του Πέτρου Σαπουντζάκη
Ανεβαίνουμε στην τάξη μετά το τελευταίο διάλειμμα. Διάλογος στην σκάλα.
– Κύριε κάναμε γκουγκλ το όνομά σας!
– Α, ναι;
– Ναι! Σας είδαμε σε πολλές φωτογραφίες!
– Ααα, τι ωραία!
– Αλλά έγραφε και κάτι κακό!
(«Σε κανένα φασιστοδημοσίευμα θα έπεσαν.», σκέφτομαι προβληματισμένος. Αλλά όσο θυμάμαι δεν βγάζει κάτι σχετικό το γκουγκλ…).
Ο μικρός ακάθεκτος συνεχίζει.
– Να σας πω τι έλεγε;
– Ναι, για πες μου!
– Έλεγε «Μιλήσαμε με έναν γκ… εκπαιδευτικό»! (Έφαγε το «γκέι»).
– Αααα, αυτό! (Θυμάμαι. Αναφέρεται στο δημοσίευμα του Vice). Μα αυτό δεν είναι κακό, συμπληρώνω.
– Είναι κακό!
– Μα δεν είναι.
– Μα είναι!
– Και γιατί είναι κακό;
– Γιατί όλοι το λένε.
– Έτσι λένε όλοι;
– Ναι, όλοι λένε ότι είναι κακό!
– Όλοι όλοι;
– Ναι, όλοι, όλοι! Αλήθεια, εσείς είσαστε;
Με κοιτούσε με σπινθηροβόλο βλέμμα, γεμάτο απορία.
– Καλά, κάτσε τώρα γιατί είναι τελευταία ώρα και πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε το μάθημα.
Και κάναμε θρησκευτικά. Η ενότητα μιλούσε για τα παιδιά με αναπηρίες. Συζητήσαμε σε ομάδες τι διαφορά έχει η φράση «παιδιά με αναπηρίες» από την φράση «ανάπηρα παιδιά». Τι σκεφτόμαστε όταν ακούμε τη μία φράση, τι σκεφτόμαστε όταν ακούμε την άλλη; Ποια είναι σωστό να χρησιμοποιούμε;
Τα παιδιά έπιασαν αμέσως ποια είναι η σωστή.
– Κύριε, αν πούμε «ανάπηρα παιδιά» είναι σαν να τα κοροϊδεύουμε.
Μάλιστα ένας μικρός εξήγησε ότι αν πούμε «ανάπηρο παιδί» είναι σαν να είναι όλο ανάπηρο. Ενώ αν πούμε «παιδί με αναπηρία» σκεφτόμαστε το είδος της αναπηρίας. Το είπε με τον τρόπο του, αλλά ήταν εξαιρετικός!
Έγινε υπέροχη συζήτηση, ανέφεραν κοντινές περιπτώσεις από γνωστά τους παιδιά και ξεχωριστές ιστορίες.
Στο σχόλασμα λέω στον καταπληκτικό μικρό που έφαγε το «γκ…»:
– Γι’ αυτό που μου έλεγες, κάνε μια συζήτηση με την μαμά και τον μπαμπά. Θα σου πουν την γνώμη τους. Σήμερα δεν είχαμε χρόνο να το συζητήσουμε και επειδή θέλει αρκετό δεν ξέρω πότε θα προλάβουμε. Εσύ όμως συζήτησέ το στο σπίτι!
(Ξέρω ότι οι γονείς του είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και θα το διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο).
Τι τραβάνε και οι καψεροί οι γονείς με τον δάσκαλο που τους έτυχε…
Αλλά μια στιγμή!
Είναι η συζήτηση για εμένα; Είναι το ζήτημα: «Ο δάσκαλος που ανήκει σε ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα»;
Θέλω προστασία ή βοήθεια; Πρέπει να σχεδιάσουμε πρόγραμμα ένταξης κι αποδοχής του δασκάλου στο σχολείο;
Όχι βέβαια. Μια χαρά τα πάω μέχρι εδώ (Όπως λέει κατά την διάρκεια της πτώσης αυτός που πέφτει από τον 200ο όροφο, για να το ελαφρύνω λίγο 😛 ).
Το πρόβλημα είναι αυτό το «όλοι».
Όχι για εμένα. Εγώ «τα έφαγα τα ψωμιά μου», ποιος χέστηκε.
Για τα ίδια τα παιδιά που το σκέφτονται.
Για τα άλλα τα παιδιά που το ακούνε.
Για τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που δεν μιλάνε.
Για τα παιδιά που τυλίγουν την ψυχούλα τους σαν ένα τσαλακωμένο χαρτάκι σε μια βρόμικη τσέπη.
Για τον Νικόλα που αυτοκτόνησε πέρυσι.
Σε αυτά πρέπει να δώσουμε την ενέργειά μας και να αναστοχαστούμε. Δίνουμε αυτό που έχουν ανάγκη;
Οι ζωές μας ΜΑΣ ανήκουν. Σε όλα τα άτομα. Δεν γίνεται να επιτρέπουμε ακόμα να κλέβει το κοινωνικό μίσος τις ζωές παιδιών. Δεν γίνεται να παραμένουμε στο σημείο μηδέν, στην κυριαρχία των προκαταλήψεων και του κοινωνικού στίγματος. Είναι κατάντια να στέκουμε άπραγοι και να παρατηρούμε την κατασκευή τέτοιας αναπηρίας.
Είναι αποτυχία να παραμένει το σχολείο απόν μπροστά σε αυτή την απώλεια. Γιατί είναι τραγικά και απόλυτα απόν και δεν αντέχει καν να το δει.
(Και έτυχε σήμερα το σκηνικό, που μιλούσα με Γραφείο για πρόγραμμα συμπερίληψης, τα νεύρα μου).
Κάπου πρέπει να οργιστούμε.
Τις δικές μας σάρκες κόβουμε.
Τις ψυχές των παιδιών μας χαρακώνουμε.
Και αφού οργιστούμε, να κάνουμε έναν κύκλο να δώσουμε μια ιδέα. Να κινηθούμε λιγουλάκι. Να πάμε πιο πέρα. Κάπου που να έχει οξυγόνο.
