Η πρώτη Ιντιφάντα ξέσπασε στις 9 Δεκέμβρη του 1987 από την Παλαιστινιακή νεολαία ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής με χαρακτηριστικά γνωρίσματα τις καθημερινές απεργίες, διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις της νεολαίας με τον ισραηλινό στρατό. Με μοναδικό όπλο τις πέτρες ενάντια στους πάνοπλους Ισραηλινούς, η εξέγερση εξαπλώθηκε από τη Λωρίδα της Γάζας στη Δυτική Όχθη με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Παρά τις βάρβαρες μεθόδους καταστολής του ισραηλινού στρατού, παρά τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, την τρομοκρατία και τις απελάσεις, η εξέγερση διήρκεσε πέντε χρόνια. Απολογισμός: Εκατοντάδες νεκροί Παλαιστίνιοι. Ο ηρωισμός και η επιμονή της Ιντιφάντα συγκέντρωσε την προσοχή όλου του κόσμου.
Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της ήταν βασικό της γνώρισμα, στη συνέχεια όμως σχηματίστηκε η Ενιαία Εθνική Διοίκηση της Εξέγερσης για την οργάνωση και την καθοδήγησή της. Η ριζοσπαστικοποίησή της δεν μπόρεσε να ελεγχθεί από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), η οποία εντάχθηκε στην εξέγερση. Η 1η Ιντιφάντα τίναξε στον αέρα τους «ρεαλισμούς» και τις θεωρίες περί «εφικτού». Ακολούθησε τη γραμμή της μαζικής αντίστασης μέσα στην περιοχή κυριαρχίας του αντιπάλου και με τις πέτρες της έσπασε τη βιτρίνα της παντοδυναμίας της ισραηλινής φασιστικής μηχανής, δίνοντας ένα παράδειγμα στους λαούς του κόσμου. Διαβάστε στη συνέχεια άρθρο της Sonja Karkar, που δημοσιεύτηκε στην σελίδα The Electronic Intifada στις 10 Δεκέμβρη του 2007 για την 20η επέτειο από το ξέσπασμα της 1ης Ιντιφάντα
Η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα
Sonja Karkar
Η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (εξέγερση), ξέσπασε στις 9 Δεκεμβρίου του 1987, αφού είχαν προηγηθεί είκοσι χρόνια σκληρής ισραηλινής κατοχής. Οι Παλαιστίνιοι είχαν ανεχτεί αρκετά. Όχι μόνο απελάθηκαν από την πατρίδα τους και εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους το 1948 για να κάνουν χώρο στα πλοία που ήταν φορτωμένα με Ευρωπαίος Εβραίους μετανάστες και εισέρεαν στην Παλαιστίνη με την υπόσχεση ενός εβραϊκού κράτους, αλλά αναγκάστηκαν να υποστούν ταπεινώσεις σαν ένας πριφρονημένος λαός που τον είχε απορρίψει ολόκληρος ο κόσμος. Ήταν τα θύματα ενός αποικιακού σχεδίου, που αρνήθηκε την ύπαρξη τους και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού τους σε μια γη που την κατοικούσαν επί χιλιετίες, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί ένα κράτος αποκλειστικά για τους Εβραίους όλου του κόσμου. Μέχρι σήμερα και παρόλα τα αναμφισβήτητα νομοθετήματα του Διεθνούς Δικαίου και τα ψηφίσματα των ΗΕ που στηρίζουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, το σιωνιστικό σχέδιο κρατάει όμηρους στην υπηρεσία του μια σειρά δυνατά κράτη και αξιοσέβαστους θεσμούς. Αυτό όμως που δεν υπολόγιζε το Ισραήλ, ήταν η επιμονή των θυμάτων του και το αδάμαστο πνεύμα τους που έριξε τις πρώτες πέτρες στα τανκς και τις μπουλντόζες, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ταρακουνήσουν την εξοντωτική ισραηλινή κατοχή. Έτσι άρχισε ο «πετροπόλεμος».
Η κατοχή και η Ιντιφάντα
Η αφορμή της πρώτης Ιντιφάντα συχνά αποδίδεται στον θάνατο τεσσάρων Παλαιστινίων πολιτών από ένα ισραηλινό τζιπ σε ένα σημείο ελέγχου στην Λωρίδα της Γάζας και στον θάνατο του 17χρόνου Hatem Abu Sisi από σφαίρες Ισραηλινού αξιωματούχου, όταν ο τελευταίος άνοιξε πυρ προς το συγκεντρωμένο πλήθος εξαγριωμένων Παλαιστινίων που διαμαρτύρονταν. Ωστόσο, αυτά τα βίαια μεμονωμένα περιστατικά- και όσα είχαν προηγηθεί- ήταν μόνο τα τελευταία χτυπήματα στην 20ετή ιστορία της στρατιωτικής κατοχής και τις συνέπειες που είχε πάνω σε έναν ολόκληρο πληθυσμό, ο οποίος στερήθηκε τον έλεγχο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης του. Περισσότερο από μια αντανακλαστική αντίδραση στην κατοχή, επρόκειτο για μια ενωτική εκδήλωση ενός συνεχούς πολιτικού αγώνα για αυτοπροσδιορισμό, που είχε ήδη ξεκινήσει στα λαϊκά στρώματα, πολύ πριν το 1987.
Μια ολόκληρη γενιά Παλαιστινίων δεν είχε γνωρίσει τίποτα άλλο εκτός από την κατοχή. Μια κατοχή που τους είχε κάνει να εξαρτώνται οικονομικά από το Ισραήλ. Όχι μόνο έπρεπε να ανεχτούν να τους συμπεριφέρονται σαν κατώτερους και σαν φυλακισμένους μέσα στην ίδια την πατρίδα τους, αλλά τους εκμεταλλεύονταν στην εργασία τους. Πληρώνονταν τον μισό μισθό από ότι οι Ισραηλινοί εργάτες, φορολογούνταν υψηλότερα, είχαν ελάχιστα προνόμια και δούλευαν ανασφάλιστοι, γιατί η επίσημη ισραηλινή πολιτική τους στερούσε οποιοδήποτε δικαίωμα μέσα στο Ισραήλ. Πολλοί Παλαιστίνιοι δούλευαν χωρίς την απαιτούμενη άδεια, άρα ήταν σε ακόμα πιο αδύναμη θέση. Όπως κάθε άνθρωπος στην θέση τους, ήθελαν να απελευθερωθούν από την ισραηλινή τυραννία και να αντισταθούν στις δυνάμεις που χρησιμοποιούνταν εναντίον τους. Χωρίς όμως κάποιο οργανωμένο κίνημα αντίστασης, ήταν αδύναμοι να προκαλέσουν την κατοχή. Όσο πιο εξαρτημένοι ήταν, τόσο η κατοχή δυνάμωνε και κέρδιζε το Ισραήλ. Κάτω από την επιφάνεια όμως, η δυσαρέσκεια τους φούντωνε.
Οι Παλαιστίνιοι έβλεπαν επίσης την γη τους να δημεύεται και να εγκαθίστανται παράνομα οι ξένοι Εβραίοι, που τους επέτρεπαν να οπλοφορούν και είχαν την κάλυψη του ισραηλινού στρατού όταν χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους για να τρομοκρατήσουν τις οικογένειες των Παλαιστινίων. Αυτές οι οικογένειες ήταν συνεχώς υπό απειλή, όχι μόνο γιατί συνέχιζαν να ζουν στην ίδια τους την γη αλλά και γιατί εξέφραζαν ανοιχτά τα πολιτιστικά πιστεύω τους και τα εθνικά αισθήματα τους. Οτιδήποτε θεωρούταν Παλαιστινιακό, απαγορευόταν ή καταστρεφόταν. Η λέξη «Παλαιστίνη» εξαφανίστηκε από τα σχολικά βιβλία και όλα τα παλαιστινιακά προϊόντα ξαναβαφτίστηκαν ισραηλινά (1). Η λογοτεχνία, οι τέχνες, η μουσική και άλλες δραστηριότητες που ενδυναμώνουν την εθνική συνείδηση αποτέλεσαν αντικείμενο επίθεσης και τα πανεπιστήμια συχνά παρέμεναν κλειστά για μεγάλα χρονικά διαστήματα γιατί θεωρούνταν πως ενθάρρυναν το εθνικό αίσθημα. Η καταστολή αυτή της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας οδήγησε στην δημιουργία ενός υπόγειου κινήματος που δυνάμωνε το αίσθημα της απελευθέρωσης και με τον καιρό δημιούργησε μια κουλτούρα αντίστασης, που τελικά βρήκε την έκφρασή της στην Ιντιφάντα (2).
Το Ισραήλ προσπάθησε πολλές φορές να χειριστεί καταστάσεις ώστε μια «νέα ηγεσία» να αντικαταστήσει την ΟΑΠ που κατεύθυνε το εθνικό κίνημα. Η ιδέα ήταν να περιοριστεί όσο περισσότερο γίνεται η εξουσία των Παλαιστινίων πάνω σε δικά τους θέματα ενώ το Ισραήλ να έχει τον πλήρη έλεγχο σε ζητήματα στρατιωτικά και ασφάλειας. Οι Παλαιστίνιοι ωστόσο είχαν άλλες ιδέες και εξεγέρθηκαν ενάντια στο σχέδιο «Πολιτικής Διοίκησης» το 1967, στις συμφωνίες του Camp David το 1979-80 και ενάντια στην συνομοσπονδία με την Ιορδανία. Διεκδικούσαν τα δικαιώματα τους μέσω πολιτικών και νομικών οδών, αλλά το Ισραήλ χρησιμοποίησε την απέλαση ως μέσο για να καταστείλει την αυξανόμενη αντίσταση. Χιλιάδες πολιτικές προσωπικότητες και ακτιβιστές εκδιώχθηκαν από την χώρα τους, ενώ συχνά απειλούταν η ζωή τους. Το 1987, υπήρχαν ακόμα 4.700 πολιτικοί κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές από τους 200.000 (3) που είχαν συλληφθεί αυτά τα είκοσι χρόνια (4). Οι Παλαιστίνιοι κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε κανένα αμερόληπτο κοινό, που θα άκουγε τις διαμαρτυρίες τους δίκαια, ειδικά για τα θέματα της δήμευσης γης, του νερού και των οικιστικών κατασκευών. Καθώς οι συνθήκες επιδεινώνονταν και οι Παλαιστίνιοι έβλεπαν την πολιτιστική τους ταυτότητα να κινδυνεύει με αφανισμό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν την θηριωδία της ισραηλινής κατοχής.
*Η συνέχεια του άρθρου, εδώ:
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/12/10/9-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7-1987-%CE%B7-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84/#more-44752
