του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Θα πω παρακάτω δυο κουβέντες για το θέμα των ημερών, που είναι αυτό της νέας διαπραγμάτευσης σχετικά με την ονομασία της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
1. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα κακοποίησης της λογικής ομού μετά της ελληνικής γλώσσας, διαβάζω να αναφέρεται στον ελληνικό τύπο το ζήτημα ως «σκοπιανό ζήτημα». Τα «ζητήματα» παίρνουν το όνομά τους από το διακύβευμά τους, από το αμφιλεγόμενο πεδίο τους. Εν προκειμένω ουδείς αμφιβάλει ή επιβουλεύεται τα Σκόπια -εξ όσων γνωρίζω. Το αμφιλεγόμενο πεδίο είναι η «Μακεδονία». Επομένως, είναι το «μακεδονικό ζήτημα». Μη ντρέπεστε, πείτε το.
2. Στην Ελλάδα, το ζήτημα αυτό σηκώθηκε έξαφνα το 1992, χρονιά κατά την οποία πήγαινα β’ λυκείου, όταν σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας άρχισε να υποστηρίζει με θέρμη ένα μεγάλο ψέμα: ότι «η Μακεδονία είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ». Μέχρι τότε, το ζήτημα αυτό απασχολούσε μόνο τον πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκη, παροιμιωδώς γνωστό για το ότι έφτασε στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, αντί να κυκλοφορεί με λευκό μανδύα που κλείνει από πίσω.
Το ψέμα αυτό το επαναλάμβαναν ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Κ. Καραμανλής, πολιτικοί αρχηγοί και υπουργοί, το γράφαμε στα αεροδρόμια να το βλέπουν οι γιαπωνέζοι τουρίστες, στα στρατόπεδα να το βλέπουν οι φαντάροι, το φώναζαν μαθητές που σέρνονταν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και σε τελική ανάλυση καταλήξαμε να το πιστεύουν οι περισσότεροι. Ως γνωστόν –στους περισσότερους πλέον- η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική ζώνη η οποία εκτείνεται σε τρεις διαφορετικές χώρες, έχει κατοικηθεί κατά καιρούς από διάφορα φύλα και λαούς, ορισμένοι από τους οποίους ανέπτυξαν εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα μακεδονική εθνική συνείδηση.
3. Η Ελλάδα υπέστη τότε μια κοινωνική και ηθική στροφή προς τα ακροδεξιά μέσω των υποχρεωτικών εθνικιστικών συλλαλητηρίων, τα οποία στήριξαν όλα τα πολιτικά κόμματα της εποχής, πλην του ΚΚΕ. Ο τότε ΣΥΝ κάλεσε στο πρώτο συλλαλητήριο δια στόματος Λεωνίδα Κύρκου, αλλά μετά κατάλαβε την ανοησία και το έκοψε. Ταυτόχρονα, στα σχολεία μοιραζόταν εγχειρίδιο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, το οποίο υποστήριζε ότι απόδειξη ότι η Μακεδονία είναι μία και μόνο ελληνική, αποτελεί το γεγονός ότι οι Έλληνες ήταν η πρώτη δύναμη ανάμεσα στις 13 εθνότητες που την κατοικούσαν.
4. Καθώς όλα τα παραπάνω είναι γνωστά στον πλανήτη Γη, το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ» αντιμετωπίσθηκε στο σύνολο του κόσμου ως μια αλυτρωτική δήλωση που υπονοούσε προσάρτηση ξένων εδαφών από την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, η εθνικιστική αποχαύνωση έκανε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας να πιστεύουν ότι η «Ελλάδα μας» απειλείται από τις «αλυτρωτικές βλέψεις» μιας χώρας, η οποία έχει:
– το 19% της έκτασής της
– το 18% του πληθυσμού της
– το 6% του ονομαστικού ΑΕΠ της
και δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, αντίθετα με την Ελλάδα.
Μιλάμε για απόλυτη παράνοια.
5. Καθώς το ψέμα αυτό μετατράπηκε σε βασικό εθνικό μύθο, στοιχήθηκαν πίσω του και έχτισαν καριέρες μητροπολίτες, γυμνασιάρχες, βουλευτές νομού Κιλκίς, ο Γιώργος Νταλάρας και κυρίως ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος κατόρθωσε να απογειώσει την καριέρα του μετατρεπόμενος στον πιο αντιδραστικό πρωθυπουργό της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιακών. Ταυτόχρονα, ο εθνικισμός μετατράπηκε σε κοινή ιδεολογία κράτους – κοινωνίας, τυπικό γνώρισμα του φασισμού, οδηγώντας σε υποχώρηση το κοινωνικό κίνημα που άνθισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και προετοιμάζοντας το έδαφος για την μανία της «ισχυρής Ελλάδας” λίγο αργότερα, την οποία οι περισσότεροι εξ ημών πληρώνουμε ακόμα, ενίοτε σε 120 δόσεις.
6. Παράπλευρη συνέπεια της εθνικιστικής μανίας, υπήρξε το εγκληματικό εμπάργκο που κήρυξε ενάντια στη Δημοκρατία της Μακεδονίας το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη χειρότερη στιγμή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, η οποία οδήγησε τη μικρή χώρα σε οικονομικό στραγγαλισμό και πολιτική αστάθεια, ευνόησε την άνθιση του λαθρεμπορίου και των μαφιών και έδωσε και στον Μυτιληναίο κάτι ωραία και ελληνικά ορυχεία. Το εμπάργκο σταμάτησε λίγο μετά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα πέραν αυτών, χωρίς κανείς -σχεδόν- να του ασκήσει κριτική και χωρίς κανέναν απολογισμό.
7. Στο μεταξύ το θέμα ξεχάστηκε και όλος ο κόσμος αποκαλεί τη χώρα Μακεδονία, καθώς η Ελλάδα αρνήθηκε να συζητήσει το ενδεχόμενο σύνθετης ονομασίας -και όποιος δοκίμασε να το προτείνει τον έφαγε η μαρμάγκα. Το ζήτημα της ονομασίας συνέχισε να απασχολεί την ελληνική ομοσπονδία καράτε που αποχώρησε από κάτι αγώνες, τον ΑΝΤ1 που έβαζε μια αποκοπή του παρκέ στη θέση της συντομογραφίας ΜKD σε έναν αγώνα μπάσκετ και τον καλαθοσφαιριστή Νίκο Ζήση, ο οποίος ορκίστηκε εκδίκηση πριν από έναν αγώνα ευρωμπάσκετ το 2011, στον οποίον η (πΓ) Δημοκρατία της Μακεδονίας συνέτριψε την Ελλάδα 72-58.
8. Πέντε χρόνια αργότερα, η σουρεαλιστική αυτοαναφορικότητα της Ελλάδας πάνω στο ζήτημα εκφράστηκε εκπληκτικά σε ένα τηλεγράφημα του Πρακτορείου Reuters, το οποίο ανέφερε κατά λέξη: «Ο Έλληνας υπουργός Μετανάστευσης τελεί υπό παραίτηση επειδή αποκάλεσε την Μακεδονία «Μακεδονία”».
26168246_2004223803123884_2126532333920852957_n
9. Στην Ελλάδα εξακολουθεί να ζει χωρίς αναγνωρισμένα δικαιώματα μειονότητα με μακεδονική εθνική συνείδηση η οποία ομιλεί τη μακεδονική γλώσσα/ διάλεκτο. Ενίοτε συμμετέχει με κόμμα στις εκλογές, το οποίο παίρνει περί τις 10.000 ψήφους. Αυτό, σύμφωνα με τον ελληνικό Τύπο αποδεικνύει ότι «δεν υπάρχει τέτοια μειονότητα».
10. Εικοσιέξι χρόνια μετά την εφεύρεση του ζητήματος από την ελληνική πλευρά, η Ελλάδα εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει τη Μακεδονία με το όνομά της και να αποκαλεί «εθνικό (της) ζήτημα” το όνομα μιας άλλης χώρας. Διάφοροι γραφικοί πολιτικοί εμφανίζονται με την προσωπική τους πρόταση για την ονομασία της χώρας, η οποία είναι άσχετη με τον προσδιορισμό τον κατοίκων της. Άλλος λέει «Βαρδάριτσα», άλλος λέει «Δακία», άλλος «Βαλκάνιτσα». Κάτι που θα ισοδυναμούσε με το να προτείνει ένας Μακεδόνας υπουργός την ονομασία «Βορειοδυτική Δημοκρατία του Αιγαίου» ή απλά «Μανόλης» για την Ελλάδα.
11. Ακόμα και σήμερα, δεν έχει υπάρξει ένα (1) πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που να πει ότι σε αυτό το ζήτημα η Ελλάδα είχε άδικο. Άδικο. Προσωπικά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν (1) πολιτικό ή άλλο δημόσιο πρόσωπο που να το είπε, αλλά μπορεί να κάνω λάθος.
12. Συνεπάγεται ότι η Ελλάδα έχει πάντα δίκιο και όταν έχει άδικο δικαίως το έχει.
13. Η Ελλάδα οφείλει να κλείσει άμεσα το θέμα, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στη Μακεδονία να ονομάζεται όπως επιθυμεί, ενδεχομένως διασφαλίζοντας -άμα το έχει μεγάλη καψούρα- μια εναλλακτική ονομασία στις διμερείς επαφές της μαζί της.
14. Η ιστορία του «σύγχρονου μακεδονικού αγώνα» πρέπει σχετικά σύντομα να διδάσκεται στα σχολεία, σε μικρές τάξεις, προκειμένου να έρχονται τα παιδιά σε επαφή με τους κινδύνους που ελλοχεύουν για μια χώρα (εν προκειμένω την Ελλάδα) από την τυφλή και ανόητη υποταγή στη μαζική εθνικιστική μανία και την εκτροπή από τον στοιχειώδη ορθό λόγο.
Πηγή: https://nomadicuniversality.com
