To «Μονοπάτι των Δακρύων», η εθνοκάθαρση των Ινδιάνων Σιού, η μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην αμερικανική ιστορία
Στο Μανκάτο της Μινεσότας απαγχονίστηκαν 38 Ινδιάνοι
Ένα σκοινί περνιέται στο λαιμό του καθενός…
Οι μελλοθάνατοι πιάνουν τα χέρια και ψιθυρίζουν τραγούδια θανάτου της φυλής τους.
Στην πραγματικότητα διότι δεν υπέκυψαν στην προσπάθεια των ιεραποστόλων να εκχριστιανιστούν!
Τα σώματα τους παραμένουν σε κοινή θέα για παραπάνω από μισή ώρα και έπειτα στοιβάζονται όλα σε ένα λάκκο έξω από τα σύνορα της πόλης που είχαν προηγουμένως σκάψει οι πολίτες του Μανκάτο.
Πρόκειται για μαζικότερη εκτέλεση κρατούμενων με απαγχονισμό στην αμερικανική ιστορία.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1862, μια ομάδα περίπου 1.700 Ινδιάνων Ντακότα (ή Σιου), κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, περπάτησαν τέσσερα μίλια από την περιοχή των Σιου προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης Fort Snelling.
Δύο ημέρες αργότερα, αφού δικάστηκαν και καταδικάστηκαν, πάνω από 300 άνδρες που περίμεναν την ανακοίνωση της εκτέλεσής τους τοποθετήθηκαν αλυσοδεμένοι σε βαγόνια και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Mankato της Μινεσότα.
Και οι δύο ομάδες είχαν παραδοθεί στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, στο τέλος του πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ντακότα το 1862, πιστεύοντας ότι θα τους αντιμετώπιζαν με ανθρωπιά ως αιχμάλωτους πολέμου.
Αντ αυτού, οι άνδρες διαχωρίστηκαν και δικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου από στρατιωτικό δικαστήριο πέντε ατόμων.
Περίπου σαράντα υποθέσεις δικάστηκαν σε μια μέρα, μερικές μέσα σε μόλις πέντε λεπτά.
Μετά την ολοκλήρωση των δικών, 307 άνδρες καταδικάστηκαν σε θάνατο και σε 16 δόθηκαν ποινές φυλάκισης.
Οι υπόλοιποι Ντακότα, κυρίως γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι αναγκάστηκαν να υπομείνουν τις βάναυσες συνθήκες και αφού οδηγήθηκαν με τη βία προς το Fort Snelling, φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μινεσότα μέσα σε έναν δύσκολο χειμώνα.
Ενώ οι δύο ομάδες περπατούσαν μέσα από τις πόλεις της Μινεσότα στο δρόμο τους για τα στρατόπεδα, οι λευκοί πολίτες της Μινεσότα βγήκαν στους δρόμους για να χλευάσουν και να επιτεθούν στους ανυπεράσπιστους Ντακότα.
Οι προφορικές ιστορίες που έχουν μεταφερθεί από εκείνο το ταξίδι είναι πολύ οδυνηρές και αποτρόπαιες.
Εκτός από την ταλαιπωρία το κρύο, την πείνα και τις αρρώστιες, οι Ντακότα υπέμειναν επίσης το χαλασμένο φαγητό, αλλά και τις πέτρες, τα ξύλα, ακόμη και το βραστό νερό που έριχναν πάνω τους.
Αγνωστος αριθμός ανδρών, γυναικών και παιδιών, έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο από τους ξυλοδαρμούς και άλλες επιθέσεις που διαπράττονταν, τόσο από στρατιώτες όσο και από τους πολίτες.
26 Δεκεμβρίου 1862, 38 από τους καταδικασμένους Ντακότα απαγχονίστηκαν
Στις 26 Δεκεμβρίου 1862, 38 από τους καταδικασμένους Ντακότα απαγχονίστηκαν, στον μεγαλύτερο μαζικό απαγχονισμό στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι άλλοι κρατούμενοι παρέμειναν να υποφέρουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στον χειμώνα του 1862-1863.
Στα τέλη του Απριλίου του 1863 οι υπόλοιποι καταδικασμένοι μαζί με τους επιζώντες του στρατοπέδου συγκέντρωσης Fort Snelling, απομακρύνθηκαν βίαια από την αγαπημένη πατρίδα τους τον Μάιο του 1863 και μεταφέρθηκαν με πλοία στην Αϊόβα, όπου φυλακίστηκαν για τρία επιπλέον έτη.
Όσοι βρίσκονταν στο Fort Snelling απεστάλησαν στο Κέντρο Κράτησης στη Νότια Ντακότα.
Ένα μνημείο αφιερωμένο σ’ αυτούς τους ανθρώπους βρίσκεται στο Crow Creek από το 2001.
Αυτό που προκάλεσε τον απαγχονισμό των 38 Σιού Ινδιάνων στη Μινεσότα, στις 26 Δεκεμβρίου του 1862 ήταν “και πάλι” η αποτυχία της κυβέρνησης των ΗΠΑ να σεβαστεί τις συμφωνίες που είχε κάνει με τους Ινδιάνους.
Στους Ινδιάνους δεν δόθηκαν τα χρήματα ή τα τρόφιμα που είχαν υποσχεθεί σε αντάλλαγμα περισσότερων από ένα εκατομμύριο στρεμμάτων της γης τους, αντιθέτως τους ανάγκασαν να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Πράκτορες κράτησαν τα χρήματα της Συνθήκης και τα τρόφιμα που ήταν να πάνε στους Ινδιάνους, το φαγητό πωλήθηκε σε λευκούς αποίκους, τα τρόφιμα που δόθηκαν στους Ινδιάνους ήταν χαλασμένα.
Τότε, ομάδες Ινδιάνων βγήκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ψάχνοντας για τροφή, μια ομάδα πήρε αυγά από λευκούς εποίκους και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Οι Αρχές στη Μινεσότα ζήτησαν από τον Πρόεδρο Λίνκολν να διατάξει την άμεση εκτέλεση όλων των 303 Ινδιάνων που κατηγόρησαν ως ενόχους.
Ο Λίνκολν, που φοβόταν ότι οι Ευρωπαίοι θα μπουν στον πόλεμο στο πλευρό του Νότου, πρόσφερε την ακόλουθη συμβιβαστική λύση στους πολιτικούς της Μινεσότα: Να μειώσουν το νούμερο εκείνων που πρόκειται να κρεμαστούν σε 39.
Σε αντάλλαγμα, ο Λίνκολν υποσχέθηκε να σκοτώσει ή να αφαιρέσει κάθε Ινδιάνο από το κράτος και να ενισχύσει τη Μινεσότα με 2 εκατομμύρια δολάρια σε ομοσπονδιακά κεφάλαια. Κι όμως, το μόνο που όφειλε στους Σιού για τη γη τους ήταν 1,4 εκατομμύρια δολάρια
Έτσι, στις 26 Δεκεμβρίου 1862, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση στην αμερικανική ιστορία, χωρίς καμιά απόδειξη ενοχής για εκείνους που επρόκειτο να εκτελεστούν.
Ανεξάρτητα από το πώς οι υπερασπιστές τους Λίνκολν επιδιώκουν να το παρουσιάσουν αυτό, δεν ήταν τίποτα αλλό από ανθρωποκτονία με σκοπό την απόκτηση της γης των Σιού και τον κατευνασμό των πολιτικών του φίλων στη Μινεσότα.
Η εθνοκάθαρση
Αυτή η εθνοκάθαρση των Ντακότα από την Μινεσότα ήταν ένα μέρος της εκπλήρωσης μιας ευρύτερης πολιτικής γενοκτονίας.
Ο Διοικητής Αλέξανδρος Ramsey είχε δηλώσει στις 9 Σεπτεμβρίου 1862 ότι «Οι Ινδιάνοι Σιού της Μινεσότα, πρέπει να εξοντωθούν ή να οδηγηθούν για πάντα πέρα από τα σύνορα του κράτους.”
Η μεταχείριση των Ντακότα, ο απαγχονισμός στο Mankato και η βίαιη απομάκρυνση τους από τη Μινεσότα, ήταν οι πρώτες φάσεις του σχεδίου του Ράμσεϊ. Το σχέδιό του συνεχίστηκε με την αμοιβή 200 δολαριών που έθεσε για κάθε κρανίο Ινδιάνου Ντακότα.
Μέσα στα επόμενα χρόνια οργάνωσε εκστρατείες αναζήτησης των Ντακότα που δεν είχαν παραδοθεί για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα επιστρέψουν.
Οι δράσεις αυτές άνοιξαν τον δρόμο για την εγκατάσταση των λευκών στη Μινεσότα.
Ενώ μικροί αριθμοί Ντακότα άρχισαν να επιστρέφουν στην πατρίδα τους από τα τέλη της δεκαετίας του 1880, οι περισσότεροι Ντακότα παραμένουν σε εξορία από την αρχαία πατρίδα τους.Το «Μονοπάτι των Δακρύων»
Στις 7 Νοεμβρίου το 2014, όπως και σε κάθε δεύτερο έτος από το 2002, Ντακότα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, οργανώνουν πορεία 150 μιλίων στη νότια Μινεσότα προς τιμήν των προγόνων τους οι οποίοι απομακρύνθηκαν βίαια από την περιοχή των Σιού και οδηγήθηκαν σε στρατόπρδα συγκέντρωσης στο Mankato και το Fort Snelling, το Νοέμβριο του 1862. Για τους Ντακότα αυτή η πορεία είναι μια ευκαιρία να μνημονεύσουν τα δεινά που υπέστησαν οι πρόγονοί τους, καθώς και να διαδώσουν αυτή την ιστορία που ελάχιστα έχει ειπωθεί
Μερικοί αποκαλούν την Πορεία, Μονοπάτι των Δακρύων
«Πρόκειται για μια τελετή, δήλωσε ο Γκουέν Γουέστερμαν, ο οποίος διδάσκει ανθρωπιστικές επιστήμες στο Μανκάτο και λαμβάνει μέρος στην πορεία από το από το 2004. «Δεν είναι μια διαμαρτυρία. Δεν είναι μια αναπαράσταση. Είναι μια πνευματική τελετή για να τιμήσουμε τους προγόνους μας και να θυμόμαστε τη δύναμή και την αποφασιστικότητά τους. »
Η Συνθήκη της Μεντότα
Όταν η Μινεσότα προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ το 1858, είχαν προηγηθεί δύο συνθηκολογήσεις μεταξύ των Ινδιάνων και των Ηνωμένων Πολιτειών.
ΠΗΓΕΣ:
