Χθες βράδυ. Περπατώ στη λεωφόρο Λ. Ιασωνίδου στη Θεσσαλονίκη μετά από πάρτυ, μαζί με μία φίλη.
Ξαφνικά ακούμε φωνές. Συνειδητοποιούμε ότι έρχονται από ένα στενό. Τρέχουμε. Βλέπουμε έναν άντρα να έχει πιάσει μία κοπέλα και η φίλη της να τον χτυπάει.
Του φωνάζουμε «Ε, γαμώ τον Χριστό σου» και τις αφήνει, φεύγοντας από ένα άλλο στενό. Τρέχουμε μαζί με τα δύο κορίτσια, τώρα είμαστε τέσσερις, είμαστε ενωμένες. Φτάνουμε σε κεντρικό δρόμο, ρωτάμε τι είχε συμβεί.
«Μας ακολούθησε από την Αριστοτέλους μέχρι εδώ, κατέβασε το παντελόνι του, έβγαλε ένα προφυλακτικό, το φόρεσε και με έπιασε δυνατά.» Η δίπλα κοπέλα συνεχίζει «Δεν ήξερα πώς ν’ αντιδράσω και ξεκίνησα να τον χτυπάω, μέχρι που ήρθατε εσείς.»
Πήραμε την αστυνομία, ήρθε. Δώσαμε τα στοιχεία του, εμφάνιση κλπ. «Πάει, πέρασε» μας είπαν οι μπάτσοι. «Ηρεμήστε». Πέρασε όντως όμως;
Η αστυνομία έφυγε, περπάτησα για λίγο με τα κορίτσια μέχρι την Αγίου Δημητρίου, τις καληνύχτισα αγκαλιάζοντας τους σφιχτά και συνέχισα να προχωρώ σε άλλον δρόμο.
Στιγμιαία με βλέπω να κλαίω. Γιατί; Μήπως επειδή σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή την κοπέλα από την Ρόδο; Μήπως επειδή είμαι γυναίκα και «δεν πρέπει» να περπατώ μόνη μου τέτοια ώρα; (Γιατί αυτό άφησε η αστυνομία να ειπωθεί. Ότι φταίνε τα κορίτσια που γυρνάνε μόνες τους). Ή μήπως κλαίω γιατί θα μπορούσαν αυτές, εγώ ή η φίλη μου, να ήταν ένα ακόμη θύμα βιασμού;
πηγή:fb λευκή σοκολάτα
