Ο καπιταλισμός της παρακμής, ο καπιταλισμός που βιώνει μια «ξεθυμασμένη» ανάπαυλα μεταξύ δύο κρίσεων (αυτή του 2008 κι αυτή που έρχεται – και δεν γνωρίζουμε μόνο τον ακριβή χρόνο εκδήλωσής της), δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους «πολιτισμό» (όπως κι αν ορίσουμε αυτή την έννοια), συναινέσεις, δημοκρατικά πλαίσια, διεθνείς δεσμεύσεις. Είναι ληστρικός, παρακμιακός, κατασταλτικός. Το μόνο που χρειάζεται, είναι τα πολιτικά ήθη ενός Τραμπ, Μπλοσονάρου, Σαλβίνι, Όρμπαν, Άδωνι και Βορίδη, και συστηματικές πρακτικές ακραίας καταστολής και προληπτικής αντι-εξέγερσης. Τα χειρότερα κατακάθια του ανθρώπινου είδους χορεύουν στην ιστορική σκηνή – μέχρι η Αριστερά και τα κινήματα να ανακτήσουν τις χαμένες τους δεξιότητες, την αυτοπεποίθησή τους και κυρίως την αποτελεσματικότητά τους.
Η μίμος δεν είναι πια στους δρόμους. Η μίμος δεν είναι πια εδώ. Η καλλιτέχνις του δρόμου πέθανε από ασφυξία. Η μίμος που γυρνούσε στις διαδηλώσεις δολοφονήθηκε. Βρέθηκε κρεμασμένη από χειροπέδες σ’ ένα φράκτη ενός πάρκου. Η μίμος που διασκέδαζε τους διαδηλωτές στις πορείες της Χιλής θανατώθηκε. Τελευταία φορά που την είδαν, ήταν στη σύλληψή της, κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Λένε πως η μίμος αυτοκτόνησε. Μα οι φεμινιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως η μίμος προπηλακίστηκε. Η μίμος βασανίστηκε. Η μίμος δολοφονήθηκε. Όπως δολοφονούνται από το φασισμό όσοι σκορπούν την ομορφιά, το γέλιο, τη χαρά. Όπως τυφλώνονται οι διαδηλωτές στις διαδηλώσεις της Χιλής από σφαίρες καουτσούκ, όπως εμποδίζονται οι νοσηλευτές να φτάσουν τους τραυματίες, όπως δολοφονείται καθένας που αντιστέκεται. Η Ντανιέλα Καράσκο δεν είναι πια εδώ. Η μίμος δεν είναι πια στη Χιλή. Η κλόουν με την κόκκινη μύτη δολοφονήθηκε. Την βρήκαν κρεμασμένη από χειροπέδες στο φράκτη. Για ιδέστε όλοι τη Ντανιέλα, για ιδέστε όλοι τη μίμο.» Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει… Με τον καιρό να ‘ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.»
Πηγή: Gianna Kouka
