του Νικόλα Κολυτά
Λίγο τα πατριωτικά ποιηματάκια στο σχολείο, λίγο ο Παπαφλέσσας στον ΑΝΤ1, λίγο τα κλαρίνα σε κάτι παρακμιακά πανηγύρια, λίγο το παπαδαριό και οι εκκλησίες, λίγο οι παρελάσεις και τα εμβατήρια, λίγο η καθαρεύουσα, οι μεγάλοι χάρτες και τα χουντοκιτς απομεινάρια, με έκαναν να μη σέβομαι τα σύνορα, τους εθνικούς ύμνους, τα όπλα, τον πόλεμο, τους σταυρούς στις σημαίες και τις μεγάλες ιδέες.
Κάποιοι μες στην Αριστερά όχι λόγω αισθητικής αλλά λόγω πολιτικής παράδοσης, χτίστηκαν πάνω στην άποψη ότι δίπλα στην «κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυματίζει η γαλανόλευκη» που είχε πει και η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή πριν κάποια χρόνια.
Το πατριωτιλίκι στην Αριστερά είναι μια περίεργη αντίφαση. Μια αντίφαση που τη διαπερνά αφήνοντας πίσω της κάτι πετσοκομμένους τροτσκιστές τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, κάτι εθνικοαπελευθερωτικές διακηρύξεις την ώρα που οι αντάρτες σκοτώνονταν για μια άλλη κοινωνία, κάτι Λίβανους, Καζέρτες και Βάρκιζες, κάτι Σκόμπυ, κάτι προδομένους Πλουμπίδηδες, κάτι συρσίματα πίσω από το κέντρο, κάτι φύλλα της Πανσπουδαστικής ν.8, κάτι αυταπάτες για φιλελευθεροποίηση της Χούντας, κάτι Χημεία, κάτι συγκυβερνήσεις με τη δεξιά, κάτι καταδίκες του Δεκέμβρη του 2008 και κάτι αποχές ή άκυρα στο δημοψήφισμα του 2015.
Κοινός παρονομαστής των μεγαλύτερων εγκλημάτων της επίσημης ρεφορμιστικής Αριστεράς ήταν είναι και θα είναι η προσκόλληση στην εμμονή ότι ο αληθινός πατριωτισμός είναι ο ταξικός. Λες και θα διαγωνιστούμε με τους φασίστες, τα εθνίκια και το παπαδαριό στο ποιος είναι πιο πολύ πατριώτης. Πρόκειται για τον ορισμό του ετεροκαθορισμού που οδηγεί σε πολύ επικίνδυνα νερά, σε ήττες, σε διάλυση και σε απογοητεύσεις.
Χρέος της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι να παλεύει για τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι για τις ανάγκες του έθνους των αφεντικών που αυτοθυματοποιούνται εθνικά στο εσωτερικό προκειμένου να συσπειρώνουν το πόπολο πίσω από τις μπίζνες που κάνουν επεκτεινόμενοι στο εξωτερικό. Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Στην πιο φτωχή επαρχία της άλλοτε Γιουγκοσλαβίας (Μακεδονία) το ελληνικό κεφάλαιο ήταν για χρόνια η πρώτη χώρα σε επενδύσεις, ενώ τώρα είναι η μόλις δεύτερη περνώντας την λόγω κρίσης η Γερμανία.
Πριν μερικά χρόνια είχαμε κάνει ένα ταξίδι με φίλους στη Ρουμανία όπου είδαμε ότι η φτωχή πλην τίμια Ελλαδίτσα κάνει χρυσές δουλειές εκεί καθώς συναντήσαμε από Αlpha Bank, Πειραιώς και Marfin μέχρι GERMANO και Γρηγόρη-Μικρογεύματα… Αν στη Ρουμανία πετύχαμε μέχρι και Γρηγόρη-Μικρογεύματα αντιλαμβάνεται κανείς τι μπίζνες κάνουν οι Έλληνες καπιταλιστές στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Είναι αστείο κομμάτια της Αριστεράς να κάνουν λόγο «περί αλυτρωτισμού των γειτόνων» όταν γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια χώρα με 6 φορές μικρότερο ΑΕΠ από το ελληνικό, με αναντίστοιχο οπλισμό συγκριτικά με τον υπερφορτωμένο οπλικά ελληνικό καπιταλισμό, με μετέωρη εθνική συγκρότηση (αλβανοί, σλάβοι, βούλγαροι) και με καμία δυνατότητα καθορισμού των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή.
Αν η Αριστερά αντί να μιλάει ενάντια στο ελληνικό κεφάλαιο, τους φασίστες, την εκκλησία, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, μπει στο χορό της ονοματοδοσίας και του γνήσιου πατριωτισμού, τότε είναι ήδη ηττημένη.
Είναι χρέος μας απέναντι στον αρχαιολάγνο εθνικό χριστιανοσκοταδισμό να προτάξουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την ταξική απάντηση και την κόκκινη απειλή.
