Εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σε όλο το κόσμο ξεσηκώνονται ενάντια στη καταστροφή που φέρνει ο ιμπεριαλισμός στις χώρες τους, ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται στις μητροπόλεις του καπιταλισμού που ζουν ως μετανάστες.
Ενα κομμάτι της Αριστεράς βλέπει με αμηχανία αυτό το φαινόμενο. Και όμως υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα για το πώς η Αριστερά, οι μαρξιστές, κατάφεραν να κερδίσουν εκατομμύρια μουσουλμάνους στη πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Το σημαντικότερο παράδειγμα το έχουν προσφέρει οι Μπολσεβίκοι και η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία.
Η Τσαρική Αυτοκρατορία ήταν η «φυλακή των λαών» που καταπιέζονταν από τον ρώσικο εθνικισμό –και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία δεν ήταν εξαίρεση. Το 1917 αποτελούσαν το 10% του πληθυσμού της Ρωσίας, περίπου 16 εκατομμύρια άνθρωποι. Τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς η Τσαρική Αυτοκρατορία απλώνονταν προς τ’ ανατολικά, οι θρησκευτικές διακρίσεις και η καταπίεση σε βάρος του Ισλάμ ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Τον Οκτώβρη οι Μπολσεβίκοι οδήγησαν τα σοβιέτ –τα συμβούλια των εργατών και των φαντάρων- στη πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση. Ξεκίνησαν το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις. Η Ορθοδοξία ήταν η επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας, ο Τσάρος ήταν επίσημα ο επικεφαλής της. Ενα από τα πρώτα διατάγματα της νέας επαναστατικής εξουσίας αφορούσε το πλήρη διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και διακήρυξε το δικαίωμα του καθένα να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει χωρίς εμπόδια.
Ομως, οι Μπολσεβίκοι δεν έμειναν εκεί. Καταλάβαιναν ότι αν ήθελαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη αυτών των λαών έπρεπε να τους αποδείξουν στη πράξη ότι η επανάσταση ήταν πραγματική αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν. Αρχικά υπήρχαν προβλήματα από αυτή την άποψη. Στα πρώτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, πολλοί Ρώσοι έποικοι προσχώρησαν τυπικά στα σοβιέτ, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.