Ο τίτλος από Rationalistas
Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή
Και τραγουδάει συγγνώμη συνενοχή
Το συνήθισαν έτσι απ’ την αρχή και πείστηκα ότι δεν ήμουν εκεί
Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή
Και τραγουδάει συγγνώμη συνενοχή
Το συνηθίσαμε έτσι απ’ την αρχή και η πόλη έμεινε ξανά σιωπηλή..
Χθες το βράδυ, η «κοινή γνώμη» συγκλονίστηκε για ακόμα μία φορά.
Το «πανελλήνιο» για άλλη μία φορά έβαλε τα κλάματα, εξοργίστηκε,
ζήτησε θανατική ποινή, έβρισε, φώναξε, ξέσπασε..
Χθες αποκαλύφθηκε άλλη μια γυναικοκτονία.
Άλλη μια κοπέλα, 19 ετών, δολοφονήθηκε.
Από τον άντρα της.
Μέσα στο σπίτι της.
Δίπλα στο μωράκι της.
Και η «κοινή γνώμη» συγκλονίστηκε.
Και έκλαψε.
Και μετά έκλεισε την τηλεόραση.
Έκλεισε τον υπολογιστή.
Είδε λίγο Euro ή λίγο Netflix.
Και μετά η κοινή γνώμη κοιμήθηκε.
Το πανελλήνιο έσβησε τα φώτα, γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε.
Όπως κάνει κάθε βράδυ.
Όπως θα κάνει κάθε βράδυ.
Όσες από εμάς και να λείπουν.
Μετά το σύντομο σοκ, τα ανθρωποφαγικά δελτία ειδήσεων,
τα γεμάτα συναίσθημα άρθρα, το πρώτο μούδιασμα,
το πανελλήνιο θα σταματήσει να ασχολείται.
Όπως σταμάτησε τόσες φορές.
Όπως θα σταματάει πάντα.
Αλήθεια..
Πόσο σάπια είναι μια τέτοια κοινωνία;
Πόσες ακόμα δολοφονημένες πρέπει να βρεθούνε;
Μιλάμε για μια κοινωνία, που «καμάρωνε» τη σχέση του
«πιλότου» με ένα 14χρονο.. Ένα 15χρονο..
Μέχρι που έγινε ένα 19χρονο, που απέκτησε παιδί..
Και η «τοπική κοινωνία» «καμάρωνε»..
«Καμάρωνε» την «πιτσιρίκα που τύλιξε τον πιλότο»..
Δεν μίλησε κανένας για την αρρωστημένη αυτή κατάσταση.
Δεν μίλησε κανένας για την εξόφθαλμη «παιδεραστία»..
(που με ένα παιδί, μιλάμε για «βιασμός», όχι για «εραστές»,
ασχέτως του πώς το έχετε «βαφτίσει»)..
Γιατί αν ο παιδοβιαστής είναι παππούς, ντελιβεράς, άνεργος, άστεγος,
πιάνουν όλ@ τα κάγκελα..
(και καλά κάνουν)..
Αλλά όταν ο παιδοβιαστής είναι «ένας πιλότος με ένα ανήλικο»,
τότε «τυχερή που τον τύλιξε»..
Δεν ξέρω ποιο κομμάτι της ιστορίας μου την δίνει περισσότερο:
ο παιδοβιασμός;
οι προσπάθειες αυτού του δολοφόνου να αποκόψει την κοπέλα
από κάθε άλλο άτομο του κύκλου της;
η σιωπή της κοινωνίας;
η συγκάλυψη της κοινωνίας;
το πόσο πάλεψε αυτή η κοπέλα;
το πόσο τραγικό τέλος είχε;
Δεν ξέρω..
Και τρομάζω.
Τρομάζω με όσα μάθαμε.
Τρομάζω με όσα ίσως δεν μάθουμε ποτέ.
Αλλά όσο και να τρομάξω, όσο και να εξοργιστώ,
πιο πολύ φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι η Καρολάιν δεν θα είναι η τελευταία.
Όπως η Ελένη δεν ήταν η τελευταία.
Φοβάμαι ότι η επόμενη θα είναι κάποια γνωστή μου.
Ή ακόμα και εγώ.
Φοβάμαι.
Και ξέρω ότι άλλες τόσες γυναίκες και θηλυκότητες φοβούνται.
Φοβούνται να βγουν μόνες,
να γυρίσουν μόνες,
να ντυθούν όπως θέλουν.
Πλέον (θα) φοβούνται να γυρίσουν σπίτι,
να κάνουν παιδί,
να παντρευτούν,
να ερωτευτούν..
(Θα) φοβόμαστε πάντα.
Γιατί οι δολοφόνοι και οι βιαστές μας,
δεν είναι απλά εκεί έξω.
Είναι και μέσα στα σπίτια μας.
Έχουν τα κλειδιά των σπιτιών μας.
Έχουν την πρόσβαση σε κάθε τι δικό μας.
Μας δολοφονούν «από έρωτα, από αγάπη, από ζήλεια».
Και παράλληλα, δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει..
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία που αρνείται τον όρο «γυναικοκτονία»,
σαν να είναι κάποιο «ταμπού»..
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία που αρνείται την «έμφυλη βία».
Σε μια κοινωνία που δεν μιλάει γι’ αυτά.
Σε μια κοινωνία που ο κόσμος ξέρει και σιωπά.
Σε μια κοινωνία που έμαθε μια ζωή να κρύβει τα πράγματα κάτω απ’ το χαλί.
Και μετά να «συγκλονίζεται».
Και να παρακολουθεί «σοκαρισμένη τις εξελίξεις».
Δεν ξέρω πώς αλλάζει.
Δεν ξέρω καν από ποι@ μπορεί να αλλάξει.
Μέχρι τότε, δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε,
είναι να προσέχουμε.
Να προσέχουμε.
Να προσέχουμε η μία την άλλη.
Μήπως καταφέρουμε να βοηθήσουμε την επόμενη.
Ή να σώσουμε την επόμενη.
Υ.Γ.:
Θα αφήσω αυτό εδώ:
Νέο διαμάντι.
Για να ακούμε, να μαθαίνουμε.
Γιατί μόνο αυτό μπορούμε μάλλον να κάνουμε.
Να μαθαίνουμε.
«Κι ενώ σε χτύπαγε με όλη του τη δύναμη
πιο πολύ ποναγες γιατί ένιωθες ανίκανη
κι η δυστυχία απέξω την πόρτα έξυνε
σαράντα χρόνια μέχρι που εκείνη πέθανε
στα τελευταία της, τα νεύρα δεν αντέχανε
στη γειτονιά όλοι υστερική τη λέγανε
χωρίς να ξέρουνε ότι η υστερία επινοήθηκε απ’ την πατριαρχία
Αυτή είναι η στήριξη της κοινής γνώμης
για όσες γλίτωσαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης…»
Υ.Γ.2:
Δεν συζητάμε για σκουπίδια.
Λατινοπούλου,
Αγαθή Χριστιάνα,
Λοβέρδος..
(Α ναι, σύμφωνα με το Λοβέρδο, αν αυτή η γυναίκα είχε προλάβει να φύγει,
αυτός ο δολοφόνος θα είχε δικαίωμα στη συνεπιμέλεια του παιδιού,
γιατί ένας «κακοποιητικό σύζυγος» μπορεί άνετα να είναι «καλός πατέρας»..)
Πηγή: dafnipapadopoulou.blogspot.com
