του Μάριου Αυγουστάτου
«Suddenly, you were gone, from all the lives you left your mark upon»: Ήταν οι πρώτοι στίχοι που μου ήρθαν στο μυαλό αφότου έμαθα για το θάνατο τού Neil Peart. Στίχοι από το «Afterimage» που είχε γράψει για το θάνατο του φίλου του -και ηχολήπτη σε πολλές ηχογραφήσεις- Robbie Whelan για το άλμπουμ των Rush «Grace Under Pressure» (1984). Προσωπικά με αυτό το δίσκο γνώρισα τους Rush και με οδήγησε στα διαμάντια που ήδη είχαν κυκλοφορήσει, αλλά και ότι επακολούθησε.
Με το progressive (με οποιοδήποτε 2ο συνθετικό: metal – rock κλπ κλπ) ποτέ δεν τα πήγα ιδιαίτερα καλά. Οι Rush όμως ήταν από άλλο πλανήτη: 3 μουσικοί πολύ διαφορετικοί που κατάφεραν όχι απλά να συνυπάρξουν αλλά και να παράγουν μνημειώδη μουσικά έργα. Έργα που κατά τη γνώμη μου είναι και θα παραμείνουν πολιτισμική παρακαταθήκη για την ανθρωπότητα. Προσιτοί και με αμεσότητα συνδύασαν εγκεφαλικότητα και συναίσθημα χωρίς τις πομπώδεις, ελιτίστικες και βαρετές υπερβολές που μας έχουν συνηθίσει οι αντίστοιχες μπάντες. Μέσα σε 4 δεκαετίες κυκλοφόρησαν 19 στούντιο και 11 live άλμπουμ και πούλησαν πάνω από 25 εκατομύρια απ’αυτά. Δημιούργησαν ως μπάντα που σέβεται τον εαυτό της και τον κόσμο ένα τεράστιο, και με γερά θεμέλια, αφοσιωμένο κοινό.
Ο Neil Peart όχι μόνο άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του ως ένας από τους πιο δυνατούς και τεχνικούς ντράμερ όλων των εποχών (παραμένει ο νεότερος που μπήκε στο Modern Drummer Hall of Fame, μόλις στα 31 του), αλλά από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκε στους Rush (πριν το 2ο δίσκο «Fly by Night» και μέχρι το τέλος) έγραψε και εξαιρετικούς στίχους. Στίχοι που αρχικά ήταν επηρεασμένοι από την επιστημονική φαντασία αλλά και γενικότερα από τη λογοτεχνία. Με τραγούδια όπως «Farewell to Kings», «Cygnus X-1», «2112», «Xanadu» και «By-Tor and the Snow Dog» οι Rush ήταν πρωτοποριακοί και μουσικά και στιχουργικά.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή: εμπορική επιτυχία με τραγούδια όπως «Tom Sawyer», «Subdivisions», «Big Money», «Spirit of the Radio» κλπ κλπ.
Ήταν ενεργός αντιρατσιστής, μέλος των «Artists Against Racism», το 2005 αυτοπροσδιορίστηκε ως «left-leaning libertarian», αν και αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως neoclassical libertarian. (Δεν πάψαμε βεβαίως να τον αγαπάμε παρόλη τη σχετική στροφή). Ενδεικτικοί οι στίχοι του στο «Alien Shore» από το album Counterparts (1993): «You and I, we are pressed into these solitudes / Color and culture, language and race, just variations on a theme, islands in a much larger stream / You and I, we reject these narrow attitudes / we add to each other / like a coral reef / building bridges on the ocean floor»
https://www.youtube.com/watch?v=7f5Mb6_35jM
Η ζωή του, παρόλη την επιτυχία, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα… Τον Αύγουστο του 1997 σκοτώθηκε η 19χρονη κόρη του, και μοναδικό του παιδί τότε, Selena σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και μόλις δέκα μήνες μετά έχασε και τη σύντροφό του (23 χρόνια ήταν μαζί) από καρκίνο, τσακισμένη ψυχολογικά από το θάνατο της κόρης της… Μετά τις δύο αυτές τραγικές απώλειες έκανε μεγάλα ταξίδια με μοτοσικλέτα που τον βοήθησαν να ανακάμψει και το κατέγραψε όλο αυτό στο «Ghost Rider: Travels on the Healing Road» ένα εξαιρετικό βιωματικό βιβλίο (και ακολούθησαν κι άλλα αντίστοιχα βιβλία αν δεν κάνω λάθος).
Στο τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Rush «Clockwork Angels» (2012) η θεματολογία ήταν ένα comeback στην επιστημονική φαντασία, επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό από το steampunk. Μάλιστα συν-έγραψε ένα μυθιστόρημα κι ένα graphic novel με τον ίδιο τίτλο. Τα τελευταία χρόνια είχαν ουσιαστικά αποσυρθεί και μέχρι που μάθαμε για το θάνατό του, τρέφαμε ελπίδες για επανένωση του γκρουπ.
Οι Rush από τα social media τους ζήτησαν από τον κόσμο να «σεβαστεί την ανάγκη της οικογένειας για ιδιωτικότητα σε αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή και δύσκολη στιγμή», προσθέτοντας: «όσοι επιθυμούν να εκφράσουν έμπρακτα τα συλλυπητήριά τους μπορούν να επιλέξουν μια ερευνητική ομάδα για τον καρκίνο ή κάποια φιλανθρωπία της επιλογής τους και να κάνουν δωρεά στο όνομα του Neil Peart.»
Καλό ταξίδι Neil Peart. Και ναι, άφησες το σημάδι σου σ’αυτό τον πλανήτη…
