Ματσίγκας Παναγιώτης,
απόφοιτος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου
Οποιοσδήποτε πολίτης έχει παρακολουθήσει έστω και για λίγο τα δελτία ειδήσεων, έχει παρατηρήσει πως το αγαπημένο ίσως θέμα των καναλιών είναι «η βία και η ανομία» που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Ιδιαίτερες αναφορές γίνονται σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια και σε χώρους όπως τα πανεπιστήμια όπου υποστηρίζεται πως υπάρχει «ηγεμονία της Αριστεράς», η οποία μάλιστα ανέχεται ή και φτάνει στο σημείο να υποκινήσει τα φαινόμενα αυτά.
Φυσικά, τη λύση σε αυτό προσπαθεί να δώσει μία «σοβαρή» κυβέρνηση, η οποία «δε θα διστάσει να συγκρουστεί με τους μπαχαλάκηδες, τους συνδικαλιστές, τους αιωνίους αριστερούς φοιτητές, τους μετανάστες που δε σέβονται τη χώρα που τους φιλοξενεί, τους παράνομους μικροπωλητές που εκτοξεύουν τα ποσοστά μαύρης εργασίας και φοροδιαφυγής, τους αναρχικούς που έχουν το θράσος να πετούν τρικάκια και τους βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους που θεωρούν την Ελλάδα τσιφλίκι τους και προβαίνουν σε πορείες και συγκεντρώσεις, συντηρούν ένα κλίμα βίας και ανομίας και εμποδίζουν τις επενδύσεις».
Με αυτά τα μηνύματα βομβαρδίζεται καθημερινά ο τηλεθεατής. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι σημερινό. Ανέκαθεν υπήρχε. Τα τελευταία όμως χρόνια παρατηρείται σε τεράστιο βαθμό. Ο στόχος είναι προφανής: η δημιουργία στην κοινωνία ενός κλίματος ανοχής ή και υποστήριξης του δόγματος «Νόμος και Τάξη» σε όλο το μήκος και το πλάτος της καθημερινότητας.
Ο στόχος επετεύχθη; Σε πολύ μεγάλο βαθμό ναι. Χιλιάδες συμπολίτες μας είχαν πειστεί πως αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα της χώρας και αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, αφού αποτελούσε ένα από τα βασικά προεκλογικά χαρτιά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία κάθε φορά που στριμώχνεται στο ζήτημα αυτό, αναφέρει πως ήταν βασική προεκλογική της δέσμευση.
Φυσικά, δε γίνεται ιδιαίτερος λόγος για το πραγματικό πρόβλημα της εγκληματικότητας στη χώρα, με τους ανησυχητικά μεγάλους αριθμούς κλοπών και διαφόρων άλλων εγκλημάτων. Η αιτία που δε γίνεται αναφορά σε αυτά είναι η αποφυγή της ανάδειξης της πλήρους ανεπάρκειας της κυβερνητικής πολιτικής και στον τομέα αυτόν, αφού οι άριστοι δε λένε να καταλάβουν ότι χωρίς καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτιών της εγκληματικότητας (φτώχεια, πατριαρχία, κοινωνικός αποκλεισμός κ.α.) , αυτή δεν πρόκειται να μειωθεί ποτέ όσους αστυνομικούς και να προσλάβουν. Οπότε, η κυβέρνηση και οι αυλικοί της στα ΜΜΕ βγάζουν πύρινους λόγους για όσα αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου.
Το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζουν οι «μεταρρυθμιστές» το βλέπουμε καθημερινά. Βήμα- βήμα χτίζεται μπροστά στα μάτια μας μία αντιδημοκρατική δυστοπία η οποία εξαπλώνεται σε ολόκληρη την κοινωνία. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα: απαγόρευση διαδηλώσεων χωρίς την έγκριση και τον έλεγχο της αστυνομίας, εισβολές σε σπίτια απλών πολιτών (σε εξέχοντες κατηγορούμενους για παιδεραστία και βιασμούς υπάρχει ειδική μεταχείριση), κρότου- λάμψης σε εισόδους πολυκατοικιών, συλλήψεις ανηλίκων σε κινηματογράφους, αναίτιες επιθέσεις σε πολίτες στις πλατείες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, επιθέσεις σε ρεπόρτερς, φοιτητές, υποψήφιους διδάκτορες. Η συνέχεια προβλέπεται ανάλογη: αστυνομία στα πανεπιστήμια με δυνατότητα πρόσβασης και στις αίθουσες, ίσως και εν ώρα διαλέξεως, κάμερες στους χώρους των πανεπιστημίων και στις φοιτητικές συνελεύσεις (υπάρχουν αναφορές πως θα έχουν μέχρι και ήχο!), λογοκρισία σε κάθε μορφή αντισυστημικής τέχνης.
Όλα αυτά φυσικά γίνονται από την κυβέρνησή μας για την προστασία μας. Τουλάχιστον, έτσι λένε πολλά ΜΜΕ. Για ποιο λόγο να μην τους πιστέψουμε; Έχει μήπως περάσει η ΕΡΤ στον έλεγχο του Μεγάρου Μαξίμου; Βγαίνουν μήπως συνεχώς κονδύλια για τα κανάλια και τις εφημερίδες που τα λένε αυτά; Διευκολύνονται μήπως οι καναλάρχες σε όλες τις υποχρεώσεις τους; Παραιτήθηκε μήπως διευθύντρια σύνταξης καταγγέλλοντας υπερβολική πίεση από το Μαξίμου; Έχει μήπως υπερβολικό χρόνο προβολής η κυβέρνηση και πολύ λίγο τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Φυσικά και όχι. Τουλάχιστον έτσι λέει η κυβέρνηση. Ούτε αυτή να μην πιστέψουμε; Έχοει αποδείξει άλλωστε την ειλικρίνεια και τη σταθερότητά της.
Το βασικότερο ωστόσο ζήτημα είναι πως αυτά συμβαίνουν με τη σύμφωνη γνώμη ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας (ευτυχώς, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, το τμήμα αυτό ολοένα και μικραίνει). Ενός μέρους της κοινωνίας που το έπεισαν πως αντίπαλοί του είναι οι εργαζόμενοι που κινητοποιούνται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αυτοί που ήρθαν στη χώρα μας αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, οι φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλληλοι και όποια άλλη κοινωνική κατηγορία πλασάρεται ως επικίνδυνη από τη Δεξιά. Ενός μέρους της κοινωνίας που επικροτεί αυταρχικές ενέργειες και που αδυνατεί να καταλάβει πως αυτό το ίδιο ίσως να είναι ο επόμενος στόχος. Όποτε και να διαμαρτυρηθεί. Για το οτιδήποτε και να διαμαρτυρηθεί.
Διότι αυτός είναι ο τελικός στόχος. Η πλήρης φίμωση οποιουδήποτε τολμήσει να διαμαρτυρηθεί για την κυβερνητική πολιτική. Η καλλιέργεια ενός κλίματος φόβου για να αποτραπούν οι διεκδικήσεις.
Οι κυβερνώντες γνωρίζουν τι θα προκαλέσει η πολιτική που εφαρμόζουν. Γνωρίζουν ότι θα υπάρξει αγανάκτηση από την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, από το ξήλωμα μέχρι και των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, από το χάρισμα του μαξιλαριού ασφαλείας στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και στις τράπεζες, από το κλείσιμο πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, από την αύξηση της ανεργίας και τόσα άλλα. Με δυο λόγια, από τη νέα μεταφορά πλούτου από την κοινωνία στην ελίτ.
Γνωρίζουν και προετοιμάζονται. Γι’ αυτό διχάζουν την κοινωνία. Γιατί όταν στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου, κανένας δε στρέφεται εναντίον αυτών.
Για το λόγο αυτό απαιτείται κινητοποίηση από όλους τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται όχι μόνο ως αριστεροί, αλλά και ως δημοκράτες και από όλα τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, ή έστω ως προοδευτικά.
Πρέπει να συγκροτηθεί ένα τείχος που θα προστατεύσει τη Δημοκρατία στη χώρα, που θα απαιτήσει ριζικές αλλαγές στις αστυνομικές δυνάμεις, όπως αλλαγές στην εκπαίδευση των σωμάτων ασφαλείας, περισσότερους και καλύτερους ελέγχους στον κάθε ένα που δίνεται όπλο και εξουσία, κυρώσεις σε κάθε περίπτωση κατάχρησης εξουσίας και ουσιαστικές επιχειρήσεις της αστυνομίας για να αντιμετωπίσει τα πραγματικά εγκλήματα που απασχολούν και φοβίζουν τους πολίτες.
Ένα δημοκρατικό ρεύμα που θα πει τα πράγματα όπως είναι, χωρίς αστερίσκους και «ναι μεν, αλλά».
Ένα δημοκρατικό ρεύμα που θα πει «ως εδώ». Για να μην υπάρξουν νέα θύματα ξυλοδαρμού, για να μην ξανακουστεί σεξουαλική παρενόχληση από αστυνομικό, για να μη φοβούνται οι πολίτες να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, ή ακόμα χειρότερα, για να μην υπάρξει νέος Καλτεζάς, νέος Αλέξης ή νέος Ζακ.
Είναι απόλυτη ανάγκη. Διαφορετικά… από τους φύλακες ποιος θα μας φυλάξει;
