της Νικολέττας Γεροντάκη
Ο κ. Σιμαρδάνης, είχε κάνει μια δήλωση σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, συγκεκριμένα για το Pride, όσο ακόμα ζούσε. Παρά τις προθέσεις, αυτή προωθήθηκε έντονα και ήταν η ακόλουθη: “Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες »είμαι περήφανος που έχω αυτιά». Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας.”
Αυτή η δήλωση λοιπόν, είναι προβληματική για πολλούς λόγους. Αρχικά, φυσικά και η LGBTQI+ κοινότητα*, πρέπει να είναι περήφανη. Περήφανη, όχι για το γεγονός αυτό καθαυτό, αλλά για το ότι μέσα σε έναν κόσμο που προσπαθεί να ξεριζώσει τη διαφορετικότητα, να επιβάλει έναν κώδικα ηθικής συμπεριφοράς, σεξουαλικότητας κ στερεοτύπων, συχνά έχει το θάρρος να πατήσει πόδι κ να πει ότι αισθάνεται διαφορετικά από το επιβαλλόμενο κ το συνηθισμένο, την ετεροκανονικότητα με λίγα λόγια. Οπότε κανένας άνθρωπος δεν είναι περήφανος για ένα απλό χαρακτηριστικό του, όμως εφόσον τον επηρεάζει τόσο άμεσα, θα έπρεπε να είναι για να ανταπεξέλθει. Η περηφάνεια δεν σχετίζεται απαραίτητα με το να είσαι υπέρμαχος του Pride. Όμως μια αντίδραση είναι απαραίτητη, όταν υπάρχει τόση ομοφοβία, όταν δικάζονται για ρητορική μίσους σχετικά με αυτά τα θέματα και αθωώνονται. Όπως υπάρχουν αρνητικές πτυχές του “θεσμού”, έτσι υπάρχουν περισσότερες θετικές. Αλλά τα straight άτομα δεν θα έπρεπε να συγχέονται με την LGBTQI+ κοινότητα, σε αυτά τα θέματα.
Ειδικότερα, ένα straight άτομο μπορεί να δεχθεί ρατσισμό για αρκετούς λόγους, όχι όμως για το γεγονός ότι είναι straight. Δεν χάνει πιθανότατα τη δουλειά του αν μαθευτεί ο σεξουαλικός προσανατολισμός του, ούτε δέχεται διακρίσεις, ακόμα και θεσμικές, βία ή περιθωριοποίηση λόγω αυτού. Straight άτομα δεν ήταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Φυσικά, αυτό δεν είναι κακό, δηλαδή είναι καλό που τα ετερόφυλα άτομα δεν διώκονται για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Τα προνόμια αυτά δε τα επιλέγεις συνειδητά, επιλέγεις όμως πώς θα τα αξιοποιήσεις. Αυτό συνέβη και με τη συγκεκριμένη δήλωση, ένας άνθρωπος που ήδη έχει εργασία και είναι γνωστός, είναι αξιοθαύμαστος. Όμως αυτό το προνόμιο έπρεπε να αξιοποιηθεί θετικά και όχι με βάση το τι θέλει ο μέσος cis (=άτομο που ταυτίζεται με το φύλο που αποδόθηκε στη γέννηση) straight Έλληνας να ακούσει. Δεν είναι ορθό να υποστηρίζουμε ότι κάποιος προκαλεί επειδή δηλώνει κάτι τόσο απλό. Πρέπει να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο, είτε το δηλώνει, είτε όχι και να διασφαλίσουμε ότι αν θέλει να δηλώσει κάτι τέτοιο, θα αισθάνεται άνετα να το κάνει, όχι δυσφορία.
Τι είναι όμως η περηφάνεια τελικά; Δεν συνδέεται πάντα με το να κάνεις κάτι καλό. Συνδέεται με το να μη φοβάσαι να ανοιχτείς, να είσαι ο εαυτός σου και να έχεις μείνει ειλικρινής σε σένα. Άτομα που απλά καταπιέζουν τέτοια χαρακτηριστικά, καταλήγουν με ψυχώσεις, γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα χαρακτηριστικό που επιδρά σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας. Η γνωστή φράση “δε με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του”, η οποία διαιωνίστηκε και με τη δήλωση του, είναι βαθιά ομοφοβική. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν περιορίζεται μόνο στο κρεβάτι, ξεκινά από το χέρι συντρόφου που θα θες να κρατήσεις, τον έρωτα, τις φιλίες που θα έχεις, κάποια άλλη οπτική των πραγμάτων, την οικογένεια που ίσως δημιουργήσεις, το πώς επιθυμείς να εκφραστείς, ίσως κάποια διαφορετική αντιμετώπιση. Άτομα δηλαδή που έχουν δεχθεί λεκτική ή σωματική βία για αυτό, διακρίσεις, όπως άρνηση υπηρεσιών, επικριτικά βλέμματα και χάνουν ανθρώπους απλά και μόνο για αυτό το χαρακτηριστικό, ναι θα έπρεπε να νιώθουν περήφανα που υπομένουν.
Γιατί αισθάνεται περήφανα η κοινότητα εξαρχής λοιπόν; 28/6/69 έγινε η εξέγερση του Stonewall. (Νέα Υόρκη). Το 1950-60 δύσκολα δήλωνε κάποιος έναν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό/ταυτότητα φύλου. Για παράδειγμα, υπήρχαν 7 Πολιτείες της Αμερικής που ευνούχιζαν γκέι άνδρες. Άλλες «θεραπείες» ήταν η λοβοτομή, το ηλεκτροσόκ κτλ. Σε άλλες Πολιτείες, υπήρχαν νομοθεσίες για απαγορευμένο σεξ ανάμεσα στο ίδιο φύλο ακόμα και σε ιδιωτικό χώρο, υπήρχε κράτηση για «ψυχοπαθολογικό σεξ» στις περισσότερες Πολιτείες, παντού υπήρχαν άσχημες νομοθεσίες. Σύνηθες μέρος να το πει κάποιο άτομο ήταν συγκεκριμένα μαγαζιά. Το Stonewall λοιπόν είχε μεγάλη πελατεία από άτομα στο περιθώριο, καθώς και τη συγκεκριμένη κοινότητα. Η αστυνομία έκανε συνεχώς επιδρομές σε τέτοια bars το 60, όμως στις 28/6/69 υπήρξε αντίδραση. Άρχισαν βίαιες αντιδράσεις προς την αστυνομία και διαδηλώσεις, οι οποίες θεωρούνται η αρχή της ορατότητας και της διεκδίκησης δικαιωμάτων. Τότε πολλοί από τη κοινότητα, ακτιβιστές και μη, δέχτηκαν διακρίσεις σε διάφορους τομείς, αλλά μέσα σε 6 μήνες δημιουργήθηκαν 2 οργανώσεις για τα LGBTQI δικαιώματα στη Ν. Υόρκη και ύστερα σε όλο τον κόσμο. Στις 28/7/1970 λοιπόν ξεκίνησαν τα πρώτα Prides γιορτάζοντας την επέτειο της εξέγερσης. Σήμερα, γίνονται Prides σε πολλά μέρη του κόσμου μέσα στον Ιούνιο, για να γιορταστεί η επέτειος, να διεκδικηθεί ορατότητα και σταδιακά δικαιώματα που οι cis straight θεωρούν αυτονόητα.
Τα άτομα της LGBTQI+ κοινότητας λοιπόν, δεν μπορούμε να χάσουμε τη ζωή μας, ούτε να τη καθορίσουμε με βάση το πως θέλετε να εκφραζόμαστε. Αφήστε το κάθε άτομο να εκφραστεί όπως θέλει και απλά ταχθείτε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μη βάζετε σε κουτάκια τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Σεβασμός λοιπόν προς τον κύριο Σιμαρδάνη, όμως όχι σεβαστή η συγκεκριμένη δήλωση. Ήρθε η ώρα η δήλωση αυτή να πάψει να προωθείται ως η ιδανική εικόνα της ομοφυλοφιλίας και της “αξιοπρέπειας”. Και τέτοιες δηλώσεις είναι περισσότερο η αφορμή για αποδόμηση παρόμοιων αντιλήψεων που ενισχύθηκαν λόγω των δηλώσεων και όχι αφορμή για απάντηση στις συγκεκριμένες δηλώσεις.
775
