Η ταινία «Παράσιτα» είναι κι αυτή πολύ καλή. Άλλη μια για τις ταξικές ανισότητες. Ξεκινά σαν καλή κωμωδία και συνεχίζει έτσι το μεγαλύτερο μέρος, περνά στην τραγωδία και σβήνει σε μελαγχολικό αδιέξοδο. Μιμείται την πραγματικότητα όπου όσο αισιόδοξα και αν παρακολουθείς την αδικία και τον αγώνα των ατόμων για επιβίωση, δεν μπορείς να αναμένεις πολύ ευχάριστο τέλος. Οι φτωχοί θέλουν μόνο να επιβιώσουν, αρχίζουν με καλές προθέσεις και αγαθή πονηριά, φτάνουν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση στον ήλιο, μετά στο ξέσπασμα και την οριστική απώλεια. Οι πλούσιοι δεν παίρνουν χαμπάρι γιατί η μυρωδιά των φτωχών είναι τόσο δυσάρεστη μέχρι που να είναι αργά, υφίστανται στο τέλος τις συνέπειες των πράξεων ή της άγνοιάς τους. Οι πλούσιοι αλλάζουν στο πολυτελές σπίτι, περνούν και χάνονται. Αλλά το σπίτι, η δομή, το σύστημα, όπου κατοικούν μένει αναλλοίωτο. Πολύ μεγάλο, ωραίο, ευρύχωρο παλάτι. Τα άτομα αλέθονται, αυτό αντέχει. Οι φτωχοί μπορούν μόνο να το ονειρεύονται, αυτό παραμένει άπαρτο φρούριο. Είναι σπάνιο να έχεις μια ταινία που δεν θέλεις να τελειώσει (επειδή είναι όμορφη), όντως να μην τελειώνει (πάνω από 2 ώρες) και στο τέλος να νιώθεις ότι σου έδωσε ό,τι ήταν να σου δώσει. Ικανοποίηση; Όχι, επειδή σε οδηγεί να σκεφτείς το παραέξω. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η κοινωνική αδικία και οι ανισότητες παγκόσμια είναι μεγαλύτερες από ποτέ άλλοτε. Ένα ελάχιστο ψήγμα από αυτό περνά προφανώς και στο σινεμά που βλέπουμε. Τα πράγματα είναι 500 φορές χειρότερα βέβαια. Το σινεμά δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά ο κόσμος αλλάζοντας αντικατοπτρίζεται και στο σινεμά. Πού πάμε; Ποια τέρατα θα βγουν από το υπόγειο και πότε; Ας δούμε άλλη μια καλή ταινία περιμένοντας;
Του Βασίλη Μορελλα
291