Λάζαρος Τεντόμας
Για άλλη μια φορά η τουριστική πολιτική χτίζεται στο όνομα των «ευέλικτων», «ευχερών» σωμάτων τα οποία μπορούν να κινηθούν με «ασφάλεια» (σε φαντασιακό επίπεδο) σε αδιάκοπους χώρους με την «κατάλληλη» επιτήρηση.
Μπορεί το σλόγκαν «Μένουμε Ασφαλείς» να φαίνεται μια μονοσήμαντη δήλωση επειδή διαδέχεται με άνεση το «Μένουμε Σπίτι», όμως να σημειώσουμε ότι ανέκαθεν η χάραξη τουριστικής πολιτικής αφορούσε κυρίως όσες/ους είχαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να συμπεριληφθούν στο σώμα του μαζικού τουρισμού: είναι οι λευκοί, αρτιμελείς που για χάρη τους στήνονται τα ανοιχτά σύνορα και οι ασφαλείς προορισμοί.
Σε αυτήν την επιμονή ενός εθνικιστικοαρτιμελιστικού λόγου αναπτύσσεται και η ρητορική του φετινού καλοκαιριού των «No covid-19 countries» για να παιχτεί για άλλη μια φορά στον τόπο αυτό το παιχνίδι ανωτεροκατωτερότητας του ελληνικού και ευρωπαϊκού διαχωρισμού μεταξύ «καθαρών» και «μιαρών» τόπων ανάλογα με το τι εξυπηρετεί κάθε φορά.
Η αγωνιώδης όμως αυτή προσπάθεια των εθνικιστικών εντέλει κύκλων που διοικούν αυτήν την περίοδο σκοντάφτει στο ολοκληρωτικό αφήγημα που πλάσαραν καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας περί μιας «ουδέτερης», «πανανθρώπινης» ιατρικής, η οποία «οφείλει να μετράει με ακρίβεια τα ποσοτικά δεδομένα έτσι ώστε να χαραχτούν οι πολιτικές προστασίας μας».
Μεταξύ λοιπόν του «καθαρού» της ιατρικής τεχνολογίας και της «καθαρότητας» του φετινού ελληνικού καλοκαιριού υπάρχει τεράστιο χάσμα.
Δύο «καθαροί» τόποι που δεν καταφέρνουν να πείσουν πώς περνάμε από τον έναν στον άλλον με τόση ευκολία. Καταλήγουμε λοιπόν στη διατύπωση ότι τόσο η ιατρική γραφειοκρατία περί «ασφαλών» συμπερασμάτων στη βάση «ουδέτερων» ιατρικών γνωματεύσεων-διαγνώσεων όσο και ο λόγος για την τουριστική πολιτική αποτελούν στην παρούσα φάση (και όχι μόνο) μορφές εθνικιστικού λόγου.
