του Θανάση Κούρκουλα
100.000; 150.000; 200.000; Μικρή σημασία έχει. Δεν είναι της τάξης του 92; Ναι. Δεν είναι η επίσημη γραμμή της εγχώριας αστικής τάξης αλλά το κοινωνικό και πολιτικό δεξιό λαϊκιστικό-ακροδεξιό συμπλήρωμά της; Σωστό επίσης. Δεν το διοργάνωσε το ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά η λαϊκή δεξιά, η ακροδεξιά και οι φασίστες; Μάλιστα. Παρόλα αυτά, ενδεχομένως ζούμε τη γέννηση με μαζικούς όρους ενός αντιδραστικού, ακροδεξιού πολιτικού ρεύματος που ο Σαμαράς, ο Κούλης και οι λοιποί συγγενείς δύσκολα θα το εκφράσουν πολιτικά στη συνέχεια. Και που οι νεοναζί της ΧΑ – ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι θα καβαλήσουν επικίνδυνα πάνω του – είναι μόνο ένα τμήμα του.
Υπάρχει λοιπόν ο άμεσος κίνδυνος ενός ελληνικού φαινομένου Λεπέν ή AFD που θα καταφέρει να σπάσει τους περιορισμούς πολιτικής επιρροής που βάζει η ναζιστική φύση της συμμορίας του Μιχαλολιάκου; Μια ελληνική εκδοχή αντιδραστικού κοινωνικού ρεύματος που πατάει πάνω στα συντρίμμια των απόκληρων λαϊκών στρωμάτων του 3ου μνημονίου με κυβέρνηση «αριστεράς» ελλείψει στιβαρού κινήματος και ορατής ριζοσπαστικής αριστεράς; Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει. Και να ανεβάσει τον πήχυ της απάντησης από τη μεριά μας.
Θα χρειαστεί καταρχάς να αντιμετωπιστεί από όποιους συναισθάνονται τον κίνδυνο: α) με όρους ταξικής μαζικής γείωσης και απεύθυνσης β) με έμφαση τις απαντήσεις στη νέα κατάσταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της όξυνσης των εθνικών ανταγωνισμών και γ) με προτεραιότητα στην άμεση κινηματική, πολιτική και ιδεολογική απάντηση στον πραγματικό κίνδυνο που έχουμε μπροστά μας. Πολλές «αυτονόητες» πολιτικές συμμαχίες του παρελθόντος θα επανεξεταστούν (π.χ. αυτονόητα με αυτούς που πάνε ή καλούν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια). Ίσως όχι μόνο με αυτούς, αναλόγως πώς θα ανταποκριθεί ο καθένας στη νέα περίοδο. Πάντως όλες οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς ήδη έχουν αρχίσει να κρίνονται σε αυτό το νέο πεδίο.
