Ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα

Εκτρέ­πο­ντας το πεδίο των τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων προς μία επω­φε­λή για την ίδια «εθνι­κή ομο­ψυ­χία», καλ­λιερ­γεί συγ­χρό­νως τη στρε­βλή αντί­λη­ψη ότι ο εχθρός βρί­σκε­ται «έξω» από τη χώρα μας. Εξου­δε­τε­ρώ­νει έτσι τη δυ­να­μι­κή ή ση­μα­ντι­κό μέρος της δυ­να­μι­κής των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, δη­μιουρ­γώ­ντας την ψευ­δαί­σθη­ση ότι υπάρ­χουν υπέρ­τε­ρα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» για τα οποία οι κα­τα­πιε­σμέ­νες τά­ξεις «οφεί­λουν» ή μπο­ρούν να συ­νερ­γά­ζο­νται με αυ­τούς που τις εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται άγρια. Λει­τουρ­γεί πα­ράλ­λη­λα ως αδρα­νο­ποι­η­τι­κός πα­ρά­γο­ντας για την τα­ξι­κή και κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των λαών, απο­δυ­να­μώ­νο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα αλ­λη­λε­πί­δρα­σης ενός εξε­γερ­τι­κού «ντό­μι­νο» σε μία ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, όπου η ανα­ζω­πύ­ρω­ση των εθνι­κι­σμών όχι μόνο οδή­γη­σε σε πρό­σφα­τους πο­λέ­μους, αλλά και εν­δυ­νά­μω­σε ολο­φά­νε­ρα τον επεμ­βα­τι­κό ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Δεν λεί­πουν ωστό­σο τα πα­ρα­δείγ­μα­τα κοι­νών αγώ­νων στο πα­ρελ­θόν: από την εποχή της εξέ­γερ­σης του Ίλι­ντεν μέχρι την πε­ρί­ο­δο της να­ζι­στι­κής κα­το­χής και του εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου στην Ελ­λά­δα, όταν πολ­λοί σλα­βο­μα­κε­δό­νες αντάρ­τες πήραν ενερ­γό μέρος στην αντί­στα­ση και στη συ­νέ­χεια πο­λέ­μη­σαν στο πλευ­ρό του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού. Πλη­ρώ­νο­ντας το βαρύ τί­μη­μα της ήττας του, δε­δο­μέ­νου ότι πολ­λές χι­λιά­δες εξα­να­γκά­στη­καν να δια­φύ­γουν ως πρό­σφυ­γες στη γει­το­νι­κή Γιου­γκο­σλα­βία, από όπου δεν τους επι­τρά­πη­κε να γυ­ρί­σουν ποτέ. Όσοι πα­ρέ­μει­ναν στην Ελ­λά­δα, υπο­χρε­ώ­θη­καν σε βίαιη «ελ­λη­νο­ποί­η­ση», καθώς ο εθνι­κι­σμός απο­τέ­λε­σε τη βάση της κυ­ρί­αρ­χης ελ­λη­νι­κής αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και το πρό­σχη­μα για τις με­τα­πο­λε­μι­κές διώ­ξεις των κο­μου­νι­στών. Το μότο της «απει­λής», που δήθεν προ­έρ­χε­ται από τις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες που γειτ­νιά­ζουν με την Ελ­λά­δα, κυ­ριάρ­χη­σε σε όλη τη διάρ­κεια της χού­ντας, ενώ, στη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρί­ο­δο, η εθνι­κι­στι­κή φρε­νί­τι­δα του πρώ­του συλ­λα­λη­τη­ρί­ου για το «μα­κε­δο­νι­κό», το 1999, δια­μόρ­φω­σε πρό­σφο­ρο έδα­φος για την ανα­συ­γκρό­τη­ση της ακρο­δε­ξιάς και την ανά­δυ­ση στο προ­σκή­νιο της να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής.

Το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο επω­φε­λή­θη­κε από τη δη­μιουρ­γία μι­κρό­τε­ρων και πιο αδύ­να­μων κρα­τών, που προ­έ­κυ­ψαν από τον δια­με­λι­σμό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, για να διεισ­δύ­σει οι­κο­νο­μι­κά στα Βαλ­κά­νια και να επι­βά­λει σε με­γά­λο βαθμό την ηγε­μο­νία του. Ωστό­σο, μο­λο­νό­τι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρεί σή­με­ρα να «λύσει» το θέμα του ονό­μα­τος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας για να διευ­κο­λύ­νει τόσο την έντα­ξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ (και αρ­γό­τε­ρα στην ΕΕ) όσο και τις επι­χει­ρη­μα­τι­κές «μπίζ­νες» των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών, πα­ρα­μέ­νει δέ­σμια της στρο­φής της στον «εθνι­κο-πα­τριω­τι­κό χώρο» και των συμ­μα­χιών της με τους ΑΝΕΛ. Με τους αυ­θαί­ρε­τους και αδια­νό­η­τους πε­ριο­ρι­σμούς που θέτει στο δι­καί­ω­μα αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού του ονό­μα­τος και την επί­κλη­ση ενός «αλυ­τρω­τι­σμού» που δήθεν απει­λεί τη χώρα μας, υπο­δαυ­λί­ζει νέα έξαρ­ση των εθνι­κι­σμών, όχι μόνο στην Ελ­λά­δα, αλλά και στη γει­το­νι­κή χώρα.

Από την άλλη πλευ­ρά, η υιο­θέ­τη­ση «πα­τριω­τι­κών» επι­χει­ρη­μά­των περί επι­κίν­δυ­νου (σλαβο)μα­κε­δο­νι­κού «αλυ­τρω­τι­σμού» από με­ρί­δα της αντι­μνη­μο­νια­κής και ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς απο­τε­λεί πολύ σο­βα­ρό ολί­σθη­μα. Όχι γιατί δεν υπάρ­χει κα­θό­λου εθνι­κι­σμός στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας. Αλλά γιατί ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός σαφώς υπερ­τε­ρεί. Και τρο­φο­δο­τεί τον εθνι­κι­σμό της άλλης πλευ­ράς: Το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων «η Μα­κε­δο­νία είναι ελ­λη­νι­κή», που εκ­φω­νή­θη­κε σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα, στη­ρί­χθη­κε από ένα ευρύ φάσμα ελ­λη­νι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των και από τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εγ­χώ­ριων ΜΜΕ, θα μπο­ρού­σε κάλ­λι­στα να ερ­μη­νευ­τεί ως πρό­κλη­ση και απει­λή για την εδα­φι­κή ακε­ραι­τό­τη­τα της κα­τα­φα­νώς πιο αδύ­να­μης γει­το­νι­κής χώρας. Για την ακρί­βεια: Εθνι­κι­σμοί υπάρ­χουν και στις δύο πλευ­ρές. Και είναι ζή­τη­μα πο­λι­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης αν οι εθνι­κι­σμοί αυτοί θα αφε­θούν να ενι­σχυ­θούν, σε ανα­ζή­τη­ση «πα­τριω­τι­κού» εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου, ή θα κα­τα­πο­λε­μη­θούν με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα από τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δί­νο­ντας έμ­φα­ση στο τα­ξι­κό πρό­ταγ­μα, στην ει­ρή­νη και στη συ­νερ­γα­σία των λαών.

Εν κα­τα­κλεί­δι: ασφα­λώς δεν ήταν όλοι φα­σί­στες ή ακρο­δε­ξιοί αυτοί/ές που συμ­με­τεί­χαν στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια. Ούτε τα συλ­λα­λη­τή­ρια είχαν τη συμ­με­το­χή που προσ­δο­κού­σαν οι συ­γκα­λυμ­μέ­να ή απρο­κά­λυ­πτα ακρο­δε­ξιοί διορ­γα­νω­τές τους, οι οποί­οι, πά­ντως, ήταν όλοι εκεί, παρέα με τους Χρυ­σαυ­γί­τες. Όμως ο κίν­δυ­νος είναι πραγ­μα­τι­κός. Η  πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κρίση εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΕ, που οδη­γεί σε ευ­ρεία κοι­νω­νι­κή αμ­φι­σβή­τη­σή τους, δεν οδη­γεί «νο­μο­τε­λεια­κά» και σε άνοδο της Αρι­στε­ράς. Σε μια πε­ρί­ο­δο απο­σά­θρω­σης του αστι­κού κοι­νω­νι­κού κρά­τους με ταυ­τό­χρο­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πη­λεία του ονό­μα­τος της Αρι­στε­ράς, ο κίν­δυ­νος που ελ­λο­χεύ­ει για μια ρα­γδαία άνοδο της εθνι­κι­στι­κής, ξε­νο­φο­βι­κής και ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς είναι εξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρός. Και το μόνο που μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει αυτόν τον κίν­δυ­νο είναι η μάχη για την ανα­κα­τά­κτη­ση της αρι­στε­ρής ιδε­ο­λο­γι­κής ηγε­μο­νί­ας και του τα­ξι­κού απε­λευ­θε­ρω­τι­κού της προ­τάγ­μα­τος.

Στην Αρι­στε­ρά δεν αντι­στοι­χεί σε καμία πε­ρί­πτω­ση να ενι­σχύ­ει τα εθνι­κι­στι­κά φο­βι­κά σύν­δρο­μα. Της αντι­στοι­χεί να σφυ­ρη­λα­τεί δε­σμούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης με τους γει­το­νι­κούς λαούς, σε έναν κοινό αγώνα ενά­ντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, τον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, την αυ­ξα­νό­με­νη φτω­χο­ποί­η­ση, τις πο­λε­μι­κές απει­λές. Γιατί ο εχθρός βρί­σκε­ται μέσα στις ίδιες μας τις χώρες.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά