Σε μία εποχή που πολλά λέγονται για την αναγκαία αλλαγή στο τομέα της εκπαίδευσης, για μια νέα ισότιμη συνύπαρξη ενηλίκων και παιδιών. Σε μια εποχή που πολλά εγχειρήματα αυτής της νέας παιδαγωγικής κατεύθυνσης γεννιούνται. Είναι η ώρα, τα εργασιακά να αποτελέσουν κομμάτι αυτής της δημόσιας συζήτησης. Εγώ η Ε.Μ. είμαι παιδαγωγός και εργαζόμουν για τρία χρόνια στο Κέντρο Παιδαγωγικής και Καλλιτεχνικής Επιμόρφωσης «Σχεδία». Ο «μη κερδοσκοπικός» αυτός φορέας υλοποιεί πολλά χρόνια τώρα παιδαγωγικές και κοινωνικές παρεμβάσεις σε περιοχές όπου ζουν κοινωνικά αποκλεισμένοι πληθυσμοί. Αναλαμβάνει έργα με αντικείμενο την έρευνα και τη δράση σε ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού, όπου παιδαγωγοί, κοινωνικοί λειτουργοί, καλλιτέχνες, δάσκαλοι και
πολλών ακόμα ειδικοτήτων επαγγελματίες προσφέρουν υπηρεσίες και φροντίδα σε παιδιά χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων που δέχονται καθημερινά διακρίσεις και αποκλεισμό. Τη παιδαγωγική εποπτεία των έργων αυτών έχει η διευθύντρια του φορέα, Αναστασία Βαφέα, η οποία είναι εκπαιδευτικός και μια από τις ιδρύτριες του πρώτου αντιαυταρχικού ιδιωτικού σχολείου που ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1975, «Το Εργαστήρι».
Όλα αυτά στο μυαλό κάθε ευαισθητοποιημένου ανθρώπου δυνητικά μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση πως τα εργασιακά ζητήματα είναι λυμένα και προσεγγίζονται με σεβασμό. Ειδικά όταν ως παιδαγωγός η διευθύντριά σου ζητά να δείχνεις στα παιδιά τον τρόπο να ορθώνουν το ανάστημα τους στην αδικία, να διεκδικούν τα δικαιώματα τους και να τους διδάσκεις τη σημασία της εργατικής πρωτομαγιάς. Αλλά ως φαίνεται η παιδαγωγική και η καθημερινή πρακτική μπορούν να είναι δύο ασύμβατα πεδία. Εργαζόμουν στο φορέα αυτό για τρία έτη, με σύμβαση 4ωρης εργασίας. Καλός μισθός και με όλες τις νόμιμες καταβολές που δικαιούνται οι εργαζόμενοι
στον ιδιωτικό τομέα (δώρα, άδειες κτλ). Οι πληρωμές, από τη δεύτερη κιόλας χρονιά, καθυστερούσαν, πληρωνόμασταν ανά τρεις μήνες και συχνά όχι ολόκληρο το ποσό.
Οι χορηγίες ερχόντουσαν για την εργασία που υλοποιούσαμε, κάθε μήνα δίναμε τις εκθέσεις για τη δουλειά που κάναμε ώστε να ενημερωθούν οι χορηγοί, τα χρήματα ερχόντουσαν αλλά ακόμα και έτσι δεν καταβαλλόντουσαν όλα τα δεδουλευμένα μας. Οι υποσχέσεις και οι συμφωνίες ποτέ δεν κρατήθηκαν, τα χρωστούμενα συσσωρεύονταν και η διευθύντρια άλλαζε προσωπείο άλλοτε υιοθετώντας το ρόλο του αυστηρού κριτή ώστε να μην αφήνει περιθώρια διεκδικήσεων και άλλοτε το ρόλο των ισότιμων εργαζομένων βγάζοντας μπροστά τη σημασία του κοινωνικού έργου,
άλλωστε όλοι μαζί «περιμέναμε» τους χρηματοδότες, όλοι μαζί προσπαθούσαμε για το κέντρο. Οι παιδαγωγές δουλεύαμε μήνες απλήρωτες και παρά τις συμφωνίες για το ποσό και τις ημερομηνίες καταβολής των οφειλών πέφταμε πάντοτε πάνω σε αναπάντητες κλήσεις, αναπάντητα email ακόμα και σε προσβολές. Επιπλέον ο
φορέας αναλάμβανε και παράλληλα έργα τα οποία στελέχωνε με τις ήδη υπάρχουσες παιδαγωγούς. Σε ένα τέτοιο εργάστηκα και εγώ. Με προφορικές συμφωνίες οι οποίες μετά δεν κρατήθηκαν, με παράτυπους τρόπους πληρωμής μιας και ποτέ δεν είχε προ-οριστεί το πλαίσιο εργασίας, και βέβαια για αυτό κατηγορήθηκαν και ζημιώθηκαν
μόνο και μόνο οι παιδαγωγές. Μετά από όλη αυτή τη πορεία και ενώ έχω παραιτηθεί από τις αρχές του καλοκαιριού, με έγκαιρη προειδοποίηση ώστε να μη δημιουργηθούν προβλήματα στο πλαίσιο, βρίσκομαι με χρωστούμενα (Δώρο Καλοκαιριού, Άδεια και Τιμολόγιο Παροχής Υπηρεσιών). Αρχικά δεν κρατήθηκε η δέσμευση για καταβολή των
οφειλών μέσα στο μήνα Σεπτέμβρη, όπως είχαμε συμφωνήσει, ενώ παράλληλα από μόνη της αποφάσισε να μου βάλει όσα χρήματα θέλει και όποτε θέλει. Η διευθύντρια μετά από επίσκεψη μου στην επιθεώρηση εργασίας πρότεινε την καταβολή του ποσού σε μηδαμινές μηνιαίες δόσεις, εφόσον ούτως ή άλλως το ποσό δεν είναι μεγάλο, ενώ επιπλέον, αν και αναγνωρίζει την οφειλή από τη παράλληλη δράση (δράση που υλοποιήθηκε το 2017) αρνείται να την εντάξει στη μεταξύ μας συμφωνία επικαλούμενη νομικίστικες δικαιολογίες, ότι δεν αποτελεί οφειλή από τη
σχέση εργασίας μας. Μιας και για αυτή την οφειλή δεν μπορεί να τη κυνηγήσει η επιθεώρηση εργασίας.
Είναι καιρός οι σιωπές καθωσπρεπισμού να σπάνε και η οποιαδήποτε εργοδοτική αυθαιρεσία που καθιστά κάθε εργαζόμενο καταπιεσμένο και εξαπατημένο να ανοίγονται κοινωνικά και να μην κουκουλώνονται. Διεκδικώ άμεσα να μου καταβληθεί ολόκληρο το οφειλόμενο ποσό, χωρίς διακανονισμούς που κρύβονται πίσω από το νόμο, χρησιμοποιώντας τον κατά των συμφέρον τους.
Διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν…
E.M.
