Σήμερα γιορτάζω έχω τα δεύτερα μου γενέθλια. Σήμερα ξαναγεννήθηκα κι όσα χρόνια ζω θα το γιορτάζω.
Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Και δεν ξέχασα.
Παντρεύτηκα “μεγάλη” και από “έρωτα” για τον άντρα μου. Για την ακρίβεια θεωρούσα ότι ήταν ο άντρας της ζωής μου…λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης. Ήταν ο πρωταγωνιστής στο δικό μου έργο…ή μάλλον στην δική μου πραγματικότητα. Το αθώο του πρόσωπο, τα ευγενικά του χαρακτηριστικά και οι ευγενικές χειρονομίες του με κέρδισαν αμέσως. Λίγους μήνες μετά την γνωριμία μας μείναμε μαζί και ένα χρόνο αργότερα έγινε αυτή η ρομαντική πρόταση γάμου με τα λουλούδια, την τούρτα, τα κεράκια, την απαλή μουσική και το χαμηλό φως των κεριών…το ίδιο χαμηλό φως που είχε και το δωμάτιο που με κλείδωνε όταν έφευγε για την δουλειά του.
Παντρεύτηκα στα 34 και δεν έκανα παιδιά ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν ξέρω αν θα ζούσαμε τώρα. Δούλευε σε μια τράπεζα και ήταν ο προσωπικός μου φύλακας. Όχι εκείνος ο άγγελος φύλακας, ο άλλος ο φύλακας που ήρθε για να με φυλακίσει, να με καταστρέψει, να με κατατροπώσει. Και τα κατάφερε…Με λύγισε, μετά από δυο μήνες, νιόπαντροι δηλαδή, ήρθε ο πρώτος τσακωμός οι φωνές, τα άσχημα λόγια…μετά από 3 μήνες ήρθε το πρώτο χαστούκι…και μετά ακολούθησαν οι μπουνιές στην κοιλιά, το ξύλο με τη ζώνη, το τράβηγμα των μαλλιών, οι μελανιές στο πρόσωπο και διάφορα άλλα. Τις πρώτες φορές, για να είμαι ειλικρινής, για αρκετό καιρό τον δικαιολογούσα…τον αγαπούσα και τον δικαιολογούσα….κατηγορούσα τον εαυτό μου που τον έφερνα σε αυτό το σημείο…αλλά τον αγαπούσα…αγαπούσα κάθε τι πάνω του…ακόμη και όταν με χτυπούσε τον αγαπούσα…αρρωστημένα αλλά τον αγαπούσα.
Μην απορείτε, μην με λυπηθείτε, μην σκεφτείτε λεπτό ότι δεν έφταιγα…έφταιγα ΝΑΙ έφταιγα που δεν έφευγα, που δεν φώναζα, που δεν μιλούσα, που εξαφανιζόμουν από τους πάντες, που δεν απαντούσα στα τηλέφωνα, τα μηνύματα…που ήμουν συνέχεια “αδιάθετη”, που είχα “πονοκέφαλο”, που τα ντουλάπια της κουζίνας ήταν αιχμηρά στις άκρες και με “έγδερναν”. ΕΦΤΑΙΓΑ που τον άφηνα να “βιάζει την ψυχή μου”, το “κορμί μου”, το είναι μου. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ. Τον άφησα για 5 μήνες και 6 ημέρες και 12 ώρες και 50 λεπτά ακριβώς…μετρούσα ακόμη και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα….
Μια από τις φορές που με είχε κλειδώσει στην αποθήκη του διαμερίσματος, έκατσα και σκέφτηκα. Έκατσα και έβαλα το μυαλό μου σε μια τάξη. Πείσμωσα, μου ήρθαν στο μυαλό μου τα παιδικά μου χρόνια, οι γονείς μου, το πρότυπο μου, πόσο αγαπημένοι ήταν, πόσο αγαπημένα με μεγάλωσαν, πόση αγάπη μου έδωσαν και πως με έμαθαν να αγαπώ ΕΜΕΝΑ. Και τώρα τι; Τώρα; Πως το επιτρέπω αυτό να γίνεται σε εμένα; Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να σταθώ στα πόδια μου, έπρεπε να τρέξω να σωθώ. Αλλά, να μιλήσω σε ποιόν, να με βοηθήσει ποιος; Όλοι λένε, λένε, λένε…εγώ ξέρω ότι “όποιος είναι έξω από τον χορό, δεν ξέρει να χορεύει”, ποιόν θα έβαζα στον χορό μαζί μου; Ποιος θα μπορούσε να μου σταθεί; ΚΑΝΕΙΣ. Κενό πάλι ΚΕΝΟ, πάλι ΣΚΟΤΆΔΙ, πάλι ΕΓΏ και το ΣΚΟΤΑΔΙ, ΕΓΩ και το ΤΙΠΟΤΑ.
Όταν έκανε μπάνιο είχα ελάχιστα λεπτά να μείνω μόνη μου και να αντιδράσω, αλλά…ο φόβος με κυρίευε δεν ήταν λίγες οι φορές που και μόνο στην ιδέα λιποθυμούσα, έχανα το φως μου…ο φόβος με είχε κυριεύσει ολοκληρωτικά. Προσπαθούσα να τον καλοπιάσω, να κάνω ότι μου ζητάει μήπως και ξεκλέψω λίγη ελευθερία…αλλά τίποτα….Οι ελπίδες όλο και λιγότερες. Γιατί Θεέ μου; Σκεφτόμουν ξανά και ξανά, γιατί σε εμένα. Κάνε κάτι δώσε μου ένα σημάδι…Και μου έδωσε…
Είχε μπει στο μπάνιο όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό του. Διαβάζω την οθόνη του κινητού “ΜΑΡΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ”, η γραμματέας που έχουν στο τμήμα της τράπεζας. Απαντώ βιαστικά:
-Μαρία, είμαι η γυναίκα του ….
-Γεια σου ….τι κάνεις;
-Μαρία, άκουμε προσεκτικά, πρέπει να με βοηθήσεις, ο …….. με έχει κλειδωμένη στο σπίτι για μέρες, δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν, ζω έναν εφιάλτη, είμαι σε άθλια σωματική και ψυχολογική κατάσταση, είσαι η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΛΠΙΔΑ. Θα κλείσω το τηλέφωνο, θα σβήσω την κλήση σου και σε παρακαλώ ΜΗ ΜΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ, μη με ΠΡΟΔΟΣΕΙΣ στο ζητώ ΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑ.
Και έτσι και έγινε, έκλεισα το τηλέφωνο, έσβησα την κλήση και γύρισα στην καρέκλα της κουζίνας να τον περιμένω να βγει από το μπάνιο, να σερβίρω το φαγητό να φάμε. Και την άλλη μέρα το πρωί έφυγε για την τράπεζα και μετά από 1 ώρα άκουσα στην πόρτα μας φασαρία…άκουσα να φωνάζουν το όνομα μου….Είχα κολλήσει το αφτί μου στην πόρτα της αποθήκης άκουγα το όνομα μου….κάποιος με φώναζε..άρχισα να φωνάζω Εδώ είμαι, εδώ είμαι…κλαίγοντας φώναζα…και τότε άνοιξε η πόρτα…είδα μια γυναίκα άγνωστη και πίσω της άλλους 2 άντρες και πιο πίσω την Μαρία.
Η Μαρία, βρήκε τη δύναμη και το θάρρος να πάει η ίδια στην αστυνομία, να διηγηθεί ακριβώς το τηλεφώνημα μας, να πει τα πάντα και να ζητήσει ΑΜΕΣΑ να με πάρουν από το σπίτι. Με φιλοξένησε σπίτι της για λίγες μέρες, βρήκα τη δύναμη και τηλεφώνησα στους γονείς μου εξήγησα την κατάσταση τους είπα ότι άμεσα κινώ τις διαδικασίες για διαζύγιο και ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ, να τον ξανακούσω ΠΟΤΕ.
Έφυγα μακρυά, άλλαξα πόλη και πρόσφατα άλλαξα χώρα, αν μπορούσα θα άλλαζα και πλανήτη.
Εκείνος παραιτήθηκε από την τράπεζα, μου είπε τα νέα του η Μαρία, έχει κάποια θέματα με τους δικηγόρους μου και την αστυνομία, έχει χάσει τα ίχνη του. Εγώ; εγώ έχω διαγράψει την ύπαρξή του.
Μόνο κάτι σημάδια έχω, βαθιά…που δεν καλύπτονται με τατουάζ…που δε σβήνουν με τα χρόνια…που δεν θα σταματήσουν να αιμορραγούν ποτέ…είναι τα σημάδια στην ψυχή μου…
Αν με διαβάζεις και είσαι μια από αυτές τις γυναίκες που φοβούνται, που δεν ελπίζουν σε καμία βοήθεια, που δεν έχουν το θάρρος, που ντρέπονται και που θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο για την κατάσταση που έχουν βρεθεί…τότε ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ.
ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ!!!Με ακούς; Είμαι σίγουρη ότι με ακούς, με διαβάζεις και κλαις..βλέπεις τον εαυτό σου σε αυτές τις γραμμές και σκέφτεσαι πόσο μπλεγμένη είσαι και ότι το δικό μου θρίλερ ήταν εύκολο και πάει τελείωσε…δεν ήταν εύκολο πίστεψε με…
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγεις από το λαβύρινθο. Ξέρεις τις λύσεις μόνη σου…τις έχεις σκεφτεί χιλιάδες φορές…ΚΑΝΕ ΟΜΩΣ το βήμα. ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ….
…ακόμη τα βράδια μου κόβεται η ανάσα μόλις ακούσω ένα θόρυβο…ακόμη τα βράδια κοιμάμαι με αναμμένο φως…ακόμη τα βράδια κλαίω…..Είμαι ακόμη πρωταγωνίστρια στο θρίλερ της ζωής μου…είμαι μια Ζωντανή..νεκρή…από επιλογή πλέον!
Ιωάννα
Πηγή:http://www.epaggelmagynaika.gr
