«Εἶπε Κύριος τῷ Ἄβραμ. Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου, καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω».
Και μόνο αυτή η παράγραφος της Θεϊκής εντολής προς τον γενάρχη Αβραάμ, αρκεί να καταδείξει, ότι οποιαδήποτε σχέση του Χριστιανισμού με τον Ρατσισμό ειναι παντελώς ασύμβατη.
Βασική αρχή του ρατσισμού, ειναι η συγγένεια του αίματος και αυτό το «έξελθε» του Θεού προς τον Αβραάμ,ειναι η ουσιωδης διαφοροποίηση.
Παράλληλα, με βάση το Κανονικό δίκαιο και την Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδίκασε από του έτους 1872, τον εθνοφυλετισμό, αιτιολογώντας την απόφαση του, ότι υποσκάπτει, ως αίρεση, τα εκκλησιολογικά θεμέλια της χριστιανικής πίστης.
Ερχόμενοι στο σήμερα και μετά τον Θεολογικό και Κανονικό πρόλογο, ας εξετάσουμε την τρέχουσα ειδησεογραφία και ορισμένα «Ελληνικά Παράλογα».
Έχει πάρει φωτιά όλος ο κόσμος και σείεται για τη δολοφονία του George Floyd από λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη των ΗΠΑ, ο οποιος γονάτισε και πίεσε τον λαιμό του, για σχεδόν εννέα λεπτά, με αποτέλεσμα τον φρικτό και ασφυκτικό θάνατο του.
Η αγανάκτηση παγκόσμια και το σύνθημα ένα, πανανθρώπινο και αντιρατσιστικό: Black Lives Matter – Οι ζωές των μαύρων μετράνε.
Αρχηγοί Κρατών, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες παγκόσμιου κύρους και φήμης, αθλητές και Ολυμπιονίκες, συστοιχίζονται ομοθυμαδόν, καταδικάζοντας την απροκάλυπτη ρατσιστική αστυνομική βία και καταστολή.
Πολλοί και σοβαροί, θεωρούν πως ήρθε πλέον η ώρα για την οριστική απαλλαγή της ανθρωπότητας από τον φονικό ιο του Ρατσισμού και μάλλον δεν έχουν αδικο.
Παγκόσμιοι Θρησκευτικοί Ηγέτες, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, ακολουθώντας τον λαό τους, διαδηλώνουν ειρηνικά κάτω από το ίδιο αντιρατσιστικό σύνθημα.
Χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών σε όλο τον κόσμο, βγαίνουν στους δρόμους, αψηφοντας τον τρόμο της πανδημιας, δηλώνοντας την απαρέσκεια τους στην αυθαίρετη ρατσιστική αστυνομική βία.
Είδαμε, προς τιμήν τους, αστυνομικούς να γονατίζουν μπροστά σε διαδηλωτές.
Να συντάσσονται μαζί τους, ένστολοι, να συμμετάσχουν δυναμικά σε πορείες, να γίνονται ένα, με τον λαό τον οποιο κλήθηκαν να υπηρετούν.
Είδαμε αστυνομικούς ακόμα και να παραιτούνται, μη θελοντας να συμπράξουν ή να δώσουν άλλοθι σε τέτοιες απάνθρωπες πολιτικές και τακτικές διαίρεσης της ανθρώπινης ζωής και αξίας, βαση της φυλής.
Και ολοι μα όλοι, βρωντοφωνάζουν το ίδιο πανανθρώπινο και αντιρατσιστικό σύνθημα και αίτημα: «Οι ζωές των μαύρων μετράνε», «Κάνουμε πορεία για την Ελπίδα και όχι για το μίσος».
Στα καθ´ ημάς, δέκα ημέρες μετά το γεγονός που συνταράσσει τον κόσμο, ματαίως ψάχνουμε σε όλο το διαδίκτυο, να βρούμε μια δήλωση των, κατά τα άλλα λαλίστατων, εκπροσώπων των Αστυνομικών της Πατρίδας μας, συνδικαλιστών και μη, πλην μιας.
Οι Έλληνες αστυνομικοί, προφανώς είτε δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στον κόσμο, είτε τους αφήνει παγερά αδιάφορους το γεγονός.
Γιατί άραγε;
Μήπως αυτή η αφωνία και απραξία, θα έπρεπε να μας προβληματίσει ως πολίτες;
Η ίσως ακόμα να προβληματίσει αυτή την ίδια την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη»;
Στο πρόσφατο παρελθόν, πολλοί μίλησαν για συναγελασμούς, υπόγειες διασυνδέσεις και «αμαρτωλές» σχέσεις, του κλάδου με ναζιστικά-ρατσιστικά και υπόδικα μορφώματα.
Για μάτια που δεν «βλέπουν», για αυτιά που δεν «ακούν», για εσκεμμένες «παραλείψεις» για «επιλεκτική» απροθυμία καταγραφής συμβάντων κ.α.
Ακόμη δημοσκόποι και εκλογικοί αναλυτές, μίλησαν για αποτελέσματα σε «ειδικά εκλογικά τμήματα», όπου παρατηρείται εκτόξευση ποσοστών ναζιστικών-ρατσιστικών εγκληματικών μορφώματων.
Με όλα τα παραπάνω ισως καποιος μπει σε επικίνδυνες ατραπούς σκέψης και βρει «απαντήσεις» στη γενική εγχωρια «βουβαμάρα» του σώματος.
Άραγε μια αράδα καταδίκης του ρατσισμού πόσο κοστίζει;
Μια λέξη καταδίκης, γιατί φαίνεται να ειναι τόσο δύσκολο να αρθρωθεί;
Προς τι τόση δυσκολία;
Πως γίνεται να καίγονται χώρες ολάκερες κι εμείς να κάνουμε ότι δε βλέπουμε;
Κάτι βαθιά μέσα μου λεει, πως μάλλον άδικα περιμένουμε καταδίκη του περιστατικού από τους Έλληνες Αστυνομικούς και τις οργανώσεις τους. Ίσως τελικά να μην υπάρχουν τόσο υγιή αντανακλαστικά.
Και αν κρίνει κανεις από τα πρόσφατα συμβάντα και συμπεριφορές σε Χίο και Μυτιλήνη, ίσως και να μην υπάρχουν καθολου.
Προσωπικά αρνούμαι να δεχτώ,ότι αυτή η σιωπή, ίσως εκφράζει επικρότηση ή και υιοθέτηση παρόμοιων συμπεριφορών. Θέλω να πιστεύω στις εξαιρέσεις.
«Οι ζωές μας», είχε πει ο Martin Luther King, «αρχίζουν να τελειώνουν τη μέρα που γινόμαστε σιωπηλοί για πράγματα που έχουν σημασία».
Γιατί να σιωπήσει, λοιπόν, κανείς;
Πηγή: https://stonisi.gr
