της Γιάννας Κουκά
Έχω έναν μεγάλο γιο που έχει την ηλικία του Αλέξη. Ναι, την ηλικία του Αλέξη. Η ηλικία του Αλέξη δεν θα αλλάξει. Σταμάτησε στα δεκαπέντε όταν τον σκότωσαν εκείνη την 6η του Δεκέμβρη και θα μείνει πάντα δεκαπέντε. Πάντα δεκαπέντε θα είναι ο Αλέξης.
Έχω έναν γιο που έχει τα μαλλιά του Αλέξη και το χρώμα των ματιών του Αλέξη και φοράει μια μπλούζα με μαύρη κουκούλα ίσως σαν του Αλέξη, ζωγραφίζει τους τοίχους στους δρόμους με συνθήματα, κολλάει αυτοκόλλητα, φορά ακουστικά κι ακούει μουσική, παίζει μπάλα και κάνει φασαρία. Γελά.
Έχω έναν γιο που έχει έναν φίλο. Όπως είχε κι ο Αλέξης. Φίλο που μοιάζει με τον Νίκο ή ίσως μοιάζει. Έναν φίλο σαν τον φίλο του Αλέξη σε κείνη τη φωτογραφία. Δεν θα ξεχάσω εκείνη του Νίκου. Τη γεμάτη οργή. Τη φωτογραφία του θυμού. Του ουρλιαχτού. Για όλα εκείνα που ξαφνικά έχασε. Δεν θα ξεχάσω τον Νίκο που κουβάλησε λευκό φέρετρο. Φέρετρο που είχε μέσα τον φίλο. Τον κολλητό. Τον αδελφό. Τον Αλέξη. Έχω ένα γιο που μοιάζει με τον Αλέξη που έχει ένα φίλο που θέλουν να μπορούν να γράφουν συνθήματα στους τοίχους, να παίζουν μπάλα, να κατεβαίνουν σε πορείες, να πηγαίνουν στα Εξάρχεια. Δυο φίλοι που δεν τους αρέσει ο κόσμος και θέλουν πολύ να τον αλλάξουν, όπως οι δεκαπεντάχρονοι πιστεύουν πως μπορούν. Έχουμε έναν γιο σαν τον Αλέξη. Έναν γιο σαν τον Νίκο. Σαν τον Παύλο. Έναν γιο που ξέρει τι θέλει στα Εξάρχεια τέτοια ώρα, που θέλει να ζήσει.
Έχω έναν μεγάλο γιο σαν τον Αλέξη. Έχω έναν γιο που πρέπει να μεγαλώσει. Χρωστάμε πολλές συγγνώμες στον Αλέξη. Που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Συγγνώμη, Αλέξη, Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε, δολοφονημένε στις 6 του Δεκέμβρη του 2008 από τον ειδικό φρουρό της Αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα. Συγγνώμη, Νίκο, που κουβάλησες το φέρετρο του το λευκό.
