτά ένιωσα τον κόσμο να χάνεται και ένα βουητό στ’ αφτιά μου.
»Θα πέρασαν δέκα χιλιάδες σκέψεις απ’ το μυαλό μου, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα: Τι θα πει ο κόσμος… ο εκφοβισμός, οι δυσκολίες, οι απορρίψεις και το λιθοβόλημα που θα δεχτεί… Αλλά το παιδί μου υπέφερε και έπρεπε να καταφέρω να φανώ σωστή απέναντί της… έτσι πήρα μια βαθιάν ανάσα να καταλαγιάσω τον πανικό μου και έτρεξα να την αγκαλιάσω. Κι εκεί μου άνοιξε την καρδιά της. Και μου είπε πως όταν ήταν ακόμη νηπιαγωγείο, της άρεσε το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη και μάλιστα θυμόταν έντονα πως όταν μια μέρα το κοριτσάκι νυσταγμένα ακούμπησε στον ώμο της, είχε νιώσει πεταλούδες στο στομάχι της.
» Μου είπε ακόμη πως δεν ήξερε πως ένα κορίτσι μπορεί να είναι με ένα άλλο κορίτσι και γι’ αυτό όταν φανταζόταν πως παντρεύεται, εκείνη πάντοτε “έβλεπε” τον εαυτό της ως τον άντρα, γιατί ήθελε να παντρευτεί κορίτσι. Και στο τέλος μου είπε το καταπληκτικό: “Η αδελφή μου θαυμάζει τον Τζόνι Ντεμπ κι εγώ τη Μέγκαν Φοξ. Και ξέρω πως θέλεις εγγόνια και εγώ αν είμαι λεσβία, δεν θα στα χαρίσω ποτέ και θα απογοητευτεί ο παππούς και η γιαγιά”».
Η ζωή που επιλέγεις για σένα
«Την κράτησα αγκαλιά μου και περίμενα να σταματήσει να κλαίει και της είπα πως εγώ, ένα θέλω γι’ αυτήν, να είναι ευτυχισμένη», συνέχισε η Λ.Ν. «Αν θα είναι ευτυχισμένη με ένα καλό παιδί, ή μια καλή κορούδα, δεν έχει σημασία. Και πως δεν χρειάζεται ν’ αγχώνεται για τον παππού και την γιαγιά. Πως και να δυσκολευτούν, την αγαπάνε και θα καταλάβουν και θα συνεχίσουν να την αγαπούν πάντα. Όμως, συνέχισα, “πιστεύω είσαι πολύ μικρή, για να βιαστείς να βάλεις μια οποιαδήποτε ταμπέλα, για το αν είσαι μήλο, ή αχλάδι ή μπανάνα, γιατί μπορεί στην τελική να είσαι ένα εντελώς διαφορετικό φρούτο, ή ακόμη, μπορεί να είσαι φρουτοσαλάτα και δεν χρειάζεται να δημιουργείς περιορισμούς και να βάζεις τον εαυτό σου σε κουτάκια”.
»Θεώρησα χρέος μου να της επιστήσω την προσοχή στην πιθανότητα να μην είναι γκέι και απλώς να την επηρέασε να νομίζει κάτι τέτοιο, η απουσία του μπαμπά και η άνεση που νιώθει, λόγω του ότι μεγάλωσε ανάμεσα σε γυναίκες. (Χώρισα με τον πατέρα της και ουσιαστικά μεγάλωσε με παντελή έλλειψη ανδρικής παρουσίας, πέραν του παππού της). Αναφέρθηκα και στο θέμα των εγγονιών και οποιωνδήποτε άλλων προσδοκιών μπορεί να νομίζει πως έχω γι’ αυτήν και της είπα πως ο καθένας ζει τη ζωή που επιλέγει για τον ίδιο και όχι για να εκπληρώσει τις προσδοκίες των γονιών του, γιατί οι γονείς αργά ή γρήγορα θα φύγουν και το να εγκλωβιστεί σε μια δυστυχισμένη ύπαρξη για χάρη τους, είναι κατά τη γνώμη μου εγκληματικό.
»Και τα εγγόνια στην τελική, δεν χρειάζεται να γίνουν με τον παραδοσιακό τρόπο. Πρόσθεσα πως ενώ εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα και πιθανότατα οι φίλοι μας επίσης να μην έχουν κάποιο θέμα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την κοινωνία, που είναι υποκριτική και καταδικάζει τη διαφορετικότητα. Μου απάντησε πολύ σοβαρά, πως τα έχει λάβει υπόψη της, αλλά πως οι καιροί αλλάζουν και η ίδια είναι και νιώθει πολύ δυνατή και έτοιμη να τα αντιμετωπίσει, εφόσον έχει την αποδοχή και τη στήριξή μου. Κι εκεί της έδωσα μια υπόσχεση.
»Πως ό,τι κι αν είναι, εγώ είμαι δίπλα της. Και θα παλέψω για να έχει το δικαίωμα ν’ αγαπά όποιον θέλει. Κι αν χρειαστεί, θα βγω στους δρόμους, θα διαδηλώσω, θα τα βάλω με όλα και όλους, γιατί σαν μάνα της, πέρα από την υποχρέωσή μου να την φέρω σ’ αυτόν τον κόσμο, έχω υποχρέωση τουλάχιστον να προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο, ένα πιο φιλικό γι’ αυτήν μέρος. Και για να μη λέμε μεγάλα λόγια, αν μη τι άλλο, θα προσπαθήσω να της δώσω όλα τα εργαλεία και τις δεξιότητες, όλα τα όπλα που χρειάζεται για ν’ αντιμετωπίσει τα άσχημα στην συμπεριφορά και την πρακτική του κόσμου, έτσι όπως είναι σήμερα».
Για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα
Κατέληξε ως εξής, η Λ.Ν: «Όταν ανακοινώθηκε η πρώτη Πορεία Υπερηφάνειας, η κόρη μου μού υπενθύμισε πως είχα δώσει την υπόσχεση να παλέψω για τα δικαιώματά της και μου ζήτησε να πάμε. Βλέποντας τη χαρά της, όσο αναμειγνυόμασταν με το πολύχρωμο πλήθος, ανάμεσα σε χαμόγελα και αλληλεγγύη, γέμισα χαρά. Σκεφτόμουν πως εκείνη τη μέρα δεν περπατούσα μόνο για τα δικαιώματα της κόρης μου, αλλά και για το δικαίωμα οποιουδήποτε, είτε στρέιτ είτε γκέι, στη διαφορετικότητα – για το δικαίωμά του στην αποδοχή αυτού που είναι, χωρίς εξηγήσεις και απολογίες.
»Σκεφτόμουν πως περπατούσα για όλα τα παιδιά στον κόσμο που βίωσαν απόρριψη, καταδίκη και εκφοβισμό, μόνο και μόνο επειδή δεν αγαπούν και δεν διεγείρονται όπως κάποιοι ορίζουν πως πρέπει. Λες και υπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει στην αγάπη. Αφού περπατήσαμε λίγο, γύρισα και είδα το πλήθος, τη λαοθάλασσα πίσω μου και έβαλα τα κλάματα. Ένιωσα για πρώτη φορά σιγουριά, πως πριν φύγω, τουλάχιστον σ’ αυτό το κομμάτι, ο κόσμος θα είναι λίγο καλύτερος απ’ όσο τον βρήκα».
– See more at: http://www.sigmalive.com
