του Γιώργου Τσιάκαλου
Χθες ήταν ημέρα συνομιλιών -με κάποια ένταση μερικές φορές- του δικηγόρου μας με αστυνομία, ασφάλεια, εισαγγελία.
Έπρεπε να ξεκαθαριστεί ότι με το «καθεστώς προστατευτικής φύλαξης» δεν επρόκειτο να συμβιβαστούμε σε καμιά περίπτωση. Και μετά να πληροφορήσει ο δικηγόρος για το πρόσωπό μου, τις μαρτυρίες άλλων γι’ αυτό και τη γενικότερη συμπεριφορά μου μπροστά σε τέτοια θέματα. Φυσικά ένοιωθα αμήχανος.
Ο αρμόδιος εισαγγελέας ήταν από τη μία δίκη στην άλλη. Πληροφορηθήκαμε, πάντως, ότι το αίτημα για απομάκρυνση του παιδιού από τη Δομή Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων είχε γίνει από την ίδια τη Δομή. Δηλαδή από κάποιους που είχαν αναλάβει την ευθύνη να φροντίσουν παιδιά και νέους με τραύματα φυγής. Και το έκαναν με τον πιο κατάλληλο τρόπο, κατά την επιστημονική τους γνώμη.
Αυθόρμητα πέρασε από το μυαλό μου ότι αγωνιστήκαμε ενάντια στις αποβολές και στην αναγραφή «κακής διαγωγής» στα ενδεικτικά και στα απολυτήρια του σχολείου. Που να φανταζόμασταν…
Για σήμερα έμεινε να υποβληθεί επίσημα το αίτημά μου ανάληψης ευθύνης για το παιδί. Ενημερώθηκα ότι, εφόσον γινόταν, θα ίσχυε το ανώτερο για ένα μήνα (με δυνατότητα αργότερα να αποφασιστεί η παράταση από δικαστήριο). Στο ενδιάμεσο διάστημα θα γινόταν προσπάθεια από τις αρμόδιες αρχές να βρεθεί η κατάλληλη δομή διαμονής.
Έτοιμη η αίτησή μας σήμερα το πρωί.
Να εξηγεί γιατί νομικά δεν επιτρέπεται και ανθρώπινα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από εμάς η κράτηση ενός ανηλίκου σε κρατητήρια. Και να προτείνει, εφόσον αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της η Πολιτεία, την προσφυγή στη μόνη δύναμη μιας ανθρώπινης κοινωνίας: στην πρακτική αλληλεγγύη των πολιτών, δηλαδή στην ανάληψη της ευθύνης του παιδιού από ανθρώπους, οι οποίοι δεν αποδέχονται την ύπαρξη τέτοιων αντικοινωνικών μέτρων και καταστάσεων, και επιπλέον είναι πρόθυμοι και σε θέση, συνειδητά να συμπεριφερθούν διαφορετικά από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι θεσμικά υπεύθυνοι. Ναι, ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός.
Προφανώς είχαν γίνει διεργασίες χθες το απόγευμα. Ενημερωθήκαμε αμέσως ότι ήδη είχε υπογραφεί απόφαση μεταφοράς του Faizullah σε μια κατάλληλη Δομή. Η οποία, σε αντίθεση με την προηγούμενη, δε θεωρούσε ότι δεν είναι ικανή να τον φιλοξενήσει και ότι η θέση του είναι στα αστυνομικά κρατητήρια.
Θεσμικά εμείς δεν είχαμε το δικαίωμα να τον πάρουμε από το αστυνομικό τμήμα και να τον μεταφέρουμε στο νέο του περιβάλλον. Μία ΜΚΟ ανέλαβε τη μεταφορά του. «Σήμερα θα γίνει», είπαν, «το αργότερο αύριο».
Σήμερα δεν έγινε. Φάνηκε στο τηλέφωνο η βαθιά απογοήτευση του παιδιού: «Άλλη μια νύχτα». Δεν ωφελεί να πεις «είναι ΜΙΑ ΜΟΝΟ νύχτα, ποιος ξέρει πόσες προοριζόταν να είναι, αν δεν τα καταφέρναμε…». «Θα είμαι συνέχεια στο πλευρό σου», ήταν αυτό που βγήκε από μέσα μου, και συμπλήρωσα: «Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά μας, και θα παραμείνουν στο πλευρό σου».
Ευχαρίστησε με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Ναι, είναι πολύ ευγενικό παιδί το γιαβρί μου.
Υ.Γ. Μια μέρα στην Ελευσίνα μ’ έπιασε ξαφνικά το παράπονο. Δε θέλω ποτέ να το δείχνω. Με το μικρό, που δεν μιλάει, στην αγκαλιά μου περάσαμε τα κάγκελα της αυλής, προχωρήσαμε 20-30 μέτρα πιο πέρα, καθίσαμε με την πλάτη προς τον καταυλισμό και κοιτούσαμε απέναντι τα ναυπηγεία. Μου ήρθε και του τραγούδησα χαμηλόφωνα, σαν να ήταν νανούρισμα, τον Εφιάλτη της Περσεφόνης. Φωτίστηκε το προσωπάκι του. Μια εκείνος, μια εγώ βγάλαμε φωτογραφίες από τη δική του οπτική γωνία.
Και τότε και σήμερα σκεφτόμουν: Η φύση υπάρχει -πανέμορφη!- έξω από τα κάγκελα, μπορούμε να την απολαύσουμε, ποια βαρβαρότητα ζητάει τα παιδιά των ανθρώπων να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα κάγκελα;
