Βρισκόμαστε στο μακρινό 1939 και η Billie Holiday έχει αρχίσει ήδη να ανθίζει καλλιτεχνικά, κάνοντας τις πρώτες της μεγάλες συνεργασίες με τους Count Basie και Artie Shaw, ενώ προσπαθεί να εδραιωθεί στη συνείδηση των Αμερικανών σαν μια μεγάλη τζαζ καλλιτέχνις.
Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, σύμφωνα με την επικρατέστερη ιστορικά εκδοχή, ο Barney Josephson, ιδιοκτήτης του Cafe Society, ενός χώρου που η Holiday πραγματοποιούσε συχνά ζωντανές εμφανίσεις, την προσεγγίζει, ζητώντας της να τραγουδήσει ένα κομμάτι με το όνομα ‘Strange Fruit’ το οποίο επρόκειτο να αλλάξει τη ροή της ιστορίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για να έχουμε όμως πλήρη άποψη του τι ακριβώς συνέβη τότε, πρέπει να πάμε μερικά ακόμα χρόνια πίσω σε κάποιο γυμνάσιο της Νέας Υόρκης.
Ο Abel Meeropol, καθηγητής γυμνασίου και συγγραφέας της εποχής, ζούσε μια σχετικά ήσυχη ζωή, αν εξαιρέσει κανείς το ότι ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών, που ακόμα τότε δεν είχε απαγορευτεί.
Η ηρεμία του έμελλε να διαταραχτεί όταν έπεσε στα χέρια του μια φωτογραφία του Lawrence Beitler από το λιντσάρισμα δύο έγχρωμων ανδρών -των Thomas Shipp και Abram Smith- στο Marion της Indiana, που είχε λάβει χώρα το 1930.
Στη φωτογραφία απεικονίζονται οι δύο άντρες νεκροί και κρεμασμένοι από ένα δέντρο, με φανερά σημάδια κακοποίησης από το οργισμένο πλήθος.
Εδώ πρέπει να τονιστεί πως, ενώ το λιντσάρισμα των έγχρωμων ήταν μια πρακτική που εφαρμοζόταν τακτικά μέχρι τα τέλη του 1800, έκανε συχνά-πυκνά την εμφάνισή της ακόμα, σε κάποιες περιοχές του αμερικανικού Νότου.
Ήταν η φρίκη που ένιωσε ο Meeropol που τον ώθησε να γράψει το ποίημα Bitter Fruit που αποτέλεσε τη στιχουργική βάση του ‘Strange Fruit’. Φυσικά, το ποίημα υπεγράφη με το ψευδώνυμο Lewis Allan υπό το φόβο αντιποίνων από ρατσιστικές οργανώσεις.
Στη συνέχεια μελοποίησε ο ίδιος το ποίημα του, αφού κανένας μουσικός δεν δέχτηκε να τον βοηθήσει και το τραγούδησε μαζί με την έγχρωμη σύζυγό του, Laura Duncan, σημειώνοντας μάλιστα τοπική επιτυχία στη Νέα Υόρκη, με το ντουέτο να το ερμηνεύει τελικά στο Madison Square Garden.
Χρειαζόταν όμως κάτι περισσότερο, ώστε το τραγούδι να αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό.
Όταν το κομμάτι έφτασε στα χέρια της Holiday ήταν διστακτική για το αν έπρεπε να το ερμηνεύσει, καθώς φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου.
Παρόλα αυτά αποφάσισε να το κάνει γιατί της θύμιζε τον πατέρα της, και το έπραξε σε μία από τις ζωντανές εμφανίσεις της στο Cafe Society το 1939.
O Josephson που αντιλήφθηκε άμεσα τη συναισθηματική δύναμη που έχει το τραγούδι, είχε τις εξής εμπνεύσεις όσον αφορά την εκτέλεση:
Το ‘Strange Fruit’ θα ήταν το τελευταίο κομμάτι του προγράμματος, δεν θα υπήρχε άνκορ, όλα τα φώτα θα ήταν κλειστά, με εξαίρεση ένα προβολέα στο πρόσωπο της ερμηνεύτριας και οι σερβιτόροι θα είχαν σταματήσει λίγη ώρα πριν να δέχονται και να εκτελούν παραγγελίες.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής εισαγωγής, μάλιστα, ζήτησε από τη Holiday να στέκεται με τα μάτια κλειστά σε στάση προσευχής.
Η ίδια δήλωσε αργότερα:
Την πρώτη φορά που το τραγούδησα, πίστεψα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος.
Τέλειωσα το κομμάτι και δεν ακουγόταν τίποτα.
Απόλυτη σιωπή.
Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και αμέσως όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν.
Πηγή:https://www.rockrooster.gr
