Γράφουν ΓΟΝΕΙΣ από το ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΙΠΠΕΙΟΥ*
Εδώ και δύο ημέρες , εκτυλίσσονται σκηνικά άγριας ρατσιστικής επίθεσης στο Γυμνάσιο- Λύκειο Ιππείου ενάντια στα παιδιά- πρόσφυγες τα οποία πήγαν να φοιτήσουν εκεί. Η αντίδραση στη φοίτηση των παιδιών στο εν λόγω σχολείο, εκφράστηκε τόσο από τους γονείς των μαθητών, οι οποίοι σύμφωνα με τα λεγόμενά τους δεν ενημερώθηκαν εγκαίρως για την έλευση των προσφύγων αλλά τόσο και από τους ίδιους τους μαθητές του σχολείου, οι οποίοι βέβαια αποδέχθηκαν ότι κάνουν την αποχή κυρίως για να χάσουν μάθημα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνει χώρα ένα τέτοιο περιστατικό ρατσιστικής επίθεσης και απόπειρας αποκλεισμού των προσφύγων από το θεμελιώδες δικαίωμά τους στην εκπαίδευση, επαληθεύοντας έτσι τις πολιτικές του αποκλεισμού. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως μία τέτοια συμπεριφορά θα αποτελέσει μία κοινωνικά αποδεκτή κανονικότητα χωρίς σχολιασμό, αντίλογο και δράσεις προστασίας των εν λόγω προσφύγων αλλά και των απαράγραφων δικαιωμάτων τους, κατοχυρωμένων από τον ΟΗΕ.
Εκείνο όμως που καθιστά τη συγκεκριμένη επίθεση ακόμη πιο ανατριχιαστική και εμετική είναι τα πανό των ανθρώπων αυτών, τα οποία «Στέλνουν» τους πρόσφυγες να μορφωθούν στα Kit και όχι στα σχολεία τους αλλά και το γεγονός ότι δεν αποδέχονται πως ένας 25χρονος μπορεί να μορφωθεί σε ένα δημόσιο σχολείο.
Είναι μεγαλή θλίψη για όλο τον κόσμο που στέκεται αλληλέγγυος στους πρόσφυγες και στα τραύματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά, να βλέπει τη σκληρότητα αυτή να αυξάνεται συνεχόμενα, στιγματίζοντας κάθε φορά παιδιά, δηλαδή τους πιο αδύναμους και αβοήθητους κρίκους της κοινωνίας, δείχνοντας πως ο ρατσισμός στη Λέσβο, δε θα πάψει ποτέ να αποτελεί ένα πηγάδι δίχως πάτο. Έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια και κάτι, που η προσφυγική κρίση, ο πόλεμος και οι μεγαλειώδεις κοινωνικές και πολιτικές συρράξεις έφεραν αρκετούς ανθρώπους στο νησί, για μία βραχυπρόθεσμη αλλά και μερικές φορές πιο μακροπρόθεσμη διαμονή τους με αξιοπρέπεια εδώ έως ότου βρουν τη χώρα που θα μπορέσει να στηρίξει το μέλλον και τα όνειρά τους. Και αντί όλα αυτά τα χρόνια, να έχει γίνει ορατή η δυσκολία στην οποία διαβιώνουν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς, συνεχίζουν να τίθενται στο προσκήνιο των επιθέσεων ως αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός ζητήματος ευρωπαικού , ενός προβλήματος παγκοσμίου.
Εκείνο που με ανατριχιάζει στο νησί της Λέσβου, είναι πως όλα είναι γεωγραφικά κοντά. Δε μας χωρίζουν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις. Όλοι και όλες έχουμε μία καθαρή εικόνα των όσων συμβαίνουν ή μπορούμε να έχουμε μια καθαρή εικόνα των όσων συμβαίνουν. Όλες και όλοι έχουμε περάσει από το Καρά Τεπέ ή από τη Μόρια. Όλοι και όλες γνωρίζουμε υπό ποιες συνθήκες ζουν αυτοί οι τόσο «επικίνδυνοι επιτήδιοι» που η ζωή τους ισοδυναμεί με την τύχη να επιβιώσουν από το στραπατσάρισμα μιας βάρκας , οι οποίοι συχνά τρώνε από τα σκουπίδια, κοιμούνται χωρίς καμία προστασία από το χιόνι, ζούνε χωρίς καμία προστασία από τη βροχή, διαβιώνουν χωρίς καμία ουσιαστική προστασία από την ελληνική κρατική εξουσία.
Εδώ δεν είναι Αθήνα ούτε Παρίσι. Ψωνίζουμε όλοι στο ίδιο σούπερ μάρκετ , θέλοντας και μη, βλέπουμε τις ίδιες εικόνες, βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο έλεος, στην προκειμένη, μιας ολόκληρης πανδημίας. Και αυτό αντί να δημιουργήσει ένα αίσθημα αλληλεγγύης και κατανόησης, έρχεται να αναδείξει μία ακόμη πιο σκληρή όψη της τοπικής κοινωνίας.
Λένε πως στη φτώχεια και στις δυσκολίες βρίσκει χώρο και ανεβαίνει ο φασισμός, όμως καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για αυτό το φαινόμενο αυτή τη στιγμή. Η ελλιπής ενημέρωση; Η έλλειψη παιδείας; Ή στην πιο απλή ανάλυση, η έλλειψη ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς; Γιατί αν ζούμε στην ίδια πόλη και πηγαίνουμε στο ίδιο σούπερ μάρκετ , μάλλον θα βλέπουμε την ίδια εικόνα, παιδιά χωρίς γονείς με παντόφλες ενώ έξω χιονίζει να προσπαθούν να φτιάξουν ένα μέλλον για τον εαυτό τους, ένα μέλλον για την ελπίδα και τις ανάγκες όλου του κόσμου.
*Οι γονείς που υπογράφουν το κείμενο, επιθυμούν να διατηρηθεί η ανωνυμίας τους. Τα στοιχεία τους βρίσκονται στη διάθεση του «Ν»
Πηγή: stonisi.gr
