του Ανδρέα Μακρίδη
Η πρόσφατη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Πρόεδρο Τραμπ, και το νέο κύμα κτηνωδίας που επιδεικνύουν οι στρατιώτες του συγκεκριμένου κράτους, μας οδηγούν να γράψουμε μερικές γραμμές σ’ αυτήν εδώ την γωνίτσα του διαδικτύου για την Ιερουσαλήμ, την κλεμμένη πρωτεύουσα. Δεν μιλάμε για την νέα Ιερουσαλήμ που χαρίστηκε κατά το ήμισυ στο Ισραήλ απ’ τον ΟΗΕ το ’49 και κατά το δεύτερο ήμισυ κατακτήθηκε στον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Μιλάμε για την αρχαία Ιερουσαλήμ, όπως καταγράφεται στις ίδιες τις ιερές γραφές των Εβραίων.
Η Ιερουσαλήμ μπορεί να είναι “η ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ” όπως ανέφερε ως μη όφειλε και ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά δεν είναι μια πόλη που κτίστηκε από τους Ισραηλίτες. Δεν είναι καν μια πόλη διαχρονικά φιλική προς τους Ισραηλίτες.
Η ίδρυση της Ιερουσαλήμ χάνεται στα βάθη της ιστορίας και της μυθολογίας. Σύμφωνα με την Βίβλο, η πόλη εμφανίζεται αρχικά με το όνομα Σαλέμ (ή Σελήμ στην ελληνιστική μετάφραση των Εβδομήκοντα). Εξωεβραϊκές πηγές της εποχής, κάνουν επίσης λόγο για την πόλη Μπεθ-Σαλέμ ή Ουρουσαλέμ, δηλαδή “οίκο” ή “θεμέλιο” του θεού Σαλέμ, μια τοπικής θεότητας της γης της Χαναάν.
Ας κρατήσει ο αναγνώστης το πρώτο δεδομένο: Στο κεφάλαιο 14, εδάφια 18-20 του βιβλίου της Γένεσης, ο βασιλέας της Σαλέμ, ο Μελχισεδέκ, εμφανίζεται να ευλογεί τον Αβραάμ, τον γενάρχη του έθνους του Ισραήλ, προσφέροντάς του ψωμί και κρασί. Στο σχετικό απόσπασμα, ο Μελχισεδέκ χαρακτηρίζεται ως “ιερεύς του Θεού του υψίστου” και ο Αβραάμ αναφέρεται πως έδωσε στον ιερέα αυτόν, “δέκατον από πάντων”.
Η κοινωνία με κρασί και οίνο, κι ο φόρος της δεκάτης υπέρ του Ναού, που επιβιώνουν στον χριστιανισμό, αλλά και η νύξη περί μιας υπαρκτής θρησκείας “του Θεού του υψίστου”, βρίσκουν λοιπόν την πρώτη τους αποτύπωση στην πόλη Σαλέμ (Σελήμ), με έναν ιερέα ονόματι Μελχισεδέκ, πριν καν εμφανιστεί η εβραϊκή θρησκεία. Μονάχα που η Σαλέμ δεν είναι ισραηλιτική πόλη, όπως και ο Μελχισεδέκ δεν είναι Εβραίος.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα χρησιμοποιήθηκε κατάλληλα και από τον πρώτο θεολόγο του Χριστιανισμού, τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος χαρακτήρισε τον Χριστό, “κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερέα εις τον αιώνα”, θέλοντας να δείξει πως ο χριστιανισμός δεν ήταν μια εβραϊκή αίρεση, αλλά πως συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: Πως η χριστιανική θρησκεία βρισκόταν στο κέντρο της παράδοσης του Μελχισεδέκ, την οποία οι Εβραίοι είχαν διαστρέψει και κακοποιήσει.
Σύμφωνα πάντα με την Βίβλο, η Σελήμ αργότερα εμφανίζεται με το όνομα Τζεμπούς (Ιεβούς κατά την εξελληνισμένη της ονομασία). Στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή, αναφέρεται ρητά (κεφ. 15:8 και κεφ. 18:28) πως “η Τζεμπούς είναι η Ιερουσαλήμ”. Και στο βιβλίο των Κριτών στο κεφάλαιο 19, αναφέρεται χαρακτηριστικά η ιστορία ενός εβραίου κληρικού, ενός Λευίτη, ο οποίος μαζί με τον δούλο του είχε νυχτώσει κοντά στην Τζεμπούς. Ο δούλος λέει στον αφέντη του:
– Έλα σε παρακαλώ κι ας στρίψουμε προς την πόλη αυτή των Ιεβουσαίων, κι ας διανυκτερεύσουμε εκεί.
– “Δεν πρόκειται να στραφούμε σε γη ξένων, που δεν είναι των υιών του Ισραήλ” απαντά ο ιερέας.
Πώς λοιπόν η πόλη των Ιεβουσιτών γίνεται εβραϊκή; Με την γενοκτονία: τον συνηθισμένο τρόπο της εποχής εκείνης, τον οποίον σπεύδουν να μιμηθούν επάξια οι σημερινοί Ισραηλινοί. Το βιβλίο των Κριτών στην Παλαιά Διαθήκη (κεφ. 1 εδ. 8) δεν αφήνει καμία αμφιβολία με την ωμή του περιγραφή:
“Και οι υιοί Ιούδα επολέμησαν κατά της Ιερουσαλήμ, και εκυρίευσαν αυτήν, και επάταξαν αυτήν εν στόματι μαχαίρας, και την πόλιν παρέδωκαν εις πυρ”.
Αυτήν την ξένη πόλη που κατέσφαξαν και κατάκαψαν οι Ισραηλίτες και ανοικοδόμησαν στη συνέχεια ως δική τους, είναι αυτή που αξιώνει και για σημερινή του πρωτεύουσα το επίσημο κράτος του Ισραήλ και η εθνικιστική του ιδεολογία, ο Σιωνισμός, επικαλούμενος …τη Βίβλο!
Εμείς βεβαίως δεν είμαστε ρατσιστές. Στην εξέλιξη των πατριών, των φυλών και των εθνών, η διεκδίκηση της γης και η ωμότητα, βρισκόταν πάντα στην ημερήσια διάταξη. Οι πρόγονοι του Δαυίδ δεν έκαναν στην Ιερουσαλήμ κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έκαναν οι πρόγονοι του Λεωνίδα στην Τροία. Καιρός είναι ωστόσο να πάψουμε να αναπαράγουμε μυθεύματα, που βασίζονται στην άγνοια, την προπαγάνδα, και εκείνο το πλέγμα πολιτικής ορθότητας, που θέλει οτιδήποτε αφορά το Ισραήλ και το εβραϊκό θρήσκευμα να υπάγεται σε καθεστώς ειδικής προστασίας.
Η Ιερουσαλήμ δεν ήταν εβραϊκή πόλη. Υπήρξε πράγματι για ένα διάστημα η “πρωτεύουσα του Ισραήλ”, ο Δαυίδ της άλλαξε όνομα και της έδωσε το δικό του, μετά η πόλη έπεσε στα χέρια των Βαβυλωνίων και των Περσών, ερημώθηκε, απελευθερώθηκε, καταστράφηκε, ανοικοδομήθηκε ξανά τον 6ο π.Χ. αιώνα και ισοπεδώθηκε ξανά το 70 μ.Χ. από τον ρωμαϊκό στρατό. Οι Ισραηλίτες την εγκατέλειψαν για 1900 περίπου χρόνια, έχοντας βρει προσφορότερους προορισμούς και ενασχολήσεις – μέχρι που ο ναζισμός και η διεθνής πολιτική, δημιούργησαν στη Μέση Ανατολή αυτό το κράτος εισβολέων-εποίκων που κυριαρχείται από εγκληματίες. Ένα κράτος με χαρισμένη και κλεμμένη γη, μια κλεμμένη πρωτεύουσα, μια δανεισμένη θρησκεία, και όπως θα αποδείξουμε στην επόμενη ανάρτησή μας, έναν κλεμμένο εθνικό ύμνο.
