Βόμβες, παζάρια και απειλές στην «πυριτιδαποθήκη» της Συρίας

Κά­ποια λίγα τε­τρα­γω­νι­κά χι­λιό­με­τρα έχουν πε­ρά­σει στον έλεγ­χο του τουρ­κι­κού στρα­τού και των υπο­στη­ρι­ζό­με­νων από αυτόν αντάρ­τι­κων ομά­δων του FSA. Στο προη­γού­με­νο φύλλο της «ΕΑ» σχο­λιά­ζα­με ότι η αργή προ­έ­λα­ση αφορά και την απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντί­στα­ση των κουρ­δι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών, αλλά και την επι­λο­γή της Άγκυ­ρας να κάνει «ένο­πλη δια­πραγ­μά­τευ­ση» και όχι να εξα­πο­λύ­σει «σα­ρω­τι­κή επί­θε­ση» (με ανυ­πο­λό­γι­στο πο­λι­τι­κό ρίσκο στις σχέ­σεις με όλες τις δυ­νά­μεις που δρουν στην πε­ριο­χή). Από τότε όμως έχουν πε­ρά­σει δύο ακόμα εβδο­μά­δες με πε­νι­χρά απο­τε­λέ­σμα­τα και –κυ­ρί­ως– έχουν αυ­ξη­θεί οι απώ­λειες του ίδιου του τουρ­κι­κού στρα­τού (εκτός δη­λα­δή από τους πο­λι­τι­κά πιο «ανα­λώ­σι­μους» για την Άγκυ­ρα αντάρ­τες του FSA). Με στρα­τιω­τι­κούς όρους, ο «Κλά­δος Ελαί­ας» απο­τε­λεί μέχρι τώρα μια απο­τυ­χία για τον Ερ­ντο­γάν. Σε αυτό το φόντο, ξε­δι­πλώ­νο­νται οι κι­νή­σεις όλων των παι­κτών της πε­ριο­χής.

Στην ίδια την Τουρ­κία, η αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη στα πεδία των μαχών μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει πηγή εσω­τε­ρι­κών προ­βλη­μά­των για τον Τούρ­κο πρό­ε­δρο. Στην αρχή της επι­χεί­ρη­σης, πό­ντα­ρε, με­τα­ξύ άλλων, και στην ανα­ζω­πύ­ρω­ση του εθνι­κι­σμού. Οι κε­μα­λι­κοί και οι ακρο­δε­ξιοί υπο­στή­ρι­ξαν την επι­χεί­ρη­ση. Κάθε φωνή αμ­φι­σβή­τη­σης μπήκε στο στό­χα­στρο: του­λά­χι­στον 600 συλ­λή­ψεις για αντι­πο­λε­μι­κά σχό­λια στα social media, έρευ­να με κα­τη­γο­ρία περί «προ­δο­σί­ας» ενά­ντια στην Τουρ­κι­κή Ια­τρι­κή Ένωση που έβγα­λε μια ανα­κοί­νω­ση «αν­θρω­πι­στι­κής» κρι­τι­κής στον πό­λε­μο, νέα κα­τα­πιε­στι­κά μέτρα στα χωριά με κουρ­δι­κή πλειο­ψη­φία, σκλη­ρές απει­λές ενά­ντια «σε όποιον τολ­μή­σει» να δια­δη­λώ­σει, νέες κα­τα­σταλ­τι­κές πιέ­σεις στο HDP. Οι (δυ­νη­τι­κές) απερ­γί­ες ως τώρα αντι­με­τω­πί­ζο­νταν με την κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης (μια πα­ρα­με­λη­μέ­νη πτυχή της, την οποία φρο­ντί­ζει να ανα­δει­κνύ­ει ο Ερ­ντο­γάν όποτε απευ­θύ­νε­ται σε ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις και «επεν­δυ­τι­κούς» θε­σμούς). Τώρα χρη­σι­μο­ποιεί­ται και η «πο­λε­μι­κή προ­σπά­θεια» για να ανα­στεί­λουν δρά­σεις τους και συν­δι­κά­τα που μέχρι πρό­τι­νος φλέρ­τα­ραν με την ιδέα να αμ­φι­σβη­τή­σουν αυτήν την πει­θάρ­χη­ση στους χώ­ρους δου­λειάς (π.χ. στο μέ­ταλ­λο). Σε αυτό το φόντο, κά­ποιοι ανα­λυ­τές εκτι­μού­σαν ότι μια επί­σπευ­ση των εκλο­γών θα ήταν προς όφε­λος του Ερ­ντο­γάν και του κόμ­μα­τός του.

Αν όμως η «πο­λε­μι­κή προ­σπά­θεια» κα­τα­λή­ξει σε μια νέα εκτός συ­νό­ρων απο­τυ­χία (η Τουρ­κία με­τρά­ει αρ­κε­τές τα τε­λευ­ταία χρό­νια), η ει­κό­να μπο­ρεί να αντι­στρα­φεί, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι παρά τα όσα φαί­νο­νται στην επι­φά­νεια, το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν συ­νε­χί­ζει να αντι­με­τω­πί­ζει μια βα­θύ­τα­τη κρίση και να λει­τουρ­γεί ως «πο­λιορ­κη­μέ­νο φρού­ριο».

Η Ρωσία και ο Άσαντ

Οσον αφορά τη στάση των άλλων δυ­νά­με­ων, έχει ήδη κα­τα­γρα­φεί η ρω­σι­κή έγκρι­ση/ανοχή (και η επα­κό­λου­θη στάση του Ασαντ), που απο­μά­κρυ­νε τις δυ­νά­μεις της από το Αφρίν και «πα­ρα­χώ­ρη­σε» τον ενα­έ­ριο χώρο (του οποί­ου είχε την ευ­θύ­νη). Λί­γους μήνες πριν, η προ­σπά­θεια της Μό­σχας να πε­τύ­χει συ­νεν­νό­η­ση Άσαντ-PYD είχε σκο­ντά­ψει, ενώ το τε­λε­σί­γρα­φο να πα­ρα­χω­ρή­σουν τον έλεγ­χο του Αφρίν στον κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό για να το προ­στα­τέ­ψει είχε απορ­ρι­φθεί. Οπότε το «πρά­σι­νο φως» της Μό­σχας αφο­ρού­σε και τη δια­τή­ρη­ση των καλών σχέ­σε­ων με την Τουρ­κία (στην προ­σπά­θεια να τη «ρυ­μουλ­κή­σει» μα­κριά από τη Δύση), αλλά αφο­ρού­σε και την αξιο­ποί­η­ση του «μπα­μπού­λα» της τουρ­κι­κής απει­λής για να πιε­στεί το PYD να επι­στρέ­ψει απο­δυ­να­μω­μέ­νο, και χωρίς με­γά­λες απαι­τή­σεις, στην «αγκα­λιά» της Δα­μα­σκού.

Όμως, επει­δή ο στό­χος είναι αυτός, Ρωσία και Άσαντ δεν έχουν γκρε­μί­σει τις γέ­φυ­ρες με τους Κούρ­δους. Σε αυτόν τον τόσο μπερ­δε­μέ­νο πό­λε­μο υπάρ­χουν μόνο «λυ­κο­φι­λί­ες»: η συ­ρια­κή αε­ρο­πο­ρία έχει χτυ­πή­σει άλλες κουρ­δι­κές θέ­σεις, δεν πα­ρε­νο­χλεί τα τουρ­κι­κά αε­ρο­πλά­να που βομ­βαρ­δί­ζουν το Αφρίν, ενώ την ίδια ώρα έχει δεί­ξει «χα­λα­ρό­τη­τα» στα στρα­τιω­τι­κά ση­μεία ελέγ­χου όσον αφορά τη διέ­λευ­ση Κούρ­δων μα­χη­τών που με­τα­κι­νού­νται από άλλες πε­ριο­χές για να πάνε να υπε­ρα­σπι­στούν το Αφρίν. Εν τω με­τα­ξύ, συ­ρια­κά κρα­τι­κά ΜΜΕ ισχυ­ρί­ζο­νταν ότι ο κυ­βερ­νη­τι­κός στρα­τός θα κι­νη­θεί προς το Αφρίν για να το υπε­ρα­σπι­στεί. Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, δεν υπήρ­χε καμία έν­δει­ξη ότι υλο­ποιεί­ται κάτι τέ­τοιο, ενώ επι­κρα­τού­σαν αντι­κρουό­με­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες (στε­λέ­χη των Κούρ­δων κά­νουν αντι­φα­τι­κές δη­λώ­σεις για το αν υπάρ­χει ή όχι κά­ποια συμ­φω­νία με τη Δα­μα­σκό, ο Ερ­ντο­γάν ισχυ­ρί­ζε­ται ότι κα­τό­πιν συ­νεν­νό­η­σης με τη Μόσχα η κί­νη­ση μα­ταιώ­θη­κε). Όπως και να έχει, είναι ένα ακόμα δείγ­μα των «με­τέ­ω­ρων» κι­νή­σε­ων όλων των παι­χτών.

ΗΠΑ

Εξί­σου με­τέ­ω­ρη είναι η στάση των ΗΠΑ. Σο­βα­ρό θινκ τανκ του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, που κα­νο­νι­κά «δου­λειά» του είναι να ξε­δια­λύ­νει κου­βά­ρια και να χα­ράσ­σει κα­τευ­θύν­σεις, πε­ριο­ρί­στη­κε στην πε­ρι­γρα­φή του κου­βα­ριού, όπου επι­σή­μα­νε τα τρία ζη­τή­μα­τα «που πρέ­πει να πάρει υπόψη η αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τη­γι­κή»: Οι σχέ­σεις με την Τουρ­κία είναι πολύ ση­μα­ντι­κές για να διαρ­ρα­γούν για χάρη των Κούρ­δων. Ο συ­ντο­νι­σμός με τους Κούρ­δους έχει προ­χω­ρή­σει αρ­κε­τά για να δια­κο­πεί. Οι Κούρ­δοι δεν πρό­κει­ται να εξα­φα­νι­στούν από τα σύ­νο­ρα Συ­ρί­ας-Τουρ­κί­ας. Τόσο… απλά.

Όσο ο στό­χος είναι το Αφρίν, είναι εύ­κο­λο για την Ουά­σινγ­κτον να πα­ρα­κο­λου­θεί σιω­πη­λή, δη­λώ­νο­ντας ότι «δεν ανή­κει στην πε­ριο­χή όπου επι­χει­ρού­με». Το κρί­σι­μο ζή­τη­μα αφορά το εν­δε­χό­με­νο να κι­νη­θεί ο τουρ­κι­κός στρα­τός προς την Μαν­μπίτζ, όπου είναι εγκα­τε­στη­μέ­νες αμε­ρι­κα­νι­κές ει­δι­κές δυ­νά­μεις και υπο­στη­ρί­ζουν τις κουρ­δι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές. Όπως έχουν τώρα τα πράγ­μα­τα, ένα τέ­τοιο σε­νά­ριο θα απο­τε­λού­σε αυτό που ο Τούρ­κος υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Τσα­βού­σο­γλου πε­ριέ­γρα­ψε ως «ορι­στι­κή κα­τάρ­ρευ­ση» των σχέ­σε­ων ΗΠΑ-Τουρ­κί­ας. Αυτό είχε να δια­χει­ρι­στεί ο Αμε­ρι­κα­νός υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ρεξ Τί­λερ­σον, κατά τη δι­ή­με­ρη πα­ρου­σία του στην Αγκυ­ρα. Είχε προη­γη­θεί επί­σκε­ψη του Μακ­Μά­στερ, του κο­ρυ­φαί­ου συμ­βού­λου Εθνι­κής Ασφα­λεί­ας του Τραμπ.

Ο Τί­λερ­σον είχε δύο πο­λύ­ω­ρες συ­να­ντή­σεις και με τον Ερ­ντο­γάν και με τον Τσα­βού­σο­γλου, ενώ κο­ρυ­φαί­οι σύμ­βου­λοι των δύο πλευ­ρών συ­νέ­χι­σαν ολο­νύ­χτιες επα­φές, επι­χει­ρώ­ντας να «συ­νε­χί­σουν/συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σουν» τη δι­με­ρή συ­ζή­τη­ση.

Σε επί­πε­δο επί­ση­μων δη­λώ­σε­ων, ο απο­λο­γι­σμός είναι θολός: Και οι δύο μί­λη­σαν για «κρι­σια­κό ση­μείο» στις σχέ­σεις των δύο κρα­τών και για την ανά­γκη να λυ­θούν τα ζη­τή­μα­τα για να υπάρ­ξει εξο­μά­λυν­ση και όχι επι­δεί­νω­ση. Οι τόνοι ήταν θε­τι­κοί σε επί­πε­δο προ­θέ­σε­ων («πλέον δεν θα δρα ο κα­θέ­νας μόνος του … θα ερ­γα­ζό­μα­στε μαζί…», ανα­κοί­νω­ση συ­γκρό­τη­σης «μη­χα­νι­σμού προ­σα­να­το­λι­σμέ­νου στην επί­τευ­ξη απο­τε­λε­σμά­των» κ.ο.κ.), αλλά στα συ­γκε­κρι­μέ­να επί­δι­κα (Συρία, αγορά ρω­σι­κών πυ­ραύ­λων, έκ­δο­ση Γκιου­λέν, Αμε­ρι­κα­νοί κρα­τού­με­νοι στην Τουρ­κία) δεν κα­τα­γρά­φη­κε καμιά επί­ση­μη πρό­ο­δος.

Σε επί­πε­δο «διαρ­ρο­ών» εμ­φα­νί­στη­κε μια προ­σπά­θεια πιο συ­γκε­κρι­μέ­νης συ­νεν­νό­η­σης ως προς τη Συρία. Εκεί όπου η τουρ­κι­κή πλευ­ρά φέ­ρε­ται να πρό­τει­νε την «οι­κειο­θε­λή» υπο­χώ­ρη­ση των κουρ­δι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών προς τα ανα­το­λι­κά του Ευ­φρά­τη και την ταυ­τό­χρο­νη πα­ρου­σία τουρ­κι­κών και αμε­ρι­κα­νι­κών δυ­νά­με­ων στην Μαν­μπίτζ. Από την αμε­ρι­κα­νι­κή πλευ­ρά, οι «διαρ­ρο­ές» ανα­φέ­ρουν το δεύ­τε­ρο σκέ­λος (βλέ­πουν με θε­τι­κό μάτι την πα­ρου­σία τουρ­κι­κού στρα­τού στη Μαν­μπίτζ), αλλά τη­ρούν σιγή ιχθύ­ος για το πρώτο (τι θα γίνει με τις κουρ­δι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές). Το σί­γου­ρο είναι ότι το θέμα της Μαν­μπίτζ μπήκε στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων στα σο­βα­ρά: θα είναι μάλ­λον το πρώτο με το οποίο θα κα­τα­πια­στεί ο νέος «μη­χα­νι­σμός» που πιά­νει δου­λειά στα μέσα Μάρτη.

Για να κα­τα­νο­ή­σει κα­νείς προ­τε­ραιό­τη­τες, το ση­μείο στο οποίο ο Τί­λερ­σον φά­νη­κε να δίνει συ­νέ­χεια στην κό­ντρα και στις δη­μό­σιες δη­λώ­σεις του, δια­τη­ρώ­ντας το ψηλά, είναι η εγκα­τά­στα­ση ρω­σι­κών πυ­ραύ­λων. Αν για όλα τα υπό­λοι­πα μί­λη­σε για «κα­τα­νό­η­ση των θε­μι­τών ανη­συ­χιών της Τουρ­κί­ας», στο ζή­τη­μα της ανα­βάθ­μι­σης της στρα­τιω­τι­κής σχέ­σης με τη Ρωσία υπαι­νί­χθη­κε (με την ευ­γε­νι­κή γλώσ­σα της δι­πλω­μα­τί­ας) την επι­βο­λή κυ­ρώ­σε­ων αν προ­χω­ρή­σει.

Βα­σι­κός στό­χος των ΗΠΑ είναι η ανά­σχε­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής: αυτό έχουν στο μυαλό τους οι σύμ­βου­λοι του Τραμπ όταν –για να εξη­γή­σουν την πα­ρα­μο­νή αμε­ρι­κα­νι­κών δυ­νά­με­ων ακόμα και μετά το τέλος του πο­λέ­μου κατά του Ισλα­μι­κού Κρά­τους– δη­λώ­νουν ότι «δεν θα επα­να­λά­βου­με το λάθος της απο­χώ­ρη­σης από το Ιράκ». Σε αυτόν το στόχο, η Ρο­ζά­βα χρη­σι­μο­ποιεί­ται σή­με­ρα ως βο­λι­κό «όχημα», αλλά η υπε­ρά­σπι­σή της δεν απο­τε­λεί αυ­το­σκο­πό για το Πε­ντά­γω­νο. Το κί­νη­μα των Κούρ­δων και των συμ­μά­χων τους έχει βρε­θεί μπλεγ­μέ­νο μέσα σε έναν κυ­κε­ώ­να αντα­γω­νι­σμών και λυ­κο­συμ­μα­χιών.

Το PYD

Σε αυτό το φόντο, το κί­νη­μα της Ρο­ζά­βα δια­τρέ­χει διπλό κίν­δυ­νο:

α) Να ανα­ζη­τή­σει –και να βρει– «συμ­μά­χους» που θα το χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν ως ερ­γα­λείο για αντι­δρα­στι­κούς και επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς στην πε­ριο­χή (με πρώτο τον θείο Σαμ, ο οποί­ος όταν δίνει κάτι με το ένα χέρι παίρ­νει πίσω δέκα με το άλλο, αλλά το ίδιο ισχύ­ει και για τις άλλες με­γά­λες δυ­νά­μεις και για τα κα­θε­στώ­τα της πε­ριο­χής).

β) Να εγκα­τα­λει­φθεί από πρώην, νυν ή δυ­νη­τι­κούς «συμ­μά­χους» αν πάψει να είναι χρή­σι­μο ή επι­χει­ρή­σει να προ­ω­θή­σει τη δική του ατζέ­ντα μο­νο­με­ρώς. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμ­βαί­νει. Και δεν χρειά­ζε­ται πια να ανα­τρέ­χου­με στη μα­κρι­νή ιστο­ρία: πάνε ελά­χι­στοι μήνες από την «κα­τα­στρο­φή» στο Ιράκ, όπου η πρω­το­βου­λία Μπαρ­ζα­νί για δη­μο­ψή­φι­σμα, δη­λα­δή η πρω­το­βου­λία μιας απο­λύ­τως αστι­κής ηγε­σί­ας χωρίς δε­σμούς με το «τρο­μο­κρα­τι­κό» PKK και χωρίς αρι­στε­ρές ανα­φο­ρές, με πολύ πιο προ­νο­μια­κούς δε­σμούς με τις ΗΠΑ, με οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις με τη Ρωσία, με αρ­μο­νι­κή συ­νερ­γα­σία με την Τουρ­κία, οδή­γη­σε σε τα­χύ­τα­τη αντι­στρο­φή όλων των κα­τα­κτή­σε­ων της κουρ­δι­κής «αυ­το­νο­μί­ας», υπό τη σιω­πη­λή έγκρι­ση/ανοχή όλων των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων και τη συ­νερ­γα­σία όλων των κα­θε­στώ­των με κουρ­δι­κή μειο­νό­τη­τα στο εσω­τε­ρι­κό τους…

Στο Αφρίν, όπου οι πο­λι­το­φύ­λα­κες αντι­στέ­κο­νται ηρω­ι­κά και επι­τυ­χη­μέ­να ως τώρα, τα βουνά απο­δει­κνύ­ο­νται για άλλη μια φορά «ο μόνος πραγ­μα­τι­κός φίλος των Κούρ­δων». Η ηγε­σία του PYD επι­δί­ω­ξε τη μέ­γι­στη δυ­να­τή «ευ­ε­λι­ξία» στις συμ­μα­χί­ες του: Ανά δια­στή­μα­τα και ανά πε­ριο­χή (!) και με τον Άσαντ και με τους αντι­κα­θε­στω­τι­κούς, και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία. Σε αυτή την ευ­ε­λι­ξία οφεί­λει αρ­κε­τές από τις επι­τυ­χί­ες του τα προη­γού­με­να χρό­νια. Αλλά αυτή η ευ­ε­λι­ξία δη­μιούρ­γη­σε σαθρό υπέ­δα­φος και σε αυτήν μπο­ρεί να απο­δώ­σει κα­νείς τις ση­με­ρι­νές δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει.

Δεν αρκεί να ξέ­ρεις ότι «στο τέλος τέλος υπάρ­χουν μόνο τα βουνά» και μέχρι τότε να επι­διώ­κεις όποια βο­ή­θεια από όπου μπο­ρείς. Καμιά φορά, ως τα­κτι­κή δεί­χνει «επι­βε­βλη­μέ­νη» ή «ανέ­ξο­δη» (γιατί να μην αξιο­ποι­ή­σει κα­νείς τα συμ­φέ­ρο­ντα των άλλων δυ­νά­με­ων;). Αλλά σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση, τί­πο­τα δεν είναι «ανέ­ξο­δο», και γι’ αυτό είναι προ­τι­μό­τε­ρο να δια­λέ­γεις, εκτός από τα βουνά, ποιους φί­λους θέ­λεις να κερ­δί­σεις στα­θε­ρά στο πλευ­ρό σου. Και με αυτή την επί­γνω­ση, να απο­φεύ­γεις πρό­σκαι­ρες «φι­λί­ες» που κά­νουν ζημιά σε αυτήν σου την προ­σπά­θεια.

To Ισ­ρα­ήλ προ­κα­λεί

Κι ενώ ο πό­λε­μος συ­νε­χί­ζε­ται στο Ιντλίμπ (όπου προ­ε­λαύ­νουν οι δυ­νά­μεις του Άσαντ), και ενώ όλα τα φώτα είχαν στρα­φεί στις εξε­λί­ξεις στο Αφρίν, ως «νέα πηγή ανά­φλε­ξης» και διε­θνο­ποί­η­σης της σύ­γκρου­σης, ήρθε να προ­στε­θεί μια ακόμα «πηγή ανά­φλε­ξης» και διε­θνο­ποί­η­σης, με ευ­θύ­νη του Ισ­ρα­ήλ.
Η αλή­θεια είναι ότι το Ισ­ρα­ήλ έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει δε­κά­δες αε­ρο­πο­ρι­κά χτυ­πή­μα­τα σε συ­ρια­κό έδα­φος. Τον τόνο έδινε ότι ως τώρα το έκανε ανε­νό­χλη­το. Η νέα εξέ­λι­ξη αφο­ρού­σε την απά­ντη­ση, την κα­τάρ­ρι­ψη ισ­ραη­λι­νού μα­χη­τι­κού από τη συ­ρια­κή αε­ρά­μυ­να. Ακο­λού­θη­σε αυτό που πε­ρι­γρά­φη­κε ως «το με­γα­λύ­τε­ρο χτύ­πη­μα του Ισ­ρα­ήλ σε συ­ρια­κό έδα­φος από τη δε­κα­ε­τία του ’80», όταν σύμ­φω­να με κά­ποια ρε­πορ­τάζ χτυ­πή­θη­κε σκλη­ρά το 50% της συ­ρια­κής αε­ρά­μυ­νας. Η δρα­μα­τι­κή κλι­μά­κω­ση προ­ε­τοί­μα­ζε ακόμα και για πό­λε­μο.

Μέχρι τώρα, τα χτυ­πή­μα­τα της ισ­ραη­λι­νής αε­ρο­πο­ρί­ας γί­νο­νταν και για πρα­κτι­κούς λό­γους (αφο­ρού­σαν κυ­ρί­ως στό­χους που είχαν να κά­νουν με τον ανε­φο­δια­σμό της Χεζ­μπο­λά), αλλά και ως «υπεν­θύ­μι­ση» των δυ­να­το­τή­των της πο­λε­μι­κής μη­χα­νής του κρά­τους-τρο­μο­κρά­τη απέ­να­ντι σε μια πι­θα­νή ανα­βάθ­μι­ση του Ιράν και της Χεζ­μπο­λά μέσω του πο­λέ­μου στη Συρία. Μέχρι τώρα, η Δα­μα­σκός δεν αντι­δρού­σε, θυ­μί­ζο­ντας τη ρήση ότι οι πραγ­μα­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες ή «κόκ­κι­νες γραμ­μές» του κα­θε­νός φαί­νο­νται από το τι επι­τρέ­πει ή δεν επι­τρέ­πει να συμ­βαί­νει στον ενα­έ­ριο χώρο.

Για μια στιγ­μή, αυτή η ει­κό­να άλ­λα­ξε δρα­μα­τι­κά. Το κα­θε­στώς Άσαντ απο­φά­σι­σε να στεί­λει «μή­νυ­μα» στον αέρα και το Ισ­ρα­ήλ προ­χώ­ρη­σε σε επι­θέ­σεις που δεν θύ­μι­ζαν απλή «υπεν­θύ­μι­ση». Τις επό­με­νες μέρες υπήρ­ξε απο­κλι­μά­κω­ση, μετά την επι­κοι­νω­νία του Πού­τιν με τον Νε­τα­νιά­χου. Για την Τε­χε­ρά­νη και τη Δα­μα­σκό ήταν αρ­κε­τή προ­πα­γαν­δι­στι­κή νίκη η κα­τάρ­ρι­ψη του ισ­ραη­λι­νού F-16, ενώ το Ισ­ρα­ήλ φαί­νε­ται προς ώρας ικα­νο­ποι­η­μέ­νο από την απά­ντη­ση που έδωσε και συμ­φώ­νη­σε με την πα­ραί­νε­ση της Μό­σχας να μη δώσει συ­νέ­χεια.

Όμως υπάρ­χει πλέον ένα σο­βα­ρό «προη­γού­με­νο» και προει­δο­ποιεί ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει και νέο επει­σό­διο. Πα­σχί­ζο­ντας κα­νείς να εξη­γή­σει την ξαφ­νι­κή «αλ­λα­γή πλεύ­σης» του συ­ρια­κού κα­θε­στώ­τος, μια ερ­μη­νεία βρί­σκε­ται στον στόχο: Η ισ­ραη­λι­νή επί­θε­ση για πρώτη φορά αφο­ρού­σε επαν­δρω­μέ­νη ιρα­νι­κή εγκα­τά­στα­ση. Σε αυτή την «κόκ­κι­νη γραμ­μή» απα­ντού­σε η συ­ρια­κή αε­ρά­μυ­να (όλοι γνω­ρί­ζουν ότι το γε­νι­κό πρό­σταγ­μα έχουν Ιρα­νοί αξιω­μα­τι­κοί πλέον).

Αυτή είναι η ουσία και η μέ­γι­στη απει­λή για την πε­ριο­χή. Το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ δεν εξα­πο­λύ­ει πια προ­λη­πτι­κά «μη­νύ­μα­τα» απέ­να­ντι στη Χεζ­μπο­λά, αλλά σκλη­ρές προει­δο­ποι­ή­σεις απέ­να­ντι στο Ιράν. Στο γε­νι­κό κλίμα πα­ρά­νοιας ενά­ντια στην «αύ­ξη­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής» (σε Ουά­σινγ­κτον, Ριάντ κ.α.), κα­νείς δεν μπο­ρεί να απο­κλεί­σει να απο­φα­σί­σει το σιω­νι­στι­κό κρά­τος να εξα­πο­λύ­σει έναν φο­νι­κό πό­λε­μο για να λύσει λο­γα­ρια­σμούς με το Ιράν σε συ­ρια­κό έδα­φος…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Πηγή:https://rproject.gr