Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή τις εξελίξεις με το «μακεδονικό» σύνδεσμοι οπαδών καλούν σε κινητοποιήσεις όλους τους οπαδούς με το σκεπτικό πως είναι ένα εθνικό θέμα που «μας αφορά όλους σαν Έλληνες» και πρέπει το «οπαδικό κίνημα να ξυπνήσει, να ενωθεί και να αντιδράσει» ενάντια σε αυτές τις εξελίξεις και το «ξεπούλημα της Μακεδονίας». «Υπάρχουν», λέει, «πολλά πράγματα που μας χωρίζουν, υπάρχουν όμως και κάποια που μας ενώνουν. Κάποια που πρέπει να μας ενώνουν». Και ένα παράδειγμα ενότητας είναι η πατρίδα, λέει…
Αυτή η πατρίδα που αντιμετωπίζει τους οπαδούς σαν εγκληματίες…
Αυτή η πατρίδα που αντιμετωπίζει τους οπαδούς σαν ειδική κατηγορία πολιτών με ειδική νομοθεσία…
Αυτή η πατρίδα που μέσα στα όριά της δεν μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα για να δούμε την ομάδα μας…
Αυτή η πατρίδα που διαχειρίζεται τους οπαδούς σαν πειραματόζωα…
Αυτή η πατρίδα που οι φύλακές της μας αντιμετωπίζουν ως εν δυνάμει ταραχοποιούς και άξεστους…
Αυτή η πατρίδα που πριν λίγα χρόνια φιλοξένησε στις φυλακές της οπαδούς λόγω Ιδιώνυμου για αστείες υποθέσεις…
Αυτή η πατρίδα που αποκαλεί τους οπαδούς κάφρους, αλήτες, πρεζάκια και τσιράκια…
Αλλά και αλλιώς να μας αντιμετώπιζε αυτή η πατρίδα, με σεβασμό, αγάπη και προδέρμ, το ερώτημα παραμένει: τι σημαίνει εθνική ενότητα; Μήπως σημαίνει ενότητα με φασίστες, εγκληματίες νεοναζί, και εθνικιστές που καλούν στα «όπλα για να πάρουμε τα Σκόπια»; Μήπως σημαίνει ενότητα με ρατσιστές που αποκαλούν τους γείτονές μας γυφτοσκοπιανούς; Μήπως σημαίνει ενότητα με ανθρώπους που υιοθετούν χρυσαυγίτικη συνθηματολογία όπως το «αλήτες προδότες πολιτικοί»; Μήπως σημαίνει ενότητα με ανθρώπους που μισούν το οτιδήποτε διαφορετικό και βλέπουν εχθρούς μόνο στο διαφορετικό χρώμα, στο διαφορετικό φύλλο, στη διαφορετική φυλή, στη διαφορετική θρησκεία;
Ανέκαθεν, από την πρώτη στιγμή της δραστηριοποίησής μας, μέχρι και σήμερα παλεύουμε για την ενότητα του οπαδικού κινήματος, (αν και προτιμούμε τον όρο οπαδικό χώρο), ενότητα που έχει να κάνει με την διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων, ενότητα που έχει να κάνει με την υπεράσπιση βασικών «οπαδικών» δικαιωμάτων αλλά και ατομικών –πολιτικών δικαιωμάτων όπως η ελεύθερη μετακίνηση μας από πόλη σε πόλη. Ενότητα που έχει να κάνει με την αξιοπρέπειά μας σαν οπαδοί, και με την απαίτηση να μας σέβονται. Ενότητα που έχει να κάνει με την αλληλεγγύη μεταξύ μας, τον αλληλοσεβασμό, τη στήριξη «αντίπαλων» οπαδών όταν τραβάνε ζόρια με προέδρους, διοικήσεις, αστυνομίες και δικαστήρια. Ενότητα που έχει να κάνει με την περιφρούρηση της οπαδικής μας κουλτούρας, της οπαδικής μας κοινότητας. Μια ενότητα που έχει να κάνει με τη δημιουργία κερκίδων χρωμάτων και συνείδησης, μιας κερκίδας δηλαδή που χωράει τους πάντες εκτός από αυτούς που μισούν το διαφορετικό και αυτούς που «μιλούν» πολύ: τους ρατσιστές και τους ρουφιάνους. Μια ενότητα που έχει να κάνει με ΚΟΙΝΕΣ πρωτοβουλίες στήριξης και αλληλεγγύης σε ανθρώπους εκεί, έξω από τις κερκίδες μας, που το έχουν ανάγκη…
Ναι λοιπόν, το ξαναλέμε, υπάρχουν πολλά που μας χωρίζουν σαν οπαδούς, άλλα χρώματα, άλλες κερκίδες, πολλές φορές και άλλες αντιλήψεις περί οπαδικών θεμάτων. Όμως υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν. Και μας ενώνουν πραγματικά και ουσιαστικά. Είναι όλα αυτά που μας αφορούν το ίδιο, γιατί ακριβώς ΟΛΟΙ τα έχουμε βιώσει: οι απαγορεύσεις, η απαξίωση, η καταστολή, οι ειδικοί νόμοι, τα παράλογα πειθαρχικά μέτρα αντιμετώπισης της βίας κτλ, κτλ…
Υ.Γ. Και, ναι, για να μιλήσουμε και γενικότερα, υπάρχουν τόσα ζητήματα σοβαρά να ενωθούμε, οπαδοί και μη, ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά μας, την αξιοπρέπειά μας, την ίδια μας την επιβίωση… Ή αλλιώς, όπως έλεγε πολύ σωστά το πανί της φωτογραφίας των οπαδών του Ατρόμητου: «Μνημόνια, κατασχέσεις, φτώχεια, ανεργία και εσύ Ελληνα νοιάζεσαι για μια ονομασία»
Πηγή: http://www.rfu.gr
