Οι πρόσφατες Ιταλικές εκλογές επιβεβαίωσαν τη βαθιά πολιτική κρίση που βιώνει η Ιταλία και επεφύλα- ξαν πολλές εκπλήξεις. Η συμμαχία υπό τον Μόντι, ο οποίος αναμφισβήτητα προκρίθηκε από την άρ- χουσα τάξη για την αντικατάσταση του Μπερλουσκόνι, ναυάγησε, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει μό- λις 18.5%. Από την άλλη, αθροιζόμενη η Μπερλουσκονική Δεξιά με τη ρατσιστική Λίγκα του Βορρά, το κόμμα του «μεταλλαγμένου» φασίστα Φίνι, καθώς και όλων των αμετανόητων νεοφασιστών, άγγιξε το 31%, λαμβάνοντας έτσι το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό της.
Μια πιο λεπτομερής δε επεξεργασία των εκλογικών αποτελεσμάτων αποδεικνύει και κάτι ακόμα: Την εκλογική καταβαράθρωση των νεοφασιστικών μορφωμάτων. Για παράδειγμα ο πολιτικός σχηματισμός που ηγείτο ο Τζιανφράνκο Φίνι «Μέλλον και Ελευθερία για την Ιταλία», συνεργαζόμενος αυτή την φορά με τον Μόντι, έλαβε μόλις 0.4%. Αν αντιπαραβάλει κανείς το ποσοστό αυτό με το αντίστοιχο του 2006 (περίπου 12%), οπότε ήταν και η τελευταία αναμέτρηση που ηγείτο αυτόνομου κόμματος, η πτώση είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Την ίδια στιγμή, τα υπόλοιπα νεοφασιστικά κόμματα όπως η Τρίχρωμη Φλόγα και η «Δεξιά» συγκέντρωσαν ποσοστό μικρότερο του 1% (από περίπου 2.4%), ενώ το ποσοστό της νεοναζιστικής οργάνωσης CasaPound μόλις που ξεπέρασε το 0.1%.
«Τοις πταίει» λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν υπό συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης να εξατμίζεται η ακροδεξιά; Η απάντηση είναι απλή: Το πραγματικό όπλο των ακροδεξιών κομμάτων είναι το «αντισυστημικό» προσωπείο. Η ακροδεξιά αντλεί τα ποσοστά της κυρίως λόγω της προσπάθειάς της να παρουσιάζει εαυτόν ως αντικαπιταλιστική. Στην Ιταλία, όλες οι αποχρώσεις του νεοφασισμού, από την παρουσιαζόμενη ως πιο μετριοπαθή (Φίνι) ως την πιο αδιάλλακτη (Τρίχρωμη Φλόγα) έχουν συμμετάσχει σε εκλογικές συμμαχίες διαχειριστικού χαρακτήρα υπό τον Σίλβιo Μπερλουσκόνι, δημιουργώντας έτσι βαθιές ρωγμές στο “αντικαπιταλιστικό” τους προσωπείο.
Δεδομένων αυτών, και της εκκωφαντι- κής σιωπής της Αριστεράς, η κοινωνική αγανάκτηση και οργή εξαργυρώθηκε σε αυτές τις εκλογές κυρίως από τον Γκρίλο, που, έστω με τρόπο συγκεχυμένο και με αντιφατικές πολιτικές αναφορές, άρθρωσε ριζοσπαστικό λόγο ενάντια στην Ευρωλιτότητα και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, η απουσία ακριβώς πολιτικού στίγματος αλλά και οι συντηρητικές απόψεις επί ζητημάτων όπως των ομοφυλόφιλων και του μεταναστευτικού, βοήθησε τη μετακίνηση ψηφοφόρων από τα Δεξιά.
Για παράδειγμα, στην ερώτηση ηγετικού στελέχους της φασιστικής οργάνω- σης Κάζα Πάουντ «Είστε αντιφασίστας;», ο Γκρίλο απάντησε «Η ερώτηση δε με αφορά. Το κίνημα πέντε αστέρων είναι οικουμενικό».
Ασφαλώς οι συντριπτικές απώλειες της ακροδεξιάς στην Ιταλία δεν μπορούν να ειδωθούν ως μόνιμες. Σχηματισμοί σαν του Γκρίλο, οι οποίες στερούνται ταξικών αναφορών και προσανατολισμού, δεν μπορούν να εκφράσουν επί μακρόν την ογκούμενη δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση. Η «τελική λύση» στο ζήτημα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν μπορεί παρά να δοθεί από ευρεία μέτωπα της Αριστεράς, με ξεκάθαρο ριζοσπαστικό λόγο, απαλλαγμένο από δισταγμούς και κεντροαριστερές, (σοσιαλδημοκρατικές) αυταπάτες φιλολαϊκής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και πολιτικής κάθαρσης.
Το πιο χρήσιμο συμπέρασμα από την εξανέμιση των ποσοστών του νεοφασισμού στην Ιταλία και της εκτόξευσης του μεταμοντέρνου Κινήματος των 5 Αστέρων συνίσταται στην αδιάψευστη ανάγκη του κόσμου για ριζοσπαστικές αριστερές προτάσεις, απέναντι στις αξιώσεις της ΕΕ και των εκάστοτε ντόπιων συνεργατών της. Το σάρωμα των νεοναζί και νεοφασιστών απανταχού της Ευρώπης μπορεί να γίνει εν μία νυκτί, αρκεί η συμπαράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς να γίνει εφικτή σε κάθε χώρα, με ένα καθαρό αίτημα κυβέρνησης της Αριστεράς, με ταξικό πρόγραμμα τις ανάγκες των απλών ανθρώπων και προοπτική την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Αλέξανδρος Καρλής
