«ΑΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Β.Ι.Λενιν
«Η οικονομία είναι τραυματισμένη, αφήστε την να ψοφήσει» έλεγε ένα σύνθημα του Μάη του 68. Σήμερα όμως, μετά από τόσα χρονιά, βλέπουμε κάθε μέρα και πιο πολύ ότι αυτοί που «ψοφάνε» είναι οι εκατομμύρια άνεργοι, μετανάστες, πρόσφυγες. Και δυστυχώς όλοι αυτοί, που ανήκουν στο ανθρωπινό είδος, έχουν ένα βασικό μειονέκτημα … πρέπει κάτι να φάνε!!!
Και τότε, ως εκ θαύματος, ΜΚΟ, εκκλησίες, «ευγενικοί» χορηγοί κλπ, εμφανίζονται για κάποιες μέρες τον χρόνο σε ΜΜΕ, ημερήσιο και τοπικό τύπο, ζητώντας να πάρουν τα εύσημα του «φιλάνθρωπου», που αφού παρέλθει ο λόγος της μέρας, γυρίζουν στη χρυσή καθημερινότητά τους, με τις «δάφνες» του ευαίσθητου φιλάνθρωπου, αφήνοντας τους εξαθλιωμένους να ψάχνουν πάλι αποφάγια στα σκουπίδια.
Όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι» μαζί με «αναλυτές», πάμπλουτους χορηγούς, ΜΚΟ διαφόρων ειδών και φυσικά με τη συνεργασία των τηλεοπτικών εντεταλμένων-βαμπίρ, συνωστίζονται σε τηλεμαραθώνιους «αγάπης», αυτοδιαφημίζονται, επενδύουν, κερδίζουν και ζητάνε όλοι οι υπόλοιποι -εμείς δηλαδή- να στείλουμε από το υστέρημά μας.
Φυσικά ούτε λέξη για το «δια ταύτα», τις αιτίες του προβλήματος της πείνας. Είτε είναι της εκκλησίας, είτε επιχειρηματίες, είτε «καλλιτέχνες», είτε καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, είτε είναι δεόντως επιχορηγούμενες από το κράτος ΜΚΟ, είναι όλοι υπέρ της «ελεύθερης» αγοράς και οικονομίας. Του ίδιου συστήματος που προκαλεί την πείνα και μάλιστα βγάζει κέρδος από αυτή, του καπιταλισμού. Τι σημασία έχει αν ο Γκέιτς κερδίζει πολλά περισσότερα από τότε που έγινε φιλάνθρωπος; Τι σημασία έχει η καταλήστευση των αγροτών ολόκληρων χωρών, η «απελευθέρωση» της αγοράς – χαμηλό κόστος παραγωγής με υψηλότερες τιμές πώλησης; Τα εκατομμύρια στρέμματα για βιοκαύσιμα αντί τρόφιμα; Δε λένε τον λόγο ύπαρξης εκατομμυρίων αστέγων και τρεφόμενων σε συσσίτια ακόμα και στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Μιλάνε για διατροφικές κρίσεις την ώρα που πολυεθνικές, τράπεζες, χρηματιστηριακοί όμιλοι επιχορηγούνται με τρις και τρις ευρώ ή δολάρια σε όλο τον κόσμο. Ο προσποιητός ουμανισμός και η μάσκα του δωρητή γίνεται της μόδας. Πολυεθνικές, κροίσοι, «επώνυμοι» αστέρες και λοιποί παρατρεχάμενοι, κάνουν επίδειξη «καλοσύνης», καλώντας τους ανθρώπους του μόχθου, της δουλειάς, τους εργαζόμενους, να συμβάλλουν με το υστέρημά τους. Και φυσικά οι τελευταίοι είναι που προσφέρουν αναλογικά τα περισσότερα.
Δεν γνώρισα, δυστυχώς, τον Κώστα τον Νικηφοράκη, ξέρω όμως πλέον ότι αυτός ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ήταν ταξικά και συνειδητά ενταγμένος με τον κόσμο της εργασίας. Δεν ήταν από συναίσθημα «καλός» άνθρωπος. είχε διαλέξει πλευρά, είχε αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Ήταν αλληλέγγυος στην τάξη που την εκμεταλλεύεται το σύστημα, όχι όμως με το θυμικό, ούτε προσωρινά, αλλά όπως πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι αν θέλουμε πραγματικά αυτός ο κόσμος να αλλάξει ριζικά και όχι με «φτιασιδώματα», αλλά με επανάσταση.
«… όταν έδινα φαΐ στον κόσμο, με έλεγαν άγιο … αλλά όταν ρώτησα γιατί αυτοί οι άνθρωποι πεινάνε, με είπαν κομμουνιστή» επίσκοπος Γουατεμάλας (τον σκότωσαν παρακρατικοί μέσα στην εκκλησία).
Γιώργος Σαββίδης
πηγή:.tokaravani
