Πολύ πιθανό η Ελλάδα να έχει την ίδια πορεία με της Αργεντινής, αλλά με μια πιο ισχυρή βάση συλλογικότητας και αυτοοργάνωσης, καθώς είναι το μέρος που γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, πιστεύει ο Ερνέτο Λάλο Παρέτ, εργάτης κατειλημμένου εργοστασίου στην Αργεντινή.
«Πρόκειται για μια μόνιμη άσκηση δημοκρατίας καθώς οι εργάτες πρέπει να μάθουν να λειτουργούν συλλογικά και να αξιολογούν οι ίδιοι τη δουλειά τους. Αυτό βέβαια δημιούργησε και εσωτερικές συγκρούσεις αφού πρόκειται για μια διαδικασία πολύ πιο σφαιρική, με την οπτική του κοινωνικού μετασχηματισμού. Στην ουσία, ο τρόπος δουλειάς πρέπει να ‘‘καθρεφτίζεται’’ και στην κοινωνία αλλά επειδή αυτά τα μοντέλα διαχείρισης είναι καινούργια και ο καπιταλισμός μας κάνει να αμφιβάλουμε για τις ίδιες μας τις ικανότητες, συνεχώς αναρωτιέσαι αν κάνεις το σωστό» , περιγράφει ο κ. Πάρετ.
Αυτό το μοντέλο διαχείρισης , «περνάει» μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και υπάρχει μόνο με τη συνδημιουργία όλων όσων έχουν κοινό την απόκτηση μίας αξιοπρεπούς ζωής μέσα από την εργασία, ήταν η λύση στην οικονομική κρίση της Αργεντινής που προκάλεσε το κλείσιμο πολλών εργοστασίων, εξηγεί ο Αργεντινός, ο οποίος βρέθηκε στο Φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
«Μοιάζει ουτοπικό αλλά συνέβη, αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτό ένα νέο μοντέλο διαχείρισης εργασιακού χώρου» τονίζει.
Το μοντέλο διαχείρισης εφαρμόστηκε σε 230 επιχειρήσεις. Αρχικά οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες, καθώς υπήρχε άρνηση συνεργασίας από τους προμηθευτές και τους διοικητικούς υπαλλήλους, οι οποίοι «δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους κομμάτι της εργατικής τάξης», σύμφωνα με τον κ. Παρέτ.
Ο εκπρόσωπος των κατειλημμένων εργοστασίων πιστεύει πως αυτός ο τρόπος διαχείρισης μπορεί να αποτελέσει μοντέλο για την Ευρώπη. Άλλωστε, η παραγωγή των κατειλημμένων εργοστασίων της χώρας του έχει αυξηθεί, ειδικά μετά το 2007, παράγοντας έναν μεγάλο αριθμό προϊόντων, όπως εσώρουχα, υποδήματα, χημικά υλικά και τρόφιμα.
Οι «χειρούργοι» των χωματερών
Ο Ερνέτο Λάλο Παρέτ έχει δώσει αγώνα για την αναγνώριση εργασιακών δικαιωμάτων των ανθρώπων που ζουν από τα σκουπίδια, τα οποία συλλέγουν από τις χωματερές και τους κάδους.
Οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνται «σιρουχάνιος» (cirujanos, από το ciruja που σημαίνει χειρούργος) γιατί ξέρουν που να «κόψουν» για να βγάλουν πολύτιμα πράγματα από τα σκουπίδια, μια δουλειά που αποτελεί την μοναδική πηγή εισοδήματος ολόκληρων οικογενειών στην Αργεντινή», υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι έχουν δημιουργηθεί πλέον και συναιτερισμοί.
«Μέρος του αγώνα μας είναι να αναγνωρισθεί ο ρόλος των «σιρουχάνιος» στην μείωση των απορριμμάτων στις χωματερές και να μπορούν οι ίδιοι να επεξεργάζονται τα ανακυκλώσιμα υλικά, ώστε να εξαλειφθούν οι μεσάζοντες, ανάμεσα σε αυτούς και στις βιομηχανίες όπου καταλήγουν τα υλικά» εξηγεί.
Η αφορμή που πυροδότησε των αγώνα τους ήταν ο θάνατος ενός 16χρονου το 2003, όταν καταπλακώθηκε από τόνους σκουπιδιών. «Μόνο στο Μπουένος Αϊρες όπου δεν υπάρχει κανένα κρατικό πρόγραμμα διαχείρισης των απορριμμάτων, με τη συλλογή υλικών από τα σκουπίδια, ασχολούνται περίπου 50.000 άνθρωποι» καταλήγει.
