Συζήτηση των Μαθητών/Μαθητριών Ενάντια στο Σύστημα Πτολεμαΐδας,
Κυριακή 10 Δεκέμβρη 2017, 12:00 , καφέ Σπλέντορ.
«9 χρόνια μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου: Νοέμβρης 1973- Δεκέμβρης 2008. Οι εξεγέρσεις γράφουν ιστορία και μπορούν να νικήσουν. Ναι αλλά πώς;»
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 δολοφονείται ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η επίσημη εκδοχή του κράτους; «Εξοστρακισμός της σφαίρας». Ενώ υπήρχαν δεκάδες μάρτυρες και στοχεία που έδειχναν εν ψυχρώ προσχεδιασμένη δολοφονία. Αυτή λοιπόν είναι η «ασφάλεια» και η «προστασία» που προωθούσε το κράτος στους πολίτες του;
Ένα κύμα καταλήψεων, απεργιών και διαδηλώσεων ξέσπασε με κέντρο τη νεολαία και τους εργαζόμενους να στηρίζουν ενεργά, ενώ τα συνθήματα των αντιεξουσιαστών και της Αριστεράς φωνάζονταν από δεκάδες χιλιάδες ανένταχτους, με πρώτους τους μαθητές και τις μαθήτριες, πολλοί από τους οποίους διαδήλωναν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Οι συγκρούσεις με τον ένοπλο μηχανισμό του κράτους, οι συλλήψεις διαδηλωτών και ο ξυλοδαρμός τους δεν άργησαν να γίνουν καθημερινότητα.
Όλες αυτές οι εμπειρίες έφεραν την πλειοψηφία του κόσμου με τη σκληρή πραγματικότητα: Αστικά κόμματα, αστυνομία, στρατός, δικαστήρια και ΜΜΕ συνεργάζονταν αρμονικά από κοινού για να κουκουλώσουν το έγκλημα και να καταστείλουν την εξέγερση, για να προστατεύσουν το σύστημα που ενίσχυε την εκμετάλλευση των φτωχών και τα κέρδη των πλουσίων . Η κατάχρηση εξουσίας και η καταστολή κάθε αντίστασης , βλέπετε, είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεμένη με την προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης…
Η δύναμη της εξέγερσης ήταν η αυθόρμητη, μαζική και άμεση δράση δεκάδων χιλιάδων νεολαίων σε όλη την Ελλάδα, και ταυτόχρονα η στήριξη από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων και της κοινωνίας. Η πλατιά κοινωνική συμπαράσταση περιόρισε την καταστολή, ενώ τότε υπήρχαν φωνές του καθεστώτος που απαιτούσαν ακόμα και να βγει ο στρατός στους δρόμους. Η φαινομενική «παράλυση» της κυβέρνησης Καραμανλή οφειλόταν στην εκτίμηση ότι μια απόπειρα γενικευμένης καταστολής μπορεί να οδηγούσε στη γενίκευση της εξέγερσης, με την πιο άμεση εμπλοκή των εργατών.
Η εξέγερση δεν στρεφόταν μόνο απέναντι στην αστυνομοκρατία . Το κλασικό σύνθημα που έχει μείνει στην ιστορία και φωνάζεται ακόμα από τότε είναι το «Στις τράπεζες λεφτά , στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» . Πράγματι, οι βαθύτερες αιτίες αυτής της κοινωνικής εξέγερσης ήταν η οικονομική-κοινωνική, αλλά και πολιτική κρίση του καθεστώτος στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με αυτά που έλεγε η καπιταλιστική προπαγάνδα, οι μανάδες και οι πατεράδες των διαδηλωτών του Δεκέμβρη είχαν πίσω τους 25 χρόνια νεοφιλελεύθερης λιτότητας.Τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία είχαν μπει σε κρίση πριν τα μνημόνια, από τις μέρες του Σημίτη (ΠΑΣΟΚ) και του Καραμανλή (ΝΔ) . Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα είχε αρχίσει να ξηλώνεται. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων , ιδιαίτερα της νεολαίας, τσάκιζε κόκαλα. Η ανεργία των νέων ήταν πάνω από 30% , μιλούσανε τότε όλοι για την δυστυχή γενιά των 700 ευρώ… Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, εκείνες τις μέρες ο πρωθυπουργός Καρμαμανλής, που έλεγε ότι «δεν έχει λεφτά» για την εργατιά και τη νεολαία, έδωσε 28 δις στις τράπεζες! Η εξέγερση ήταν απάντηση σε όλα αυτά και κατάφερε να φέρει μαζί στους δρόμους όλους αυτούς που μέχρι τότε δεν είχαν φωνή και εκπροσώπηση, μαθητές, φοιτητές, ανέργους, μετανάστες.
Η εξέγερση εκείνη γέννησε πολλά ερωτήματα και προβληματισμούς , που δεν χωράνε σε ένα μονάχα κείμενο αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε να απαντηθούν. Εννέα χρόνια μετά, πέρα από τα κινηματικά ραντεβού κάποιων εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών στους δρόμους που προσπαθούν να στείλουν μηνύματα ενάντια στην αστυνομική βία και την ηττοπάθεια , υπέρ μιας μεγάλης κοινωνικής ανατροπής, έχει σημασία να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.
Το 2008 δεν νίκησε, αλλά κατάφερε να προετοιμάσει την ακόμα μεγαλύτερη πολιτική κρίση και τον πανεργατικό ξεσηκωμό το 2010-2012. Ασφαλώς δεν υπήρχε τίποτα προδιαγεγραμμένο –η εξέγερση της νεολαίας θα μπορούσε να είχε νικήσει. Θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στην άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και σε μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις. Όμως αυτό είχε ως άμεση προϋπόθεση τη «διεύρυνση» του Δεκέμβρη, την επέκτασή του στο εργατικό κίνημα. Το 2008 ούτε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε η ρεφορμιστική Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΝασπισμός–με διαφορά η μεγαλύτερη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ) επιδίωξαν αυτήν την προοπτική. Ένα τμήμα του ΣΥΝ στήριξε την εξέγερση φραστικά (πολύ σημαντικό βεβαίως εκείνη τη στιγμή ) αλλά τελικά σκεπάστηκε από το υπόλοιπο τμήμα του ΣΥΝ που ζητούσε «νόμο και τάξη» και βαρούσε προσοχή στο σύστημα. Το ΚΚΕ κατήγγειλε την εξέγερση ως «έργο κουκουλοφόρων» και έπαιρνε επίσης συγχαρητήρια από τους καπιταλιστές. Ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος έδωσε έμφαση στην τυφλή βία και στον «πόλεμο» με την αστυνομία, υποτιμώντας την σύνδεση με τα ευρύτερα στρώματα της εργατικής τάξης. Ένα κομμάτι της μικρής επαναστατικής Αριστεράς μόνο κατάφερε να μην παρασυρθεί απλώς από τη μαγεία του αυθόρμητου και της «βίας», αλλά να κινηθεί ενωτικά και ταυτόχρονα στη λογική σύνδεσης της νεολαίας με το εργατικό κίνημα, για να γίνει η εξέγερση πανεργατική. Διεκδικούσε την πτώση της κυβέρνησης («Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων») και γενική απεργία διαρκείας που θα γκρέμιζε το καθεστώς και θα άνοιγε το δρόμο για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Προωθούσε τη λογική να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία της κοινωνίας, ως προϋπόθεση για να νικήσει η εξέγερση. Αυτά, άλλωστε, ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν σε νίκη την προηγούμενη μεγάλη εξέγερση στην Ελλάδα: την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που οδήγησε στην πτώση της χούντας και στις τεράστιες κατακτήσεις της μεταπολίτευσης. Η επαναστατική Αριστερά όμως δεν είχε τις δυνάμεις για να παίξει ουσιαστικό ρόλο στα μεγάλα αυτά γεγονότα, και ο χρόνος δεν ήταν αρκετός να καλύψει το κενό, καθώς η εξέγερση ξεφούσκωσε μετά τις πρώτες 4 μέρες. Ο Δεκέμβρης ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση ότι η πολιτική είναι αναποτελεσματική χωρίς το κίνημα , αλλά , και ανάποδα, ότι το κίνημα δεν μπορεί να νικήσει χωρίς την πολιτική. Η ειλικρινής απεύθυνση στην κοινωνία , η κινητοποίηση της εργατικής τάξης, η γενίκευση των αιτημάτων και η κλιμάκωση των αγώνων στην κατεύθυνση μιας ευρύτερης ανατροπής και μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να νικήσουν οι μεγάλοι αγώνες. Για να νικήσει μια εξέγερση δεν αρκεί να περιορίζεται σε σχολεία και σχολές αλλά να πραγματοποιείται με γενικές απεργίες, σε εργατικούς χώρους κατειλημμένους από την πλειοψηφία των εργαζομένων, και σε γεμάτους δρόμους. Κι ο Δεκέμβρης, τελικά, έδειξε ότι η επαναστατική Αριστερά πρέπει να είναι έτοιμη , μαζική και συνδεδεμένη με σημαντικά τμήματα των φτωχών και των καταπιεσμένων πριν από την κρίσιμη ώρα της αποφασιστικής αναμέτρησης…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν μια μεγάλη προειδοποίηση. Στην αυγή της καπιταλιστικής κρίσης, η ελληνική αστική τάξη πήρε έγκαιρα το μάθημα του 2008 κι ενίσχυσε τις δυνατότητες των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και τη Χρυσή Αυγή . Σε λίγο καιρό ετοιμαζόταν να περάσει τα βάρβαρα μέτρα που έμειναν στην ιστορία ως «μνημόνια» και πετσόκοψαν στο μισό κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών. Σήμερα ζούμε 7 χρόνια λαίλαπας μνημονίων, φτώχειας, τεράστιας ανεργίας, περικοπών , φόρων. Μια κυβέρνηση που παριστάνει την «αριστερή» μπουκάρει και παίρνει με πλειστηριασμούς τα σπίτια του φτωχού κοσμάκη, γίνεται ο καλύτερος συνεργάτης των ΗΠΑ που ευθύνονται για μαζικές δολοφονίες σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, αφήνει τους πρόσφυγες και μετανάστες να πεθαίνουν από τις κακουχίες ή να αυτοκτονούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ χτυπάει όποιον αντιστέκεται. Η γενιά των 700 ευρώ σήμερα έχει γίνει γενιά των 300 ευρώ, ενώ η ανεργία των νέων έχει εκτιναχτεί πάνω από 60% .
Αυτή η κατάσταση είναι βέβαιο ότι επωάζει στο βυθό της κοινωνίας εκρήξεις ακόμα πιο μαζικές και ισχυρές. Όποιος πιστεύει ότι το μέλλον θα κριθεί ομαλά, συντεταγμένα, κοινοβουλευτικά, κάνει λάθος. Όταν στην κοινωνία επιβάλλονται γόρδιοι δεσμοί, στο εσωτερικό της προετοιμάζονται οι δυνάμεις που θα επιχειρήσουν να τους κόψουν. Ο κύκλος των κοινωνικών ρήξεων και των πολιτικών ανατροπών που εγκαινίασε ο Δεκέμβρης του ’08 δείχνει φαινομενικά να έχει κλείσει. Όπως και να έχει, ο «Δεκέμβρης» παραμένει βασικό τμήμα της απάντησης που απαιτείται σήμερα απέναντι στο «κόμμα του μνημονίου» που μας κυβερνά, δηλαδή όχι μόνο τις δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , αλλά και ολόκληρη τη σημερινή Βουλή (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ).
Σε ό,τι αφορά τους «Μαθητές και Μαθήτριες Ενάντια στο Σύστημα», καλούμε απέναντι σε αυτήν την κατάσταση να προωθήσουμε μια αγωνιστική δράση στους δρόμους, στα σχολεία, στις σχολές και στους χώρους δουλειάς μας. Για τον Αλέξη , για τους δεκάδες που έχει δολοφονήσει τόσο η αστυνομία όσο και οι φασίστες, για τους χιλιάδες που ωθούνται σε αυτοκτονία από τις άθλιες κυβερνήσεις που μας εξαθλιώνουν , δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε θεατές. Πρέπει να πάρουμε ξεκάθαρη θέση χωρίς τον φόβο να χαρακτηριστούμε «αντιδημοφιλείς» ή «αντικοινωνικά στοιχεία», να κάνουμε όσες συγκρούσεις και θυσίες χρειάζεται στη μάχη μας με το σύστημα. Πρέπει να δώσουμε όλοι και όλες το καλύτερο που μπορούμε σε μια ανιδιοτελή προσπάθεια να αλλάξουμε τον κόσμο, γιατί αυτό θα το κάνουμε μόνο εμείς με τη δράση μας, όχι άλλοι για εμάς.
Σήμερα αξίζει να θυμόμαστε εκείνη την εξέγερση που τρόμαξε το σύστημα, που μας έδωσε μια πρώτη εικόνα για τις μέρες και τις νύχτες που έρχονται απέναντι στην καπιταλιστική επιθετικότητα που κλιμακώνεται. Όχι για να την έχουμε απλά ως ανάμνηση του «του ένδοξου κινηματικού παρελθόντος». Αξίζει να κρατάμε τη φλόγα ζωντανή, προσπαθώντας να απαντήσουμε τα ερωτήματα που πολύ έγκαιρα έθεσε ο Δεκέμβρης, ιδιαίτερα σε σχέση με τα αδιέξοδα των νέων, που σήμερα μοιάζουν πολύ βαρύτερα και υπάρχει κίνδυνος να κυριαρχήσει η απελπισία. Αξίζει όμως και να συζητάμε για το πώς θα δράσουμε, ώστε οι επόμενοι Δεκέμβρηδες να είναι πανεργατικοί και νικηφόροι.
Μαθητές – τριες ενάντια στο σύστημα Πτολεμαΐδας