του Άγγελου Καλοδούκα
Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν χάνουν ευκαιρία για προπαγάνδα κατά της Τουρκίας και του Ερντογάν προσωπικά. Η μόνη κριτική προς την ελληνική πλευρά που επιτρέπεται από τα ελληνικά ΜΜΕ και την αντιπολίτευση (και μέρος της συμπολίτευσης) είναι προς ένα πρόσωπο: τον Πάνο Καμμένο. Πράγματι, καθημερινά ο κύριος Καμμένος δίνει μαθήματα ανευθυνότητας και πολεμοκαπηλίας. Είναι επίσης εύκολο να αποδώσουμε αυτή τη στάση του κυρίου Καμμένου στο άγχος του για την εκλογική επιβίωση του κόμματός του. Να αποδώσουμε στον πατριωτισμό του πολιτικά κίνητρα κάθε άλλο παρά ευγενή. Άλλωστε το ίδιο κάνουν πλειοδοτώντας σε πατριωτισμό η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όλοι παίζουν με τη φωτιά προσδοκώντας πολιτικά οφέλη.
Είναι επίσης εύκολο να αποδώσουμε ευθύνες στον κύριο Ερντογάν. Από την εισβολή στη Συρία, την αιματηρή κατάληψη του Αφρίν, τις απειλές για κλιμάκωση των επεμβάσεων μέχρι το εσωτερικό του Ιράκ, την ισοπέδωση χωριών και πόλεων στο τουρκικό Κουρδιστάν, τον κλιμακούμενο αυταρχισμό στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο κύριος Ερντογάν κάνει ότι μπορεί για να δικαιώσει τον τίτλο του «σουλτάνου».
Το δύσκολο, ωστόσο, είναι να αποκαλύψουμε την ουσία της επικίνδυνης κλιμάκωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το δύσκολο είναι να αποκαλύψουμε τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού πολιτικού προσωπικού συνολικά.
Ο κύριος Κοτζιάς και η εξωτερική πολιτική που εξασκεί είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης συνολικά, και όχι μόνο του ιδίου. Αν με τον κύριο Καμμένο ίσχυε (και ισχύει) ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε η σημερινή κυβέρνηση, δεν ισχύει το ίδιο με τον κύριο Κοτζιά. Ο κύριος Κοτζιάς είναι επιλογή του κυρίου πρωθυπουργού.
Από τη στιγμή που ανέλαβε το υπουργείο εξωτερικών ακολουθεί με συνέπεια εθνικιστική πολιτική που στην ουσία της είναι πιο επικίνδυνη από του κυρίου Καμμένου, γιατί οι επιπτώσεις της είναι διαρκείς. Σαμποτάρισε εσκεμμένα τις συνομιλίες στην Κύπρο μεταξύ Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων και χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για ένα συμβιβασμό το 2016-17. Πόνταρε στις πλάτες των Αμερικανών και των σιωνιστών του Ισραήλ για τα πετρέλαια της Κύπρου με στόχο τον αποκλεισμό των Τουρκοκυπρίων και το στρίμωγμα της Τουρκίας. Έτσι, αντί η ύπαρξη πετρελαίων να αποτελεί ευκαιρία επίλυσης και συμβιβασμού στην Κύπρο, μετατράπηκε σε νέα πηγή έντασης και αιτία θερμών επεισοδίων. Ο κύριος Κοτζιάς επιμένει για αύξηση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας μέχρι και τα 12 ναυτικά μίλια, παρ’ ότι αυτό είναι casus belli για την Τουρκία. Εισέπραξε τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Ο κύριος Κοτζιάς πόνταρε στην Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, τη Ρωσία για την αντιμετώπιση της Τουρκίας του Ερντογάν, για να εισπράξει κάθε είδους ακυρώσεις των άκαμπτων και επιθετικών προσδοκιών του.
Όταν επιμένεις σε ανεδαφικές «λύσεις», όταν τορπιλίζεις προτάσεις συμβιβασμού, όταν κάνεις ρελάνς σε αντίπαλο που είναι ισχυρότερος στρατιωτικά και οικονομικά, πώς ακριβώς χαρακτηρίζεται η πολιτική σου; Πατριωτική; Ή μήπως ανερμάτιστη, αλλοπρόσαλλη, τυχοδιωκτική;
Για να είμαστε δίκαιοι. Η πολιτική Κοτζιά, η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, είναι συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η σημερινή ΝΔ τη βγαίνει από τα δεξιά στον κύριο Κοτζιά. Αλλά αυτό, το μόνο που υπογραμμίζει είναι τη συνολική αποτυχία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού να αντιμετωπίσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές με ρεαλισμό και πραγματική διάθεση συμβιβασμού.
Καταληκτικά: πιστεύω (ελπίζω!) ότι δεν θα έχουμε ελληνοτουρκικό πόλεμο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν οι εσωτερικές αλλά και οι διεθνείς συνθήκες για κάτι τέτοιο. Αλλά, σίγουρα, υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα θερμού επεισοδίου. Και οι δυο πρωταγωνιστές δεν επιδεικνύουν μεγάλη διάθεση για να το αποφύγουν. Αυτό για την Ελλάδα, χώρα που έχει οικονομικά καταστραφεί, που ο πληθυσμός της κάθε άλλο παρά πολεμικές διαθέσεις έχει μετά τη συνεχιζόμενη κοινωνική καταστροφή πολλών χρόνων, θα είναι η ταφόπλακα για κάθε (υποτίθεται) μεταμνημονιακό success story.
Πηγή: https://www.tiken.net
